Θα φέρω το φως του Ευαγγελίου στο σπιτικό μου
Μπορούμε να φέρουμε το φως του Ευαγγελίου στο σπιτικό, στα σχολεία και στους τόπους εργασίας μας, αν αναζητούμε και μοιραζόμαστε θετικά πράγματα για τους άλλους.
Ανταποκρινόμενες στην πρόσκληση της αδελφής Λίντα Μπέρτον κατά τη γενική συνέλευση Απριλίου1, πολλές από εσάς προβήκατε σε στοργικές και γενναιόδωρες πράξεις χριστιανικής αγάπης, επικεντρωμένες στην κάλυψη των αναγκών των προσφύγων στην περιοχή σας. Από τις απλές, ατομικές προσπάθειες έως τα προγράμματα της κοινότητας, εκείνες οι πράξεις είναι το αποτέλεσμα αγάπης. Καθώς έχετε μοιραστεί τον χρόνο, τα ταλέντα και τις πηγές σας, η καρδιά σας και οι καρδιές των προσφύγων ανακουφίστηκαν. Η οικοδόμηση ελπίδας και πίστης και ακόμα μεγαλύτερης αγάπης ανάμεσα σε αυτόν που λαμβάνει και σε αυτόν που δίνει είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα της αληθινής χριστιανικής αγάπης.
Ο προφήτης Μορόνι μάς λέει ότι η χριστιανική αγάπη είναι βασικό χαρακτηριστικό εκείνων οι οποίοι θα ζήσουν με τον Επουράνιο Πατέρα στο σελέστιο βασίλειο. Γράφει: «Και αν δεν έχετε αγάπη δεν μπορείτε με κανένα τρόπο να σωθείτε στη βασιλεία τού Θεού»2.
Βεβαίως, ο Ιησούς Χριστός είναι η τέλεια προσωποποίηση της χριστιανικής αγάπης. Η δέσμευσή Του στην προγήινη ζωή να είναι ο Σωτήρας μας, οι αλληλεπιδράσεις Του σε όλη τη θνητή ζωή Του, το ουράνιο δώρο Του της Εξιλέωσης και οι συνεχείς προσπάθειές Του για να μας φέρει πίσω στον Επουράνιο Πατέρα μας, είναι οι υπέρτατες εκφράσεις χριστιανικής αγάπης. Ενεργεί επικεντρωμένος σε έναν μοναδικό πράγμα: αγάπη για τον Πατέρα Του, η οποία εκφράζεται μέσω της αγάπης Του για τον καθέναν από εμάς. Όταν ερωτήθηκε σχετικά με τη μεγαλύτερη εντολή, ο Ιησούς απάντησε:
«Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου απ’ όλη την καρδιά σου, κι απ’ όλη την ψυχή σου, κι απ’ όλη τη διάνοιά σου.
»Αυτή είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.
»Δεύτερη, όμως, όμοια μ’ αυτή είναι: Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου»3.
Ένας από τους σημαντικότερους τρόπους που μπορούμε να αναπτύξουμε και να δείξουμε αγάπη για τον πλησίον μας είναι με το να είμαστε γενναιόδωροι στις σκέψεις και στα λόγια μας. Πριν από μερικά χρόνια, μία αγαπημένη φίλη σχολίασε: «Η σπουδαιότερη μορφή χριστιανικής αγάπης είναι να μην επικρίνουμε τους άλλους»4. Αυτό ισχύει και σήμερα.
Πρόσφατα, καθώς η τρίχρονη Αλύσσα παρακολουθούσε μία ταινία με τα αδέλφια της, παρατήρησε έκπληκτη: «Μαμά, εκείνο το κοτόπουλο είναι παράξενο!»
Η μητέρα της κοίταξε στην οθόνη και απάντησε χαμογελώντας: «Χρυσό μου, είναι παγόνι».
Όπως εκείνη η τρίχρονη που δεν γνώριζε, κι εμείς μερικές φορές κοιτάζουμε άλλους ανθρώπους και έχουμε ελλιπή ή ανεπαρκή κατανόηση. Μπορεί να επικεντρώνουμε στις διαφορές και στα μειονεκτήματα που αντιλαμβανόμαστε στους γύρω μας, ενώ ο Επουράνιος Πατέρας μας βλέπει τα παιδιά Του, πλασμένα κατά τη δική του αιώνια εικόνα, με λαμπρή και ένδοξη δυνατότητα.
Έχουμε την ανάμνηση από τον Πρόεδρο Τζέιμς Φάουστ που είχε πει: «Όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο επικριτικός γίνομαι»5. Αυτό μου θυμίζει την παρατήρηση του Αποστόλου Παύλου:
«Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, είχα κρίση ως νήπιο· όταν όμως, έγινα άνδρας, έβαλα κατά μέρος εκείνα που έχει το νήπιο.
