សេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំកើតឡើងមួយជំហានម្ដងៗ
ការទទួលបានទីបន្ទាល់មួយត្រូវការពេលវេលា ។ ជាញឹកញាប់ វាត្រូវការបទពិសោធន៍តូចៗផ្ដុំបញ្ចូលគ្នា ។
គ្រាដ៏សំខាន់បំផុតមួយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំបានកើតឡើងនៅពេលខ្ញុំអាយុ ១០ ឆ្នាំ ពេលដែលខ្ញុំបានចំណាយពេលពីរសប្ដាហ៍រៀនអំពីគោលលទ្ធិរបស់សាសនាកាតូលិក នៅបេសកកម្មកាតូលិកឡូរេតូរ៉ូម ប្រហែលជា ៣២ គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះខ្ញុំនៅជនបទនៅស្រុកស៊ីឡូបេឡា ប្រទេសហ្សីមបាវេ ។ ខ្ញុំបានស្គាល់ ហើយស្រឡាញ់ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបានសម្លឹងទៅព្រះអម្ចាស់តាមរយៈមេរៀន និងចំណាប់អារម្មណ៍ដំបូងៗទាំងនេះ ។
ខណៈដែលខ្ញុំនៅក្នុងរោងជំនុំកាតូលិក នោះខ្ញុំបានឃើញគំនូរទាំងឡាយដែលមានឆាកទស្សនីយភាពមកពីព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅលើជញ្ជាំង ៖ ឆាកទស្សនីយភាពនៃការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ការបង្រៀននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ការអធិស្ឋាននៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ការលីឈើឆ្កាងទៅភ្នំលលាដ៏ក្បាល ត្រូវបានគេឆ្កាងនៅគាល់កូថា និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំសោកសៅណាស់ដែលឃើញដែកគោល និងបន្លា ។ ទម្រាំខ្ញុំទៅដល់គំនូរនៃការឆ្កាង ភ្នែករបស់ខ្ញុំរលីងរលោងដោយទឹកភ្នែក ។ ហើយរាល់ពេលដែលខ្ញុំនឹងយំ ហើយនិយាយថា « មែនហើយ ទ្រង់ពិតជាបានឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវជាច្រើន គឺសម្រាប់ខ្ញុំ » ។
អំឡុងពិធីបញ្ជាក់ សង្ឃម្នាក់បានមើលមកចំភ្នែកខ្ញុំ ហើយបាននិយាយថា « អ្នក…ជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ » ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៥:១៤ ) ។ បន្ទាប់មក ចង្អុលទៅទានដែលកំពុងឆេះ គាត់បានដកស្រង់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ « ដូច្នេះចូរឲ្យ ពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរតម្កើងដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ » ( ម៉ាថាយ ៥:១៦ ) ។
កាលដែលខ្ញុំរៀនបន្ថែមទៀតអំពីព្រះយេស៊ូវ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមចង់បម្រើដល់អ្នកដទៃទៀត ។ ឧទាហរណ៍ យើងត្រូវទៅយកទឹកចម្ងាយ ៨ គូឡូម៉ែត្រពីភូមិយើង ។ ជាញឹកញាប់ ស្ត្រីនៅក្នុងភូមិ រួមទាំងម្ដាយខ្ញុំផងដែរ ទូលធុងទឹក ២០ លីត្រលើក្បាលពួកគាត់ដែលមានទឹកពេញធុង ។ បន្ទាប់ពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំនៅសិក្ខាសាលាកាតូលិក ជាញឹកញាប់ខ្ញុំរុញធុងទឹក ២០០ លីត្រ ដើម្បីជួយម្ដាយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ជួយស្ត្រីមេម៉ាយពីរនាក់ទៀតនៅក្នុងភូមិយើងផងដែរ ។ ខ្ញុំចងចាំពីអារម្មណ៍ល្អដែលខ្ញុំបានមានរាល់ពេលខ្ញុំបានជួយអ្នកផ្សេងទៀត ។
បទពិសោធន៍ទាំងនេះបានជួយអភិវឌ្ឍសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបានរៀបចំខ្ញុំដោយប្រយោលដើម្បីទទួលដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពេលខ្ញុំអាយុ ២២ ឆ្នាំ ។
ការទទួលបានព្រះគម្ពីរមរមន
ខ្ញុំបានធំឡើងនៅអំឡុងពេលនៃការផ្លាស់ប្ដូរមួយនៅក្នុងប្រទេសរបស់ខ្ញុំ ។ ជនជាតិស្បែកសភាគតិចដែលដឹកនាំដោយ អៀន ស្ម៊ីធ បានប្រកាសឯករាជ្យពីចក្រភពអង់គ្លេសនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៥ ។ ការណ៍នោះបានជម្រុញឲ្យមានការដាក់ទណ្ឌកម្មពីអង្គការសហប្រជាជាតិ ហើយបានផ្ដើមឲ្យមានសង្គ្រាមស៊ីវិលដែលមានរហូតដល់ ១៩៨០ ដែលជាឆ្នាំដែលប្រទេសហ្សីមបាវេទទួលឯករាជ្យភាព ។ ពេលខ្ញុំរៀនចប់ ខ្ញុំបានផ្លាស់ទៅនៅទីក្រុងមួយដើម្បីធ្វើការ ហើយមិនបានចូលរួមព្រះវិហារអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ។
ថ្ងៃមួយខ្ញុំកំពុងលេងជាមួយកូនប្រុសប្រធានខ្ញុំកូនៗមានអាយុប្រាំបួន និងប្រាំពីរឆ្នាំ ។ ពួកគេនិយាយថា « ពូដឹងទេថា ប៉ាយើងជាប្រធានសាខានៅក្នុងសាសនាចក្រយើង » ។ ពួកគេបានពន្យល់ថាប្រធានសាខាជាអ្វី ហើយដោយមិនបានគិត ខ្ញុំបាននិយាយថា « ប៉ារបស់ក្មួយៗនឹងមិនទៅស្ថានសួគ៌ទេ » ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានធ្វើកំហុសដ៏ធំមួយ ហើយខ្ញុំបានគិតដោយអស់សង្ឃឹមអំពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចនិយាយទៅពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេភ្លេចពីសម្ដីរបស់ខ្ញុំ ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនោះ ពេលពួកគេបានឃើញប៉ាពួកគេ ពួកគេបានរត់ទៅរកគាត់ ហើយបានប្រាប់នូវអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយ ។ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំនឹងបាត់បង់ការងាររបស់ខ្ញុំហើយ ។
ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញខ្ញុំពីអាវក្រៅមួយពីមុន មកពីពេលដែលគាត់បានបម្រើនៅក្នុងជួរកងទ័ពដែលបានបង្ហាញថាគាត់ធ្លាប់សម្លាប់មនុស្ស ។ នោះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំបាននិយាយនូវអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយ ។ តាមរបៀបដ៏ស្ងប់ គាត់បានសួរខ្ញុំថាហេតុអ្វីខ្ញុំនិយាយដូច្នោះ ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា « លោកចៅហ្វាយ ចាំទេ ចៅហ្វាយបានប្រាប់ខ្ញុំថា ចៅហ្វាយ ធ្លាប់សម្លាប់មនុស្សនៅក្នុងសង្គ្រាម ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបប្រាប់ថា ‹ កុំឲ្យសំឡាប់មនុស្សឲ្យសោះ › » ។
គាត់បានសួរខ្ញុំថាខ្ញុំចូលរួមព្រះវិហារមួយណា ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំធ្លាប់ទៅព្រះវិហារកាតូលិក ប៉ុន្តែមិនបានទៅប្រាំពីរឆ្នាំហើយ ។ គាត់បានចែកចាយបទពិសោធន៍នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីអំពីសង្គ្រាម និងការប្រយុទ្ធ ហើយបន្ទាប់មកគាត់បានឲ្យខ្ញុំព្រះគម្ពីរមរមនមួយក្បាល ។ ខ្ញុំរំភើបណាស់ដែលខ្ញុំមិនបាត់បង់ការងារខ្ញុំ ។
