Bespiegelingen
De redding van de kolibrie
De auteur woont in Californië (VS).
Toen we een kolibrie redden, leerden we hoe we de geestelijk zwakken kunnen helpen.
Foto Kojihirano/iStock/Thinkstock
Op een jongevrouwenkamp in de bergen van Californië zaten de meisjes en hun leidsters in een kamphuis op het eten te wachten. Toen we zaten te wachten, zagen enkele meisjes iets onder een tafel. Een kolibrie was het kamphuis ingevlogen en kon de weg naar buiten niet vinden. Uiteindelijk was ze doodmoe op de vloer terechtgekomen. Ze vroegen me of ik wilde helpen.
Het leek wel of het vogeltje bijna dood was. Zijn bekje zat vol met spinnenwebben en zijn veren zaten scheef. Ik legde het in een bakje en droeg het naar buiten. Ik hoopte dat het zelf zou herstellen, maar eigenlijk verwachtte ik dat het buiten niet zou overleven. Maar toen ik het bakje een beetje schuin hield om de kolibrie op de grond te zetten, greep hij met zijn klauwtjes de rand van het bakje vast. Ik hield het bakje weer rechtop en het vogeltje bleef met dichte ogen op de rand zitten. Wat nu?
Een leidster, die het vogeltje had gezien, deed wat suiker en water bij elkaar en bracht het mengsel naar me toe. Ik veegde eerst de spinnenwebben van het scherpe bekje weg. Het vogeltje gaf geen krimp. Toen stak ik mijn vinger in het suikerwater en hield een druppel bij het bekje. De druppel verdween, hoewel het vogeltje niet bewoog. Was de vloeistof misschien in het bekje terechtgekomen? Ik stak mijn vinger opnieuw in het suikerwater en hield de druppel bij het bekje. Toen likte een piepklein tongetje, dunner dan een haar, mijn vingertop.
Tien tot vijftien minuten lang dronk de kolibrie de ene druppel na de andere. Tegen die tijd stonden er meer leidsters om me heen, en ik vroeg of zij het vogeltje ook wat water wilden geven.
Plotseling opende het vogeltje zijn ogen en zijn vleugels zaten meteen weer goed. Na nog enkele druppels begon het zijn vleugels op te warmen, waarna het recht omhoog vloog. Het bleef even boven ons hoofd hangen en schoot toen weg.
We bleven verbluft achter. En toen, net zo snel als dat de vogel was weggevlogen, leerden we deze geestelijke les:
-
Als we de helpende hand uitsteken naar iemand die minderactief is, lijken onze pogingen vaak geen invloed te hebben. Maar de liefde die we bieden, kan toch doorsijpelen — net als de nectar in het bewegingloze bekje van de kolibrie — en de geestelijke voeding bieden die op een dag tot resultaten kan leiden.
-
Soms kunnen we zelf niet verder, en hebben we een vriendelijke, zorgzame hand nodig.
-
Soms raken mensen verward in de spinnenwebben van zonde en verslaving, en hebben ze de steun nodig van een vriend(in) of priesterschapsleider en de hulp van de Heiland om verlost te worden.
-
We hebben geregeld geestelijke voeding nodig om te volharden, anders neemt onze geestelijke kracht af en kunnen we het slachtoffer van kwade invloeden worden.
-
De kolibrie hield vol. Letterlijk. Hij overleefde het omdat hij volhield. Soms moeten we vol geloof volharden als we met de pijnlijke en soms verschrikkelijke beproevingen van het aardse leven geconfronteerd worden.
In het Nieuwe Testament staat dat de Meester zelfs op de hoogte is van een musje dat op de grond valt (zie Mattheüs 10:29–31). Ik weet nu dat Hij ook op de hoogte is als een kolibrie op de grond valt. En Hij is op de hoogte van ons.