«Mείνετε στην αγάπη μου»
Η αγάπη του Θεού είναι απέραντη και θα διαρκεί παντοτινά, όμως το τι σημαίνει για τον καθέναν μας εξαρτάται από το πώς ανταποκρινόμαστε στην αγάπη Του.
Η Βίβλος μάς λέει ότι «ο Θεός είναι αγάπη»1. Είναι το τέλειο παράδειγμα αγάπης και βασιζόμαστε πολύ στη σταθερότητα και στην οικουμενικότητα εκείνης της αγάπης. Όπως είπε ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον: «Η αγάπη του Θεού είναι εκεί για σας, είτε αισθάνεστε είτε όχι ότι αξίζετε αγάπη. Απλώς βρίσκεται πάντοτε εκεί»2.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψουμε και να μιλήσουμε για την ουράνια αγάπη. Ένας από τους όρους που ακούμε συχνά σήμερα είναι ότι η αγάπη του Θεού είναι «ανεπιφύλακτη». Μολονότι κατά μία έννοια αυτό είναι αληθινό, η περιγραφή ανεπιφύλακτη δεν υπάρχει πουθενά στις γραφές. Αντίθετα, η αγάπη Του περιγράφεται στις γραφές ως «μεγάλη και υπέροχη αγάπη»3 «τέλεια αγάπη»4, «λυτρωτική αγάπη»5, και «αιώνια αγάπη»6. Αυτοί είναι καλύτεροι όροι, διότι η λέξη ανεπιφύλακτη μπορεί να μεταφέρει λανθασμένες εντυπώσεις για την ουράνια αγάπη, όπως ότι ο Θεός ανέχεται και δικαιολογεί οτιδήποτε κάνουμε, διότι η αγάπη Του είναι ανεπιφύλακτη ή ότι ο Θεός δεν απαιτεί πράγματα από εμάς, διότι η αγάπη Του είναι ανεπιφύλακτη ή ότι όλοι σώζονται στο βασίλειο του Θεού διότι η αγάπη Του είναι ανεπιφύλακτη. Η αγάπη του Θεού είναι απέραντη και θα διαρκεί παντοτινά, όμως το τι σημαίνει για τον καθέναν μας εξαρτάται από το πώς ανταποκρινόμαστε στην αγάπη Του.
Ο Ιησούς είπε:
«Όπως ο Πατέρας αγάπησε εμένα, και εγώ αγάπησα εσάς, μείνετε στην αγάπη μου.
»Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην αγάπη μου· όπως εγώ φύλαξα τις εντολές τού Πατέρα μου, και μένω στην αγάπη του»7.
Για να «εξακολουθήσουμε» ή να «μείνουμε» στην αγάπη του Σωτήρα, σημαίνει να λάβουμε τη χάρη Του και να τελειοποιηθούμε από αυτήν8. Για να λάβουμε τη χάρη Του, πρέπει να έχουμε πίστη στον Ιησού Χριστό και να τηρούμε τις εντολές Του, συμπεριλαμβανομένου του να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, να βαπτιστούμε για την άφεση των αμαρτιών, να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα και να εξακολουθήσουμε στο μονοπάτι της υπακοής9.
Ο Θεός πάντοτε θα μας αγαπά, όμως δεν μπορεί να μας σώσει μέσα στις αμαρτίες μας10. Θυμηθείτε τα λόγια του Αμουλέκ στον Ζεζρώμ ότι ο Σωτήρας δεν θα έσωζε τον λαό Του μέσα στις τις αμαρτίες τους αλλά από τις αμαρτίες τους11, διότι με την αμαρτία είμαστε ακάθαρτοι και «τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών»12 ή να κατοικήσει στην παρουσία του Θεού. «Και [ο Χριστός] έχει δύναμη που τού έχει δοθεί από τον Πατέρα να τους λυτρώσει από τις αμαρτίες τους ένεκα τής μετάνοιας. Γι’ αυτό έστειλε τους αγγέλους του να διακηρύξουν τα νέα με τις συνθήκες τής μετάνοιας, που άγει προς τη δύναμη τού Λυτρωτή, προς τη σωτηρία τής ψυχής τους»13.
