Ang Milagro sa Tortilla
“Duol kamo, ug motungas kita ngadto sa bukid sa Ginoo, ngadto sa balay … sa Dios” (2 Nephi 12:3).
Duha ka batan-ong mga lalaki nga nagsul-ob og puti nga mga sinina ug mga kurbata miabut sa among panimalay sa Honduras. “Kami gikan sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw,” sila miingon.
Gipasulod sila ni Mama. Ang mga misyonaryo mitudlo sa among pamilya mahitungod sa ebanghelyo ni Jesukristo. Bisan og ako nag-edad lang og nuebe, akong gibati ang kamatuoran sa ilang mga pulong sa akong kasingkasing.
“Unsay among buhaton aron mahimong mga miyembro sa Simbahan ni Kristo?” Nangutana si Papa.
“Magpabunyag,” miingon ang usa sa mga elder.
Si Mama, Papa, ug ako nabunyagan paglabay sa usa ka bulan. Ang akong igsoong lalaki, nga si Tomas, kinsa nag-edad og unom ka tuig, pagabunyagan paglabay sa duha ka tuig.
Samtang nagtudlo kanamo og dugang mahitungod sa ebanghelyo, ang mga elder mipasabut sa unsa nga paagi nga ang mga pamilya mabugkos didto sa templo.
Ang pinakaduol nga templo mao anaa sa Guatemala, daghang mga kilometro ang gilay-on. Kinahanglan kaming mobayad alang sa duha ka adlaw nga biyahe sa bus ug sa duha ka gabii nga pagpuyo sa siyudad. Kami walay kwarta alang sa mao nga biyahe, apan si Mama ug Papa dili motugot nga kini ang makapugong kanamo sa pag-adto sa templo.
Matag tuig ang among pamilya mananom og mais. Gamiton namo kini sa paghimo og mga tortillas aron ibaligya ngadto sa mga biyahidor nga moagi sa among balangay.
Si mama mikuha og papel ug lapis. Iyang gisumada ang pipila ka mga numero ug miingon, “Kita kinahanglang makahalin og 2,500 ka mga tortilla aron magasto sa atong biyahe.
Misiga ang akong mga mata. Daghan kaayo kana nga mga tortilla! “Wala pa kami makabaligya og daghan kaayo nga mga tortilla,” miingon ko.
Wala mabalaka si Mama. “Ang Ginoo motabang,” siya miingon. “Si Raoul, ikaw ug si Tomas kinahanglang motabang sa inyong papa sa pag-ani sa mais,” miingon si Mama.
Si Tomas ug ako mitabang ni Papa sa pag-ani sa mais. Kada adlaw, si Mama mogaling niini, mohimo sa dough, ug momantika niini. Si Tomas ug ako modala sa mga tortilla ngadto sa balangay.
“Usa ka bus sa mga turista miabut karon,” akong giingnan si Mama sa dihang mipauli kami sa unang adlaw. “Nakabaligya kami og daghang mga tortilla.”
“Usa kini ka milagro,” miingon si Mama.
Kada adlaw makabaligya kami og daghang mga tortilla. Sulod sa pipila ka mga bulan nakatigum na kami sa kwarta nga among gikinahanglan sa pagbiyahe ngadto sa Guatemala. Pero nabalaka gihapon ako. Nakadungog ako og mga istorya mahitungod sa mga tulisan nga mopahunong sa mga bus nga moagi sa lasang. Ilang kuhaon ang tanang mga butang sa mga pasahero.
“Unsaon na man lang ang mga tulisan?” Ako nangutana.
“Ang Ginoo manalipod kanato,” miingon si Mama. Dayon siya nangutana, “Raoul, mituo ba ikaw sa ebanghelyo?”
“Oo.”
“Nan ikaw nasayud nga kita kinahanglan nga mobuhat sa tanan sa atong gahum sa pagsunod sa Ginoo ug sa Iyang mga propeta.”
Usa ka tuig human kami mabunyagi, ang akong pamilya andam na nga mobiyahe ngadto sa templo. Mibiyahe kami ngadto sa Siyudad sa Guatemala sakay sa usa ka bus. Dili gayud ako makalimot sa Espiritu nga akong gibati sa dihang ang akong pamilya nabugkos alang sa panahon ug sa kahangturan.
Nianang gabhiona, miluhod ako aron mag-ampo, nagpasalamat ako sa Langitnong Amahan alang sa mga panalangin sa templo.
Mga paghulagway pinaagi ni Jim Madsen.