ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវនៅគ្រប់ដែនដី
ប្រទេសម៉ិចស៊ិកបានអភិវឌ្ឍពីបញ្ហាទៅកាន់ភាពរឹងមាំ
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៅប្រទេស ម៉ិចស៊ិកបានស្ថាបនានូវកេរមរតកនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ដើម្បីនាំមកនូវអនាគតដ៏ស្រស់ស្អាតដល់ប្រទេសរបស់ពួកគេ ។
នៅថ្ងៃទី 6 ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1945 ការអធិស្ឋានបានទទួលចម្លើយនៅពេលក្រុមទីមួយនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយម៉ិចស៊ិកបានមកដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មេសា អារីហ្សូណា ដើម្បីទទួលពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាភាសាកំណើតរបស់ខ្លួន ។ ហូសេ ក្រាសៀ នៅពេលនោះជាប្រធានសាខា មន់ធើររេ បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា « យើងបានមកដើម្បីធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ខ្លួនឯង និងសម្រាប់ដូនតារបស់យើង ។… ប្រហែលជាយើងមួយចំនួនបានធ្វើការលះបង់ ប៉ុន្តែការលះបង់ទាំងនោះដែលយើងបានធ្វើគឺពុំឥតប្រយោជន៍ឡើយ ។ យើងមានអំណរណាស់ដោយបានធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ » ។1
ប្រធាន ក្រាសៀ និងសមាជិកដែលបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានដើរតាមដានជើងនៃពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយម៉ិចស៊ិចពីជំនាន់ដើម ដែលបានលះបង់ដូចគ្នានេះចំពោះដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ ។
ការស្ថាបនាគ្រឹះ
ដែនដីភ្នំ វាលខ្សាច់ ព្រៃ និងឆ្នេរសមុទ្រដ៏ល្អស្រស់ស្អាត ប្រទេស ម៉ិចស៊ិកពីបុរាណគឺជាផ្ទះសម្រាប់មនុស្សដែលបានសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងទីក្រុងដ៏ស្រស់ស្អាត ។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ ប្រជាជនម៉ិចស៊ិចបានស្ថាបនាគ្រឹះនៃសេចក្ដីជំនឿ និងការអធិស្ឋានដ៏រឹងមាំមួយដែលបានជួយពួកគេក្នុងគ្រាដ៏លំបាក ។
ខណៈដែលពួកបរិសុទ្ធកំពុងស្ថាបនាសាសនាចក្រនៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ នោះប្រជាជនម៉ិចស៊ិចបានកំពុងធ្វើកិច្ចការរៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធសង្គមរបស់ពួកគេឡើងវិញ រួមទាំងការសរសេរច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញថ្មីមួយដែលបែងចែក ព្រះវិហារ និងរដ្ឋដាច់ពីគ្នា ។ សារលិខិតនៃដំណឹងល្អបានមកដល់ប្រទេសម៉ិចស៊ិកនៅឆ្នាំ 1876 ជាមួយនឹងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដំបូង កាន់ព្រះគម្ពីរដែលបានជ្រើសរើសក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ដែលវាបានផ្ញើទៅឲ្យមេដឹកនាំម៉ិចស៊ិក ។ មិនយូរប៉ុន្មាន បុណ្យជ្រមុជទឹកបានកើតមានឡើង ។
