ដូចជាព្រះគម្ពីរ !
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
យើងបានគិតថា ការដើរឡើងភ្នំនឹងអស្ចារ្យណាស់ រហូតដល់យើងបានមើលឃើញសញ្ញានៅតាមផ្លូវលំ ។
« យើងនឹងសម្រាលបន្ទុកទាំងឡាយ ដែលដាក់នៅលើស្មាអ្នកផង » ( ម៉ូសាយ 24:14 ) ។
អាយុដប់ឆ្នាំ ឈ្លាសវៃណាស់ ។ យើងចូលចិត្តស្វែងយល់ដោយខ្លួនឯង ។
ឪពុករបស់ខ្ញុំតែងតែប្រាប់ខ្ញុំឲ្យប្រៀបប្រដូចខគម្ពីរមកនឹងខ្លួនខ្ញុំ ។ ប្រៀបប្រដូច មានន័យថា អ្នកព្យាយាមប្រើអ្វីដែលអ្នករៀនមកពីខគម្ពីរ មកក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។ ដូច្នេះ នៅពេលយើងអានជាមួយគ្នាជាគ្រួសារ ពេលខ្លះខ្ញុំនិយាយភ្លាមមុនពេលឪពុកខ្ញុំពន្យល់វាដល់យើង ។ ដូចជា « ប៉ា ខ្ញុំដឹង យើងត្រូវតមអាហារ និងអធិស្ឋាន ដូចជាបាននិយាយនៅក្នុងខគម្ពីរ » ។
គាត់ញញឹម ពីព្រោះខ្ញុំតែងតែយល់សារលិខិតត្រឹមត្រូវ ។
ប៉ុន្តែមានគ្រាមួយ ខ្ញុំបានរកឃើញថា ខគម្ពីរពិតជាដូចជាជីវិតខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ! វាបានកើតឡើងនៅពេលយើងដើរឡើងភ្នំទៅបោះជំរុំជាគ្រួសារ ។
ខ្ញុំបានស្ពាយកាបូបធំរបស់ខ្ញុំ និងតង់សម្រាប់ដេក ហើយខ្ញុំមិនរអ៊ូរទាំទេ ។ បន្ទាប់មក វាមានចម្ងាយត្រឹមតែ បួនម៉ែល ( 6.5 គ.ម ) ទៀតប៉ុណ្ណោះទៅដល់ស្ទឹងហើយ ។ ខ្ញុំអាចធ្វើបាន គ្មានបញ្ហាទេ ។
ការដើរឡើងភ្នំពុំពិបាកខ្លាំងទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំរីករាយដើម្បីឈប់សម្រាកម្ដង បន្ទាប់ពីដើរបានពីរម៉ែល ( 3 គ.ម ) ។ បន្ទាប់មកយើងមើលឃើញសញ្ញាតាមផ្លូវលំដំបូងគេ ។ សញ្ញាប្រាប់ថា ស្ទឹងគឺនៅមានចម្ងាយប្រាំមួយម៉ែល ( 9.5 គ.ម ) ទៀត ។ ឪពុកខ្ញុំពុំចាំបាច់ប្រាប់ខ្ញុំថា ផ្លូវលំនោះនឹងមានចម្ងាយពីរដងទៀត ឆ្ងាយជាងអ្វីដែលយើងបានគិតពីដំបូង ។ ខ្ញុំបានយល់ដឹងរួចទៅហើយ ។ គាត់ ចាំបាច់ត្រូវរំឭកយើងអំពីការរក្សាទុកទឹករបស់យើង សម្រាប់ចម្ងាយផ្លូវឆ្ងាយនោះ ។
ដំបូន្មានរបស់ឪពុកខ្ញុំសំខាន់ ប៉ុន្តែពិបាកធ្វើតាម ។ ព្រះអាទិត្យពេលរសៀលមានកំដៅក្ដៅ ហើយយើងស្ទើរតែគ្មានម្លប់ជ្រកនៅតាមផ្លូវលំនោះទេ ។ វាហាក់ដូចជាយើងនឹងទៅពុំដល់បឹងនោះទេ ។
មនុស្សចាស់ឈប់តាមផ្លូវជាមួយនឹងក្មេងតូច ហើយបងប្អូនជីដូនមួយដែលធំជាង បានដើរទៅមុខ ។ ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងបងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំដែលមានអាយុស្របាលគ្នា ហើយយើងបានទៅដល់កន្លែងមួយនៅចន្លោះផ្លូវរវាងពួកគាត់ ។
នៅពេលយើងមើលពុំឃើញនរណាម្នាក់នៅខាងមុខ ឬនៅខាងក្រោយយើង យើងចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ភ័យព្រួយ ។ កាបូបស្ពាយរបស់យើងហាក់ដូចជាធ្ងន់ ហើយដបទឹករបស់យើងអស់ទឹកទៀត ។ ប៉ា តើយើងត្រូវទៅឆ្ងាយប៉ុណ្ណាទៀតទៅ ?
ទីបំផុត យើងបានភ័យបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង ហើយបាននឿយហត់ ដល់យើងបានសម្រេចចិត្តថា ឈប់សិន រួចអធិស្ឋាន ។
បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាន យើងបានលើកកាបូបស្ពាយ ហើយបានដើរទៅមុខទៀតដោយយឺតៗ ។
បន្តិចក្រោយមក យើងបានឮសម្លេងជើងសេះជិះមកតាមផ្លូវយើង ។ យើងបានរង់ចាំមើល ឃើញបុរសម្នាក់ជិះសេះសំដៅមកកាន់យើង ។
គាត់បានឈប់ ហើយឲ្យទឹកដល់យើងខ្លះ ។ គាត់បានពន្យល់ប្រាប់ថា បងប្អូនជីដូនមួយធំៗរបស់យើង បានប្រញាប់ទៅដល់ស្ទឹង ដោយមានដបដាក់ទឹកដើម្បីយកមកឲ្យពួកយើង ។ បុរសបានឮថាយើងត្រូវការទឹក នោះគាត់បានយល់ព្រមជួយ ។ « តើមាននរណាចង់ឲ្យខ្ញុំជួយស្ពាយកាបូបទេ ? » គាត់បានសួរ ។
ខ្ញុំបានមើលទៅបងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំ ហើយគេបានញញឹមដាក់ខ្ញុំ ។ យើងពិតជាមិនអីទេ !
យើងបាននិយាយទៅបុរសនោះថា « អ្នកអាចទៅជួយដល់អ្នកដទៃទៀតចុះ » ។ « យើងមិនអីទេ » ។
ហើយវាជាការពិត ! នៅតាមផ្លូវធ្វើដំណើរទៅបឹងបន្តទៀតនោះ យើងមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជាពួកទេវតាលើកកាបូបស្ពាយរបស់យើង ហើយរុញយើងឲ្យទៅមុខដូច្នោះដែរ ។ ក្រោយមកនៅពេលខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកខ្ញុំអំពីរឿងនេះ ឪពុកបានញញឹម ហើយម្ដាយបានស្រក់ទឹកភ្នែក ។
មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក គ្រួសារខ្ញុំបានអាន ម៉ូសាយ 24 ។ ភ្នែករបស់ខ្ញុំបានបើកធំៗ នៅពេលយើងអានពាក្យទាំងនេះថា ៖ « យើងនឹងសម្រាលបន្ទុកទាំងឡាយ ដែលដាក់នៅលើស្មាអ្នកផង ហើយសូម្បីតែរូបអ្នកក៏នឹងមិនអាចចាប់អារម្មណ៍ថា មានបន្ទុកទាំងនោះនៅលើខ្នងអ្នកឡើយ » ( ខ 14 ) ។
ខ្ញុំបានភ្លាត់មាត់ថា « នោះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅតាមផ្លូវលំ » ។ ខ្ញុំពុំចាំបាច់គិតអំពីរបៀបដើម្បីប្រើគម្ពីរនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំទេ— គម្ពីរនេះបានពិពណ៌នាជីវិតរបស់ខ្ញុំរួចទៅហើយ ! វាអស្ចារ្យណាស់ ! ខ្ញុំស្ទើរតែមិនអាចចាំរកខគម្ពីរផ្សេង ដែលប្រដូចនឹងជីវិតខ្ញុំណាស់ ។
ហើយនោះជាអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនថា ខ្ញុំបានប្រដូចខគម្ពីរមកខ្លួនខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏អាចប្រដូចខ្លួនខ្ញុំទៅនឹងខគម្ពីរដែរ !
រចនារូបភាព ដោយ ស្កត ភេក