លុះត្រាជួបទៀត
តើទ្រង់អាចឃើញខ្ញុំឬទេ ?
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
ដានីយ៉ែល បានរត់ទៅរានហាលផ្ទះ ហើយបានសួរខ្ញុំថា « បើកូនមើលទៅលើមេឃ ហើយញញឹម តើព្រះនឹងញញឹមត្រឡប់មកកូនវិញទេ ? »
នៅព្រឹកមុនពេលកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដានីយ៉ែល ចូលរៀនសាលាមត្តេយ្យថ្ងៃទីមួយរបស់គាត់ គាត់មានកង្វល់មួយចំនួនអំពីការចាកចេញពីផ្ទះទៅចូលសាលារៀន ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យប្រាកដថា គាត់មានអារម្មណ៍ថា បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាទាំងឡាយក្នុង « ពិភពលោកពិត » ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ដានីយ៉ែលថា ខ្ញុំនឹងនឹកគាត់ខ្លាំងណាស់ ពេលគាត់ទៅឆ្ងាយ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ទោះជាខ្ញុំពុំអាចនៅជាមួយគាត់នៅសាលារៀនក្ដី ក៏គាត់ពុំចាំបាច់ខ្លាច ឬមានអារម្មណ៍ឯកោឡើយ ព្រោះព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងទតមើលមកលើគាត់ ។ ខ្ញុំបានរំឭកគាត់ថា គាត់អាចអធិស្ឋានគ្រប់ពេល គ្រង់ទីកន្លែង នោះព្រះនឹងស្ដាប់ឮគាត់ជានិច្ច ។
នៅពេលខ្ញុំនិយាយ ដានីយ៉ែល ដែលមានអាយុជិតប្រាំឆ្នាំ បានស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។ បន្ទាប់ពីបានគិតខ្លះៗ គាត់បានតបថា « តើទ្រង់អាចមើលឃើញកូន ពេលកូននៅក្នុងផ្ទះឬទេ ? »
ខ្ញុំអះអាងនឹងគាត់ថា « ឃើញ » ។
« តើទ្រង់មើលឃើញកូន ពេលកូននៅក្រៅផ្ទះឬទេ ? » គាត់បានសួរ ។
ខ្ញុំតបថា « ឃើញ ទ្រង់អាចមើលឃើញកូនជានិច្ច » ។
ដោយទឹកមុខរំភើប ដានីយ៉ែល បានរត់ភ្លាមទៅរានហាលខាងក្រោយផ្ទះ ។ ខ្ញុំបានដើរយ៉ាងគៀកពីក្រោយគាត់ ។ ដានីយ៉ែល បានមើលទៅលើមេឃដ៏ស្រឡះ ពណ៌ផ្ទៃមេឃ រួចសួរថា « បើកូនមើលទៅលើមេឃ ហើយញញឹម តើទ្រង់នឹងទតមើលឃើញកូន ហើយនឹងញញឹមតបមកកូនវិញឬទេ ? »
ខ្ញុំអួលដើមករនិយាយពុំរួច ខ្ញុំក៏បានងក់ក្បាលថា « ឃើញ ! » ។
ពេលកំពុងមើលទៅលើមេឃ ភ្នែកគាត់រំពៃរកមើល ដោយក្ដីជំនឿដូចជាក្មេងដ៏ឥតខ្ចោះ ដានីយ៉ែល បានសួរដោយរិះគិតថា « តើកូនអាចមើលឃើញទ្រង់ឬទេ ? »
ខ្ញុំបានឆ្លើយថា « កូនពុំអាចមើលឃើញទ្រង់ទេ ប៉ុន្តែកូននឹងដឹងថាទ្រង់គង់នៅទីនោះ ពីព្រោះកូននឹងដឹងថាទ្រង់ញញឹមនៅក្នុងបេះដូងរបស់កូន » ។
ដានីយ៉ែល ឈរញញឹមនៅពេលគាត់សំឡឹងមើលទៅលើមេឃ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់ធ្លាប់ឃើញនូវស្នាមញញឹមដ៏ទេវភាពនោះ ចាក់ជ្រៅទៅក្នុងព្រលឹងរបស់គាត់ តាមរយៈទឹកមុខដូចទេវតារបស់គាត់ ដែលប្រកបដោយភាពសុខសាន្ដនោះ ។
ចេញមកពីបបូរមាត់នៃកុមារតូចៗ យើងរៀនច្រើនអំពីសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធ —សេចក្ដីជំនឿដែលយើងសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងតោងជាប់នៅជារៀងរហូត ។ ពួកគេបានរកឃើញដោយឥតសង្ស័យអំពីរឿងនោះ ទោះជាជីវិតល្អ ឬពេលខ្លះវាពិបាកក្ដី ។ យើងអធិស្ឋានសុំឲ្យសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេនឹងគាំទ្រដល់ពួកគេ ។
នៅពេលមានរឿងលំបាកនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំចាំនូវគំរូរបស់ដានីយ៉ែល ហើយដោយសេចក្ដីជំនឿដូចជាកូនក្មេងទាំងស្រុង តាមដែលមនុស្សធំអាចធ្វើបាន នោះខ្ញុំបានមើលទៅស្ថានសួគ៌ ហើយសួរផងដែរថា « តើទ្រង់ អាចឃើញខ្ញុំឬទេ ? » រួចខ្ញុំបានពិចារណាដោយស្ងាត់ស្ងៀមដូចជាដានីយ៉ែលថា « តើខ្ញុំអាចមើលឃើញទ្រង់ឬទេ ? » នៅពេលខ្ញុំពិចារណាអំពីក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ទន់ភ្លន់របស់ទ្រង់យ៉ាងបរិបូរនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បញ្ជាក់ប្រាប់ថា ខ្ញុំពិតជាបានដឹងពីក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌មែន ។ ព្រះវិញ្ញាណអះអាងខ្ញុំថា ខ្ញុំតែងតែអាចបានរំឭកក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿ និងបានបំផុសដោយក្ដីសង្ឃឹមជានិច្ច ។
រចនារូបថតដោយ វែលឌិន ស៊ី អាន់ឌើរសិន ផ្ទៃខាងក្រោយដោយ ហ្គ្រេក ដាយមិន