យុវមជ្ឈិមវ័យ
ការរង់ចាំទទួលពរជ័យក្នុងជីវិត
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋតិចសាស ស.រ.អា. ។
ការមានបទពិសោធន៍នៃការរលូតកូនពីមួយទៅមួយទៀត ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍រងទុក្ខជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំបង្វែរវាទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ នោះខ្ញុំឃើញថា ការបាត់បង់កូនម្នាក់ៗ គឺមានមកជាមួយនូវភាពសុខសាន្ត ទស្សនវិស័យ និងភាពរីកចម្រើន ។
ម្រាមដៃខ្ញុំបានកាន់ចង្កូតឡាន ពេលខ្ញុំសម្លឹងមើលភ្លើងក្រហមមិនដាក់ភ្នែកដោយអន្ទះសារ ។ ទីបំផុត ពេលភ្លើងនោះបានប្តូរទៅពណ៌បៃតង ខ្ញុំបានបន្ថែមល្បឿនទៅមុខ ដើម្បីគ្រាន់តែរង់ចាំភ្លើងស្តុបមួយផ្សេងទៀតដែលហាក់ដូចជាមានពណ៌ក្រហមរហូត ។ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេល ១០ នាទីទៀតដើម្បីទៅដល់កន្លែងដែលត្រូវរៀនជាមួយស៊ីស្ទើរដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ដែលការបង្រៀននោះគួរតែចាប់ផ្តើមតាំងពី ៥ នាទីមុន ។ ប្រសិនបើខ្ញុំជាម្តាយដែលមានភាពវៃឆ្លាត នោះខ្ញុំទាយថានឹងមានកំហឹងរយៈពេល ១៥ នាទីមកពីកូនស្រីអាយុជិតបីឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ពេលយើងចាកចេញពីផ្ទះ ប៉ុន្តែខ្ញុំពុំមែនជាម្ដាយវៃឆ្លាតទេ ។ មែនហើយ គ្មានបញ្ហាអ្វីធ្ងន់ធ្ងរឡើយ ប្រសិនបើខ្ញុំទៅយឺតនោះ ប៉ុន្តែដោយសារខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើកិច្ចការល្អៗនោះ តើខ្ញុំពុំស័ក្តិសមនឹងទទួលបានអ្វីដែលល្អឬ សូម្បីតែឲ្យភ្លើងស្តុប ដំណើរការ តាមចិត្តខ្ញុំចង់បានមិនបានទេឬ ? ពេលខ្ញុំរង់ចាំភ្លើងស្តុបមួយទៀតទាំងអន្ទះសារ នោះខ្ញុំអាចទទួលអារម្មណ៍នៃភាពស្មុគស្មាញរបស់ខ្ញុំក្តៅឆួលឲ្យមានកំហឹងឡើង ។ « ខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើកិច្ចការល្អៗហើយ ខ្ញុំព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពខ្ញុំហើយ ! តើជំនួយដែលខ្ញុំត្រូវការនោះនៅឯណាទៅ ? »
កាលពីម្ភៃខែមុន ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំបានសួរសំណួរស្រដៀងគ្នានេះនៅក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងគ្នាមួយ គ្រាន់តែវានៅក្នុងកន្លែងមួយដែលខ្ញុំនៅខ្វះភាពសុខសាន្ត និងស្ងប់ស្ងាត់ ។
នៅក្នុងព្រៃពិសិដ្ឋនៅទីក្រុង ប៉ាលម៉ៃរ៉ា រដ្ឋ នូវ យ៉ោក ស្លឹកឈើទើបតែនឹងចេញពន្លកនៅលើមែកឈើពណ៌ត្នោតនៅជុំវិញខ្ញុំ ។ រុក្ខជាតិតូចៗថ្មីពណ៌បៃតងដែលដុះពាសពេញដីហាក់ដូចជាដកដង្ហើមជីវិតចេញទៅក្នុងអាកាស ។ ខ្ញុំឮតែសំឡេងស្លឹកឈើត្រូវខ្យល់ស្រទន់ ការដើរកម្សាន្ត និងសម្រឹបជើងរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ—គ្មានឡាន គ្មានផ្លូវ គ្មានសំឡេងសន្ទនាគ្នាឮៗឡើយ ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្តី ចិត្តខ្ញុំបានពោរពេញទៅដោយសំណួរ និងភាពមិនប្រាកដប្រជា ។ ស្វាមីខ្ញុំឡែន និងខ្ញុំ បានរង់ចាំយ៉ាងលំបាកអស់ពេល ៧២ ម៉ោង ដើម្បីចាំស្តាប់វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់ខ្ញុំទូរសព្ទប្រាប់ពីលទ្ធផលនៃការពិនិត្យអេកូ និងតេស្តឈាមនៅនាទីចុងក្រោយ ។ ខ្ញុំចង់ទទួលបានចម្លើយ និងការលួងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។
ការទទួលការលួងលោម
« ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានយាងមករកគេដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ហើយមានព្រះបន្ទូលទៅគេថា ៖ ចូរក្សាន្ដចិត្តចុះ ។ ហើយពួកគេក៏បានក្សាន្ដចិត្តទៅ » ( អាលម៉ា ១៧:១០ ) ។
ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលរងផ្កាដែលនៅរស់ក្នុងរដូវរងារ នៅខាងក្រៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ប៉ាលម៉ៃរ៉ា នូវ យ៉ោក ។ ចិត្តខ្ញុំពោរពេញដោយសំណួរដែលខ្ញុំបានគិតអំពីវា ៖ « ប្រសិនបើខ្ញុំរលូតកូននេះ តើបន្ទាប់ទៀតមានអ្វីកើតឡើងទៅ ? ហេតុអ្វី ? » ពេលខ្យល់នៃរដូវផ្ការីកបក់ជុំវិញខ្ញុំ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលលួងលោមមកក្នុងចិត្តខ្ញុំ ដែលខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បាន ។ ខ្ញុំលែងត្រូវការវេជ្ជបណ្ឌិតប្រាប់ខ្ញុំឲ្យដឹងទៀតហើយ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំនឹងរលូតកូននេះ ប៉ុន្តែរំពេចនោះ ខ្ញុំបានយល់ថា ព្រលឹងដ៏តូចនេះគឺនៅក្នុងព្រះហស្តល្អឥតខ្ចោះ ព្រះហស្តពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ភ្លាមនោះ ភាពអស់សង្ឃឹមដែលមានក្នុងចិត្តខ្ញុំ បានជំនួសដោយភាពសុខសាន្តដែលបានបញ្ជាក់គាំទ្រខ្ញុំពេញប៉ុន្មានសប្តាហ៍ និងខែក្រោយមក ។
ការរង់ចាំពន្លឺពណ៌បៃតង
« ខ្ញុំអរគុណចំពោះព្រះអម្ចាស់ដែលបានយាងមករកខ្ញុំតាមវិធីជាច្រើនជាមួយព្រះដ៏ជាជំនួយ ពេលខ្ញុំត្រូវការភាពសុខសាន្ដ ។ ប៉ុន្តែព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងពុំខ្វល់ព្រះទ័យតែអំពីការក្សាន្ដចិត្តរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែខ្វល់ព្រះទ័យកាន់តែខ្លាំងអំពីការរីកចម្រើនឡើងរបស់យើង » ។១ —ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង
បីបួនថ្ងៃបន្ទាប់ពីទៅលេងទីក្រុងប៉ាល់ម៉ៃរ៉ា ខ្ញុំបានរលូតកូនដែលធ្វើឲ្យចិត្តខ្ទេចខ្ទាំជាខ្លាំង ។ ទោះបីជាអារម្មណ៍នៃភាពសុខសាន្តបានបន្តគាំទ្រខ្ញុំក្តី ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ទន់ខ្សោយទាំងផ្នែករាងកាយ និងអារម្មណ៍ ដោយសារការបាត់បង់ និងការពុំបានរៀបចំសម្រាប់ការរង់ចាំដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់មកទៀត ។ ដំបូងខ្ញុំបានរង់ចាំលទ្ធផលពីមន្ទីរពិសោធន៍ ដែលបានបង្ហាញថា វាជាការមានផ្ទៃពោះកម្រកើតមានមួយ ជាការមានផ្ទៃពោះកូនពង ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំរង់ចាំតេស្តឈាមប្រចាំសប្តាហ៍ ពីរសប្តាហ៍ម្តង ហើយទីបំផុតប្រចាំខែ ដើម្បីប្រាកដថា គ្មានសញ្ញានៃមហារីកទេ ។ ទោះបីជារង់ចាំអស់ពេលជាច្រើនខែក្តី ឡែន និងខ្ញុំអាចឃើញជំនួយពីព្រះអម្ចាស់យ៉ាងងាយ ក្នុងការលួងលោម និងអះអាងដល់យើងនៅអំឡុងគ្រានោះ ។ ការមានផ្ទៃពោះពងកូនពុំមានឥទ្ធិពលយូរអង្វែងឡើយ ហើយបន្ទាប់ពីប្រាំមួយខែបន្ទាប់មកទៀត វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា យើងអាចព្យាយាមយកកូនមួយទៀតបាន ។ ខ្ញុំបានត្រឡប់មកលើផ្លូវនៃភាពរីកចម្រើនក្នុងជីវិតខ្ញុំ ទីបំផុតភ្លើងបានដូរពីពណ៌ក្រហមទៅជាពណ៌បៃតងវិញ ។