»Επειδή, τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο· τώρα γνωρίζω κατά ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω καθώς γνωρίστηκα»6.
Όταν βλέπουμε καθαρότερα τις δικές μας ατέλειες, έχουμε λιγότερο την τάση να βλέπουμε τους άλλους «σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη». Θέλουμε να χρησιμοποιούμε το φως του Ευαγγελίου για να βλέπουμε τους άλλους όπως τους βλέπει ο Σωτήρας -- με συμπόνια, ελπίδα και χριστιανική αγάπη. Θα έρθει η ημέρα κατά την οποία θα έχουμε τέλεια κατανόηση της καρδιάς των άλλων και θα είμαστε ευγνώμονες να μας προσφέρεται ευσπλαχνία -- όπως ακριβώς προσφέρουμε σκέψεις και λόγια χριστιανικής αγάπης στους άλλους στη ζωή ετούτη.
Πριν από μερικά χρόνια, πήγα για κανό με μία ομάδα νέων γυναικών. Οι βαθυγάλαζες λίμνες περιτριγυρισμένες από πράσινους, πυκνόφυτους λόφους και απότομα βράχια είχαν μια ομορφιά που σου έκοβε την ανάσα. Το νερό λαμπύριζε στα κουπιά μας καθώς τα βυθίζαμε στο καθαρό νερό και ο ήλιος έλαμπε ζεστός ενώ κινούμασταν ήρεμα στη λίμνη.
Ωστόσο, σύννεφα σκοτείνιασαν γρήγορα τον ουρανό και άρχισε να φυσά δυνατός αέρας. Για να προχωρήσουμε λίγο μπροστά έπρεπε να σκάψουμε βαθιά στο νερό, τραβώντας κουπί χωρίς να σταματάμε ανάμεσα στις κουπιές. Έπειτα από μερικές εξαντλητικές και κοπιαστικές ώρες, στρίψαμε τελικά στη γωνία στη μεγάλη λίμνη και προς έκπληξη και αγαλλίασή μας ανακαλύψαμε ότι ο αέρας φυσούσε προς την κατεύθυνση που θέλαμε να πάμε.
Γρήγορα επωφεληθήκαμε από αυτό το δώρο. Βγάλαμε έναν μικρό μουσαμά και δέσαμε δύο από τις άκρες του στις χειρολαβές των κουπιών και τις άλλες άκρες του στα πόδια του συζύγου μου, που τα τέντωσε πάνω από τις πλευρές του κανό. Ο αέρας φούσκωσε το αυτοσχέδιο πανί και ξεκινήσαμε!
Όταν οι νέες γυναίκες στα άλλα κανό είδαν πώς προχωρούσαμε με ευκολία επάνω στο νερό, έφτιαξαν γρήγορα τα δικά τους αυτοσχέδια πανιά. Αισθανθήκαμε ανακούφιση και γελούσαμε όλο χαρά, ευγνώμονες για την ανάπαυλα από τις δυσκολίες της ημέρας.
Πόσο όμοιος αυτός ο υπέροχος άνεμος μπορεί να είναι με την ειλικρινή φιλοφρόνηση ενός φίλου, τον χαρωπό χαιρετισμό ενός γονιού, το επιδοκιμαστικό γνέψιμο ενός αδελφού ή το εξυπηρετικό χαμόγελο ενός συνεργάτη ή συμμαθητή, όλα να μας εφοδιάζουν με δροσερό «αέρα στα πανιά μας» καθώς μαχόμαστε τις δυσκολίες της ζωής! Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον το έθεσε ως εξής: «Δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τον άνεμο, όμως μπορούμε να ρυθμίσουμε τα ιστία. Για μέγιστη ευτυχία, ειρήνη και ευχαρίστηση, είθε να επιλέγουμε μία θετική στάση»7.
Οι λέξεις έχουν αναπάντεχη δύναμη, τόσο να ανοικοδομούν όσο και να καταστρέφουν. Πιθανόν όλοι να θυμόμαστε αρνητικά λόγια που μας αποκάρδιωσαν και άλλα λόγια τα οποία ειπώθηκαν με αγάπη, που μας ενθάρρυναν αφάνταστα. Επιλέγοντας να λέμε μόνον αυτό το οποίο είναι θετικό για τους άλλους και προς τους άλλους, εξυψώνει και ενδυναμώνει τους γύρω μας και βοηθά τους άλλους να ακολουθούν κατά τον τρόπο το Σωτήρα.
