Pagbantay!

Ni Mark H. Soelberg, Utah, USA

Nianang gabii sa Hulyo 23, 1991, si Elder Charles Larsen ug ako mipauli na gikan sa Auckland International Airport human og hatud sa usa ka misyonaryo nga nakahuman sa iyang misyon. Tingtugnaw kadto sa New Zealand, ug nagsige na og ulan sulod sa pipila ka mga adlaw.

Nagdrayb ko sa among sakyanan paingon sa dakong Harbour Bridge, nga nagsumpay sa Auckland ngadto sa Takapuna. Samtang nagpaingon na kami sa likoanan sa ubos nga bahin sa taytayan, usa ka gamayng sakyanan nga kusog kaayong nagpadagan ang miuna kanamo. Samtang ang paspas nga sakyanan misugod og liko, ang drayber nawad-an og kontrol sa basa nga dapit. Ang sakyanan nag-ikis-ikis ngadto sa wala ug dayon kusog ngadto sa tuo, nabangga sa ali nga semento, nga maoy nakapugong sa pagkahulog niini sa taytayan ug ngadto sa dunggoanan [harbor].

Kusog nga nabangga sa paril, ang sakyanan nagbalintong-balintong ug nagdailos dayong hunong. Nakuratan sa unsay among nakita, dali ko nga mihunong diha sa tunga ug mipasiga sa among mga hazard light. Sa walay langay, si Elder Larsen ug ako migawas aron masayud kon aduna ba mi matabang. Sa wala pa kami maabut sa sakyanan, usa ka tawo ang migawas gikan sa buak nga bintana ug miambak sa taytayan ug paubos ngadto sa daplin sa tubig, diin nawala siya diha sa kangitngit. Gitawag namo siya, apan wala siya motubag.

Mipadulong ko ngadto sa naguba nga gamayng sakyanan, nga nahimutang didto sa kilid nga ang pultahan sa pasahero nag-atubang sa ibabaw. Wala nay bintana, mao nga mikatkat kog gamay aron makita kon aduna pa bay laing tawo sa sulod. Kalit lang nakadungog ko og kusog ug lahi nga tingog nga nag-ingon, “Pagbantay!” Nakalitan sa tingog, dali kong nakalukso panaog. Diha-diha dayon, laing sakyanan nga kusog kaayo ang dinaganan miabut sa dapit ug mibangga sa naguba nga sakyanan nga bag-o lang nakong giadtoan.

Tungod sa likoanan sa karsada ug sa taas nga ali nga semento, ang nagsingabut nga mga drayber dili makakita sa nadisgrasya sa unahan. Pipila pa ka mga sakyanan ang nadugang sa nangabangga. Si Elder Larsen ug ako daling midagan sa likoanan, mikaway-kaway sa among mga kamot aron pahunungon ang mga drayber. Wala madugay ang pulis miabut, ug among nasayran nga ang unang sakyanan kinawat.

Samtang mipauli na kami, naghunahuna ko nga hapit gyud ko madisgrasya ug nagpasalamat kang Elder Larsen sa pagpasidaan kanako sa nagsingabut nga sakyanan. Mitan-aw siya kanako nga natingala ug miingon, “Elder Soelberg, wala koy gisulti. Wala ko sa imong duol ug wala gani ko makakita niana nga sakyanan nga nagpadulong didtong dapita.”

Milingkod kami didto og kadali, gibati ang dili hitupngan nga pagbati sa pasalamat. Nianang gabhiona nangluhod kami ug nagpasalamat sa among Langitnong Amahan alang sa pagpasidaan nga mao gayud ang nakaluwas sa akong kinabuhi. Sukad niana nga kasinatian, nakapaambit ko sa akong pagpamatuod sa daghang mga higayon sa kaimportante sa pagka madawaton sa Espiritu sa Ginoo ug sa pagpaminaw sa Iyang tingog.

Kalit lang nakadungog ko og kusog ug lahi nga tingog nga nag-ingon, “Pagbantay!”