ប៉ុន្តែគ្រាន់តែបីខែ និងតេស្តឈាមបីបួនដងមក ខ្ញុំបានរលូតកូនម្តងទៀត—លើកនេះវាកើតឡើងតែមួយសប្តាហ៍មុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ប៉ុណ្ណោះ ។ បីខែទៀតបានកន្លងផុតទៅ ហើយក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំបានមានឡើងវិញ បន្ទាប់ពីធ្វើតេស្តថា ខ្ញុំមានផ្ទៃពោះម្តងទៀត តែមួយសប្តាហ៍ក្រោយមកខ្ញុំបានរលូតកូនទៀត—ជាភ្លើងស្តុបម្តងទៀត ។
ការដាក់សេចក្តីជំនឿទៅនឹងការសាកល្បង
« ទោះជាយើងមានជំនឿរឹងមាំក្ដី ក៏មានភ្នំជាច្រើននឹងពុំរំកិលចេញដែរ ។ … ប្រសិនបើរាល់ការផ្ទុយទាំងអស់ ត្រូវបានកាត់បន្ថយ ប្រសិនបើរាល់ការឈឺចាប់ត្រូវបានដកចេញ នោះគោលបំណងសំខាន់នៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតា នឹងត្រូវបំផ្លាញហើយ » ។២ —អែលឌើរ ដាវីឌ អេ បែដណា
ខ្ញុំបានមានផ្ទៃពោះម្តងទៀត ហើយថ្ងៃកំណត់ឆ្លងទន្លេរបស់ខ្ញុំគឺគៀកនឹងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់បន្ទាប់ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អនឹងការមានផ្ទៃពោះលើកនេះ ។ យើងបានឃើញចង្វាក់បេះដូងកូននៅលើកដំបូងនៃការពិនិត្យអេកូ ហើយបានដឹងថា សមាជិកគ្រួសារយើងបានអធិស្ឋានសម្រាប់យើង ។ អំឡុងពេលយើងអង្គុយនៅក្នុងវគ្គអំណោយទានពិសិដ្ឋនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនាថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានមានគំនិតប្លែកជាច្រើន ៖ « ប្រសិនបើខ្ញុំនឹងរលូតកូននេះ តើសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំនឹងបន្តរឹងមាំដែរឬទេ ? ប្រាកដណាស់ សេចក្តីជំនឿខ្ញុំនៅតែរឹងមាំ ។ ប៉ុន្តែប្រាកដណាស់ ខ្ញុំពុំរលូតកូនទៀតឡើយ ដោយសារលើកនេះ ខ្ញុំបានត្រៀមទទួលយកព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ទោះវាជាអ្វីក៏ដោយ » ។
ទោះបីខ្ញុំមានឥរិយាបថវិជ្ជមានក្តី បីបួនសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានឃើញរោគសញ្ញារលូត ខ្ញុំបានទៅពិនិត្យអេកូ ហើយបានចាប់ផ្តើមដំណើរការនៃឈឺចាប់ដែលខ្ញុំបានធ្លាប់ទទួលទាំងអស់ ។ សេចក្ដីជំនឿពុំបានរឹងមាំដូចខ្ញុំបានរំពឹងទុកឡើយ ។ ចម្លើយដែលគាំទ្រខ្ញុំកាលពីការរលូតកូនពីមុនៗរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាពុំគ្រាប់គ្រាន់ឡើយ ។ ការបាក់ទឹកចិត្តបានមានក្នុងចិត្តខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខូចចិត្ត ទទេស្អាត ហើយត្រូវគេក្បត់ទៀតផង ។ ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំពុំមែនជាមនុស្សតែមួយគត់ដែលរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ឡើយ ជារឿយៗកូនស្រីរបស់យើងបានប្រាប់យើងថា