គាត់បានឲ្យព្រះគម្ពីរមរមនមកខ្ញុំនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៨១ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានអានវា ឬសូម្បីតែបើកវារហូតដល់ពីរឆ្នាំក្រោយមក ។ ថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្ញុំធុញទ្រាន់ពេលមិត្តរបស់ខ្ញុំចេញក្រៅក្រុង ដូច្នេះខ្ញុំបានយកព្រះគម្ពីរនោះ ហើយបានទៅស្ថានីយរថភ្លើងជិតនោះមួយ ហើយបានអានវា ។ ពេលខ្ញុំអាននៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំអាចមានការជំរុញក្នុងចិត្តឲ្យធ្វើល្អ ប៉ុន្តែអ្វីដែលពិតជាធ្វើឲ្យរំជួលចិត្តខ្ញុំពេលខ្ញុំអានក្រោយមកទៀតនោះគឺ នីហ្វៃទី៣ ១១ ។ ខ្ញុំបានអានអំពីពួកសាសន៍នីហ្វៃដែលនៅរស់រាន្តមានជីវិត ដែលបានឆ្លងកាត់សង្គ្រាម និងភាពវឹកវរ ហើយបន្ទាប់មកព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងមកជួបនឹងពួកគេ ។
ប្រទេសរបស់ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់សង្គ្រាមរបស់យើងផ្ទាល់អស់ ១៥ ឆ្នាំ ។ មនុស្សខ្លះដែលខ្ញុំបានធំដឹងក្ដីជាមួយនៅក្នុងភូមិខ្ញុំ បានទៅសង្គ្រាម ហើយមិនបានត្រឡប់មកវិញទេ ។ អ្នកខ្លះទៀតពិការអស់មួយជីវិត ។
ដូច្នេះពេលកំពុងអានអំពីពួកសាសន៍នីហ្វៃ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកំពុងតែឈោងព្រះហស្ដមកខ្ញុំ ពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា « ចូរក្រោកឡើង ហើយមករកយើងចុះ ដើម្បីអ្នករាល់គ្នាអាច … ស្ទាបនូវស្នាមដែកគោលនៅត្រង់ដៃ និងជើងយើង ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចដឹងថា យើងគឺជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល និងជាព្រះនៃផែនដីទាំងមូល ហើយត្រូវគេធ្វើគតជំនួសអំពើបាបទាំងឡាយនៃមនុស្សលោក » ( នីហ្វៃទី៣ ១១:១៤ ) ។
ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ដូចជាទ្រង់កំពុងឈោងព្រះហស្ដមកខ្ញុំដោយផ្ទាល់ អញ្ជើញខ្ញុំឲ្យមករកទ្រង់ ។ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំអាចធ្វើវាបាន ។ វាបានផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ។
ការទទួលបានទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ
វាត្រូវការពេលជាច្រើនខែដើម្បីទទួលបានភាពក្លាហានដើម្បីទៅព្រះវិហារ ។ ខ្ញុំបានដឹងថាព្រះវិហារនៅកន្លែងណា ប៉ុន្តែពុំមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសានានៅក្នុងសាខាដ៏តូចរបស់យើងទេ ។ នៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៨៤ ខ្ញុំបានដើរចូលទៅក្នុងរោងជំនុំក្វេក្វេ ។ ខ្ញុំចង់ដើរចេញមកវិញ ។ ខ្ញុំមិនប្រាកដទេថាខ្ញុំនៅក្នុងចំណោមឬទេ ហើយបានអង្គុយនៅខាងក្រោយ ត្រៀមជាស្រេចដើម្បីចាកចេញយ៉ាងលឿន ។ បន្ទាប់ពីចម្រៀងបើក អធិស្ឋានបើក និងការប្រកាសហើយ ប្រធានសាខា មៃឃ៍ អាឡិន បានថ្លែងទីបន្ទាល់របស់គាត់អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះគម្ពីរមរមន ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាជាប់ទំនាក់ទំនង ។ អ្នកបន្ទាប់ទៀតក៏បានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះគម្ពីរមរមនផងដែរ ហើយអ្នកទីបីក៏ធ្វើដូចគ្នាដែរ ។ ខ្ញុំមានចិត្តសុខស្រួល ។ ខ្ញុំពុំមានចិត្តក្លាហានដើម្បីឡើងទៅលើវេទិកាទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានឈរនៅមួយកន្លែង ហើយបាននិយាយថា « ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ។ ខ្ញុំកំពុងអានព្រះគម្ពីរមរមន » ។ ហើយខ្ញុំបានអង្គុយចុះ ។ នោះគឺជាការចាប់ផ្ដើមនៃទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ ។
