យ៉ូសែប អ្នកមើលឆុត
កំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រនេះបញ្ជាក់ពីរបៀបដែលព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបំពេញការហៅរបស់លោកក្នុងនាមជាអ្នកមើលឆុត និង បានបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ។
យ៉ូសែប ស៊្មីធ គិតថាបានបង្ហាញដល់ ដាវីឌ រូហ្គើ courtesy of Community of Christ Library-Archives, ទីក្រុង អិនឌីផែនឌិន រដ្ឋ មិសសួរី ។
នៅ ថ្ងៃទី ១៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៣០ គឺជាថ្ងៃដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានរៀបចំសាសនាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទ ( ដែលក្រោយមកត្រូវបានហៅថា សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ )១ លោកបានប្រកាសពាក្យវិវរណៈដល់អស់អ្នកដែលបានចូលរួម ។ « មើលចុះ » សំឡេងនៃព្រះបានប្រកាសថា « នឹងមានបញ្ជីមួយកត់ទុក នៅ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយនៅក្នុងបញ្ជីនោះ [ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ] នឹងត្រូវបានហៅថាជាអ្នកមើលឆុត » ( គ និង ស ២១:១ ) ។
សញ្ញាដែលមើលឃើញច្បាស់បំផុតពីតួនាទីរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធថាជាអ្នកមើលឆុត នៅក្នុងសាសនាចក្រដែលបង្កើតថ្មីនោះគឺព្រះគម្ពីរមរមន ដែលលោកបានពន្យល់ម្តងទៀតថា គឺត្រូវបានបកប្រែ « ដោយអំណោយទាន និង ព្រះចេស្តានៃព្រះ » ។២ មនុស្សជាច្រើនដែលនៅក្បែរយ៉ូសែបនៅមុនឆ្នាំនៃការរៀបចំសាសនាចក្របានធ្វើជាសាក្សីនៃដំណើរការដែលព្រះគម្ពីរមរមនបានចេញមក ហើយមានការយល់ដឹងមួយចំនួនអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យ អ្នកមើលឆុត ។
អត្ថន័យនៃពាក្យ អ្នកមើលឆុត
តើពាក្យថា អ្នកមើលឆុត មានន័យយ៉ាងដូចម្តេចចំពោះព្យាការីដ៏វ័យក្មេងនេះ និង អស់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងសម័យកាលនោះ ? យ៉ូសែប ត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់នៅក្នុងគ្រួសារមួយដែលអានព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលមានសរសេរពីពាក្យអ្នកមើលឆុតជាច្រើនដង ។ ជាឧទាហរណ៍នៅក្នុង សាំយូអែលទី ១អ្នកនិពន្ធពន្យល់ ៖ « កាលពីដើម នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល កាលណាមនុស្សម្នាក់ទៅសួរដល់ព្រះ នោះគេតែងនិយាយថា ចូរយើងទៅឯអ្នកមើលឆុត ដ្បិតអ្នកដែលសព្វថ្ងៃនេះហៅថា ហោរា នោះពីដើមគេហៅថា អ្នកមើលឆុតវិញ » (សាំយូអែលទី ១ ៩:៩) ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបក៏បានសសេរផងដែរថា មនុស្សទទួលការបើកបង្ហាញខាងវិញ្ញាណតាមរបៀបនៃវត្ថុនានាដូចជាដំបង៣ ពស់លង្ហិននៅលើបង្គោល ( ដែលបានក្លាយជានិមិត្តរូបជាសកលនៃវិជ្ជាជីវៈវេជ្ជសាស្ត្រ )៤ អេផូឌ ( ជាផ្នែកមួយនៃសម្លៀកបំពាក់របស់សង្ឃដែលមានត្បូងដ៏មានតម្លៃពីរ )៥ និង យូរីម និង ធូមីម ។៦