គាត់ចង់បានប្អូនប្រុស ឬប្អូនស្រីម្នាក់ខ្លាំងណាស់ ។ យើងក៏ឈឺចិត្តជំនួសនាង ។ ពេលខ្ញុំបង្វែរអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយនោះថ្វាយទៅព្រះអម្ចាស់ក្នុងការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះសរ នោះខ្ញុំបានទទួលសាក្សីយ៉ាងច្បាស់ម្តងទៀតថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបដឹងពីការឈឺចាប់ និងកាលៈទេសៈរបស់ខ្ញុំ ហើយទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។ ទោះបីកាលៈទេសៈរបស់ខ្ញុំនៅដដែលក្តី បទពិសោធន៍ដ៏ផ្អែមល្ហែម និងសាមញ្ញប្រកបដោយអព្ភូតហេតុនេះ បានសម្រាលបន្ទុកដែលខ្ញុំមាន ហើយផ្តល់លទ្ធភាពឲ្យខ្ញុំដោះស្រាយ ហើយមានអារម្មណ៍រីករាយ ពេលខ្ញុំបានបន្តហែលឆ្លងកាត់ក្នុងជីវិតពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ។ ទោះជាថ្ងៃអនាគតមានសភាពបែបណាក្តី ខ្ញុំនឹងមិនកើតអ្វីទេ ។
ពេលការធ្វើតេស្តផ្នែកស្សែនដែលគ្មានចម្លើយបានត្រឡប់មកវិញក្នុងរយៈពេលបីបួនខែក្រោយមក នោះយើងមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ម្តងទៀតអំពីគោលបំណងនៃឧបសគ្គទាំងនេះដែលកើតឡើងក្នុងជីវិតយើង ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមអស់ពីលទ្ធភាពខ្ញុំដើម្បីដាក់បំណងខ្ញុំផ្ទាល់មួយអន្លើរ ហើយសម្របឆន្ទៈខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះទ័យរបស់អម្ចាស់ ប៉ុន្តែអំឡុងពេលនៃគ្រាលំបាកនេះ ចិត្តខ្ញុំបានស្រែកឡើងថា « តើខ្ញុំគួរតែរៀនអ្វីពីបទពិសោធន៍នេះ ? ខ្ញុំកំពុងព្យាយាមធ្វើកិច្ចការល្អៗហើយ ! តើជំនួយដែលខ្ញុំត្រូវការនោះនៅឯណាទៅ ? »
ការផ្លាស់ប្ដូរប្រតិកម្មរបស់ខ្ញុំ
« ការលំបាកគឺជា រឿងដែលមានជាប់ជានិច្ច ! យើងទាំងអស់គ្នាមានឧបសគ្គ ។ អ្វីដែលប្រែប្រួល គឺជាប្រតិកម្មយើងចំពោះភាពលំបាកនោះ » ។៣ —អែលឌើរ ស្ទែនលី ជី អេលីស
ប្រាំបីខែបន្ទាប់ពីការរលូតកូនលើកទីបួនរបស់ខ្ញុំមក និងបីបួនសប្តាហ៍បន្ទាប់ពីការបើកឡានទាំងថប់បារម្ភក្នុងចិត្ត ទៅជួបស៊ីស្ទើរជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាមក ខ្ញុំបានរង់ចាំដោយសុខសាន្តនៅភ្លើងស្តុបមួយតាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះខ្ញុំវិញ ពេលចម្លើយរបស់ខ្ញុំត្រូវបានឆ្លើយតប ។ ពេលខ្ញុំបានមើលទៅឡានជាច្រើនដែលឈប់នៅជាប់នឹងខ្ញុំ និងឡានដែលបើកនៅមុខឡានខ្ញុំ ខ្ញុំបានទទួលទស្សនវិស័យអស់កល្បមួយអំពីជីវិតខ្ញុំ ។ ភ្លាមនោះខ្ញុំបានដឹងថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលសំខាន់នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំគឺថា ខ្ញុំបន្តនៅលើផ្លូវដែលនឹងនាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះសួគ៌ារបស់ខ្ញុំវិញ ។ ការង់ចាំនៅ « ភ្លើងស្តុប » ប៉ុន្មានដងក៏ដោយ ក៏វាមិនប៉ះពាល់ដល់ទិសដៅរបស់ខ្ញុំដែរ ។ ប៉ុន្តែរបៀបដែលខ្ញុំឆ្លើយតបចំពោះរឿងទាំងនោះទេដែលវាប៉ះពាល់ដល់ទិសដៅខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរីករាយនៅគ្រប់ការរង់ចាំពរជ័យនានានៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ទាំងការប្រៀបធៀប