ទូរសព្ទដែលហៅមកចំពេល
អ្នកនិពន្ធរស់នៅតាយឆុនប្រទេស តៃវ៉ាន់ ។
ខ្ញុំមិនជឿថាមានព្រះ ឡើយតាំងតែពីក្មេងមកម្ល៉េះ ។ ជីវិតខ្ញុំពោរពេញដោយភាពជ្រួលច្របល់ ហើយនៅក្នុងពេលដ៏លំបាកបំផុតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានបាក់ទឹកចិត្តល្មមនឹងចង់ធ្វើអត្តឃាតខ្លួនឯង ។ ពេលនោះគឺជាពេលដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានមកគោះទ្វារផ្ទះខ្ញុំ ។ ដំណឹងល្អគឺពិតជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំត្រូវការ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ចំពោះវាដូចជាដែកឆក់អញ្ចឹង ។
ការសាកល្បងរបស់ខ្ញុំពុំបញ្ចប់ក្រោយពី ខ្ញុំចូលសាសនាចក្រឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានឈរនៅក្នុងគោលជំហរមួយដែលប្រសើរជាងមុនដើម្បីតទល់នឹងឥទ្ធិពលពីមារសត្រូវ ។ ដ្បិតវាជាលើកទីមួយហើយ ដែលខ្ញុំបានស្គាល់អារម្មណ៍នៃសុភមង្គល ។
ទោះបីជាយ៉ាងណា ការបាក់ទឹកចិត្តនោះពុំបានដោះលែងគំនៀបរបស់វាដោយងាយស្រួលឡើយ ។ នៅពេលមួយនោះខ្ញុំចង់បោះបង់វាចោលម្តងទៀត ។ នៅពេលនោះបងស្រី ធីង ដែលជាភរិយារបស់ប៊ីស្សព បានទូរសព្ទមក ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់មានអារម្មណ៍ថាត្រូវតែទូរសព្ទមកខ្ញុំ ។ គាត់បានសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ពីអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះ ។ សម្រាប់ខ្ញុំគាត់គឺជាទេវតាមួយអង្គដែលព្រះបានបញ្ជូនមក ។
ប្រព្រឹត្តិការណ៍នោះបានផ្តល់អំណាចដល់ខ្ញុំ ។ សេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំត្រូវបានពង្រឹង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំអាចយកឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានដោះលែង ដូចដែលមាននិយាយនៅក្នុង អាលម៉ា ៣៦:២–៣ ៖
« ពួកគេនៅក្នុងសេវកភាព ហើយគ្មានអ្នកណាអាចដោះលែងគេបានឡើយលើកលែងតែ… ព្រះ ។ …
« … នរណាដែលដាក់ទីទុកចិត្តរបស់ខ្លួនទៅលើព្រះ អ្នកនោះហើយដែលនឹងបានគាំទ្រនៅក្នុងការពិសោធន៍របស់គេ និង វិបត្តិរបស់គេ និង ការទុក្ខវេទនារបស់គេ ហើយនឹងត្រូវបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយ » ។
ខ្ញុំនៅតែមានការសាកល្បងនានា ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងមិនបណ្តោយឲ្យវាជាន់ឈ្លីខ្ញុំដោយងាយម្តងទៀតឡើយ ។ ព្រះបានគាំទ្រខ្ញុំគ្រប់ការសាកល្បង និង ក្តីបារម្ភរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ។ ទ្រង់បានសង្គ្រោះខ្ញុំចេញពីស្ថានឃុំវិញ្ញាណ និង សេវកភាព ដែលជាសេចក្តីស្លាប់នោះ ។ ទ្រង់គឺជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ ។