« ការដាំគ្រាប់ពូជនៃសេចក្ដីជំនឿឡើងវិញ » លីអាហូណា ខែ មីនា ឆ្នាំ២០២៤ ។
ការដាំគ្រាប់ពូជនៃសេចក្ដីជំនឿឡើងវិញ
មេរៀនមកពីអ្នកដែលត្រឡប់មកមានសេចក្ដីជំនឿវិញ ។
នៅក្នុងពិភពមួយដែលជាញឹកញាប់លើកតម្កើងរឿងបាត់បង់សេចក្តីជំនឿ តែដំណើរត្រឡប់មកកាន់សេចក្ដីជំនឿវិញហាក់ដូចជាស្ងប់ស្ងាត់ ដែលពេលខ្លះមិនសូវមានគេកត់សម្គាល់ឡើយ ។ ប៉ុន្តែដំណើររឿងនៃការប្រែចិត្តជឿបង្ហាញអំពីរបៀបដែលបងប្អូនប្រុសស្រីនៅក្នុងដំណឹងល្អបានយកឈ្នះលើការសង្ស័យរបស់ពួកគេ សូម្បីតែក្រោយពីការចាកចេញពីសាសនាចក្រក៏ដោយ ។ ដំណើររឿងរបស់ពួកគេបង្ហាញអំពីអ្វីដែលអាលម៉ាបង្រៀនអំពីការបណ្តុះគ្រាប់ពូជ ។ អាលម៉ាពិពណ៌នាអំពីដំណើរការនៃសេចក្ដីជំនឿដែលមិនត្រឹមតែជួយពង្រឹងដល់អ្នកដែលព្យាយាមពង្រីកសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងជួយដល់អ្នកដែលកំពុងពុះពារទៅនឹងសំណួរ និងកង្វល់នានាផងដែរ ។
-
ដំបូង យើងត្រូវយល់ថា « សេចក្តីជំនឿពុំមែនជាតម្រិះដ៏ឥតខ្ចោះនូវអ្វីៗទាំងឡាយនោះទេ » ( អាលម៉ា ៣២:២១ ) ។
-
បន្ទាប់មក យើង « អនុវត្តសេចក្ដីជំនឿមួយតូច » ឬក៏គ្រាន់តែជា « ការចង់ជឿ » ( ខទី ២៧ ) ។
-
នោះយើងបណ្តុះគ្រាប់ពូជ—ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ( សូមមើល ខទី ២៨ ) ។
-
នៅតាមផ្លូវ យើងចិញ្ចឹមបីបាច់ថែទាំឫសខាងវិញ្ញាណដោយការអត់ធ្មត់ និងទទួលយកជំនួយមកពីមិត្តភក្តិនៅក្នុងដំណឹងល្អ ដើម្បីដាំដើមឈើដែលបានដាំនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទឲ្យ « មានពន្លកឡើងជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច » ( ខទី ៤១ ) ។
« សេចក្ដីជំនឿគឺពុំមែនជាតម្រិះដ៏ឥតខ្ចោះនូវអ្វីៗទាំងឡាយនោះទេ ហេតុដូច្នេះហើយ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីជំនឿ នោះអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមទៅលើអ្វីៗដែលមើលមិនឃើញ ហើយដែលពិត » ( អាលម៉ា ៣២:២១ ) ។
អាល់បា លូសៀ ហ្វន់សេកា ដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រមកពីសហរដ្ឋអាមេរិក បានឃើញអត្ថបទខ្លះនៅតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតដែលបានធ្វើឲ្យនាងមានការព្រួយបារម្ភអំពីជំនឿសាសនារបស់នាង ហើយនាងបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការបាត់បង់សេចក្ដីជំនឿយ៉ាងលឿន ។ ដំបូង នាងបានបណ្តេញគ្រាប់ពូជនៃសេចក្ដីជំនឿដោយការសង្ស័យរបស់នាង ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក នាងបានចាប់ផ្ដើមនិយាយជាមួយនឹងសមាជិកដែលមានការខ្វល់ខ្វាយ និងមានចំណេះដឹង ហើយបានដឹងថា ភាពមិនជឿរបស់នាងក៏បានចោទជាសំណួរផងដែរ ។
នាងពន្យល់ថា « ការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំអំពីគំនិតនៃដំណឹងល្អ និងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់សាសនាចក្រគឺមិនទូលំទូលាយដូចដែលខ្ញុំបានគិតនោះទេ » ។ « វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំបន្ទាបខ្លួន ហើយបានជួយខ្ញុំឲ្យដឹងថា ខ្ញុំនៅតែមានអ្វីជាច្រើនដែលត្រូវរៀន ហើយសេចក្តីជំនឿនោះមិនបានមកដល់ទេ បើមិនមានចម្លើយទៅនឹងសំណួរទាំងអស់នោះ » ។ អាល់បា បានដឹងថារឿង « ដ៏មានតម្លៃផ្សេងទៀតនៅក្នុងជីវិត—ដូចជា គ្រួសារ ការអប់រំ អាជីព—ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងហានិភ័យ ការលះបង់ ភាពមិនច្បាស់លាស់ និងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងពេញមួយជីវិត ។ ខ្ញុំបានត្រឡប់មកសាសនាចក្រវិញ ហើយអាចបញ្ជាក់ថា ការថែរក្សាសេចក្តីជំនឿក៏មានតម្លៃខ្លាំងណាស់ផងដែរចំពោះការខិតខំបែបនេះ » ។
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានបង្រៀនថា « ព្រះអម្ចាស់មិនតម្រូវឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿ ឥតខ្ចោះ ដើម្បីឲ្យយើងមានអំណាចឥតខ្ចោះ របស់ទ្រង់នោះទេ » ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងក៏បានចង្អុលបង្ហាញផងដែរអំពីតម្រូវឲ្យមានការខិតខំបន្តដើម្បីបន្តរីកចម្រើន ។១ ប្រធាន ណិលសុន បានពន្យល់ថា ខណៈពេលដែលគ្រឹះចាស់របស់ព្រះវិហារ សលត៍ លេក បានបម្រើការយ៉ាងល្អអស់រយៈពេលជាងមួយសតវត្សរ៍មកក៏ដោយ ក៏ឥឡូវនេះវាត្រូវការការជួសជុលដ៏ធំដែរ ។ ជួនកាល យើងក៏ត្រូវពង្រឹងគ្រឹះខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផ្ទាល់ផងដែរ « ដើម្បីទប់ទល់ទៅនឹងគ្រោះថ្នាក់ និងសម្ពាធនានានៅពេលខាងមុខនេះ » ។២ ពេលខ្លះ យើងអានប៉ះអត្ថបទដែលពិបាកយល់ដូចជា អាល់បា បានជួបដែរ បំណងប្រាថ្នារបស់យើងចំពោះភាពជាក់ស្តែងអាចនាំយើងចេញពីសេចក្តីជំនឿដ៏សាមញ្ញទៅជាការមិនជឿដ៏សាមញ្ញមួយ ដោយរំលងនូវការខិតខំដែលចាំបាច់ដើម្បីពង្រឹង និងជំរុញគ្រឹះខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។
អ្នកដែលសិក្សាដំណើររឿងត្រឡប់ទៅកាន់សេចក្តីជំនឿវិញ បានរកឃើញថា វាមានប្រយោជន៍នៅក្នុងការចាត់ទុកសេចក្តីជំនឿថាជាការធ្វើដំណើរជាច្រើនជំហានអស់ពេញមួយជីវិត ។៣ យើងអាចចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងជំនឿសាមញ្ញមួយកាលពីក្មេង ប៉ុន្តែនៅពេលណាមួយសេចក្តីជំនឿកាលពីកុមារនោះត្រូវប្រឈមមុខទៅនឹងសំណួរ និងកង្វល់នានា ។ នៅពេលដែលសេចក្ដីជំនឿដែលមិនបានសាកល្បងរបស់យើងអាចនឹងបានជួយធ្វើជាគ្រឹះខាងវិញ្ញាណយ៉ាងល្អក៏ដោយ តែឥឡូវនេះយើងត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរពីសេចក្តីជំនឿសាមញ្ញ ឈានទៅរកភាពស្មុគស្មាញ ទៅជាសេចក្តីជំនឿចាស់ទុំ ដែលអាចទប់ទល់ទៅនឹងបញ្ហាប្រឈមមុខនានានាពេលអនាគតបាន ។៤ ការបោះបង់ចោលសេចក្តីជំនឿហាក់ដូចជាងាយស្រួលជាង ស្ទើរតែដូចជាការធូរស្បើយមួយ ប៉ុន្តែរង្វាន់ដ៏សម្បូរបែបមកជាមួយនឹងដំណើររបស់អស់អ្នកទាំងឡាយណាដែលបែរទៅរកព្រះ ហើយបន្តបីបាច់ថែរក្សាគ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ ។
ការសាកល្បងសេចក្តីជំនឿបានចាប់ផ្តើមមានសម្រាប់ សាំយូអែល ហូគលុន នៅប្រទេសស៊ុយអែត នៅពេលសមាជិកគ្រួសារបានចោទសំណួរឡើង ។ គាត់បានពន្យល់ថា គាត់បានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលមួយនៃ « ការដោះសំណួរមួយបែរជាមកជួបសំណួរផ្សេងទៀត ។ សេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំតែងតែរវើរវាយម្តងជឿម្តងមិនជឿ រហូតដល់ខ្ញុំបានដឹងថា ដំណើរការនេះ និងសេចក្តីត្រូវការរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ភាពជាក់លាក់គឺមិនត្រូវគ្នាទេ » ។ ជំនួសឲ្យការព្យាយាមដោះស្រាយរាល់សំណួរតូចតាច សាំយូអែល បានសម្រេចចិត្តសិក្សាអំពីសំណួរសំខាន់ៗ—សំណួរដែលសំខាន់ចំពោះគ្រឹះដ៏រឹងមាំមួយនៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អមជាមួយនឹងការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការស្វែងរករបស់ សាំយូអែល ក៏ដូចជា អាល់បាដែរ បានបង្រៀនគាត់ថា គាត់នៅតែត្រូវរៀនច្រើនទៀត ហើយវាបានធ្វើឲ្យគាត់មានជំនឿចាស់ទុំជាងមុន ។ គាត់និយាយថា « បទពិសោធន៍នេះបានពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានបង្រៀនខ្ញុំផងដែរថា អ្វីដែលអ្នកពិតជាចង់ស្វែងរក នោះអ្នកនឹងពិតជារកឃើញ » ។
« បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាចង់ភ្ញាក់ឡើង ហើយដាស់សមត្ថភាពទាំងឡាយរបស់ខ្លួន គឺដើម្បីធ្វើការពិសោធន៍ដល់ពាក្យសម្ដីរបស់ខ្ញុំ ហើយអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿមួយតូច មែនហើយ គឺបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាពុំអាចធ្វើអ្វីក៏ដោយ ក្រៅពីការចង់ជឿ នោះសូមឲ្យចំណង់នេះមាននៅក្នុងខ្លួនអ្នក » ( អាលម៉ា ៣២:២៧ ) ។
ប្រធាន ណិលសុន បានទទួលស្គាល់ថា « ការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿអាចមើលទៅថាជារឿងដ៏លើសលុប ។ ពេលខ្លះ យើងអាចឆ្ងល់ថា តើយើងអាចមានជំនឿគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលបានពរជ័យ ដែលយើងចង់បានយ៉ាងខ្លាំងនោះដែរឬទេ » ។៥ ប៉ុន្តែសូម្បីតែជំហានតូចៗនៃសេចក្តីជំនឿក៏ដោយ ដែលចាប់ផ្តើមដោយ « ភាគល្អិតនៃសេចក្តីជំនឿ » ក៏វាអាច « ធ្វើការនៅក្នុងខ្លួនបងប្អូន » ហើយចាប់ផ្តើមការកើតឡើងវិញខាងវិញ្ញាណផងដែរ ។
បន្ទាប់ពីដើរវង្វេងខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងឆ្នាំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យរបស់នាង អាមេនដា ហ្វ្រីប៊ើន មកពីសហរដ្ឋអាមេរិក បានបោះជំហានតូចមួយនៃការអធិស្ឋាន ដែលបាននាំឲ្យនាងធ្វើតាមការបំផុសគំនិតមួយឲ្យទៅទស្សនាទីធ្លានៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងមូលដ្ឋានរបស់នាង ។ នាងនិយាយថា « ការមានអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណនៅទីនោះ បានធ្វើឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំមានឆេះឡើងវិញ » ។ ការត្រឡប់ទៅព្រះវិហារវិញ ហើយការទទួលយកការហៅឲ្យបង្រៀននៅអង្គការបឋមសិក្សា បានធ្វើឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់នាងកាន់ស៊ីជម្រៅខ្លាំងឡើង ហើយនាងបានបន្តបោះជំហានដែលនាំនាងឲ្យឱបក្រសោបដំណឹងល្អទាំងស្រុង ។ នៅតាមផ្លូវ អាមេនដា បានសង្កេតឃើញថា « ខ្ញុំបានរកឃើញចម្លើយចំពោះសំណួរដែលខ្ញុំត្រូវការរកយ៉ាងខ្លាំង » ។
នៅចំណុចមួយ ដាន អេលស៍វ៉ត ដែលមកពីសហរដ្ឋអាមេរិកដែរ គាត់មិនប្រាកដថាមានចំណែកនៃសេចក្តីជំនឿដែលនៅសល់សម្រាប់អនុវត្តដែរឬអត់នោះទេ ។ ការបង្ហាញដំបូងរបស់គាត់ចំពោះការសិក្សា និងវិធីសាស្ត្រខាងប្រវត្តិសាស្ត្រចំពោះព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានធ្វើឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ចុះខ្សោយទៅលើព្រះគម្ពីរ ហើយបានប៉ះពាល់ដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ទៅលើគ្រប់ព្រះគម្ពីរទាំងអស់ ។ ប៉ុន្តែ ដាន បានបន្តទៅព្រះវិហារ ហើយបានសម្រេចចិត្តដកពិសោធន៍រយៈពេលប្រាំមួយខែជាមួយនឹងផែនការអធិស្ឋាន តមអាហារ និងបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ ពេលខ្លះ គាត់ក៏បានសុំឲ្យកូនស្រីតូចៗរបស់គាត់អធិស្ឋានឲ្យប៉ារបស់ពួកគេផងដែរ ។
បន្ទាប់ពីបានមួយរយៈមក ដាន បានចាប់ផ្ដើមមានបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ ហើយស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរមួយចំនួនដែលរំខានគាត់ជាងគេបំផុត ។ នៅថ្ងៃមួយ ខណៈពេលនៅឯបណ្ណាល័យ គាត់មានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានបំផុសគំនិតឲ្យសំដៅទៅផ្លូវដើរជួរតាំងសៀវភៅមួយ ហើយរើសយកសៀវភៅមួយក្បាលមក ។ នៅក្នុងសៀវភៅនោះ គាត់បានរកឃើញការប្រឆាំងដ៏ឈ្លាសវៃចំពោះសៀវភៅនោះ ដែលដំបូងឡើយបានធ្វើឲ្យជំនឿលើព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់គាត់រង្គោះរង្គើរ ។ ខណៈពេលដែលបទពិសោធន៍នេះមិនបានដោះស្រាយរាល់សំណួរក៏ដោយ ក៏វាបានបង្រៀន ដាន នូវមេរៀនសំខាន់មួយចំនួនផងដែរ ៖ « ដំបូង ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវមានចិត្តរាបសាថា តើខ្ញុំពិតជាអាចដឹងដោយខ្លួនឯងច្រើនប៉ុនណាដែរ ។ ហើយទីពីរ វិធីផ្សេងទៀតនៃការស្វែងរកសេចក្ដីពិតរួមជាមួយនឹងហេតុផលមាន ៖ ចំណាប់អារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណ លទ្ធផលវិជ្ជមានដែលបានពីផលនៃព្រះវិញ្ញាណ និងគំនិតទាំងឡាយដែលជំរុញឲ្យមានការជោគជ័យខាងផ្លូវចិត្ត ដែលអ្វីៗទាំងអស់នេះបាននាំឲ្យមានការជឿជាក់និងសេចក្តីជំនឿកាន់តែខ្លាំងជាងមុន » ។
សម្រាប់ ហ្សាក់ ម៉ាសល ដែលមកពីចក្រភពអង់គ្លេស ជំហានសាមញ្ញនៃការមើលវីដេអូអប់រំអំពីព្រះគម្ពីរមរមនបានបើកគំនិតរបស់គាត់អំពីលទ្ធភាពដែលសៀវភៅនេះប្រហែលជាអាចជឿជាក់បាន ។ គាត់ពន្យល់ថា « ខ្ញុំបានអានវាពីមុននៅក្នុងការសិក្សាបទគម្ពីរជាគ្រួសារ និងដោយខ្លួនឯងដោយគ្មានបំណងពិតប្រាកដ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំឈប់មានសកម្មភាពនៅក្នុងសាសនាចក្រកាលពីវ័យជំទង់ ដូច្នេះ ភស្តុតាងដែលខ្ញុំបានមើលឃើញនៅក្នុងវីដេអូនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរមរមនដោយមានចេតនាជាលើកដំបូង » ។ បន្ទាប់ពីបានដកពិសោធន៍លើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះហើយ ហ្សាក់ បានចាប់ផ្ដើមជំនួសការសង្ស័យដោយជំនឿវិញ ។ ឥឡូវនេះ ហ្សាក់ និយាយថា « សាសនាចក្រដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញថាជាការរឹតត្បិតនោះ ពេលឥឡូវនេះខ្ញុំមើលឃើញថាជាសេរីភាពដូចគ្នានឹងព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ‹ សេចក្តីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច › [ យ៉ូហាន ៨:៣២ ] » ។
« បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបោះបង់ដើមនោះ ហើយពុំបានគិតដល់ការថែទាំវា មើលចុះ វានឹងពុំចាក់ឫសទេ » ( អាលម៉ា ៣២:៣៨ ) ។