Ως νέα κοπέλα στην Προκαταρκτική, εργαζόμουν με επιμέλεια να κεντήσω με σταυροβελονιά ένα απλό απόφθεγμα που έλεγε: «Θα φέρω το φως του Ευαγγελίου στο σπιτικό μου». Μια καθημερινή το απόγευμα, καθώς εμείς οι κοπέλες ανεβάζαμε και κατεβάζαμε τις βελόνες μας στο ύφασμα, η δασκάλα μας μάς διηγήθηκε την ιστορία ενός κοριτσιού που ζούσε σε έναν λόφο στη μια μεριά μιας κοιλάδας. Αργά κάθε απόγευμα, παρατηρούσε στον λόφο στην απέναντι μεριά της κοιλάδας ένα σπίτι που είχε λαμπερά, χρυσά παράθυρα. Το δικό της σπίτι ήταν μικρό και κάπως φτωχικό και το κορίτσι ονειρευόταν να ζήσει σε εκείνο το όμορφο σπίτι με παράθυρα από χρυσό.
Μια μέρα το κορίτσι πήρε την άδεια να πάει με το ποδήλατό της στην απέναντι μεριά της κοιλάδας. Κινήθηκε με ανυπομονησία με το ποδήλατο μέχρι που έφθασε στο σπίτι με τα χρυσά παράθυρα που τόσο καιρό θαύμαζε. Όμως όταν κατέβηκε από το ποδήλατό της, είδε ότι το σπίτι ήταν εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο, με ψηλά αγριόχορτα στην αυλή και παράθυρα που ήταν κοινά και βρόμικα. Με θλίψη, το κορίτσι έστρεψε το πρόσωπό της προς το σπίτι. Με έκπληξη είδε ένα σπίτι με λαμπερά χρυσά παράθυρα στον λόφο απέναντι στην κοιλάδα και σύντομα κατάλαβε ότι ήταν το δικό της σπίτι8!
Κάποιες φορές, όπως αυτό το νέο κορίτσι, κοιτάζουμε αυτά που οι άλλοι μπορεί να έχουν ή να είναι και νιώθουμε μειονεκτικά συγκρινόμενοι. Επικεντρωνόμαστε στις εκδοχές της ζωής στο Πίντερεστ ή στο Ίνσταγκραμ ή αποσπάται η προσοχή μας από την εμμονή για ανταγωνισμό στο σχολείο ή στον τόπο εργασίας μας. Παρ’ όλα αυτά, όταν σταματάμε για ένα λεπτό για να «μετρήσουμε τις πολλές ευλογίες [μας]»9, βλέπουμε με μια πιο αληθινή προοπτική και αναγνωρίζουμε την καλοσύνη του Θεού προς όλα τα τέκνα Του.
Είτε είμαστε 8 είτε 108, μπορούμε να φέρουμε το φως του Ευαγγελίου στο περιβάλλον μας, είτε είναι ένα διαμέρισμα σε ένα ψηλό κτήριο στο Μανχάτταν, ένα σπίτι χτισμένο σε πασσάλους στη Μαλαισία ή μια σκηνή με δέρματα ζώων στη Μογγολία. Μπορούμε να αποφασίσουμε να κοιτάξουμε το καλό στους άλλους και στις περιστάσεις γύρω μας. Νέες και όχι τόσο νέες γυναίκες παντού μπορούν να επιδείξουν χριστιανική αγάπη καθώς επιλέγουν να χρησιμοποιούν λόγια τα οποία οικοδομούν εμπιστοσύνη και πίστη στους άλλους.
Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ μίλησε για έναν νέο άνδρα τον οποίο κορόιδευαν οι συνομήλικοί του κατά τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων. Μερικά χρόνια αργότερα, μετακόμισε μακριά, μπήκε στον στρατό, μορφώθηκε και έγινε ενεργός στην Εκκλησία. Αυτή η περίοδος της ζωής του σημαδεύτηκε από εξαιρετικά επιτυχείς εμπειρίες.
Έπειτα από κάποια χρόνια, επέστρεψε στην πόλη του. Ωστόσο, οι άνθρωποι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την πνευματική ανάπτυξη και βελτίωσή του. Γι’ αυτούς ήταν ακόμα απλά ο ίδιος «έτσι κι έτσι» και του συμπεριφέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Τελικά, αυτός ο καλός άνθρωπος κατέληξε η σκιά του παλιού επιτυχημένου εαυτού του, χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά ανεπτυγμένα ταλέντα του για να ευλογήσει εκείνους που τον χλεύαζαν και τον απέρριψαν για μια ακόμα φορά10. Τι απώλεια, τόσο για εκείνον, όσο και για την κοινότητα!