អំឡុងពេលសន្និសីទពិសេសមួយនៃសាសនាចក្រដែលធ្វើឡើងនៅថ្ងៃទី 6 ខែ មេសា ឆ្នាំ 1881 ប្រធានសាខា ស៊ិលវីយ៉ាណូ អាតេអាហ្គា ថ្នាក់ដឹកនាំមូលដ្ឋានមួយចំនួន និងសាវក ម៉ូសេ ថាត់ឆើរ ( 1842–1909 ) បានឡើងទៅលើចំណោទភ្នំភ្លើង ។ ប៉ូប៉ូកាតេប៉េត ។ បន្ទាប់មក អែលឌើរ ថាត់ឆើរ បានឧទ្ទិសដែនដីនេះសម្រាប់ការប្រកាសដំណឹងល្អ ។
នៅសន្និសីទនោះ ប្រធាន អាតេអាហ្គា បានអធិស្ឋាន ហើយអែលឌើរ ថាត់ឆើរ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ទឹកភ្នែករបស់គាត់បានហូរស្រក់មក ដើម្បីធ្វើឲ្យពូជសាសន៍ និងប្រជាជនរបស់គាត់មានសេរីភាព ។… ខ្ញុំពុំធ្លាប់ឮបុរសណាម្នាក់អធិស្ឋានដោយស្មោះត្រង់បែបនេះឡើយ ហើយទោះជាការអធិស្ឋានជាភាសាមួយដែលខ្ញុំមិនយល់ ប៉ុន្តែខ្ញុំហាក់ដូចជាយល់តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ នូវអ្វីដែលគាត់បានអង្វរសុំ » ។2
នៅពេលជាមួយគ្នានោះដែរ សាខាម៉ិចស៊ិកមួយចំនួនត្រូវបានស្ថាបនានៅក្នុងតំបន់ ។ ដេស៊ីដេរីយ៉ា យ៉ាណេស ជាស្ត្រីមេម៉ាយវ័យចំណាស់ម្នាក់រស់នៅរដ្ឋ ហ៊ីដាល់ហ្គូ បានមានសុបិនមួយពីកូនសៀវភៅរបស់ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត A Voice of Warning ( សំឡេងនៃការព្រមាន ) ។ គាត់បានឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់ទៅទីក្រុងម៉ិចស៊ិក ដើម្បីយកកូនសៀវភៅនោះ ដែលទើបតែបានបកប្រែជាភាសាអេស្ប៉ាញ ។ គាត់បានចូលរួមនឹងសាសនាចក្រនៅឆ្នាំ 1880 ដោយក្លាយទៅជាស្ត្រីទីមួយដែលចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិក ។3
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក សមាជិកសាសនាចក្រជាច្រើននៅប្រទេស ម៉ិចស៊ិកបានបន្តស្មោះត្រង់ដោយឆ្លងកាត់នូវទសវត្សនៃការបដិវត្តន៍ ការធ្វើទុក្ខទោស ភាពក្រីក្រ និងភាពឯកោ ។4
គំរូនៃពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវដ៏ស្មោះត្រង់
គំរូមួយនៃសេចក្ដីស្មោះត្រង់នេះគឺត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងសាខា សានប៉េដ្រូម៉ាទើរ ដែលបានរៀបចំឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ 1907 ។ សមាជិកពីជំនាន់មុនបានជួបគ្នាតែនៅភាគខាងត្បូងនៃទីក្រុង ម៉ិចស៊ិកប៉ុណ្ណោះ គឺនៅក្នុងអគារមួយដែលបានសង់ឡើងដោយអ្នកទើបជ្រមុជទឹកថ្មីឈ្មោះ អាហ្គាស្ទីន ហារ៉ូ ដែលត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាអធិបតីនៅសាខានោះ ។ អំឡុងគ្រាដ៏លំបាកនៃការធ្វើបដិវត្តន៍ក្នុងប្រទេសម៉ិចស៊ិក ជាពេលដែលយ៉ាងហោចណាស់ប្រជាជនម៉ិចស៊ិកមួយលាននាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់ នោះពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនបានស្វែងរកទីជំរកជ្រកកោននៅសាន ប៉េដ្រូ នៅពេលរដ្ឋរបស់ពួកគេបានក្លាយទៅជាទីលានចម្បាំង ។ បងប្អូនស្រីនៅក្នុងសមាគមសង្គ្រោះក្នុងសាន ប៉េដ្រូបានផ្ដល់ដល់ជនភៀសខ្លួនទាំងនេះនូវការបម្រើប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្តាយ៉ាងខ្លាំង ។5
សមាជិកក៏ត្រូវបានប្រទានពរឲ្យជាមួយនឹងថ្នាក់ដឹកនាំដែលមានការលះបង់ដូចជា រេ អិល ប្រាត្ត ។ ត្រូវបានហៅធ្វើជាប្រធានបេសកកម្មម៉ិចស៊ិកក្នុងឆ្នាំ 1907 គាត់បានបម្រើនៅក្នុងការហៅនោះរហូតដល់បានទទួលមរណភាពនៅឆ្នាំ 1931 ។ គាត់ស្រឡាញ់ប្រវត្តិសាស្ត្រ វប្បធម៌ និងប្រជាជនម៉ិចស៊ិក ហើយបានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការទុកចិត្តរបស់ពួកគេ នៅពេលពួកគេធ្វើការរួមគ្នាដើម្បីពង្រឹងគ្រឹះរបស់សាសនាចក្រនៅទីនោះ ។ កិច្ចខិតខំរបស់ប្រធាន ប្រាត្ត ដើម្បីពង្រឹងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រជនជាតិម៉ិចស៊ិក បានបង្ហាញនូវសារៈសំខាន់យ៉ាងពិសេសក្នុងឆ្នាំ 1926 នៅពេលរដ្ឋាភិបាលម៉ិចស៊ិចបានចាប់ផ្ដើមពង្រឹងច្បាប់ដែលហាមឃាត់មិនឲ្យជនបរទេសគ្រប់គ្រងក្រុមជំនុំនៅក្នុងប្រទេសម៉ិចស៊ិកនោះ ។6 អំឡុងពេលនោះ មានសមាជិកមួយក្រុមបានបង្កើតក្រុមមួយដែលពួកគេហៅថា អនុសញ្ញាទីបី ហើយបានចាប់ផ្ដើមហៅថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ពួកគេ ហើយសង់សាលាប្រជុំ ។
ការស្ថាបនាគ្រឹះ
អាវ៉ែល អិល ភាស ត្រូវបានហៅជាប្រធានបេសកកម្មម៉ិចស៊ិកនៅឆ្នាំ 1942 ។ ដោយពឹងផ្អែកលើបទពិសោធន៍របស់គាត់ខណៈដែលធំដឹងក្ដីឡើងនៅ ឈឺហូអាហួអាំ និងការបម្រើបេសកកម្មនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិក ប្រធាន ភាស បានឈោងទៅជួយដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការយល់ចិត្ត នៅពេលបានបង្រៀន ពង្រឹង ហើយធ្វើឲ្យសមាជិកមានភាពសាមគ្គីភាព ។ គាត់ក៏បានធ្វើការជាមួយនឹងសមាជិកនៃក្រុមអនុសញ្ញាទីបីដើម្បីដោះស្រាយកង្វល់របស់ពួកគេផងដែរ ។
គោលដៅមួយរបស់ប្រធាន ភាស គឺដើម្បីជួយសមាជិកឲ្យទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។7 ក្នុង ឆ្នាំ 1943 កិច្ចខិតខំដើម្បីធ្វើឲ្យពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធកើតមានដល់សមាជិកជាច្រើនទៀតបានកើតឡើង ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំជាមួយនឹងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រក្នុងមូលដ្ឋានក្នុងរដ្ឋ អារីហ្សូណា ស.រ.អា. អែលឌើរ យ៉ូសែប ហ្វ៊ិលឌីង ស្ម៊ីធ ( 1876–1972 ) ដែលនៅពេលនោះជាសមាជិកក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំមើលឃើញថា ភាសាអង់គ្លេសមិនគួរជាភាសាតែមួយនៅក្នុងការប្រជុំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើយ » ។8 អែលឌើរ អាន់តូណេ អ័រ អាយវីនស៍ នៃពួកចិតសិបនាក់ និងអេឌូអាដូ បាលឌើរ៉ាស ក្នុងនាយកដ្ឋានបកប្រែរបស់សាសនាចក្រត្រូវបានស្នើសុំឲ្យបកប្រែពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាភាសាអេស្ប៉ាញ ។ ការបកប្រែនេះបានកំណត់ជំហានសម្រាប់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនឹងត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅលើទឹកដីផ្សេងទៀត ។9
ដោយមានពិធីនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាភាសាអេស្ប៉ាញនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មេសា អារីហ្សូណា និងដោយមានទស្សនកិច្ចមួយពីប្រធានសាសនាចក្រ ចច អ័លប៊ើត ស៊្មីធ ( 1870–1951 ) ទៅប្រទេសម៉ិចស៊ិក ក្នុងឆ្នាំ 1946 ដើម្បីជួយបង្រួបបង្រួមពួកបរិសុទ្ធម៉ិចស៊ិក10 នោះសាសនាចក្របានចាប់ផ្ដើមរីកលូតលាស់តាមរបៀបមួយដែលជំនាន់ពីមុនបានត្រឹមតែស្រមើស្រមៃប៉ុណ្ណោះ ។ បេសកកម្ម និងស្តេកថ្មីជាច្រើនត្រូវបានបង្កើតឡើងពេញផ្ទៃប្រទេស ហើយសាលារៀនដែលឧបត្ថម្ភដោយសាសនាចក្របានលើកកម្ពស់ដល់ការអប់រំ ។
ក្នុងឆ្នាំ 1964 សាសនាចក្របានឧទ្ទិសឆ្លងសាលារៀន El Centro Escolar Benemérito de las Américas ជាសាលារៀនមួយដែលបានបម្រើសេចក្ដីត្រូវការរបស់សមាជិកខាងវិស័យអប់រំ សង្គម ខាងវិញ្ញាណ និងភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់សមាជិករហូតដល់បានក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅឆ្នាំ 2013 ។11 បងស្រី ឡូរេណា ហ្គូមេស អាល់វ៉ារេស្ស ដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាលានោះ បាននិយាយថា « Benemérito បានជួយខ្ញុំឲ្យរកឃើញ ហើយអភិវឌ្ឍនូវទេពកោសល្យរបស់ខ្ញុំ និងដើម្បីទទួលបានការអំប់រំ និងចំណេះដឹងមួយនៃដំណឹងល្អដែលបានប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ឥឡូវនេះ វានឹងជួយដល់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយនឹងបន្តប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់ប្រជាជន គឺជារបៀបពិសេសមួយ » ។12
យុគសម័យនៃការរីកចម្រើន
សន្និសីទនៅទីក្រុងម៉ិចស៊ិកនៅឆ្នាំ 1972 គឺជាចំណុចដ៏សំខាន់មួយទៀតក្នុងការរីកចម្រើនរបស់សាសនាចក្រ ។ សមាជិកបានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយដើម្បីស្ដាប់ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី ( 1899–1973 ) ទីប្រឹក្សារបស់លោក ពួកសាវកមួយចំនួន និងថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀត ។ ក្រុមចម្រៀងរោងឧបោសថបានសម្ដែងនៅទីនោះ ដោយបន្ថែមនូវចំណីអារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណ ។ ពួកអ្នកចូលរួមនៅសន្និសីទបានស្រែកឡើងថា « វាលើសពីអ្វីដែលយើងស្រមើស្រមៃថានឹងកើតឡើងទៅទៀត—ជាសន្និសីទនៅក្នុងដែនដីផ្ទាល់របស់យើង » ។13
នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1970 គឺជាពេលដ៏រីករាយនៃការរីកលូតលាស់ក្នុងប្រទេសម៉ិចស៊ិក ។ នៅឆ្នាំ 1970 មានសមាជិកជិត 70,000 នាក់នៅក្នុងប្រទេសនេះ លុះដល់ចុងទសវត្សរ៍មានជិតទៅដល់ 250,000 នាក់ ។ បីឆ្នាំក្រោយពីសន្និសីទនៅតំបន់នេះ អែលឌើរ ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ ( 1907–95 ) បានបំបែកស្តេកចំនួនបីដែលមានរួចហើយ ដើម្បីបង្កើតជា 15 ស្តេកនៅចុងសប្ដាហ៍មួយ ដោយហៅសមាជិកម៉ិចស៊ិកវ័យក្មេងជាច្រើនធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ។14
កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនាក៏បានពង្រីកផងដែរនៅអំឡុងពេលនេះ ។ បេសកកម្មម៉ិចស៊ិក ដែលបានបើកជាផ្លូវការនៅឆ្នាំ 1879 ត្រូវបានបំបែកជាលើកដំបូងនៅឆ្នាំ 1956 ។ ឥឡូវនេះ ប្រទេសម៉ិចស៊ិកមានបេសកកម្ម 34 កន្លែង ។15 បងប្រុស ចច ហ្សាម៉ូរា ដែលបានបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់ក្នុងបេសកកម្មម៉ិចស៊ិកស៊ីធីខាងជើងក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1980 បានឃើញពីការរីកចម្រើននេះ ។ គាត់បាននឹកចាំពីតំបន់បេសកកម្មមួយរបស់គាត់ដែលសមាជិកត្រូវបានធ្វើដំណើររយៈពេលមួយម៉ោងទៅចូលរួមនៅព្រះវិហារ ។ ឥឡូវនេះមានស្តេកមួយនៅទីនោះ ។ គាត់និយាយថា « វាអស្ចារ្យណាស់ចំពោះខ្ញុំនូវរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ធ្វើការដើម្បីស្ថាបនាសាសនាចក្រ ដោយមិនគិតពីប្រទេស ឬវប្បធម៌ណានោះទេ » ។
មានព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាច្រើននៅលើដែនដីនេះ
ប្រជាជនម៉ិចស៊ិកស្រឡាញ់ពិធីការសង្គ្រោះរបស់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយយល់ព្រមដើម្បីធ្វើការលះបង់ពេលវេលា និងប្រាក់ដ៏អស្ចារ្យដើម្បីថ្វាយបង្គំនៅទីនោះ ។ គ្រាន់តែជាង 100 ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីអែលឌើរ ថាត់ឆើរ បានឧទ្ទិសឆ្លងដែនដីនេះសម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយត្រូវបានសង់ឡើងនៅក្នុងទីក្រុងម៉ិចស៊ិក ។ ការបើកសម្ពោធនៅឆ្នាំ 1983 បានជួយនាំសាសនាចក្រចេញពីទីអាប់អួរនៅក្នុងប្រទេសម៉ិចស៊ិក នៅពេលមានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានមកទស្សនាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបានសួរពីព័ត៌មានបន្ថែមទៀត ។ ក្នុងរយៈពេល 30 ឆ្នាំ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ 11 ថែមទៀតត្រូវបានឧទ្ទិសឆ្លងពេញផ្ទៃប្រទេស ហើយមានមួយទៀតកំពុងសាងសង់ ។
អ៊ីសាប៊េល ឡេឌេស្សម៉ា បានធំឡើងនៅ តាំពីកូ ហើយចងចាំពីពេលដែលឪពុកម្ដាយនាងបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មេសា អារីហ្សូណា ។ នាងនិយាយថា « វាចំណាយពេលពីរថ្ងៃដើម្បីធ្វើដំណើរទៅអារីហ្សូណា ហើយការធ្វើដំណើរនោះថ្លៃខ្លាំងណាស់ » ។ « នៅពេលព្រះវិហារបរិសុទ្ធម៉ិចស៊ិកស៊ីធីម៉ិចស៊ិក បានឧទ្ទិសឆ្លង ចម្ងាយផ្លូវត្រូវបានបន្ថយមកត្រឹមតែ 12 ម៉ោង ដោយធ្វើដំណើរតាមរថយន្ត » ។ ឥឡូវនេះដោយមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅ តាំពីកូ នោះយើងអាចចូលរួមបានញឹកញាប់ » ។
លីមហៃ អន់ទីវ៉េរ៉ូស ដែលបានបម្រើជាប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធអោស្សាកាម៉ិចស៊ិកពី ឆ្នាំ 2007 ដល់ 2010 បានមានប្រសាសន៍ថា « អស់អ្នកដែលមានទីបន្ទាល់ដ៏ស៊ីជម្រៅ ហើយខ្ជាប់ខ្ជួនពីដំណឹងល្អស្វែងរកវិធីដើម្បីមក សូម្បីតែមានការលំបាកលើចម្ងាយផ្លូវ និងហិរញ្ញវត្ថុក្ដី ហើយពួកគេមើលឃើញព្រះវិហារបរិសុទ្ធជានិមិត្តរូបនៃការការពារ » ។
បងស្រី ឡេឌេស្សម៉ា បានបន្ថែមថា « យើងត្រូវការព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងទីក្រុងរបស់យើង ហើយការមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅទីនេះជួយឲ្យការណ៍នោះកើតឡើង » ។ នៅពេលយើងមានបញ្ហា នៅពេលយើងសោកសៅ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺនៅជិត ហើយយើងស្វែងរកសេចក្ដីសុខសាន្តនៅទីនោះ » ។
ការយកឈ្នះលើសេចក្ដីលំបាក
សមាជិកម៉ិចស៊ិកបានប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គ និងការល្បួងទូទៅជាច្រើន ប៉ុន្តែពួកគេដឹងថា ពួកគេ និងពួកបរិសុទ្ធដទៃទៀតគឺជាកូនចៅនៃព្រះវរបិតាជាទីស្រឡាញ់ ។ ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមពុំមែនជាបញ្ហានៅក្នុងរបៀបដែលពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នានោះឡើយ ។
គ្រួសារ មេនដេស្ស រស់នៅក្នុងទីក្រុងតូចមួយនៅលើភ្នំក្បែរទីក្រុង អោស្សាកា នៅភាគខាងត្បូងប្រទេសម៉ិចស៊ិក ។ ពួកគេនិយាយថា « មានពេលលំបាកៗខាង ហិរញ្ញវត្ថុ និងចម្ងាយផ្លូវ ប៉ុន្តែឆន្ទៈដើម្បីធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងចង់ឲ្យយើងធ្វើបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យយកឈ្នះលើឧបសគ្គទាំងឡាយ » ។
ហ្គន់ស្សាឡូ មេនដេស្ស អាយុ 15 ឆ្នាំ បាននិយាយថា « នៅពេលអ្នករស់នៅទីកន្លែងមួយដែលមានគ្រោះថ្នាក់ ការល្បួងទាំងឡាយអាចមានការលំបាក ប៉ុន្តែដោយមានជំនួយនៃការអធិស្ឋានយើងមិនទទួលយកភាពរីករាយនៃពិភពលោក ហើយយើងឈរជាសាក្សីចំពោះផ្លូវដ៏ប្រសើរមួយនៃជីវិត » ។
ការសម្លឹងឆ្ពោះទៅកាន់អនាគត
ដំណឹងល្អត្រូវបានស្ថាបនានៅប្រទេសម៉ិចស៊ិកជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែនៅមានតំបន់ខ្លះដែលសាសនាចក្រកំពុងតែអភិវឌ្ឍ ។ ចៃមី ក្រាស់ អាយុ 15 ឆ្នាំ និងគ្រួសាររបស់គាត់គឺជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រតែមួយគត់នៅក្នុងក្រុងតូចមួយរបស់ពួកគេនៅលើភ្នំខាងលើទីក្រុង អោសាកា ។ គាត់ និងមិត្តរបស់គាត់ ហ្គន់ស្សាឡូ ធ្វើការសិក្សាថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅផ្ទះរាល់សប្ដាហ៍ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍ ពួកគេបានធ្វើដំណើរពីរម៉ោងដោយជិះឡានក្រុងទៅរោងជំនុំដែលនៅជិតជាងគេបំផុតដើម្បីចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាជាមួយនឹងយុវវ័យផ្សេងទៀតក្នុងវួដរបស់ពួកគេ ។ ចៃមី បានចែកចាយនូវអ្វីដែលគាត់បានរៀនក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលាជាមួយនឹងមិត្តរួមថ្នាក់របស់គាត់នៅឯសាលា ហើយបានឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ពួកគេ ។ ប្អូនប្រុសរបស់ចៃមី ឈ្មោះ អាឡិច ជាឌីកុន គឺជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់នៅក្នុងចំណោមមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ ។ អាឡិច និយាយថា នៅពេលគាត់សុំពួកគេដោយនិយាយពាក្យល្អកុំឲ្យប្រើពាក្យមិនល្អ ឬស្លៀកពាក់សំលៀកបំពាក់មិនសមរម្យ នោះពួកគេស្ដាប់តាមអ្វីដែលគាត់និយាយ ។ ចៃមី និងអាឡិច ពួកគេទាំងពីរនាក់បានដឹងថា ការកាន់បព្វជិតភាពគឺជាកិត្តិយស និងទំនួលខុសត្រូវមួយ ។ ចៃមី និយាយថា « ខ្ញុំដឹងថា បព្វជិតភាពត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យដល់យុវជនដើម្បីសរសើរតម្កើងដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះដោយការបម្រើដល់មនុស្សដទៃទៀត និងដោយការប្រកាសដំណឹងល្អ » ។
