Οι ευλογίες της λατρείας
Η λατρεία είναι απαραίτητη και ουσιαστική για την πνευματική μας ζωή. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να λαχταρούμε, να αναζητούμε και να προσπαθούμε να βιώσουμε.
Η επίσκεψή Του
Μια από τις πιο αξιόλογες και τρυφερές εμπειρίες που καταγράφηκαν σε άγια γραφή, είναι το χρονικό της επίσκεψης του Σωτήρα στους ανθρώπους της Αμερικής μετά τον θάνατο και την ανάστασή Του. Οι άνθρωποι είχαν υποστεί μια καταστροφή τόσο μεγάλη, που προκάλεσε «όλη την χώρα να [παραμορφωθεί]»1. Το χρονικό αυτών των γεγονότων αναφέρει ότι μετά την καταστροφή, όλοι οι άνθρωποι έκλαιγαν συνεχώς2, και στο μέσον της βαθιάς θλίψης τους, αναζητούσαν απεγνωσμένα τη θεραπεία, την ειρήνη και τη λύτρωση.
Όταν ο Σωτήρας κατέβηκε από τον ουρανό, οι άνθρωποι έπεσαν στα πόδια Του δύο φορές. Την πρώτη φορά συνέβη αφού Εκείνος εκφώνησε, με ουράνια εξουσία:
«Ιδέστε, είμαι ο Ιησούς Χριστός, για τον οποίο οι προφήτες βεβαίωσαν ότι θα έλθει στον κόσμο.
»Και ιδέστε, Εγώ είμαι το φως και η ζωή του κόσμου»3.
Έπειτα προσκάλεσε εκείνους που ήταν παρόντες: «Σηκωθείτε και ελάτε προς εμένα, για να βάλετε τα χέρια σας στο πλευρό μου, και επίσης για να ψηλαφίσετε τα αποτυπώματα των καρφιών στα χέρια μου και στα πόδια μου, για να ξέρετε ότι είμαι ο Θεός τού Ισραήλ, και ο Θεός όλης τής γης, και θανατώθηκα για τις αμαρτίες του κόσμου…
»Αφού λοιπόν είχαν όλοι προχωρήσει και είχαν μόνοι τους πιστοποιήσει, φώναξαν όλοι μαζί, λέγοντας:
»Ωσαννά! Ευλογημένο το όνομα του Υψίστου Θεού4»!
Και ύστερα, για δεύτερη φορά, «έπεσαν κάτω στα πόδια τού Ιησού». Αλλά αυτή τη φορά με σκοπό, γιατί μαθαίνουμε ότι «τον προσκύνησαν»5.
Σήμερον ημέρα
Νωρίτερα φέτος ήμουν σε μια ανάθεση να επισκεφθώ έναν πάσσαλο στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν μια κανονική Κυριακή, μια κανονική συγκέντρωση με κανονικά μέλη της Εκκλησίας. Έβλεπα καθώς οι άνθρωποι εισέρχονταν στην κυρίως εκκλησία και ευλαβικά κινούνταν προς τις κενές θέσεις. Τελευταία στιγμή, ψιθυριστές συνομιλίες ηχούσαν σε όλη την αίθουσα. Οι μητέρες και οι πατέρες προσπαθούσαν --μερικές φορές μάταια-- να ηρεμήσουν τα γεμάτα ενέργεια παιδιά. Φυσικό.
Αλλά τότε, πριν από την έναρξη της συγκέντρωσης, λόγια εμπνευσμένα από το Πνεύμα ήλθαν στον νου μου.
Αυτά τα μέλη δεν είχαν έρθει μόνο για να εκπληρώσουν ένα καθήκον ή να ακούσουν τους ομιλητές.
Είχαν έλθει για έναν βαθύτερο και πολύ πιο σπουδαίο λόγο.
Είχαν έλθει για να «λατρέψουν».
Καθώς η συγκέντρωση προχωρούσε, παρατηρούσα διάφορα μέλη του εκκλησιάσματος. Είχαν σχεδόν μια ουράνια έκφραση, μια στάση σεβασμού και ειρήνης. Κάτι σε εκείνους μου ζέστανε την καρδιά. Η εμπειρία που είχαν εκείνη την Κυριακή ήταν κάτι εξαιρετικό.
Λάτρευαν.
Βίωναν τους ουρανούς.
Μπορούσα να το δω στην όψη τους.
Και χάρηκα και λάτρεψα μαζί τους. Και καθώς το έκανα, το Πνεύμα μίλησε στην καρδιά μου. Και εκείνη την ημέρα έμαθα κάτι για τον εαυτό μου, για τον Θεό και για το ρόλο της αληθινής λατρείας στη ζωή μας.
Η λατρεία στην καθημερινή μας ζωή
Οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών είναι εξαιρετικοί όταν πρόκειται να υπηρετούν σε κλήσεις Εκκλησίας. Αλλά μερικές φορές εκτελούμε το έργο μας με ρουτίνα, σαν απλά να εκτελούμε μια εργασία. Μερικές φορές στη συμμετοχή μας στις συγκεντρώσεις και στην υπηρέτησή μας στο βασίλειο, μπορεί να λείπει το ιερό στοιχείο της λατρείας. Και χωρίς αυτό, χάνουμε μια ασύγκριτη πνευματική συνάντηση με το άπειρο -- την οποία δικαιούμαστε ως παιδιά ενός στοργικού Επουράνιου Πατέρα.
Πέρα από το να είναι ένα τυχαίο, χαρούμενο γεγονός, η λατρεία είναι απαραίτητη και ουσιαστική για την πνευματική μας ζωή. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να λαχταρούμε, να αναζητούμε και να προσπαθούμε να βιώσουμε.
Τι είναι η λατρεία;
Όταν λατρεύουμε τον Θεό, τον πλησιάζουμε με ευλαβική αγάπη, ταπεινοφροσύνη και λατρεία. Τον αναγνωρίζουμε και Τον αποδεχόμαστε ως κυρίαρχο Βασιλιά μας, τον Δημιουργό του σύμπαντος, τον αγαπητό και απείρως στοργικό Πατέρα μας.
Τον σεβόμαστε και Τον τιμούμε.
Υποτάσσουμε τον εαυτό μας σε Εκείνον.
Υψώνουμε την καρδιά μας με δυνατή προσευχή, αγαπάμε τον λόγο Του, χαιρόμαστε στη χάρη Του και δεσμευόμαστε να Τον ακολουθούμε με αφοσιωμένη πίστη.
Να λατρεύουμε τον Θεό είναι τόσο ουσιαστικό στοιχείο στη ζωή ενός μαθητή του Ιησού Χριστού που, αν αποτύχουμε να τον δεχτούμε στην καρδιά μας, θα Τον αναζητούμε μάταια στα συμβούλιά μας, στις εκκλησίες και στους ναούς.
Οι αληθινοί μαθητές έλκονται στο να «προσκυν[ούν] αυτόν που έπλασε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και τις πηγές των υδάτων -- επικαλούμενοι το όνομα τού Κυρίου ημέρα και νύχτα»6.
Μπορούμε να μάθουμε πολλά για την αληθινή λατρεία, εξετάζοντας το πώς άλλοι --άνθρωποι που πιθανόν να μην ήταν τόσο διαφορετικοί από εμάς-- αντιμετώπισαν, συμπεριφέρθηκαν και λάτρεψαν στην παρουσία του θεϊκού.
Θαυμασμός, ευγνωμοσύνη και ελπίδα
Στο πρώτο μέρος του 19ου αιώνα, ο χριστιανικός κόσμος είχε εγκαταλείψει την ιδέα ότι ο Θεός ακόμη μιλάει στον άνθρωπο. Αλλά την άνοιξη του 1820, αυτό άλλαξε για πάντα όταν ένα ταπεινό αγροτόπαιδο πήγε σε ένα δάσος και γονάτισε για να προσευχηθεί. Από εκείνη την ημέρα, μια ροή αξιοσημείωτων οραμάτων, αποκαλύψεων και ουράνιων εμφανίσεων έχουν λούσει τη γη, προικοδοτώντας τους κατοίκους της με πολύτιμη γνώση σχετικά με τη φύση και τον σκοπό του Θεού και τη σχέση Του με τον άνθρωπο.
Ο Όλιβερ Κάουντερυ περιέγραψε εκείνες τις μέρες ως «αξέχαστες …Τι χαρά! Τι θαυμασμός! Τι έκπληξη»7!