« ការមើលឃើញ » និង « អ្នកមើលឆុត » គឺជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌របស់ជនជាតិអាមេរិក និង គ្រួសារដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានចម្រើនវ័យឡើង ។ ដោយបានទទួលឥទ្ធិពលពីព្រះបន្ទូលនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប និង ការលាយផ្សំវប្បធម៌របស់ពួកអង់គ្លេស-អ៊ឺរ៉ុបដែលបាននាំមកដោយពួកអន្តោប្រវេសន៍មកកាន់ទ្វីបអាមេរិកខាងជើង មនុស្សមួយចំនួននៅ ដើមសតវត្សរ៍ទី១៩បានជឿថាវាអាចទៅរួចដែលបុគ្គលគ្រប់រូបមានអំណោយទានដើម្បី« មើលឃើញ » ឬ ទទួលការបើកបង្ហាញខាងវិញ្ញាណ តាមរយៈវត្ថុនានាដូចជាត្បូងអ្នកមើលឆុត ។៧
យ៉ូសែប ស្ម៊ីធវ័យក្មេង បានទទួលយកជំនឿវប្បធម៌ និង ការអនុវត្តន៍នានាក្នុងសម័យរបស់លោក រួមមានទាំងគំនិតនៃការប្រើត្បូងអ្នកមើលឆុត ដើម្បីមើលវត្ថុបាត់ ឬ ដែលលាក់កំបាំង ។ ចាប់តាំងពីដំណើររឿងនានានៃព្រះគម្ពីរប៊ីប បានបង្ហាញថាព្រះ ប្រើវត្ថុនានាដើម្បីផ្តោតទៅលើសេចក្តីជំនឿរបស់មនុស្សលោក ឬ ទាក់ទងខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងសម័យបុរាណ នោះ យ៉ូសែប និង មនុស្សដទៃផ្សេងទៀតបានគិតថានឹងមានដំណើរដូចគ្នានៅក្នុងសម័យរបស់ខ្លួនផងដែរ ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ យ៉ូសែប យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ស៊ីញ្ញ័រ និង លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ បានលើកទឹកចិត្តដល់ក្រុមគ្រួសារឲ្យធ្វើតាមវប្បធម៌នេះ និង ការប្រើវត្ថុនានារបស់ខ្លួនតាមរបៀបនេះ ហើយអ្នកភូមិ ប៉ាល់ម៉ៃរ៉ា និង មែនឆែស្ទើរ រដ្ឋ ញូវ យ៉ោក ជាកន្លែងដែលគ្រួសារស្ម៊ីធរស់នៅ បានព្យាយាមឲ្យយ៉ូសែប ស្វែងរកវត្ថុនានាដែលបានបាត់ទៅ ពីមុនគាត់ផ្លាស់លំនៅទៅ រដ្ឋផែនសិលវេញ៉ា នៅចុងឆ្នាំ ១៩២៧ ។៨
សម្រាប់អស់អ្នកដែលមិនបានយល់ដឹងពីរបៀបដែលប្រជាជននៅសតវត្សរ៍ទី ១៩ក្នុងតំបន់ដែលយ៉ូសែប បានរស់នៅក្នុងជំនឿសាសនារបស់ពួកគេ នោះត្បូងអ្នកមើលឆុតអាចមិនត្រូវបានគេស្គាល់ ហើយពួកអ្នកប្រាជ្ញបានជជែកវែកញែកអំពីរឿងសាសនានេះអស់ជាយូរហើយក្នុងរយៈពេលនៃជីវិតរបស់លោក ។ ម្យ៉ាងទៀតដោយសារលទ្ធផលនៃការរីកចម្រើនខាងការអប់រំនានានៅទ្វីបអឺរ៉ុប ឬ សម័យនៃហេតុផលជារយៈពេលមួយដែលបានផ្តោតសំខាន់ទៅលើផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ និង ការអង្កេតមើលពិភពលោកលើបញ្ហាខាងវិញ្ញាណ នោះមនុស្សជាច្រើននៅជំនាន់របស់យ៉ូសែបបានទទួលស្គាល់ថា ការប្រើប្រាស់វត្ថុនានា ដូចជាត្បូង ឬ ដំបងគឺវាមិនសមហេតុសមផល ឬ សមរម្យសម្រាប់គោលបំណងសាសនាឡើយ ។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលយ៉ូសែប បានប្រាប់ដំណើររឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់លោក លោកបានសង្កត់ធ្ងន់លើទស្សននិមិត្តរបស់លោក និង បទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណដទៃទៀត ។៩ ផ្ទុយទៅវិញសហការីចាស់ៗមួយចំនួនរបស់លោក បានផ្តោតលើការប្រើប្រាស់ត្បូងអ្នកមើលឆុតពី