Ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ
Καθώς ασκούμε την πίστη μας στον Σωτήρα, θα μας ανυψώσει και θα μας μεταφέρει μέσα από όλες τις δοκιμασίες μας και, εν τέλει, θα μας σώσει στο σελέστιο βασίλειο.
Ως μέρος του σχεδίου του Επουράνιου Πατέρα μας, επέτρεψε τη θλίψη να είναι συνυφασμένη στη θνητή εμπειρία μας1. Ενώ φαίνεται ότι επώδυνες δοκιμασίες πέφτουν άνισα πάνω μας, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι στον ένα ή στον άλλο βαθμό, όλοι υποφέρουμε και αγωνιζόμαστε. Είναι η προσευχή μου ότι το Άγιο Πνεύμα θα μας καθοδηγήσει σε μια μεγαλύτερη κατανόηση για το γιατί αυτό πρέπει να είναι έτσι.
Όταν εξετάζουμε τις δύσκολες εμπειρίες της ζωής μέσα από την οπτική της πίστης στον Χριστό, είμαστε σε θέση να δούμε ότι μπορεί να υπάρξει θεϊκός σκοπός στα δεινά μας. Οι πιστοί μπορούν να βιώσουν την αλήθεια της φαινομενικά αντιφατικής συμβουλής του Πέτρου. Έγραψε: «Αν πάσχετε για τη δικαιοσύνη, είστε μακάριοι» 2. Καθώς προσηλώνουμε την «καρδιά μας στο να εννοήσουμε»3, μπορούμε να αυξήσουμε την ικανότητά μας να αντέξουμε τις δοκιμασίες μας καλά και να μάθουμε -- και να τελειοποιηθούμε -- από αυτές. Αυτή η κατανόηση δίνει μια απάντηση στο αιώνιο ερώτημα: «Γιατί άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους»;
Ο καθένας που ακούει σήμερα είναι εξοικειωμένος με κάποιο βαθμό μοναξιάς, απόγνωσης, θλίψης, πόνου ή λύπης. Χωρίς μάτι γεμάτο πίστη4 και την κατανόηση της αιώνιας αλήθειας, συχνά διαπιστώνουμε ότι η δυστυχία και τα πάθη που βιώνουμε στη θνητότητα μπορεί να συγκαλύψουν ή να επισκιάσουν την αιώνια χαρά της γνώσης ότι το μεγάλο σχέδιο του Πατέρα μας στους Ουρανούς πραγματικά είναιτο αιώνιο σχέδιο της ευτυχίας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να λάβουμε την πληρότητα της χαράς5.
Ο Θεός μας καλεί να απαντήσουμε με πίστη στα μοναδικά δικά μας βάσανα, προκειμένου να μπορέσουμε να αποκομίσουμε τις ευλογίες και να αποκτήσουμε γνώσεις που δεν μπορούμε να μάθουμε με κανέναν άλλο τρόπο. Έχουμε διδαχτεί να τηρούμε τις εντολές σε κάθε κατάσταση και περίσταση, γιατί «αυτός που είναι πιστός κατά τα βάσανα, εκείνου η αμοιβή είναι μεγαλύτερη στη βασιλεία των ουρανών»6. Και όπως διαβάζουμε στην γραφή: «Αν είσαι λυπημένος, επικαλέσου τον Κύριο τον Θεό σου με ικεσία, ώστε οι ψυχές σας να είναι χαρούμενες»7.
Ο Απόστολος Παύλος, που ο ίδιος βίωσε πολλές δοκιμασίες, χρησιμοποίησε τη δική του εμπειρία για να διδάξει με βάθος και ομορφιά την αιώνια προοπτική που έρχεται όταν υπομένουμε καλά και με υπομονή. Είπε: «Επειδή, η προσωρινή ελαφριά μας θλίψη κατεργάζεται σε μας, από υπερβολή σε υπερβολή, αιώνιο βάρος δόξας»8. Με άλλα λόγια, μπορούμε να γνωρίζουμε ενώ βιώνουμε τα βάσανά μας ότι ο Θεός έχει δώσει μια αιώνια ανταμοιβή αντιστάθμισης.
Η ικανότητα του Παύλου να μιλήσει για τις δοκιμασίες, τους διωγμούς και τις λύπες της ζωής του ως «ελαφριά θλίψη» αντικρούει τη σοβαρότητα των δεινών του, η οποία απορροφήθηκε από την αιώνια προοπτική του Ευαγγελίου για εκείνον. Η πίστη του Παύλου στον Ιησού Χριστό έκανε όλα τα πράγματα υποφερτά. Πέντε φορές χτυπήθηκε με πληγές: τρεις φορές με ραβδιά, μία λιθοβολήθηκε· τρεις φορές ναυάγησε· συχνά τέθηκε σε κίνδυνο θανάτου από πνιγμό, από ληστές και ακόμη από ψευδαδελφούς· υπέφερε σε κόπο και μόχθο, σε πείνα και δίψα και φυλακίστηκε σε ψύχος και γυμνότητα9.