Από το Βιβλίο του Μόρμον μαθαίνουμε ότι ο σκοπός του μαρτυρίου του Χριστού --η υπέρτατη εκδήλωση της αγάπης Του-- ήταν «να θέσει σε ενέργεια τα αισθήματα τού ελέους, που υπερισχύει τής δικαιοσύνης και παρέχει τα μέσα στους ανθρώπους να μπορούν να έχουν πίστη προς μετάνοια.
»Και έτσι η ευσπλαχνία ικανοποιεί τις απαιτήσεις τής δικαιοσύνης, και τους περιτυλίγει στην αγκαλιά τής σιγουριάς, ενώ εκείνος που δεν εξασκεί πίστη προς μετάνοια είναι εκτεθειμένος στις απαιτήσεις ολόκληρου τού νόμου τής δικαιοσύνης. Γι’ αυτό, μόνο προς εκείνον που έχει πίστη προς μετάνοια εφαρμόζεται το μεγάλο και αιώνιο σχέδιο τής απολύτρωσης»14.
Η μετάνοια, τότε, είναι το δώρο Του προς εμάς, εξαγορασμένο με πολύ βαρύ τίμημα.
Κάποιοι θα αμφισβητήσουν ότι ο Θεός ευλογεί όλους χωρίς διάκριση -- παραθέτοντας, για παράδειγμα, τη δήλωση του Ιησού στην Επί του Όρους ομιλία: «[Ο Θεός] ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους»15. Πράγματι, ο Θεός βρέχει επάνω σε όλα τα τέκνα Του όλες τις ευλογίες που Εκείνος μπορεί -- όλες τις ευλογίες που η αγάπη, ο νόμος, η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία θα επιτρέψουν. Και μας προστάζει να είμαστε εξίσου γενναιόδωροι:
«Εγώ, όμως, σας λέω: Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν.
»Για να γίνετε γιοι τού Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς»16.
Όμως οι μεγαλύτερες ευλογίες του Θεού εξαρτώνται από την υπακοή. Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον εξήγησε: «Το περίλαμπρο μπουκέτο της αγάπης του Θεού --συμπεριλαμβανομένης της αιώνιας ζωής-- περικλείει ευλογίες για τις οποίες πρέπει να είμαστε άξιοι, όχι ευλογίες που περιμένουμε να έρθουν χωρίς να το αξίζουμε. Οι αμαρτωλοί δεν μπορούν να εξαναγκάσουν το θέλημά Του να ευθυγραμμιστεί με το δικό τους και να απαιτήσουν από Εκείνον να τους ευλογεί μέσα στην αμαρτία [βλέπε Άλμα 11:37]. Εάν επιθυμούν να απολαμβάνουν κάθε άνθος στο όμορφο μπουκέτο του, πρέπει να μετανοήσουν»17.
Πέραν του ότι αποδίδει το μεταμελημένο άτομο αθώο και ακηλίδωτο με την υπόσχεση ότι «θα υψωθ[εί] κατά την τελευταία ημέρα»18, υπάρχει μία δεύτερη, ζωτικής σημασίας, πλευρά να μείνουμε στην αγάπη για τον Θεό. Μένοντας στην αγάπη Του, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την πλήρη δυνατότητά μας, να γίνουμε όπως Εκείνος19. Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Ντίτερ Ούχτντορφ: «Η χάρη του Θεού δεν μας αποκαθιστά απλώς στην προηγούμενη αθώα κατάστασή μας. …Ο στόχος Του είναι κατά πολύ ανώτερος: Θέλει οι υιοί και οι θυγατέρες Του να γίνουν σαν Εκείνον»20.