Τα λόγια του Όλιβερ μεταφέρουν τα πρώτα στοιχεία που συνοδεύουν την αληθινή λατρεία του θείου -- μια αίσθηση μαγευτικού δέους και βαθιάς ευχαριστίας.
Κάθε μέρα, αλλά ειδικά την ημέρα του Κυρίου, έχουμε την εξαιρετική ευκαιρία να βιώσουμε τον θαυμασμό και το δέος των ουρανών και να προσφέρουμε τις δοξολογίες μας στον Θεό για την ευλογημένη καλοσύνη και το απέραντο έλεός Του.
Αυτό θα μας οδηγήσει στην ελπίδα. Αυτά είναι τα πρώτα στοιχεία της λατρείας.
Φως, Γνώση και Πίστη
Την ευλογημένη μέρα της Πεντηκοστής, το Άγιο Πνεύμα μπήκε στην καρδιά και τον νου των μαθητών του Χριστού, γεμίζοντάς τους με φως και γνώση.
Μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν κατά καιρούς αβέβαιοι για το τι έπρεπε να κάνουν. Η Ιερουσαλήμ είχε γίνει επικίνδυνο μέρος για έναν οπαδό του Σωτήρα και θα πρέπει να είχαν αναρωτηθεί τι θα γινόταν με αυτούς.
Αλλά όταν το Άγιο Πνεύμα γέμισε την καρδιά τους, η αμφιβολία και η διστακτικότητα εξαφανίστηκαν. Μέσα από την υπερβατική εμπειρία της αληθινής λατρείας, οι Άγιοι του Θεού έλαβαν ουράνιο φως, γνώση και μια ενδυναμωμένη μαρτυρία. Και αυτό οδήγησε στην πίστη.
Από εκείνη τη στιγμή και στο εξής, οι Απόστολοι και Άγιοι ενεργούσαν με ακλόνητη αποφασιστικότητα να πετύχουν τους σκοπούς τους. Με τόλμη κήρυξαν τον Ιησού Χριστό σε όλο τον κόσμο.
Όταν λατρεύουμε με το πνεύμα, προσκαλούμε φως και αλήθεια στην ψυχή μας, που ενισχύει την πίστη μας. Αυτά είναι επίσης απαραίτητα στοιχεία της αληθινής λατρείας.
Ιδιότητα του μαθητού και χριστιανική αγάπη
Στο Βιβλίο του Μόρμον μαθαίνουμε ότι από τη στιγμή που ο Άλμα ο νεότερος σταμάτησε να υποφέρει από τις επιπτώσεις της δικής του ανυποταξίας, δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Με τόλμη «ταξίδεψ[ε] σε ολόκληρη τη γη… και ανάμεσα σε όλο το λαό…, επιδιώκοντας με ζήλο να επανορθώσ[ει] όλες τις ζημιές που [είχε] προκαλέσει στην εκκλησία»8.
Η σταθερή λατρεία του Παντοδύναμου Θεού πήρε τη μορφή ενεργητικής ιδιότητος του μαθητού.
Η αληθινή λατρεία μάς μετατρέπει σε ειλικρινείς και ένθερμους μαθητές του αγαπημένου μας Κυρίου και Σωτήρα, Ιησού Χριστού. Αλλάζουμε και γινόμαστε περισσότερο σαν Εκείνον.
Αποκτάμε περισσότερη κατανόηση και ενδιαφερόμαστε περισσότερο. Πιο επιεικείς. Με περισσότερη αγάπη.
Καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατο να πούμε ότι αγαπάμε τον Θεό, ενώ την ίδια στιγμή μισούμε, απορρίπτουμε ή αγνοούμε τους άλλους γύρω μας9.
Η αληθινή λατρεία οδηγεί σε μια ακλόνητη αποφασιστικότητα να περπατήσουμε στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού. Και αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στη χριστιανική αγάπη. Αυτά τα δύο είναι απαραίτητα στοιχεία λατρείας.