Πολλοί από εμάς έχουν ικετεύσει τον Θεό να αφαιρέσει την αιτία των δεινών μας και όταν η ανακούφιση που επιδιώκουμε δεν έχει έρθει, έχουμε μπει στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι Εκείνος δεν ακούει. Καταθέτω μαρτυρία ότι, ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές, ακούει τις προσευχές μας, έχει ένα λόγο που επιτρέπει στα βάσανά μας να συνεχίζονται10 και θα μας βοηθήσει να τα αντέξουμε11.
Σε ένα προσωπικό και στοχαστικό απόσπασμα, ο Παύλος μας λέει για ένα ανώνυμο «αγκάθι» στη σάρκα του, το οποίο του προκάλεσε μεγάλο πόνο και τον έφερε τρεις φορές στα γόνατά του, παρακαλώντας τον Κύριο να το πάρει από αυτόν. Σε απάντηση στις προσευχές του Παύλου, ο Κύριος δεν αφαίρεσε το αγκάθι, αλλά έδωσε γαλήνη και κατανόηση στην καρδιά του, λέγοντας: «Αρκεί σε σένα η χάρη μου· επειδή, μέσα σε αδυναμία, η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια». Με νέα κατανόηση, ο Παύλος ήταν σε θέση να αποδεχθεί και να είναι ευγνώμων για το αγκάθι που του δόθηκε. Είπε: «Με βαθύτατη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ περισσότερο στις αδυναμίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη τού Χριστού»12.
Καθώς έχουμε αποκτήσει αυτή την αιώνια προοπτική στη ζωή μας, η ικανότητά μας να υπομένουμε μεγαλώνει, μαθαίνουμε πώς να στεκόμαστε αρωγοί σε εκείνους που έχουν ανάγκη αρωγής13 και εκτιμούμε και ακόμη εκφράζουμε ευχαριστίες για τις εμπειρίες που ο Θεός μάς επιτρέπει να έχουμε για να μας διδάξουν στο μονοπάτι για την αιώνια ζωή.
Όταν βρισκόμαστε να εργαζόμαστε σκληρά μέσα από τις δοκιμασίες, μπορεί να είναι δύσκολο να δούμε τις δοκιμασίες μας ως πινακίδες στην προσωπική μας διαδρομή της ιδιότητος του μαθητού. Αλλά είτε βρεθούμε μερικές φορές νιώθοντας μεγάλη απόγνωση είτε νιώθοντας μεγάλη ευτυχία, όταν μαθαίνουμε για τα δεινά των άλλων και νιώθουμε συμπόνια μπορεί να είναι ευλογία.
Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης ανάθεσης σε συνέλευση πασσάλου που παρευρέθηκα στις Φιλιππίνες, η καρδιά μου ήταν συντετριμμένη καθώς έμαθα για την τραγική εμπειρία του αδελφού Ντάνιελ Απιλάντο. Ο αδελφός Απιλάντο και η σύζυγός του βαπτίστηκαν το 1974. Αποδέχτηκαν το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο και επισφραγίστηκαν στον ναό. Στη συνέχεια, ευλογήθηκαν με πέντε όμορφα παιδιά. Στις 7 Ιουλίου 1997, ενώ ο αδελφός Απιλάντο υπηρετούσε ως πρόεδρος πασσάλου, ξέσπασε πυρκαγιά στο μικρό τους σπίτι. Ο μεγαλύτερος γιος του αδελφού Απιλάντο, Μάικλ, έσωσε τον πατέρα του, τον τράβηξε από το φλεγόμενο κτήριο και μετά επέστρεψε τρέχοντας στο σπίτι για να σώσει τους άλλους. Ήταν η τελευταία φορά που ο αδελφός Απιλάντο είδε τον γιο του ζωντανό. Οι άνθρωποι που πέθαναν ήταν η σύζυγος τού αδελφού Απιλάντο, Ντομίνγκα, και τα πέντε παιδιά τους.
Το γεγονός ότι ο αδελφός Απιλάντο ζούσε μια ζωή ευχάριστη προς τον Θεό όταν η τραγωδία συνέβη, δεν εμπόδισε την τραγωδία, ούτε τον έκανε απρόσβλητο από την θλίψη που ακολούθησε. Αλλά η πίστη του στην τήρηση των διαθηκών του και η άσκηση της πίστης του στον Χριστό τού έδωσαν διαβεβαίωση στην υπόσχεση ότι θα επανενωθεί με τη σύζυγο και την οικογένειά του. Αυτή η ελπίδα έγινε μια άγκυρα στην ψυχή του14.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου, ο αδελφός Απιλάντο, τώρα ο πατριάρχης του πασσάλου, με σύστησε στην καινούργια του σύζυγο, Σιμονέτ, και στους δύο γιους τους, Ραφαήλ και Ντάνιελ. Πράγματι, ο Ιησούς Χριστός μπορεί και θα «γιατρέψει τους συντριμμένους στην καρδιά»15.
