Hún vissi ekki að ég þarfnaðist þess
Á þeim tíma sem ég átti erfitt fylgdi vinur minn í trúarskólanum andlegri hvatningu.
Ljósmynd: Melanie Miza
Ég var takast á við persónuleg mál. Einn daginn leið mér ekki vel og mig langaði í raun ekki að fara í trúarskólann. En ég hugsaði með mér: „Þetta er síðasta árið mitt og ég verð að nýta mér það.“
Svo ég fór og við ræddum um hvernig Jesús Kristur þekkir hvert okkar með nafni. Við lásum Kenningu og sáttmála 18:10: „Verðmæti sálna er mikið í augum Guðs.“ Ég varð tilfinningalega uppnæm þegar ég merkti við versið. Þegar ég verð svona uppnæm græt ég mikið, svo ég vildi ekki lesa það aftur í tíma.
Síðar spurði kennarinn: „Hvað vakti mestan áhuga þinn og hvers vegna?“ Ég vildi ekki segja neitt, en vinkona mín minntist á þetta ritningarvers. Hún bar vitni um að Guð myndi ekki skilja okkur ein eftir, að við gleymum stundum, en hann þekkir okkur og hann verður til staðar fyrir okkur.
Þegar ég heyrði þetta fannst mér himneskur faðir tala til mín í gegnum vinkonu mína. Það var eins og hann segði: „Ekki snúa frá mér – ég er hér.“
Eftir á fór ég til að þurrka mér og vinkona mín kom til mín. Hún sagði: „Ég ætlaði ekki að miðla neinu, en mér fannst ég þurfa að gera það, því það myndi hjálpa einhverjum. Ég vissi ekki að það værir þú.“ Það staðfesti jafnvel enn frekar fyrir mér að himneskur faðir er minnugur mín.
Eftir trúarskólann, fór ég heim og baðst fyrir. Yfirleitt færi ég þakkir og bið um hluti. Þessi bæn – ég held að þetta hafi sú mesta þakklætisbæn sem ég hef nokkru sinni sagt. Ég fann fyrir andanum í herberginu mínu og ég fann að himneskur faðir var þar með mér.
Höfundur býr í Sacatepéquez, Gvatemala.