2015
Hadden we de juiste beslissing genomen?
Juni 2015


Hadden we de juiste beslissing genomen?

Carlos Javier León Ugarte, Lima (Peru)

Ik was een bekend journalist en had voor enkele goede tijdschriften en kranten in Lima (Peru) geschreven. Maar door mijn levenswijze — ver van God af — werd ik elke dag meer gekweld. Daarom accepteerde ik een baan als proeflezer voor een tijdschrift in het district Ventanilla, ver bij mijn huis vandaan. Ik was wanhopig op zoek naar een manier om afstand te nemen van mijn vriendenkring. In Ventanilla kreeg ik het gevoel dat mijn leven zou veranderen.

Ik ging af en toe met mijn vriendin, María Cristina, mee naar de kerk. Twee goede, onverzettelijke zendelingen overtuigden me ervan om in gebed aan onze hemelse Vader te vragen of de kerk waar was. Dat deed ik, en mijn ervaring was onbeschrijfelijk. Ik had nog nooit zo sterk de Geest gevoeld.

Korte tijd later liet ik me dopen en trouwden we. María Cristina en ik huurden een kleine, onaangename kamer in Ventanilla. Doordat ik hard werkte, kreeg ik promotie en werd ik redacteur van het tijdschrift en de krant van het bedrijf. Ik was nog nooit redacteur geweest, en ik was blij met mijn nieuwe functie. Maar alles begon te veranderden toen de normen van de publicaties verlaagd werden, en er steeds meer twijfelachtige artikelen gepubliceerd werden. Die veranderingen, door de directie opgelegd, stonden lijnrecht tegenover de beginselen en normen van de kerk.

Ik had altijd al redacteur willen worden, maar de situatie werd onaangenaam voor me. Onze bisschop zei dat als we zouden doen wat aangenaam in de ogen van onze hemelse Vader was, de Heer ons zou zegenen. Toen mijn vrouw en ik erover hadden nagedacht en gebeden, kregen we het gevoel dat ik mijn baan moest opzeggen.

Enkele dagen later voelde ik me gespannen en vroeg ik me af of ik de juiste beslissing had genomen. Nadat ik mijn baan had opgezegd, stuurde ik mijn cv naar verscheidene bedrijven. Maar ik kreeg geen enkele reactie. María Cristina stelde voor om opnieuw in gebed te gaan, en dat deden we. We baden dat alles goed zou komen en dat we ons geloof niet zouden verliezen, hoewel we steeds meer onbetaalde rekeningen hadden.

Enkele uren later moedigde mijn vrouw me aan om een van de bedrijven te bellen. Enigszins sceptisch belde ik. Ik was verbaasd toen de persoon zei dat hij net op het punt stond om mij te bellen. Hij wilde weten of ik de volgende dag al kon beginnen!

We huilden van vreugde. Onze hemelse Vader had onze gebeden verhoord.

We moesten onze wijk en veel goede vrienden achterlaten, maar we vertrokken met een sterker getuigenis. Ik heb nu een goede baan met een goed salaris, en we hebben een mooie woning. Maar we zijn vooral gezegend met de overtuiging dat als we doen wat aangenaam in de ogen van God is, Hij ons zal zegenen.