De eeuwige levensreis van een kind van God
Als verbondskinderen van God verwelkomen, verzorgen en beschermen we die geesten uit de voorsterfelijke wereld eervol en met liefde.
We hebben allemaal de gevolgen van de wereldwijde pandemie ondervonden. Familieleden en vrienden hebben dit leven onverwacht verlaten. Ik noem er drie die we zeer missen, als voorbeeld van al onze dierbaren.
Dit zijn broeder Philippe en zuster Germaine Nsondi. Broeder Nsondi was werkzaam als patriarch van de ring Brazzaville (Republiek Congo) toen hij overleed. Hij was arts en zette zijn talenten vrijelijk voor anderen in.1
Dit is zuster Clara Elisa Ruano de Villareal uit Tulcán (Ecuador). Ze nam het herstelde evangelie als 34-jarige aan en was een geliefd leidster. Haar familie nam zingend afscheid met haar lievelingslofzang: ‘Ik weet dat mijn Verlosser leeft.’2
Dit is broeder Ray Tuineau uit Utah (VS) met zijn prachtige gezin. Zijn vrouw, Juliet, zei: ‘Ik wil dat [mijn jongens] eraan [denken dat hun vader] God altijd op de eerste plaats probeerde te zetten.’3
De Heer heeft gezegd: ‘U zult in liefde met elkaar leven, zodat u zult wenen om het verlies van hen die sterven.’4
Maar door onze tranen heen verheugen we ons ook in de glorierijke opstanding van onze Heiland. Dankzij Hem zetten onze dierbaren en vrienden hun eeuwige reis voort. President Joseph F. Smith heeft gezegd: ‘We kunnen ze niet vergeten. We blijven van ze houden. […] Zij zijn vooruitgegaan, wij gaan ook vooruit. Wij groeien zoals zij gegroeid zijn.’5 President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘Onze tranen van verdriet zullen plaatsmaken voor tranen van hoop.’6
Er is leven vóór de geboorte
Ons eeuwige perspectief geeft ons meer begrip van wie hun reis na dit aards bestaan voortzetten. We krijgen ook meer inzicht in wie nog niet zover zijn op hun reis en het aardse leven nu gaan beginnen.
Ieder die op aarde komt, is een unieke zoon of dochter van God.7 Onze levensreis begon niet bij onze geboorte. Vóór onze geboorte waren we samen in een voorbereidende wereld waar we onze ‘eerste lessen in de geestenwereld’ ontvingen.8 Jehova zei tegen Jeremia: ‘Voordat Ik u in de moederschoot vormde, heb Ik u gekend; voordat u uit de baarmoeder naar buiten kwam, heb Ik u geheiligd.’9
Sommigen vragen zich misschien af wanneer het leven precies begint, bijvoorbeeld wanneer het hart van een embryo begint te kloppen of wanneer de baby buiten de baarmoeder kan leven. Maar voor ons lijdt het geen twijfel dat geestdochters en -zoons van God op hun eigen levensreis naar de aarde komen om een lichaam te ontvangen en de sterfelijkheid door te maken.
Als verbondskinderen van God verwelkomen, verzorgen en beschermen we die geesten uit de voorsterfelijke wereld eervol en met liefde.
De geweldige bijdrage die vrouwen leveren
Kinderen krijgen en grootbrengen kan voor een vrouw een grote opoffering betekenen – lichamelijk, emotioneel en financieel. We houden van en prijzen de geweldige vrouwen van deze kerk. Met uw intelligentie en wijsheid draagt u de lasten van uw gezin. U hebt lief. U dient. U brengt offers. U sterkt geloof, bedient hen die daar behoefte aan hebben, en draagt veel bij aan de samenleving.
