Ես ինչպես պատրաստվեցի գերագույն համաժողովին
20 տարի առաջ ես կմտածեի՝ արդյո՞ք համաժողովն արդեն ավարտված է: «Լավ, ես դեռ ժամանակ կունենամ դիտելու այն»:
15 տարի առաջ ես կմտածեի. «Համաժողովից մեկ շաբաթ առաջ ես սկսում եմ տագնապով հիշել, որ շատ շուտով պետք է 8 ժամ անընդմեջ նստեմ շարքում»:
10 տարի առաջ ես կմտածեի. «Գուցե ինչ-որ հետաքրքիր բան ցույց տան մեզ: Ինձ մի տեսակ դուր է գալիս Նախագահ Այրինգը»:
8 տարի առաջ գերագույն համաժողովը դարձավ իմ կյանքի մի մասը, և ես ինձ համար գիտակցաբար հայտնաբերեցի հայտնության և հոգևոր աջակցության իրական աղբյուր: Ենթադրում եմ, որ Օլգան էր, ով ասաց, որ դուք կարող եք աղոթել և նախապես խնդրել Երկնային Հորը պատասխանել ձեր հարցին: Բայց ես իրականում մոռացել էի դա:
Բայց այս անգամ ես որոշեցի հավատք գործադրել և ժամանակից շուտ ծանոթացա գերագույն համաժողովին նախապատրաստվելու գրքույկի հետ: Այնտեղ ես իրոք լավ գաղափարներ գտա: Իսկ հետո ես պարզապես կորցրի այն:
Ես վերցրի մեկ այլ գրքույկ, դրեցի այն մահճակալիս կողքի սեղանին և որոշեցի չդնել դարակում, այլ խորհել իմ հարցերի շուրջ, երբ տեսնեմ գրքույկը:
Շատ հետաքրքիր կլիներ հարց տալ, պատասխան ստանալ և զգալ, թե Երկնային Հայրն ինչպես կպատասխաներ ինձ, քանի որ խոստումներն այնքան հատուկ և պարզ էին: Դա նույնիսկ որոշ չափով անսովոր էր ինձ համար: Մի՞թե ես այնքան կարևոր եմ Նրա համար, որ պատասխան կստանամ նման մեծ իրադարձության ժամանակ:
Սկզբում, իհարկե, ես սկսեցի հանդես գալ տարբեր թեմաներով, փոխաբերական իմաստով՝ լողալ ծանծաղ ջրի մեջ, բայց հետո գլխումս մի միտք ծագեց. «Դու պետք է հավատք դրսևորես և ուղղես ամենաբարդ հարցերը, որոնք քեզ միշտ անհանգստացրել են»: Դե գիտեք, դա նշանակում է, որ ունեք անհասկանալի հարցեր, որոնց պատասխանը ցանկանում եք իմանալ այստեղ և հիմա, այլապես աշխարհի պատկերը վիճահարույց է թվում:
Ես ավելի ու ավելի լուրջ էի վերաբերվում իմ ծրագրին, ըստ որի ես պետք է խստորեն հետևեի հրահանգներին՝ աղոթել, գրել, խորհել և լսել համաժողովը: Սա կարևոր էր, քանի որ ես վախենում էի չստանալ իմ պատասխանները, բայց անել այն ամենը, ինչն ինձանից էր կախված:
Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե պատասխանը չստանամ: Այդ դեպքում ի՞նչ եմ անելու մարգարեի խոստումների հետ:
Եվ ես քայլ արեցի դեպի անհայտություն: Իրականում ես հավատացի:
Ես հավատում էի, որ ամեն ինչ հաստատ կստացվի:
Ես ունեի ընդամենը երեք հարց, և իմ առաջին հարցի պատասխանը ստացա հենց տեղում: ... Ուղղակի աղոթքիս մեջտեղում, երբ հենց մահճակալի սեղանի մոտ էի:
Ես զգացի, որ արդեն գիտեմ այդ հարցի պատասխանը, բայց պարզապես փորձում էի ավելի խորանալ: Լավ զգացմունքները հետևում էին մտքերիս այն թելին, որ բավական է փնտրեմ, ես ունեմ բոլոր անհրաժեշտ գիտելիքները, և ես անում եմ այն ամենն, ինչ պետք է:
Բայց ինչպե՞ս: Քանի որ ես դեռ չէի դիտել գերագույն համաժողովը: Կարո՞ղ է արդյոք այս պատասխանին ինչ-որ այլ բան ավելացվել: Բայց մարդի՛կ, ուղղակի լսե՛ք: Պատասխանը վերջնական էր:
Իմ երկրորդ հարցի պատասխանը ես ստացա համաժողովից մեկ շաբաթ առաջ՝ սուրբ գրություններն ուսումնասիրելիս: Պատասխանն այնքան հստակ էր, որ ես հեշտությամբ կարող էի վերջակետ դնել իմ մտորումներին: Այդ օրը ես ակնկալիքի փոխարեն կենտրոցա ականջ դնելու։ Դա հրաշք էր, որովհետև ես գիտեի, որ իմ Երկնային Հայրն արդեն աշխատում էր ինձ հետ, և նախապատրաստական աշխատանքներն ընթանում էին բուռն ընթացքով:
Երրորդ հարցն ամենադժվարն էր, քանի որ այն վերաբերում էր Եկեղեցու վարդապետությանը՝ երկրի վրա կյանքի սկզբի մասին: Ես այնքան երկար էի մտածել այդ մասին: Ես անհանգստանում էի, փնտրում էի պատասխաններ և ժամանակ առ ժամանակ ստանում էի որոշակի կտորներ: Երբեմն նրանք հավաքվում էին մի պղտոր պատկերի մեջ, իսկ երբեմն դրանք պարզապես փշրվում էին: Ի վերջո, ես մտածեցի, որ ես դա կհասկանամ միայն «վարագույրի» միջով անցնելուց հետո:
Ինչո՞ւ էի ես պատասխանի համար իսկապես հենց այդ պահին նյարդեր ծախսում: Ինչի՞ վրա էի հույս դնում: Եվ անշուշտ, ես իսկապես չէի ցանկանում վերջնաժամկետներ դնել՝ հատկապես իմ Աստծո առաջ: Դա լուրջ խնդիր էր: Ես մեծ հույսով (և հուզական անհանգստությամբ) սկսեցի լսել համաժողովը: Եվ ես իրականում, համաժողովի կեսից ստացա իմ պատասխանը: Ես չստացա ամեն ինչ, բայց ստացա դրա մեծ մասը, որն այս հարցի վերաբերյալ իմ բոլոր մտքերը փոխկապակցեց մեկում և իմ սիրտն ու միտքը լցրեց մի վկայությամբ, որ այս աշխարհում ամեն ինչ իմաստ ունի, որ մանրամասները պատահական չեն, և որ Աստված երբեք չի սխալվում: Նա ինձ հնարավորություն տվեց առնչվել այն պատմությանը, որից առաջացել էին իմ անհանգստությունները: Ես այնքան երջանիկ էի, քանի որ տարբերակել էի ոչ միայն տրամաբանությունը, այլև այս պահի գեղեցկությունն ու Նրա որոշումը:
Այժմ այս փորձառությունն իմն է: Ես այնքան երախտապարտ եմ, որ մեզ վստահված է այսպիսի սրբազան հնարավորություն՝ մարգարեներից լսելու Աստծո կենդանի խոսքը և Հոգուց ստանալու մեր անձնական հաստատումը: Դա տեղի չունեցավ այնպես, ինչպես ես էի պատկերացնում, բայց հաստատ՝ հնարավոր լավագույն ձևով: