Deila gleðinni í Kenýa
Þegar Robert fann fagnaðarerindið varð hann einfaldlega að miðla því öllum sem hann þekkti. Nei, í alvöru – öllum.
Ljósmyndir: Leslie Nilsson og Eric D. Snider
Frá því að Robert L., 18 ára, frá Kenía, var skírður í ágúst 2024, hefur hann komið með yfir 50 vini í kirkju – og skírt 25 þeirra!
Þetta voru að minnsta kosti heildartölurnar þegar við töluðum við hann fyrir nokkrum mánuðum. Þeim hefur líklega fjölgað síðan þá.
Robert, meðlimur Bukuru-greinarinnar í Kisumu héraði í Kenýa, var kynntur fyrir Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu snemma árs 2024, þegar hann hitti bandarískan mann sem starfaði við mannúðarstörf í Kenýa.
„Ég átti í raun ekki von á því að líf mitt yrði betra,“ segir Robert. „Foreldrar mínir áttu ekki peninga; Þau gátu ekki sent mig í skóla.“ (Í Kenýa kostar jafnvel almenningsskóli peninga.)
„Ég vissi þó að himneskur faðir myndi hjálpa mér. Ég byrjaði að biðja og lesa Nýja testamentið. Svo hitti ég stuðningsmann minn.“
„Stuðningsmaður“ hans var meðlimur Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu sem blessaði líf Roberts á tvennan hátt: Hann hjálpaði honum að öðlast skólamenntun og það sem mikilvægara var, hann miðlaði honum fagnaðarerindinu (einnig öðrum ungum manni sem nýlega hafði gengið í kirkjuna). Robert skírðist um sex mánuðum síðar.
Robert L. frá Kenía hefur boðið tugum manna í kirkju – nágrönnum, skólafélögum, krökkum sem hann leikur íþróttir með – öllum.
Láta gott af sér leiða
Robert vildi auðvitað miðla öðrum hinum nýju blessunum sínum. Hann gat ekki stutt neinn til menntunar. Hann gat þó vissulega kennt þeim fagnaðarerindið!
Hann tók að bjóða fólki í kirkju – nágrönnum, skólafélögum, krökkum sem hann lék íþróttir með – öllum sem hann þekkti. „Einn sunnudaginn kom ég með um fimm og annan sunnudag kom ég með 10,“ segir hann. „Ég sendi síðan trúboðana til þeirra, svo þau geti skilið og vitað að þessi kirkja sé sönn og þau geti upplifað það sem ég upplifi.“
Ekki leið á löngu þar til nokkrir vina Roberts ákváðu að skírast og báðu hann að framkvæma helgiathöfnina.
Kirkjan vex hratt í Afríku, að hluta vegna lærisveina eins og Robert. Hann skírði 10 manns eina vikuna, 11 í næstu viku og „aðeins“ 4 í vikunni þar á eftir.
Robert býður vinum sínum í kirkjugrein sína, sem kemur saman í tjaldi á graslóð.
Meira en tylft þessara nýskírðu vina voru með honum á TSU-ráðstefnu í Kenýa í desember síðastliðnum, þar á meðal einn vinur sem þegar hafði skírt einn vina sinna.
Sjáið þið hvernig skriðþunginn byggist upp? Þetta nærist á sjálfu sér!
Skynja andann
Fredrick A., 17 ára, segir að þegar Robert, vinur hans, bauð honum í kirkju, hafi hann fundið svo sterkt fyrir andanum að hann gat ekki afneitað því.
„Þegar ég kom í kirkju var andi Guðs sendur yfir mig,“ sagði Fredrick. „Þegar ég fékk Mormónsbók, tók ég að lesa hana. Ef ég skil þetta ekki, þá spyr ég greinarforsetann alltaf og fer með bæn.“
Robert (vinstri) og Fredrick hafa verið vinir síðan Robert kynnti honum fagnaðarerindið.
Gift M., 18 ára, er annar vinur sem Robert skírði. „Ég er glöð að vera hluti af hinni sönnu kirkju – hinni einu sönnu kirkju í alheiminum,“ segir Gift brosandi.
Gift hlakkar til að þjóna í trúboði.
Margir sem Robert hefur boðið í kirkju hafa valið að láta skírast og þeir eru að bjóða öðrum að koma líka.
Enn meiri vinna framundan
Robert ráðgerir að þjóna í fastatrúboði um leið og hann klárar skólann (eins og Gift og Fredrick). Af hverju vill hann gera það þegar hann veit greinilega hvernig á að deila fagnaðarerindinu?
„Ég verð að fara í trúboð til að upplifa meira og læra meira,“ segir Robert. „Það mun styrkja trú mína og breyta viðhorfi mínu. Það er það sem Guð vill að ég geri.“
Robert er ekki hættur að miðla fagnaðarerindinu. Hann hyggst þjóna í trúboði. „Það er það sem Guð vill að ég geri,“ segir hann.