អំឡុងពេលទស្សនកិច្ចថ្មីៗនេះនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិក អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បាន ជួបយុវវ័យមកពីស្តេកចំនួនបី នៅក្នុងទីក្រុង ខានខាន់ ។ ពេលលោកនៅជាមួយនឹងយុវវ័យទាំងនេះ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « យើងបានឃើញពន្លឺនៅក្នុងកែវភ្នែករបស់ពួកគេ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងក្ដីស្រមៃដែលពួកគេមាន ។ ខ្ញុំនៅតែគិតពីអនាគតដ៏ភ្លឺថ្លាមួយដែលប្រទេសម៉ិចស៊ិកមាន » ។16
ការរីកលូតលាស់នៃសាសនាចក្រក្នុងប្រទេសម៉ិចស៊ិក
1901 ៖ 3,000
1945 ៖ 5,099
1954 ៖ 9,210
1965 ៖ 44,473
1975 ៖ 141,768
1985 ៖ 304,915
1995 ៖ 727,410
2005 ៖ 1,043,718
2013 ៖ 1,331,946*
*គិតត្រឹមខែ មិថុនា ឆ្នាំ 2013
ប្រធាន ចច អ័លប៊ើត ស៊្មីធ បានធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិក ហើយជួយបង្រួបបង្រួមសមាជិក នៅពេលលោកឈោងទៅជួយក្រុមអនុសញ្ញាទីបី ។
ជារឿយៗ សមាជិកពីដើមបានលះបង់យ៉ាងធំធេងសម្រាប់ដំណឹងល្អ ។
សមាជិកម៉ិចស៊ិកបានចូលរួមចំណែកនៅក្នុងគម្រោងសហគមន៍ ។ សមាជិកទាំងនេះបានជួយដាំកូនឈើនៅឆ្នាំ 2007 ។
សិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅ អោស្សាកា រីករាយក្នុងការជួបជុំគ្នា ។
រចនារូបថតដោយ អ៊ីស្រាអែល ហ្គូទីយ៉េរ៉េស, ពីផ្នែកខាងលើ ៖ រចនារូបថតដោយ ក្រេក ដាយមិន, រូបថត © Getty Images , ការថតរូបទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពីបណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ, រូបថត ដោយ សាលី ចនសុន អូឌេឃឺក, រចនារូបថតដោយ វៀលឌេន ស៊ី អាន់ឌើរសុន
ការថតរូបទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពីបណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ លើកលែងដូចបានកត់សំគាល់ Covered Wagons ដោយ ហ្គារី អិល ខាប, ការថតរូបនៃវិមានប៊េនីតូ ជូអារ៉េស្ស ដោយ សាលី ចនសុន អូឌេឃឺក
ការថតរូបទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពីបណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ លើកលែងដូចបានកត់សំគាល់ ការថតរូបនៃគម្រោងស្ដីពីការបម្រើដោយ ចូស ម៉ូរ៉ាស សង់ដូវ៉ាល់ ហាមថតចម្លង ការថតរូបនៃព្រៃ តាមិលិសា ការថតរូបនៃថូពី iStockphoto/Thinkstock
ខាងឆ្វេង ៖ រចនារូបថតដោយ វៀលឌេន ស៊ី អាន់ឌើរសុន, ក្រេក ដាយមិន និងអ៊ីស្រាអែល ហ្គូទីយ៉េរ៉េស, បន្ទាត់ពេលវេលា ៖ ការថតរូបទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពីបណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ, ការថតរូប © IRI, ផ្នែកខាងលើ ៖ រូបភាពពី iStockphoto/Thinkstock, ផ្នែកខាងក្រោម ៖ ការថតរូបដោយ ដេហ្វណេ ជូនកូ មេនដេស្ស