Ο Απόστολος Πέτρος δίδαξε: «Προπάντων, όμως, έχετε ένθερμη την αγάπη ο ένας προς τον άλλον· Επειδή, “η αγάπη θα σκεπάσει πλήθος αμαρτιών”11. Η ένθερμη χριστιανική αγάπη, που σημαίνει απόλυτα ειλικρινή αγάπη, δείχνεται λησμονώντας τα λάθη και τα παραπατήματα του άλλου και όχι τρέφοντας αισθήματα μνησικακίας ή θυμίζοντας στον εαυτό μας και στους άλλους τις ατέλειες στο παρελθόν.
Υποχρέωση και προνόμιό μας είναι να αποδεχθούμε τη βελτίωση στον καθέναν καθώς προσπαθούμε να γίνουμε περισσότερο σαν τον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Πόσο συναρπαστικό είναι να βλέπουμε φως στα μάτια κάποιου που έχει κατανοήσει την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού και κάνει πραγματικές αλλαγές στη ζωή του! Οι ιεραπόστολοι οι οποίοι έχουν βιώσει τη χαρά να βλέπουν έναν μεταστραφέντα να εισέρχεται στα ύδατα του βαπτίσματος και κατόπιν να εισέρχεται στις θύρες του ναού, είναι μάρτυρες της ευλογίας να επιτρέπουν --και να ενθαρρύνουν-- τους άλλους να αλλάξουν. Μέλη τα οποία καλωσορίζουν μεταστραφέντες που μπορεί να έχουν θεωρηθεί μη πιθανοί υποψήφιοι για το βασίλειο, βρίσκουν μεγάλη ικανοποίηση να τους βοηθούν να αισθανθούν την αγάπη του Κυρίου. Η μεγάλη ομορφιά του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού είναι η πραγματικότητα της αιώνιας προόδου --όχι μόνον μας επιτρέπεται να αλλάξουμε προς το καλύτερο, αλλά επίσης παροτρυνόμαστε και μάλιστα λαμβάνουμε την εντολή να εξακολουθήσουμε να επιδιώκουμε τη βελτίωση και, τελικά, την τελειότητα.
Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον συμβούλευσε: «Με εκατό μικρούς τρόπους, όλες εσείς φοράτε τον μανδύα της χριστιανικής αγάπης. …Αντί να επικρίνουμε [ή] να κατακρίνουμε ο [ένας] τον άλλον, είθε να έχουμε την αγνή αγάπη του Χριστού για τους συνταξιδιώτες μας σε αυτό το ταξίδι μέσα στη ζωή. Είθε να αναγνωρίσουμε ότι ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που έρχονται στον δρόμο του και είθε να αγωνιστούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, προκειμένου να βοηθήσουμε»12.
Ένα άτομο το οποίο έχει χριστιανική αγάπη, είναι υπομονετικό, καλοσυνάτο και ευχαριστημένο. Η χριστιανική αγάπη θέτει πρώτα τους άλλους, έχει ταπεινότητα, ασκεί αυτοσυγκράτηση, αναζητά το καλό στους άλλους και αγαλλιάζει όταν κάποιος πράττει σωστά13.
Ως αδελφές (και αδελφοί) στη Σιών, θα δεσμευτούμε να είμαστε «όλοι μαζί στο έργο… να κάνουμε ό,τι είναι ευγενικό και ανθρώπινο, να χαροποιούμαστε και να ευλογούμε στο όνομα [του Σωτήρα]»14; Μπορούμε με αγάπη και πολλή ελπίδα να αναζητούμε και να αποδεχόμαστε τα όμορφα στοιχεία στον χαρακτήρα των άλλων, επιτρέποντας και ενθαρρύνοντας την πρόοδο; Μπορούμε να αγαλλιάζουμε με τα επιτεύγματα των άλλων, συνεχίζοντας να εργαζόμαστε για τη δική μας βελτίωση;
Ναι, μπορούμε να φέρουμε το φως του Ευαγγελίου στο σπιτικό, στα σχολεία και στους τόπους εργασίας μας, αν αναζητούμε και μοιραζόμαστε θετικά πράγματα για τους άλλους και αφήνουμε αυτά που είναι λιγότερο τέλεια να ξεθωριάζουν. Πόση ευγνωμοσύνη γεμίζει την καρδιά μου όταν συλλογίζομαι τη μετάνοια που ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, έχει κάνει δυνατή για όλους εμάς οι οποίοι αναπόφευκτα έχουμε αμαρτάνει σε τούτον τον ατελή και κάποιες φορές δύσκολο κόσμο!
Καταθέτω τη μαρτυρία μου ότι καθώς ακολουθούμε το τέλειο παράδειγμά Του, μπορούμε να λάβουμε το δώρο της χριστιανικής αγάπης, η οποία θα μας φέρει μεγάλη χαρά σε τούτη τη ζωή και την υπεσχημένη ευλογία της αιώνιας ζωής με τον Πατέρα μας στους Ουρανούς. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.