Μπείτε στις πύλες Του με ευχαριστίες
Όταν σκέφτομαι αυτό που ξεκίνησε ως ένα κανονικό κυριακάτικο πρωινό, σε εκείνο το κανονικό οίκημα συγκεντρώσεων, σε εκείνον τον κανονικό πάσσαλο, ακόμα και σήμερα είμαι συγκινημένος από αυτή την εξαιρετική πνευματική εμπειρία που θα ευλογεί για πάντα τη ζωή μου.
Έμαθα ότι ακόμα και αν είμαστε εξαιρετικοί διαχειριστές του χρόνου μας, των κλήσεων και των αναθέσεών μας --ακόμα και αν ελέγχουμε όλα τα κουτάκια στη λίστα μας για το «τέλειο» άτομο, οικογένεια ή ηγέτη-- αν αποτύχουμε να λατρεύσουμε τον ελεήμονα Λυτρωτή, ουράνιο βασιλιά και ένδοξο Θεό μας, χάνουμε μεγάλο μέρος της χαράς και της ειρήνης του Ευαγγελίου.
Όταν λατρεύουμε τον Θεό, Τον αναγνωρίζουμε και Τον δεχόμαστε με την ίδια ευλάβεια, όπως εκείνοι οι αρχαίοι άνθρωποι της Αμερικής. Τον πλησιάζουμε με ακατανόητα συναισθήματα θαυμασμού και δέους. Θαυμάζουμε με ευγνωμοσύνη την καλοσύνη του Θεού. Και έτσι, αποκτάμε ελπίδα.
Συλλογιζόμαστε τον λόγο του Θεού και αυτό γεμίζει την ψυχή μας με φως και αλήθεια. Κατανοούμε πνευματικά τοπία που μπορούμε να τα δούμε μόνο μέσω του φωτός του Αγίου Πνεύματος10. Και έτσι αποκτάμε πίστη.
Καθώς λατρεύουμε, η ψυχή μας καθαρίζεται και δεσμευόμαστε να περπατήσουμε στα χνάρια του αγαπημένου μας Σωτήρα, Ιησού Χριστού. Και μέσω αυτής της αποφασιστικότητας, αποκτάμε χριστιανική αγάπη.
Όταν λατρεύουμε, η καρδιά μας επιθυμεί να δοξάζει τον ευλογημένο μας Θεό το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ.
Τον αγιάζουμε και Τον τιμούμε συνεχώς -- στα οικήματα συγκεντρώσεων, στα σπίτια, στους ναούς μας και σε όλα όσα κάνουμε.
Όταν λατρεύουμε, ανοίγουμε την καρδιά μας στη θεραπευτική δύναμη τής Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού.
Η ζωή μας γίνεται το σύμβολο και η έκφραση της λατρείας μας.
Αδελφοί και αδελφές μου, οι πνευματικές εμπειρίες έχουν λιγότερο να κάνουν με το τι συμβαίνει γύρω μας και περισσότερο με το τι συμβαίνει μέσα στην καρδιά μας. Είναι η μαρτυρία μου ότι η αληθινή λατρεία θα μετατρέψει τις κανονικές συγκεντρώσεις της Εκκλησίας σε εξαιρετικές πνευματικές γιορτές. Θα εμπλουτίσει τη ζωή μας, θα διευρύνει την κατανόησή μας και θα δυναμώσει τη μαρτυρία μας. Γιατί καθώς η καρδιά μας κλίνει προς τον Θεό, όπως ο αρχαίος ψαλμωδός, εμείς «μπ[αίνουμε] μέσα στις πύλες του με δοξολογία, και στις αυλές του με ύμνο· [Τον] δοξολογ[ούμε] και ευλογούμε το όνομά του.
»Επειδή, ο Κύριος είναι αγαθός· το έλεός του παραμένει στον αιώνα, και η αλήθεια του από γενεά σε γενεά»11.
Μέσω της ειλικρινούς και εγκάρδιας λατρείας, ανθίζουμε και ωριμάζουμε σε ελπίδα, πίστη και χριστιανική αγάπη. Και μέσω αυτής της διαδικασίας, συγκεντρώνουμε ουράνιο φως μέσα στην ψυχή μας, το οποίο εμποτίζει τη ζωή μας με ουράνιο σκοπό, με συνεχή ειρήνη και παντοτινή ευτυχία.
Αυτή είναι η ευλογία της λατρείας στη ζωή μας. Για αυτό καταθέτω ταπεινά μαρτυρία, στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.