Μοιραζόμενος την ιστορία του αδελφού Απιλάντο, ανησυχώ ότι το μέγεθος της απώλειάς του μπορεί να γίνει αιτία πολλοί να σκεφτούν ότι οι δικές τους στεναχώριες και τα δεινά είναι μικρής σημασίας σε σύγκριση. Παρακαλώ μην συγκρίνετε, αλλά επιδιώξτε να μάθετε και να εφαρμόσετε τις αιώνιες αρχές καθώς προχωράτε μέσα από το χωνευτήρι των θλίψεων σας.
Αν θα μπορούσα να μιλήσω σε εσάς ατομικά --«όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι»16-- θα μπορούσα να υποδηλώσω ότι οι προσωπικοί αγώνες σας --οι προσωπικές λύπες σας, οι πόνοι, οι δοκιμασίες και οι αδυναμίες κάθε είδους-- είναι όλα γνωστά στον Πατέρα μας στους Ουρανούς και τον Υιό Του. Να έχετε κουράγιο! Να έχετε πίστη! Και πιστέψτε στις υποσχέσεις του Θεού!
Ο σκοπός και η αποστολή του Ιησού Χριστού περιελάμβανε ότι θα «πάρει επάνω του τους πόνους και τις ασθένειες τού λαού του», θα «πάρει επάνω του τις ατέλειές τους» και θα «περιθάλπει το λαό του σύμφωνα με τις ατέλειές τους»17.
Για να λάβουμε πλήρως αυτά τα δώρα που ο Σωτήρας μας έχει προσφέρει τόσο ελεύθερα, πρέπει όλοι να μάθουμε ότι αυτή τη δοκιμασία όπως είναι δεν μας διδάσκει ή δεν παραχωρεί τίποτα σε εμάς που η αξία του να διαρκεί εκτός και αν σκόπιμα συμμετέχουμε στη διαδικασία της μάθησης από τα βάσανά μας, μέσα από την άσκηση της πίστης.
Ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ κάποτε ανέφερε ό,τι είχε μάθει περί δεινών για έναν σκοπό με αυτά τα λόγια:
«Ορισμένες μορφές δεινών, που αντέχουμε καλά, μπορούν στην πραγματικότητα να είναι εξευγενιστικές …
»…Μέρος του να υπομένουμε καλά αποτελείται από το να είμαστε αρκετά πράοι, μέσα στα δεινά μας, να μαθαίνουμε από τις σχετικές εμπειρίες μας. Αντί απλά να αντέχουμε αυτά τα πράγματα, θα πρέπει αυτά να περνάνε μέσα από εμάς… με τρόπους που [μας] καθαγιάζουν»18.
Έχω παρατηρήσει στη ζωή και το παράδειγμα των άλλων ότι όταν εξασκούμε δυνατή ακατάλυτη πίστη στον Ιησού Χριστό και τις υποσχέσεις Του παρέχει τη σίγουρη ελπίδα να έρθουν καλύτερα πράγματα. Αυτή η σίγουρη ελπίδα μάς σταθεροποιεί, φέρνοντας την αντοχή και τη δύναμη που χρειαζόμαστε έτσι ώστε να αντέξουμε19. Όταν μπορούμε να συνδέσουμε τα δεινά μας με μία διασφάλιση της θνησιμότητας μας και πιο συγκεκριμέναστην ανταμοιβή που μας περιμένει σε ουράνια μέρη, η πίστη μας στον Χριστό αυξάνεται και λαμβάνουμε ανακούφιση στην ψυχή μας.
Τότε μπορούμε να δούμε το φως στο τέλος του τούνελ. Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ έχει διδάξει: «Υπάρχει πράγματι φως στο τέλος του τούνελ. Είναι το Φως του Κόσμου, το Αστέρι το Λαμπερό και Πρωινό, το “φως που είναι απέραντο που δεν μπορεί ποτέ να σκοτεινιάσει” [Μωσία 16:9]. Είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού αυτοπρόσωπος»20.
Μπορούμε να πάρουμε δύναμη γνωρίζοντας ότι όλες οι δύσκολες εμπειρίες σε αυτή τη ζωή είναι προσωρινές· ακόμη και οι πιο σκοτεινές νύχτες γίνονται αυγή για τους πιστούς.
Όταν όλα έχουν τελειώσει και έχουμε υπομείνει σε όλα τα πράγματα με πίστη στον Ιησού Χριστό, έχουμε την υπόσχεση ότι «ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια [μας]»21.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ο Πατέρας μας και ο Υιός Του, Ιησούς Χριστός, ζουν και ότι τηρούν τις υποσχέσεις Τους. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Σωτήρας προσκαλεί όλους μας να έλθουμε και να γίνουμε κοινωνοί της Εξιλέωσής Του. Καθώς ασκούμε την πίστη μας σε Εκείνον, θα μας ανυψώσει και θα μας μεταφέρει μέσα από όλες τις δοκιμασίες μας και, εν τέλει, θα μας σώσει στο σελέστιο βασίλειο. Επιτρέψτε μου να σας προσκαλέσω να έλθετε προς τον Χριστό, να υπομείνετε καλά με πίστη, να τελειοποιηθείτε μέσω Εκείνου και να έχετε τέλεια χαρά σε Εκείνον. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.