ទីបន្ទាល់ទាំងនោះជារបៀបរបស់ព្រះអម្ចាស់ក្នុងការឈោងព្រះហស្ដទ្រង់មកកាន់ខ្ញុំ ដោយសារវាបានជួយខ្ញុំឲ្យមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅក្នុងចំណោមនៅទីនោះ ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថា នេះគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយពីនោះ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេ និងដើម្បីបានការទទួលយក ។ ខ្ញុំបានជួបសមាជិកនៅទីនោះដែលមានចិត្តល្អណាស់ ហើយបានជួយខ្ញុំ ។
មានអ្វីជាច្រើនបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនោះ ពេលដែលខ្ញុំបានដើរចូលទៅក្នុងរោងជំនុំនោះ ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា អ្វីនឹងកើតឡើងប្រសិនបើសមាជិកទាំងនោះពុំបានថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ពួកគេនោះ ។ អ្នកមិនដែលដឹងទេ ថាតើមាននរណាម្នាក់ដែលកំពុងជួបការលំបាក ។ ពេលអ្នកក្រោកឈរឡើង ហើយនិយាយពីអ្វីដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ វាប្រហែលជាអ្វីដែលនរណាម្នាក់ត្រូវការឮ ។
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់របស់អ្នកឲ្យបានញឹកញាប់ ។ ពេលអ្នកធ្វើដូច្នោះ អ្នកពង្រឹងខ្លួនឯង និងអ្នកផ្សេងទៀតនៅជុំវិញអ្នក ។ ឈរគាំទ្រអ្វីដែលអ្នកដឹង ។ កាលដែលអ្នកធ្វើតាមការប្រឹក្សាចេញពីព្រះគម្ពីរមរមន នោះអ្នកនឹងខិតកាន់តែជិតព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ខិតទៅជិតព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ពេលវេលាដែលខ្ញុំបានចំណាយនៅបេសកកម្មកាតូលិកឡូរេតូរ៉ូម បានផ្ដើមខ្ញុំនៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅកាន់ការក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានរៀនថា ការធ្វើជាសិស្សម្នាក់គឺជាដំណើរការ ហើយយើងត្រូវការបន្តឆ្ពោះទៅមុខ មិនថាយើងមានភាពទន់ខ្សោយ និងដែនកំណត់ក្ដី ។ ពេលយើងឱបក្រសោបការអញ្ជើញ ៖ « ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូចព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់គ្រប់លក្ខណ៍ដែរ » ( ម៉ាថាយ ៥:៤៨ ) យើងនឹងរីកចម្រើនទៅកាន់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច « មួយបន្ទាត់ម្ដងៗ មួយសិក្ខាបទម្ដង » ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៩៨:១២ ) ។
យើងដឹងថា ផ្លូវនោះមិនតែងតែងាយស្រួលនោះទេ ហើយយើងនឹងដកពិសោធន៍ការលំបាក និងការឈឺចាប់ខ្លះៗនៅក្នុងដំណើរការនោះ ប៉ុន្តែការសម្លឹងទៅព្រះអម្ចាស់ជារបៀបតែមួយគត់ដើម្បីស្វែងរកភាពសុខសាន្តនៅក្នុងជីវិតយើង ។
ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះកំពុងឈោងព្រះហស្ដទ្រង់មកយើង ។ យើងត្រូវតែសម្លឹងទៅលើ ធ្វើតាមទ្រង់ ហើយឈោងជួយអ្នកផ្សេងទៀត ដូចជាទ្រង់ឈោងជួយ ហើយលើកយើងឡើងដែរ ។
ខ្ញុំបានរៀនថា ការធ្វើជាសិស្សម្នាក់គឺជាដំណើរការមួយ ហើយយើងត្រូវការបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ។
រចនារូបភាពដោយ ហ្គ្រេក ញ៉ូវបូល