និងពិតប្រាកដ ។ ជំនួសឲ្យការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា ឱកាសនីមួយៗតម្រូវឲ្យមានភាពអត់ធ្មត់ ហើយទទួលទស្សនវិស័យដែលកើតមានបានតែតាមរយៈការរង់ចាំតែប៉ុណ្ណោះ ។ គឺដូចជាគ្រប់ពេលដែលភ្លើងចរាចរណ៍ពណ៌ក្រហមត្រូវជាគូនឹងភ្លើងពណ៌បៃតងនៅក្នុងទិសដៅផ្សេងគ្នាក្តី ខ្ញុំបានរកឃើញថា គ្រប់ការរង់ចាំក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ បានបើកឱកាសសម្រាប់ភាពរីកចម្រើន គ្រាន់តែវាមិនចាំបាច់តែតាមរបៀបដែលខ្ញុំបានគ្រោងទុកដើម្បីរីកចម្រើនតែប៉ុណ្ណោះ ។ ជាជាងការបន្តមានការខកចិត្ត ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរីករាយនៅក្នុងឱកាសសម្រាប់ការរីកចម្រើន ដែលគ្រប់ការផ្លាស់ប្តូរព្រឹត្តិការណ៍នានាដែលពុំបានរំពឹងទុកបានកើតឡើង ។
ផ្តោតទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ
« សំណួរសំខាន់មួយដើម្បីពិចារណានោះគឺ ‹ តើយើងដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់យើងនៅទីណា ? › តើសេចក្តីជំនឿរបស់យើងផ្តោតទៅលើការចង់បានដ៏ងាយស្រួល ដើម្បីឲ្យបានធូរស្បើយពីការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខ ឬសេចក្តីជំនឿយើងផ្តោតយ៉ាងរឹងប៉ឹងលើព្រះជាព្រះវរបិតា និងផែនការដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ និងលើព្រះយេស៊ូវជាព្រះគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ ? »៤ —អែលឌើរ ដូណល អិល ហលស្ត្រម
រយៈពេលពីរឆ្នាំដ៏យូរបន្ទាប់ពីការរលូតកូនដំបូងរបស់ខ្ញុំមក ខ្ញុំបានផ្តល់កំណើតដល់កូនប្រុសម្នាក់ដ៏ស្រស់ស្អាតដែលមានសុខភាពល្អ ។ នៅក្នុងគ្រាដែលនាំទៅរកថ្ងៃនៃអំណរសម្រាប់គ្រួសារយើង នោះខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពុំបានរងទុក្ខសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីដកយកការរងទុក្ខទាំងអស់ចេញពីជីវិតខ្ញុំឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានរងទុក្ខដើម្បីខ្ញុំអាចត្រូវបានពង្រឹង និងរីកចម្រើនពីឧបសគ្គដែលខ្ញុំជួបវិញ ។ ទោះបីជាក្នុងគ្រានៃការខូចចិត្តចំពោះការបាត់បង់ និងរយៈពេលរង់ចាំរាប់ខែដ៏យូរនៅតែចងចាំដោយក្តីឈឺចាប់ក្តី វាបានក្លាយជារតនៈសម្បត្តិនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ នៅក្នុងគ្រាពិសិដ្ឋទាំងនោះ ខ្ញុំបានយល់ច្បាស់ពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះជ្រាបពីការរងទុក្ខនីមួយៗរបស់ខ្ញុំ ។ ទ្រង់បានសង្គ្រោះខ្ញុំតាមរបៀបមួយ ដែលខ្ញុំមានតែបុគ្គលម្នាក់ដែលដឹងពីក្តីទុក្ខផ្ទាល់របស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចសង្គ្រោះខ្ញុំបាន ។ ខណៈដែលការផ្ទុយនៅក្នុងជីវិតយើងហាក់ដូចជារារាំងផែនការរីកចម្រើនរបស់យើង នោះព្រះអម្ចាស់ប្រើការផ្ទុយនោះដើម្បីជំរុញយើងឲ្យឆ្ពោះទៅមុខទៅកាន់ទីដ៏ខ្ពស់ជាង—ដោយការស្គាល់ និងការនៅជាប់នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។