De heilige verantwoordelijkheid om het leven te beschermen
Jaren geleden sprak president Gordon B. Hinckley de vrouwen van de kerk toe. Hij maakte zich grote zorgen om het aantal abortussen in de wereld. Zijn woorden zijn voor ons nu ook van belang. Hij zei: ‘U, vrouwen en moeders, bent het anker van het gezin. U baart de kinderen. Dat is een enorme en heilige verantwoordelijkheid. […] Wat is er aan het gebeuren met onze waardering voor de heiligheid van het menselijk leven? Abortus is een kwaad – grimmig, wezenlijk en weerzinwekkend – en gaat als een vloedgolf over de aarde. Ik smeek de vrouwen van de kerk abortus te mijden, erboven te staan, de compromitterende situaties uit de weg te gaan waardoor die praktijk aanlokkelijk schijnt. Er zijn wellicht enkele omstandigheden die abortus rechtvaardigen, maar die zijn zeer beperkt.10 […] U bent de moeders van de zoons en dochters van God. Hun leven is heilig. U hebt van God de opdracht gekregen ze te beschermen. Die taak kan niet lichtvaardig aan de kant worden geschoven.’11
Ouderling Marcus B. Nash vertelde me eens het verhaal van een lieve 84-jarige vrouw die tijdens haar doopgesprek ‘een abortus toegaf [van vele jaren geleden]’. Ze zei met diepgevoelde emotie: ‘Ik droeg de last van de abortus van een kind al 46 jaar lang elke dag met me mee. […] Niets kon de pijn en schuld wegnemen. Ik had geen hoop, tot ik het ware evangelie van Jezus Christus leerde kennen. Ik leerde hoe ik me kon bekeren […] en opeens was ik vol hoop. Ik kwam er uiteindelijk achter dat ik vergeven kon worden als ik me waarlijk van mijn zonden bekeerde.’12
We zijn uitermate dankbaar voor de goddelijke gaven van bekering en vergeving.
Wat kunnen we doen?
Wat is onze verantwoordelijkheid als vreedzame discipelen van Jezus Christus? Laten we Gods geboden naleven, onze kinderen erin onderwijzen en anderen die willen luisteren erover vertellen.13 Laten we onze diepe gevoelens over de heiligheid van het leven kenbaar maken aan wie beslissingen nemen in de samenleving. Ze onderschrijven misschien niet helemaal wat we geloven. Maar we bidden dat ze wel beter gaan begrijpen waarom die beslissingen voor ons verder strekken dan wat iemand voor zijn of haar eigen leven wenst.
Laten we liefde, aanmoediging en, zo nodig, financiële steun bieden aan ongewenst zwangere moeders, zodat hun kind geboren kan worden en zijn of haar levensreis op aarde kan voortzetten.14
De mooie kant van adoptie
In onze familie zijn we enorm gezegend doordat een 16-jarige tiener zo’n twintig jaar geleden ontdekte dat ze zwanger was. Zij was niet met de vader van de baby getrouwd, en ze zagen ook geen toekomst samen. De jonge vrouw achtte het leven dat in haar groeide waardevol. Ze beviel van een meisje en stond toe dat het in een rechtschapen gezin werd geadopteerd. Voor Bryce en Jolinne was ze het antwoord op hun gebeden. Ze noemden haar Emily, en leerden haar vertrouwen te stellen in haar hemelse Vader en in zijn Zoon, Jezus Christus.
Emily groeide op. We zijn ontzettend dankbaar dat Emily en onze kleinzoon, Christian, verliefd werden en in het huis des Heren zijn getrouwd. Emily en Christian hebben nu zelf een dochtertje.
Emily schreef onlangs: ‘De afgelopen negen maanden van mijn zwangerschap stond ik stil bij de gebeurtenissen [rondom] mijn eigen geboorte. Ik moest aan mijn biologische moeder denken, die toen nog maar 16 was. Toen ik de ongemakken en veranderingen van een zwangerschap ondervond, stelde ik me voor hoe moeilijk dat voor een 16-jarige moet zijn geweest. […] Ik denk nog steeds met tranen aan mijn biologische moeder. Ze wist dat ze me niet het leven kon geven [dat ze voor mij wenste, en stond me onzelfzuchtig af] ter adoptie. Wat moet ze in die negen maanden allemaal doorgemaakt hebben: veroordelende blikken terwijl haar lichaam veranderde, de gemiste ervaringen als tiener – allemaal in het besef dat ze haar kind uiteindelijk, door moederliefde ingegeven, in de armen van een ander zou leggen. Ik ben erg dankbaar voor haar onzelfzuchtige keuze, dat ze haar keuzevrijheid niet zo aanwendde dat ze daardoor de mijne weg zou nemen.’ Emily besluit met: ‘Ik ben ontzettend dankbaar voor het goddelijke plan van onze hemelse Vader, voor mijn geweldige ouders die [van me hielden en voor me zorgden], en voor tempels waar we voor eeuwig aan onze familieleden verzegeld kunnen worden.’15