នៅពេលកំពុងបោះជំហានតូចៗដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់សេចក្ដីជំនឿ យើងក៏ត្រូវយល់ដឹងអំពីរបៀបនៃការគិតរបស់យើងដែលអាចរារាំង និងរំខានដល់សេចក្ដីជំនឿផងដែរ ។ នៅក្នុងការសិក្សាដំណើររឿងវិលត្រឡប់ទៅកាន់សេចក្តីជំនឿវិញរបស់សមាជិកសាសនាចក្រនៅតាមបណ្តាប្រទេសផ្សេងៗ អេរិក និងសារ៉ា ដេអាវិញ៉េ ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់–អាយដាហូ បានកត់សម្គាល់ថា « របៀបដែលយើងគិតអាចមានសារៈសំខាន់ដូចគ្នានឹងអ្វីដែលយើងគិត » ។ ឧទាហរណ៍ ការរំពឹងថា ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានសាសនានឹងជួយយើងឲ្យរួចផុតពីភាពមិនស្រណុកស្រួល និងការសោកសៅចំពោះបញ្ហានៃជីវិត គឺមិនពិតទេ ហើយបង្កើតនូវការសន្មតដែលមិនអាចសម្រេចបានផងដែរ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសន្យាថានឹងមិនបោះបង់ចោលយើងឡើយ ប៉ុន្តែបានព្រមានថា « នៅលោកិយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនា » ( យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ) ។ បើយោងតាម សារ៉ា ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឧបសគ្គនៅក្នុងជីវិតអាច « នាំយើងឲ្យមើលដំណឹងល្អនៅក្នុងផ្លូវអវិជ្ជមាន ។ ពេលខ្លះយើងបោះចោលឧត្តមគតិខ្ពង់ខ្ពស់ ពេលប្រឈមនឹងអ្វីដែលតូចជាងឧត្តមគតិ » ។
អ្នកនិពន្ធ និងអ្នកប្រវត្តិវិទូឯករាជ្យម្នាក់ឈ្មោះ ដុន ប្រេដលី មកពីសហរដ្ឋអាមេរិក បានប្រឈមមុខទៅនឹងសំណួរអំពីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់សាសនាចក្រនៅក្នុងអំឡុងពេលគាត់ពន្យល់ថា « ខ្ញុំគ្រាន់តែមិនសប្បាយចិត្ត និងមានទស្សនៈសង្ស័យ ។ ការជេរប្រមាថអំពីនរណាម្នាក់នឹងជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានទៅលើទំនាក់ទំនងមួយ ហើយខ្ញុំបានបាត់បង់សេចក្តីជំនឿ និងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះ » ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ដុន បានចាប់ផ្ដើមធ្វើការឆ្ពោះទៅរកសេចក្តីសង្ឃឹម និងការដឹងគុណនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ។
គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមពិនិត្យការសិក្សាអំពីផលប្រយោជន៍ខាងសុខភាពផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវកាយមកពីសាសនាដែលបានរៀបចំត្រឹមត្រូវផងដែរ ។ ដុន រំឭកឡើងវិញថា « ខ្ញុំមិនអាចបដិសេធការសិក្សាទាំងនោះបានទេ ។ បន្ដិចម្ដងៗខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានជំនួសការមន្ទិលសង្ស័យដោយការត្រិះរិះពិចារណាវិញ ហើយដោយមានអាកប្បកិរិយាដែលមានសេចក្តីសង្ឃឹមច្រើនជាងមុនចំពោះជីវិត ខ្ញុំបានទទួលសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំទៅលើព្រះ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមកវិញ » ។ ដុន បានត្រឡប់មកកាន់ព័ត៌មានប្រវត្តិសាស្ត្រវិញដែលគាត់ធ្លាប់ចាប់យក ប៉ុន្តែឥឡូវឯកសារដដែលនេះបាននាំឲ្យមានការជឿថា យ៉ូសែប ស្មីធ គឺជាព្យាការីនៃព្រះ ។
« បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាថែទាំព្រះបន្ទូល មែនហើយ ថែទាំដើមនៅពេលវាចាប់ផ្ដើមដុះ … អ្នករាល់គ្នានឹងច្រូតកាត់នូវរង្វាន់នៃសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នក និងសេចក្ដីព្យាយាមរបស់អ្នក និងសេចក្ដីអត់ធន់ និងសេចក្ដីអត់ធ្មត់ » ( អាលម៉ា ៣២:៤១, ៤៣ ) ។