Κατ’ αυτήν την έννοια, να μείνουμε στην αγάπη του Θεού σημαίνει να υποταχθούμε πλήρως στο θέλημά Του. Σημαίνει να αποδεχθούμε τη διόρθωσή Του όταν χρειάζεται «επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον μαστιγώνει»21. Σημαίνει να αγαπάμε και να υπηρετούμε ο ενός τον άλλον, όπως ο Ιησούς μάς αγάπησε και μας υπηρέτησε22. Σημαίνει να μάθουμε «να ανθέξ[ουμε] το νόμο ενός σελέστιου βασιλείου» ώστε να μπορούμε «να ανθέξ[ουμε] μια σελέστια δόξα» 23. Για να μπορεί Εκείνος να μας κάνει αυτό που μπορούμε να γίνουμε, ο Επουράνιος Πατέρας μας μάς παρακαλεί να υποχωρήσουμε «στις προτροπές του Αγίου Πνεύματος, και [να] παραμερίσ[ουμε] τον φυσικό άνθρωπο και [να] γίν[ουμε] άγι[οι] μέσω της εξιλέωσης τού Χριστού τού Κυρίου, και [να] γίν[ουμε] σαν παιδί, ενδοτικ[οί], πρά[οι], ταπεινόφρον[ες], υπομονετικ[οί], γεμάτ[οι] αγάπη, πρόθυμ[οι] να υποταχθ[ούμε] σε όλα όσα ο Κύριος κρίνει ότι ταιριάζει να [μας] επιβάλλει, ακριβώς όπως ένα παιδί υποτάσσεται στον πατέρα του»24.
Ο Πρεσβύτερος Ντάλλιν Όουκς, παρατήρησε: «Η τελική κρίση δεν είναι απλώς μία αποτίμηση ενός τελικού αθροίσματος καλών και κακών πράξεων -- τι έχουμε κάνει. Είναι μία αναγνώριση του τελικού αποτελέσματος των πράξεων και των σκέψεών μας -- τι έχουμε γίνει»25.
Η ιστορία της Έλεν Κέλλερ είναι σαν μία παραβολή όπου υποδηλώνεται πώς η ουράνια αγάπη μπορεί να μεταμορφώσει μία πρόθυμη ψυχή. Η Έλεν γεννήθηκε στην Πολιτεία της Αλαμπάμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1880. Όταν ήταν μόλις 19 μηνών, προσβλήθηκε από μία μη διαγνωσθείσα ασθένεια που την άφησε κωφή και τυφλή. Ήταν εξαιρετικά ευφυής και απογοητευόταν καθώς προσπαθούσε να κατανοήσει και να αντιληφθεί τον γύρω κόσμο. Όταν η Έλεν αισθάνθηκε τα κινούμενα χείλη των μελών της οικογένειας και κατάλαβε ότι χρησιμοποιούσαν το στόμα τους για να μιλήσουν «εξοργίστηκε [διότι] δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη συζήτηση»26. Στα έξι της χρόνια, η ανάγκη της Έλεν να επικοινωνήσει και η απογοήτευσή της αυξήθηκαν τόσο έντονα, ώστε «τα ξεσπάσματά της συνέβαιναν καθημερινά, κάποιες φορές και κάθε ώρα»27.
Οι γονείς της Έλεν προσέλαβαν έναν δάσκαλο για την κόρη τους, μία γυναίκα που λεγόταν Ανν Σάλλιβαν. Όπως ακριβώς καταλαβαίνει ο Σωτήρας τις αναπηρίες μας28, έτσι και η Ανν είχε παλέψει με τις δικές της σοβαρές δυσκολίες και καταλάβαινε τις αναπηρίες της Έλεν. Σε ηλικία πέντε ετών, η Ανν είχε προσβληθεί από μια ασθένεια η οποία δημιούργησε μία οδυνηρή ουλή στον κερατοειδή χιτώνα και την άφησε σχεδόν τυφλή. Όταν η Ανν ήταν οκτώ ετών, πέθανε η μητέρα της. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την ίδια και τον μικρότερο αδελφό της, τον Τζίμμυ, και τους έστειλαν σε ένα «πτωχοκομείο», όπου οι συνθήκες ήταν τόσο αξιοθρήνητες, ώστε ο Τζίμμυ πέθανε ύστερα από τρεις μόνον μήνες. Μέσα από την ακούραστη επιμονή της, η Ανν κατόρθωσε να εισαχθεί στη Σχολή Πέρκινς για τυφλούς και άτομα με μειωμένη όραση, όπου είχε λαμπρή επιτυχία. Μία χειρουργική επέμβαση βελτίωσε την όρασή της, ώστε να μπορεί να διαβάζει τυπωμένο κείμενο. Όταν ο πατέρας της Έλεν Κέλλερ επικοινώνησε με τη Σχολή Πέρκινς αναζητώντας κάποιον δάσκαλο για την κόρη του, επελέγη η Ανν Σάλλιβαν29.
Στην αρχή δεν ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Η Έλεν «χτυπούσε, τσιμπούσε και κλοτσούσε τη δασκάλα της και της έσπασε ένα δόντι. Τελικά [η Ανν] πήρε τον έλεγχο μετακομίζοντας με την [Έλεν] σε ένα μικρό σπιτάκι στην ιδιοκτησία των Κέλλερ. Με υπομονή και σταθερή επιμονή, κέρδισε τελικά την καρδιά και την εμπιστοσύνη του παιδιού»30. Ομοίως, καθώς εμπιστευόμαστε, αντί να αντιστεκόμαστε στον ουράνιο Διδάσκαλό μας, Εκείνος μπορεί να εργαστεί μαζί μας για να μας φωτίσει και να μας εξυψώσει σε μία καινούργια πραγματικότητα31.
Για να βοηθήσει την Έλεν να μάθει λέξεις, η Ανν έγραφε τα ονόματα οικείων αντικειμένων με το δάχτυλο στην παλάμη της Έλεν. «[Η Έλεν] χαιρόταν αυτό το “παιχνίδι με τα δάχτυλα” όμως δεν καταλάβαινε, μέχρι την ιστορική στιγμή που η Ανν έγραψε “ν-ε-ρ-ό”, ρίχνοντας νερό στο χέρι της [Έλεν]. [Η Έλεν] έγραψε αργότερα:
»“Ξαφνικά ένιωσα μια θαμπή ανάμνηση από κάτι σαν ξεχασμένο… και κατά κάποιο τρόπο μού αποκαλύφθηκε το μυστήριο της γλώσσας. Κατάλαβα τότε ότι ‘ν-ε-ρ-ό’ σήμαινε το υπέροχο κρύο πράγμα που κυλούσε στο χέρι μου. Εκείνη η ζωντανή λέξη ξύπνησε την ψυχή μου, της έδωσε φως, ελπίδα, χαρά, την ελευθέρωσε! …Όλα είχαν ένα όνομα και κάθε όνομα γεννούσε μία νέα σκέψη. Καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι[,] κάθε αντικείμενο που άγγιζα έμοιαζε να ριγεί από ζωή”»32.
Μεγαλώνοντας και φθάνοντας στην εφηβεία, η Έλεν Κέλλερ έγινε γνωστή για την αγάπη της για τη γλώσσα, την ικανότητά της ως συγγραφέας και την ευγλωττία της μιλώντας δημοσίως.
Σε μία ταινία που απεικόνιζε τη ζωή της Έλεν Κέλλερ, οι γονείς της απεικονίζονται ευχαριστημένοι με τη δουλειά τής Ανν Σάλλιβαν, καθώς ηρέμησε την άγρια κόρη τους τόσο ώστε η Έλεν να κάθεται πολιτισμένα στο δείπνο, να τρώει φυσιολογικά και να διπλώνει την πετσέτα της στο τέλος του γεύματος. Όμως η Ανν ήξερε ότι η Έλεν ήταν ικανή για πολλά, πολλά περισσότερα και ότι είχε σημαντικές συνεισφορές να κάνει 33. Εμείς επίσης, μπορεί να είμαστε αρκετά ευχαριστημένοι με όσα έχουμε πετύχει στη ζωή μας και απλώς είμαστε αυτό που είμαστε, ενώ ο Σωτήρας μας κατανοεί μία ένδοξη δυνατότητα που εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνον «μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη» 34. Καθένας από εμάς μπορεί να βιώσει την έκσταση της ουράνιας δυνατότητας που ξεδιπλώνεται μέσα μας, όπως η χαρά που αισθάνθηκε η Έλεν Κέλλερ όταν πήραν ζωή οι λέξεις, δίνοντας φως στην ψυχή της και ελευθερώνοντάς την. Ο καθένας μας μπορεί να αγαπά και να υπηρετεί τον Θεό και να είναι ικανός να ευλογήσει τους συνανθρώπους μας. «Καθώς είναι γραμμένο: Εκείνα που μάτι δεν είδε, και αυτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που τον αγαπούν»35.