De Heiland ‘nam een kind, zette dat in hun midden en omarmde het, en Hij zei tegen hen: Wie een van zulke kinderen ontvangt in Mijn Naam, die ontvangt Mij’.16
Als rechtschapen verlangens nog niet zijn uitgekomen
Ik uit mijn liefde voor rechtschapen echtparen die geen kinderen kunnen krijgen, hoewel ze er zo naar verlangen. Ik uit ook mijn liefde voor vrouwen en mannen die niet de kans hebben gehad om overeenkomstig Gods wet te trouwen. De onvervulde dromen van het leven zijn vanuit een aards perspectief moeilijk te vatten. Als dienstknecht van de Heer beloof ik u, als u Jezus Christus en uw verbonden trouw blijft, vele andere zegeningen in dit leven en de vervulling van uw rechtschapen verlangens volgens de eeuwige tijdlijn van de Heer.17 We kunnen op onze aardse levensreis geluk ervaren, ook als niet al onze rechtschapen verwachtingen uitkomen.18
Kinderen hebben na hun geboorte onze hulp nodig. Sommigen hebben die hulp keihard nodig. Elk jaar zijn zorgzame bisschoppen en uw gulle vastengaven en bijdragen aan het humanitaire fonds vele miljoenen kinderen tot zegen. Het Eerste Presidium maakte onlangs bekend dat er nog eens 20 miljoen dollar aan UNICEF is geschonken om wereldwijd 2 miljard vaccins toe te dienen.19 God houdt van kinderen.
De heilige beslissing om kinderen te krijgen
Het is zorgwekkend dat zelfs in sommige van de welvarendste landen ter wereld het geboortecijfer daalt.20 ‘Gods gebod aan zijn kinderen om zich te vermenigvuldigen en de aarde te vervullen [blijft] van kracht.’21 Wanneer en hoeveel kinderen, zijn persoonlijke beslissingen die man en vrouw met de Heer nemen. Met geloof en gebed kunnen die beslissingen prachtige ervaringen met openbaring opleveren.22
Laat ik u over de familie Laing uit het zuiden van Californië vertellen. Zuster Rebecca Laing schrijft:
‘In de zomer van 2011 lachte het leven ons gezin toe. We hadden een gelukkig huwelijk en vier kinderen, van 9, 7, 5 en 3 jaar. […]
‘Elke zwangerschap en bevalling [was] risicovol [geweest]. We voelden ons [rijk] gezegend met onze vier kinderen [en] meenden dat ons gezin compleet was. Toen ik in oktober naar de algemene conferentie luisterde, kreeg ik het onmiskenbare gevoel dat we nog een baby moesten krijgen. LeGrand en ik baden en dachten erover na […]. We beseften dat God een ander plan voor ons had dan we zelf hadden.
‘Na weer een moeizame zwangerschap en bevalling werden we met een prachtig dochtertje gezegend. We noemden haar Brielle. Ze was een wonder. Vlak na haar geboorte, toen ik nog in [de verloskamer] lag, hoorde ik de onmiskenbare stem van de Geest: “Er wacht er nog eentje.”
‘Drie jaar later volgde weer een wonder: Mia. Brielle en Mia verrijken ons gezin met ontzettend veel vreugde.’ Ze besluit: ‘Als we ons openstellen voor de leiding van de Heer en zijn plan volgen, wacht ons altijd groter geluk dan […] als we afgaan op ons eigen inzicht.’23
De Heiland houdt van ieder dierbaar kind.
‘En Hij nam hun kleine kinderen een voor een en zegende hen. […]
‘En [zij] richtten hun blik hemelwaarts, […] en zij zagen engelen uit de hemel afdalen […] te midden van vuur; en [de engelen] kwamen neer en omringden die kleinen, […] en de engelen dienden hen.’24
Ik getuig dat uw eigen eeuwige levensreis als kind van God niet is begonnen met de eerste ademtocht in uw longen. Evenmin eindigt uw levensreis met uw laatste ademtocht op aarde.
Mogen wij altijd bedenken dat ieder geestkind van God naar de aarde komt op zijn of haar eigen eeuwige levensreis.25 Mogen wij ze verwelkomen, beschermen en altijd liefhebben. Ontvang deze dierbare kinderen in de naam van de Heiland en help ze op hun eeuwige levensreis. Ik beloof dat de Heer u dan zal zegenen en zijn liefde en goedkeuring over u zal uitstorten. In de naam van Jezus Christus. Amen.