សូម្បីតែមានឆន្ទៈក្នុងការពិសោធន៍ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ និងការមានគំនិតប្រកបដោយសេចក្តីសង្ឃឹមក៏ដោយ ក៏ការវិលត្រឡប់ទៅសេចក្ដីជំនឿ និងការចូលរួមនៅក្នុងព្រះវិហារវិញ អាចជាដំណើរការដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចស្ទើរតែលើសលុបបានដែរ ។ ការខិតខំប្រឹងប្រែងនេះមិនត្រឹមតែត្រូវការការអត់ធ្មត់ ភាពក្លាហាន និងភាពរាបសាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់មិត្តភក្ដិ និងសមាជិកគ្រួសារផងដែរ ។ ការទទួលបានជំនួយដ៏ស្មោះមកពីមិត្តភក្តិចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រាប់ពូជ និងអនុញ្ញាតឲ្យវាចាក់ឫសជាជាងឲ្យវាក្រៀមស្វិត ។
នៅពេលដែល ឡេអូ វីនីហ្គើរ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានជួបប្រទះសំណួរមួយចំនួនអំពីប្រវត្តិសាសនាចក្រជាលើកដំបូង គាត់បានរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃមិត្តភក្តិដែលមានចិត្តមេត្តា ។ គាត់ពន្យល់ថា « សក្ខីភាពរបស់ខ្ញុំបានចុះអន់ខ្សោយ » នៅពេលដែលគាត់បានឆ្លងកាត់រយៈពេលមួយនៃ « ភាពឯកោ និងការអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលខ្ញុំមានការលំបាកនៅក្នុងការអធិស្ឋាន » ។ ថ្ងៃមួយ ឡេអូ មានអារម្មណ៍ចង់ធ្វើការទាក់ទងទៅសាស្ត្រាចារ្យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រម្នាក់ ។ លោកមិនត្រឹមតែលើកទឹកចិត្តឲ្យ ឡេអូ ពិចារណាឡើងវិញពីផ្លូវនៃការសង្ស័យរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងបានក្លាយជាមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់ផងដែរ ។ សក្ខីភាពរបស់ ឡេអូ បានវិលត្រឡប់មកវិញបន្តិចម្តងៗដោយមានជំនួយមកពីអ្នកណែនាំរបស់ ឡេអូ និងការសិក្សាដែលប្រកបដោយសេចក្តីសង្ឃឹមអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ។ យូរៗទៅ គាត់បានរកឃើញចម្លើយចំពោះសំណួរជាច្រើន ។ គាត់ពន្យល់ថា « ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានអំណរគុណដ៏អស់កល្បជានិច្ចចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចំពោះការដឹកនាំខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកវិញ និងសម្រាប់មិត្តភក្តិដែលបានតំណាងឲ្យទ្រង់ » ។
ប្រធាន ណិលសុន បានផ្តល់ដំបូន្មានថា « បើមានមិត្តភក្ដិ និងគ្រួសារ … បានដើរចេញពីសាសនាចក្រ សូមបន្តស្រឡាញ់ពួកគេ ។ ពេលក្មួយៗកាត់សេចក្ដីការជ្រើសរើសរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវាដូចគ្នានឹងកាលដែលក្មួយត្រូវគេរិះគន់ចំពោះការបន្តនៅស្មោះត្រង់ដូច្នោះដែរ » ។៦