Ας συλλογιστούμε το κόστος της πολύτιμης αγάπης του Θεού. Ο Ιησούς αποκάλυψε ότι για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες μας και να μας λυτρώσει από τον θάνατο, τόσο τον φυσικό, όσο και τον πνευματικό, το μαρτύριό Του έκανε εκείνον «το Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμ[ει] από τον πόνο, και να αιμορραγ[εί] από κάθε πόρο, και να υποφέρ[ει] τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα -- και ήθελ[ε] να μπορούσ[ε] να μην πι[ει] το πικρό ποτήρι, και να υποχωρήσ[ει]»36. Η οδύνη του στη Γεθσημανή και επάνω στον σταυρό ήταν μεγαλύτερη από όσο θα μπορούσε να αντέξει οποιοσδήποτε θνητός37. Ωστόσο, χάρη στην αγάπη Του για τον Πατέρα Του και για μας, υπέμεινε και, ως αποτέλεσμα, μπορεί να μας προσφέρει τόσο την αθανασία, όσο και την αιώνια ζωή.
Είναι οδυνηρά συμβολικό ότι «αίμα [έβγαινε] από κάθε του πόρο»38 καθώς ο Ιησούς υπέφερε στη Γεθσημανή, τον τόπο της σύνθλιψης της ελιάς. Για την παραγωγή ελαιολάδου την εποχή του Σωτήρα, συνέθλιβαν αρχικά τις ελιές κυλώντας μία μεγάλη πέτρα επάνω τους. Ο «πολτός» που παραγόταν τοποθετείτο σε μαλακά, αραιά πλεγμένα καλάθια, τα οποία ήταν στοιβαγμένα το ένα επάνω στο άλλο. Το βάρος του σωρού έβγαζε το πρώτο και το καλύτερο λάδι. Κατόπιν, τοποθετούσαν επιπλέον βάρος, βάζοντας ένα μεγάλο δοκάρι ή κούτσουρο επάνω στα στοιβαγμένα καλάθια, παράγοντας περισσότερο λάδι. Τελικά, για να εξαχθούν και οι τελευταίες σταγόνες, έβαζαν πέτρες επάνω στο δοκάρι, στη μία άκρη, για να δημιουργήσουν τη μέγιστη δυνατή δύναμη σύνθλιψης39. Και ναι, το λάδι είναι κόκκινο σαν αίμα όταν ρέει αρχικά.
Συλλογίζομαι την αφήγηση του Ματθαίου για τον Σωτήρα καθώς εισήλθε στη Γεθσημανή εκείνη τη μοιραία νύχτα -- ότι Εκείνος «άρχισε να λυπάται και να αδημονεί…
»Κι αφού προχώρησε λίγο, έπεσε με το πρόσωπό του στη γη, προσευχόμενος και λέγοντας: Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι· όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ’ όπως εσύ»40.
Κατόπιν, ενώ η αγωνία έγινε πιο οδυνηρή, παρεκάλεσε για δεύτερη φορά για ελάφρυνση και, τελικά, ίσως στο κορύφωμα του μαρτυρίου Του, για τρίτη φορά. Υπέμεινε την οδύνη μέχρι ικανοποιήσεως της δικαιοσύνης ώς την τελευταία σταγόνα41. Αυτό το έκανε για να λυτρώσει εσάς και εμένα.
Πόσο πολύτιμο δώρο είναι η ουράνια αγάπη! Γεμάτος με αυτή την αγάπη, ο Ιησούς ρωτά: «Δε θα επιστρέψετε σε μένα, και να μετανοήσετε για τις αμαρτίες σας και να προσηλυτιστείτε, για να σας θεραπεύσω;42 Στοργικά Εκείνος καθησυχάζει: «Ιδέστε, ο βραχίονας μου της ευσπλαχνίας απλώνεται προς εσάς, και όποιος έλθει… θα τον δεχτώ, και μακάριοι είναι εκείνοι που έρχονται προς εμένα»43.
Δεν θα αγαπάτε Εκείνον που πρώτος σας αγάπησε44; Τότε να τηρείτε τις εντολές Του45. Δεν θα είστε φίλος με Εκείνον ο οποίος έδωσε τη ζωή Του για τους φίλους του46; Τότε να τηρείτε τις εντολές Του47. Δεν θα μείνετε στην αγάπη Του και θα λάβετε όλα όσα μεγαλόψυχα σας προσφέρει; Τότε να τηρείτε τις εντολές Του48. Προσεύχομαι ώστε να αισθανθούμε και να μένουμε πλήρως στην αγάπη Του, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.