ការធ្វើដំណើរទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ម៉ាម៉ា សេហ្វី
បេទី វ៉េនធូរ៉ា រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា
នាថ្ងៃមួយ ខណៈដែលខ្ញុំនៅក្នុងការិយាល័យបេសកកម្ម ម៊ិកស៊ិក កាលពីឆ្នាំ 1940 មានស៊ីស្ទើរម្នាក់បានមកពីទីក្រុងតូចមួយនៃ អូហ្សូមបា ដែលមានទីតាំងនៅជើងភ្នំ ប៉ូប៉ូកាតេប៉េត ជាកន្លែងមានភ្នំភ្លើងសកម្មមួយ ប្រហែលជា 43 ម៉ែល ( 70 គីឡូម៉ែត្រ ) ប៉ែកអាគ្នេយ៍នៃទីក្រុងម៊ិកស៊ិក ។ យើងទាំងអស់គ្នាស្គាល់គាត់ ។ ឈ្មោះគាត់ គឺ ម៉ាម៉ា សេហ្វី ។
ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង បានរស់នៅក្នុងផ្ទះដីឥដ្ឋតូចរបស់គាត់ ជាកន្លែងដែលគាត់តែងតែទុកបន្ទប់មួយសម្រាប់តែពួកគេ ។ ម៉ាម៉ា សេហ្វី មានកម្ពស់មិនដល់ប្រាំហ្វីតផង ( 1.5 ម. ) គាត់រកចំណូលសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតដោយការលក់ផ្លែឈើនៅផ្សារក្នុងក្រុងជុំវិញ អូហ្សូមបា ។ ក្រុងនីមួយៗ បើកផ្សាលក់តាមថ្ងៃផ្សេងៗគ្នា ហើយគាត់បានទៅផ្សានីមួយៗដើម្បីលក់ផ្លែឈើ ។
គាត់បានមកការិយាល័យបេសកកម្មនាថ្ងៃនោះ ដោយមាននូវស្បោងម្សៅដ៏ធំមួយ ។ ក្នុងស្បោងនោះមានសុទ្ធតែ tostones ពេញ ដែលជាកាក់ប្រាក់កន្លះប៉េសូ ដែលគាត់បានសន្សំអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកនោះ ។ ប្រាក់មួយចំណែកខ្លះ បានមកពីជំនាន់នៃ ព័រហ្វីរីយ៉ូ ឌីយ៉ាហ្ស ដែលបានគ្រប់គ្រងប្រទេសម៊ិកស៊ិក ចាប់ពីឆ្នាំ 1884 ដល់ឆ្នាំ 1911 ។ ម៉ាម៉ា សេហ្វី បានធ្វើដំណើរមកពី អូហ្សូមបា ទៅផ្ទះបេសកកម្មតាមរថយន្ដក្រុង ជាមួយនឹងស្បោងប្រាក់របស់គាត់ ។ គាត់បានប្រាប់ប្រធាន អាវ៉ែល អិល. ភីស ថាគាត់បានសន្សំប្រាក់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដើម្បីគាត់អាចធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុងសលត៍ លេក ដើម្បីទទួលពិធីអំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់គាត់ ។
គាត់បានទទួលការអនុញ្ញាតឲ្យចាកចេញពីប្រទេស អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់បានឲ្យវ៉ាលីដល់គាត់ខ្ចី ហើយយើងបាននាំគាត់ទៅជិះរថភ្លើង ។ ប្រធាន ភីស បានទូរស័ព្ទទៅមនុស្សម្នាក់នៅ អ៊ែល ផាសូ រដ្ឋតិចសាស ដើម្បីទៅជួបគាត់ពេលរថភ្លើងឆ្លងកាត់ព្រំដែន ស.ហ.រ ហើយនាំ ម៉ាម៉ា សេហ្វី ឡើងជិះរថយន្ដក្រុងទៅទីក្រុងសលត៍ លេក ។ សមាជិកនៃសាខាអេស្ប៉ាញជាច្រើន នៅទីក្រុងសលត៍ លេក បានទៅជួបគាត់នៅកន្លែងឡានក្រុង ហើយបានមើលថែពីតម្រូវការស្នាក់នៅរបស់គាត់ ហើយជួយគាត់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ម៉ាម៉ា សេហ្វី បានត្រឡប់ទៅកាន់ទីក្រុង ម៊ិកស៊ិកវិញ រួចហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះ នៅ អូហ្សូមបា ។ គាត់បានធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយដោយសុវត្ថិភាព ។ បន្ទាប់មកគាត់បានទៅលក់ផ្លែឈើនៅផ្សាវិញ ។
ម៉ាម៉ា សេហ្វី ពុំចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសទេ ដូច្នេះយើងបានសួរគាត់ពីរបៀបដែលគាត់គ្រប់គ្រងក្នុងការបញ្ជាទិញអាហារ នៅពេលធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងពី អ៊ែល ផាសូ ទៅទីក្រុងសលត៍ លេក ដោយរបៀបណា—ជាការធ្វើដំណើរអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ។ គាត់បាននិយាយថា មានមនុស្សម្នាក់បានបង្រៀនគាត់ឲ្យចេះនិយាយ « នំផ្លែប៉ោម » ជាភាសាអង់គ្លេស ដូច្នេះរាល់ពេលដែលឡានក្រុងឈប់សម្រាប់បរិភោគអាហារ គាត់នឹងទិញនំផ្លែប៉ោម ។
ដោយសារនោះជាភាសាអង់គ្លេសតែមួយម៉ាត់គត់ ដែលគាត់ចេះ នោះគាត់បានរស់នៅដោយបរិភោគនំផ្លែប៉ោម អំឡុងពេលធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងទាំងទៅ និងទាំងមកវិញ ។ ប៉ុន្តែ ម៉ាម៉ា សេហ្វី ពុំខ្វល់នោះទេ ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានត្រឡប់មកវិញដោយការដឹងគុណ ហើយពេញចិត្តនឹងបទពិសោធន៍របស់គាត់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។