ការភ័យខ្លាចចំពោះការរិះគន់បានធ្វើឲ្យ ឡាទីស្យា រ៉ូល ដែលជាសមាជិកម្នាក់នៅប្រទេសអង់គ្លេសនៅឆ្ងាយពីដំណឹងល្អអស់រយៈពេល ២០ ឆ្នាំ មកហើយ ។ នាងតែងតែចង់ត្រឡប់មកវិញ ប៉ុន្តែនាង « គ្រាន់តែដើរកាត់ទ្វារក៏ខ្លាចដែរ មានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានគេវិនិច្ឆ័យ និងដូចជាខ្ញុំមិនបានរស់នៅឲ្យបានត្រឹមត្រូវ » ។ មានតែការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យដែលគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឲ្យនាងមានភាពក្លាហាននៅក្នុងក្នុងការបោះជំហានដ៏លំបាកនោះ ។ សមាជិកបានជួបនាងដោយភាពកក់ក្តៅ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជួយនាងឲ្យចង់ចូលរួមនៅក្នុងដំណឹងល្អម្តងទៀត ។
« បណ្ដុះពាក្យនេះនៅក្នុងចិត្តអ្នក ហើយនៅពេលពាក្យនេះចាប់ផ្ដើមរីកឡើង ចូរថែទាំវាដោយសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នក ។ ហើយមើលចុះ វានឹងបានទៅជាដើមមួយ ដោយលូតលាស់ឡើងនៅក្នុងខ្លួនអ្នក ដល់ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច » ( អាលម៉ា ៣៣:២៣ ) ។
ពេល អាលម៉ា បញ្ចប់ទេសនកថារបស់លោក នោះលោកបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ខណៈដែលការខិតខំដើម្បីថែទាំគ្រាប់ពូជគឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ពួកវាមិនមែនជាគ្រាប់ពូជដោយខ្លួនឯងបានទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងដាំគ្រាប់ពូជពិត នៅពេលយើង « ចាប់ផ្ដើមជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះចុះ ថាទ្រង់នឹងយាងមកប្រោសលោះរាស្ត្រទ្រង់ ហើយថាទ្រង់នឹងរងទុក្ខ ហើយសុគត ដើម្បីធ្វើឲ្យធួននឹងអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ពួកគេ » ( អាលម៉ា ៣៣:២២ ) ។
ម៉ៃឃើល អូរ៉ាស មកពីប្រទេសអាល្លឺម៉ង់បានរៀនមេរៀនសំខាន់ៗអំពីអាទិភាពនៃដំណឹងល្អ បន្ទាប់ពីគាត់បានវង្វេងកាលពីនៅជាយុវវ័យ ។ គាត់ពន្យល់ថា « មានដំណើររឿង និងទំនាក់ទំនងល្អៗជាច្រើនមាននៅក្នុងដំណឹងល្អ ប៉ុន្តែមានតែសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះដែលនឹងគាំទ្រដល់ទីបន្ទាល់របស់យើង » ។ « ឪពុករបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំ សេចក្តីជំនឿរបស់យើងទាំងពីរនាក់បានធ្លាក់ចុះអស់មួយរយៈពេលដោយសារមានសំណួរផ្សេងៗ ប៉ុន្តែបានវិលត្រឡប់មកវិញ នៅពេលយើងផ្អែកសេចក្តីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពីលើអ្វីៗទាំងអស់ » ។
ប្រធាន ណិលសុន ធានាដល់យើងថា « ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងគង់នៅកាន់តែជិតបងប្អូន នៅពេលបងប្អូនកំពុងជួបបញ្ហា ឬកំពុងឡើងភ្នំដោយមាន សេចក្ដីជំនឿ » ។៧ ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់បានសន្យាថា « ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប » ( ម៉ាថាយ ២៨:២០ ) ។ ទ្រង់នឹងដើរជាមួយយើង ស្រឡាញ់យើងដោយ « សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្ប » ( យេរេមា ៣១:៣ ) ហើយឲ្យមានជីវិតនោះពេញបរិបូរផង ( សូមមើល យ៉ូហាន ១០:១០ ) ។ អ្នកដែលមានឆន្ទៈចង់ដាំគ្រាប់ពូជនេះនឹងរកឃើញថា សូម្បីតែសេចក្តីជំនឿតូចតាចរបស់ពួកគេក៏អាចធ្វើបានដែរតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយក្លាយទៅជា « ដើមមួយ ដោយលូតលាស់ឡើងនៅក្នុងខ្លួនអ្នក ដល់ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច » ( អាលម៉ា ៣៣:២៣ ) ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។