ដំបូងរបស់លោក ក្នុងគោលបំណងដើម្បី បំផ្លាញកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោកក្នុងពិភពមួយដែលកំពុងកើនឡើងនូវការបដិសេធការអនុវត្តន៍បែបនោះ ។ ក្នុងការខិតខំផ្សាយសាសនារបស់ពួកលោក យ៉ូសែប និង សមាជិកកាលពីសម័យមុនផ្សេងទៀត ពុំបានយកចិត្តទុកដាក់លើវប្បធម៌រួមនៅពេលពួកគេផ្សព្វផ្សាយឡើយ ដោយសារពួកជនដែលប្រែចិត្តជឿនាពេលខាងមុខជាច្រើន កំពុងទទួលបទពិសោធន៍នៃការផ្លាស់ប្តូរមួយនៅ ក្នុងរបៀបដែលពួកគេយល់ពី សាសនានៅក្នុងសម័យនៃហេតុផល ។ ទោះជាយ៉ាងណាវិវរណៈទាំងឡាយដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជាវិវរណៈ នោះ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានបន្តបង្រៀនថាត្បូងអ្នកមើលឆុត និង ឧបករណ៍ផ្សេងៗទៀតរបស់អ្នកមើលឆុត ក៏ដូចជាសមត្ថភាពដើម្បី ធ្វើការជាមួយឧបករណ៍ទាំងនោះ គឺវាជាអំណោយទានដ៏សំខាន់ និង ពិសិដ្ឋដែលបានប្រទានមកពីព្រះ ។១០
ឧបករណ៍នានាដែលបានប្រើដើម្បីបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន
ត្បូងអ្នកមើលឆុតក៏បានបង្ហាញនៅក្នុងដំណើររឿងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដោយរៀបរាប់អំពី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង ការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមនដែរ ។ ប្រវត្តិជាផ្លូវការរបស់យ៉ូសែប បានចាប់ផ្តើមនៅ ឆ្នាំ ១៨៣៨ បានរៀបរាប់ពីការយាងមកជួបរបស់ទេវតាមួយអង្គ ដែលមានព្រះនាមថាមរ៉ូណៃ ដែលបានប្រាប់លោកអំពីផ្ទាំងមាសដែលបានកប់ទុកនៅក្នុងកូនភ្នំជិតនោះ ។ យ៉ូសែបបានរៀបរាប់ថា ខណៈដែលលោកសន្ទនាជាមួយទេវតានោះ « ការនិមិត្តបានបើកសម្តែង » យ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងគំនិតលោកដែលលោក « ស្គាល់កន្លែងនោះបាន » នៅពេលទៅកន្លែងនោះក្រោយមក ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ–ប្រវត្តិ ១:៤២ ) ។
សមាជិកសាសនាចក្រទូទាំងប្រវត្តិសាស្ត្របានព្យាយាមយល់ពីប្រវត្តិសាស្ត្រកាលពី ដើមអំពី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ការរកឃើញរបស់លោក ព្រមទាំងការបកប្រែនៃផ្ទាំងមាស ។ រូបភាពនេះគូរដោយវិចិត្រករ ស៊ី ស៊ី អេ គ្រីស្ទានសិន នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៨៦ រូបភាព យ៉ូសែប ស៊្មីធ ទទួលផ្ទាំងពីទេវតា មរ៉ូណៃ ។
ទេវតា មរ៉ូណៃប្រគល់ផ្ទាំងទាំងឡាយដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ដោយ ស៊ី ស៊ី អេ គ្រីស្ទានសិន ។
នៅក្នុងប្រវត្តិរបស់យ៉ូសែប បានចាប់ផ្តើមពង្រាងនៅឆ្នាំ ១៨៣៨ មរ៉ូណៃបានព្រមានលោកថា « អារក្សសាតាំងនឹងព្យាយាមល្បួងខ្ញុំ ( ពីព្រោះមកពីសភាពក្រខ្សត់របស់គ្រួសារឪពុកខ្ញុំ ) ឲ្យទៅយកផ្ទាំងទាំងឡាយ ដើម្បីនឹងកសាងខ្លួនជាអ្នកមាន » ។ យ៉ូសែប បានរៀបរាប់ថា ទេវតាអង្គនេះបានហាមដោយមានបន្ទូលថា បើសិនអ្នក « ធ្លាក់ទៅក្នុងឥទ្ធិពលនៃមូលហេតុអ្វីផ្សេងទៀត » ក្រៅពីការកសាងនគរនៃព្រះនោះអ្នក « មិនអាចនឹងយកផ្ទាំងទាំងឡាយមកបានឡើយ » ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ–ប្រវត្តិ ១:៤៦ ) ។ យ៉ូសែប ពន្យល់នៅក្នុងប្រវត្តិរបស់ខ្លួននាដើមឆ្នាំ ១៨៣២ ថា « ខ្ញុំ … ព្យាយាមយកផ្ទាំងទាំងនោះដើម្បីក្លាយជាអ្នកមាន ហើយមិនបានរក្សាបទបញ្ញត្តិឡើយ ដែលខ្ញុំគួរតែមានភ្នែកស្មោះត្រង់ទាំងស្រុងចំពោះសិរីល្អនៃព្រះ » ១1 ជាលទ្ធផល លោកត្រូវបានតម្រូវឲ្យត្រឡប់ទៅកូនភ្នំនោះជារៀងរាល់ឆ្នាំគម្រប់បួនឆ្នាំរហូតដល់លោកបានរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីទទួលផ្ទាំងទាំងនោះ ( សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:៥៣–៥៤ ) ។
យ៉ូសែបបានមានប្រសាសន៍ថា នៅទីបំផុតលោកបានទទួលផ្ទាំងពីមរ៉ូណៃនៅក្នុងឆ្នាំ ១៨២៧ លោកក៏បានទទួលត្បូងពីរដុំដើម្បីប្រើក្នុងការបកប្រែផ្ទាំងទាំងនោះ ។ លោក និង អ្នកដែលនៅជិតស្និទស្និតនឹងលោកបានកត់ត្រាព័ត៌មានអំពីត្បូងទាំងនេះ ដោយរៀបរាប់ថាវាមានពណ៌ស ហើយថ្លា ដាក់ក្នុងស៊ុមប្រាក់ ឬ មាន គែមដូចជាវ៉ែនតាសម័យទំនើបនេះដែរ ហើយភ្ជាប់ទៅនឹងប្រដាប់បាំងទ្រូងធំមួយ ។១2 តាមការរៀបរាប់នេះ ឧបករណ៍អ្នកមើលឆុតនេះដូចជាធំសំពីងសំពោង ។ ម្តាយរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានមានប្រសាសន៍ថា លោកបានផ្តាច់ត្បូងទាំងនោះ ចេញពីប្រដាប់បាំងទ្រូងសម្រាប់ភាពងាយស្រួលខណៈកំពុងប្រើវត្ថុទាំងនោះ ។១3
អត្ថបទនៃព្រះគម្ពីរមរមនហៅត្បូងទាំងនេះថា « ប្រដាប់បកប្រែទាំងឡាយ » ហើយពន្យល់ថាវត្ថុទាំងនេះ « ត្រូវបានរៀបចំឡើងចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក ហើយត្រូវបានប្រគល់ពីតំណមួយទៅតំណមួយ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបកប្រែភាសា » ត្រូវបាន « រក្សាទុកឲ្យបានគង់វង្សដោយព្រះហស្តនៃព្រះអម្ចាស់ » ( ម៉ូសាយ ២៨:១៤–១៥ ២០ ) ។
ព្រះគម្ពីរនេះក៏បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទាន « ត្បូងទាំងពីរនេះ » ដល់បងប្រុសរបស់យ៉ារេឌ ដោយសន្យាថាត្បូងទាំងនេះនឹងជួយមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗឲ្យទទួលបានពាក្យរបស់លោក ។ ព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំលោកឲ្យ « សរសេរការណ៍ទាំងនេះ ហើយបិទត្រាទុក ហើយយើងនឹងបង្ហាញការណ៍នោះ ដល់កូនចៅមនុស្សដល់ពេលកំណត់របស់យើង » ។ ព្រះអម្ចាស់ពន្យល់ថា ត្បូងទាំងនេះ « នឹងបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដល់ភ្នែកមនុស្សនូវការណ៍ទាំងនេះដែលអ្នកត្រូវសរសេរ » ( អេធើរ ៣:២៤ ២៧ ) ។
ព័ត៌មានលម្អិតមកពីទំព័រដើមនៃក្រដាសសរសេរព្រះគម្ពីរមរមនដែលមានការចេញដំណើររបស់ក្រុមគ្រួសារលីហៃ ពីក្រុងយេរ៉ូសាឡិមរបស់លីហៃអំពីសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ នីហ្វៃទី ១ ២ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ អានព្រះគម្ពីរមរមនដល់អ្នកសរសេរជាច្រើននាក់ ដោយបូករួមទាំង អូលីវើរ ខៅឌើរី ដែលជាអ្នកសរសេរប៉ុន្មានបន្ទាត់នេះ ។
ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពី បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ រូបថតត្រូវបានពង្រីកដើម្បីឲ្យមានភាពច្បាស់
នៅពេលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានបញ្ចាប់ការសរសេរតាមការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមនរបស់លោកដល់អ្នកសរសេររបស់លោកនៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៨២៩ នោះអត្ថន័យនៃពាក្យ អ្នកមើលឆុត ត្រូវបានពន្យល់កាន់តែច្បាស់នៅក្នុងអត្ថបទនោះ ។ ព្រះគម្ពីរមរមនមានការព្យាករណ៍មួយដែលត្រូវបានប្រទានដល់យ៉ូសែបនៃស្រុកអេស៊ីព្ទដោយប្រកាសថា ពូជរបស់លោកម្នាក់—កំណត់យ៉ាងច្បាស់ថា គឺ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—នឹងក្លាយជា « អ្នកមើលឆុតដ៏ជម្រើស » ដោយនាំពូជពង្សដទៃទៀតជាច្រើន « ឲ្យស្គាល់នូវសេចក្តីសញ្ញាទាំងឡាយ »ដែលព្រះបានធ្វើជាមួយពួកអយ្យកោរបស់ពួកគេ ( នីហ្វៃទី ២ ៣:៦ ៧ ) ។
នៅក្នុងដំណើរមួយផ្សេងទៀតនៃព្រះគម្ពីរមរមន អាលម៉ាជាកូនប្រគល់ប្រដាប់បកប្រែទាំងនោះឲ្យកូនប្រុសរបស់លោកគឺហេលេមិន ។ អាលម៉ាបានទូន្មានគាត់ដោយនិយាយពី ត្បូងទាំងពីរនៅ ក្នុងស៊ុមប្រាក់ថា « ចូរថែរក្សាប្រដាប់បកប្រែទាំងនេះទុក » ។ ប៉ុន្តែអាលម៉ាក៏បានដកស្រង់ការព្យាករណ៍មួយដែលនិយាយអំពីត្បូងតែមួយថា « ហើយព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ៖ យើងនឹងរៀបចំសម្រាប់អ្នកបម្រើយើងគឺកាសេឡិម នូវត្បូងមួយដែលនឹងបំភ្លឺក្នុងទីងងឹតឲ្យទៅជាពន្លឺ » ( អាលម៉ា ៣៧:២១ ២៣ ) ។
ជាពិសេស ទោះជាត្រូវបានផ្តល់ឲ្យក្នុងបរិបទនោះថាជា « ប្រដាប់បកប្រែទាំងឡាយ » ( ពហុវចនៈ ) ក៏ការព្យាករណ៍នេះនិយាយអំពីការផ្តល់« ត្បូងមួយ » ( ឯកវេចនៈ ) ដល់អ្នកអ្នកបម្រើនៅពេលអនាគត « ត្បួងមួយដែលនឹងបំភ្លឺក្នុងទីងងឹតឲ្យទៅជាភ្លឺ » ។១៤ ពួកបរិសុទ្ធសម័យដើម បានជឿជាក់ថា អ្នកបម្រើដែលបានព្យាករណ៍ទុករូបនេះ គឺជាយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។១៥
ពិតណាស់ ភស្តុតាងនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ បង្ហាញថា ក្រៅពីត្បូងអ្នកមើលឆុតចំនួនពីរនោះដែលត្រូវបានស្គាល់ថា ជា « ឧបករណ៍បកប្រែ » នោះ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានប្រើត្បូងអ្នកមើលឆុតយ៉ាងហោចណាស់មួយផ្សេងទៀតនៅក្នុងការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ដែលជាញឹកញាប់ត្រូវបានដាក់វាក្នុងមួកដើម្បីបាំងពន្លឺ ។ បើយោងតាមមនុស្សជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងយ៉ូសែប លោកបានធ្វើបែបនេះដើម្បីមើលពាក្យនានានៅលើត្បូងនោះ ។១6
នៅឆ្នាំ ១៨៣៣ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង សហការីរបស់លោក បានចាប់ផ្តើមប្រើពាក្យមកពីព្រះគម្ពីរប៊ីប គឺ « យូរីម និង ធូមីម » ដើម្បីនិយាយពីត្បូងណាមួយដែលបានប្រើដើម្បីទទួលវិវរណៈដ៏ទេវភាព រួមទាំងឧបករណ៍បកប្រែរបស់សាសាន៍នីហ្វៃ និង ត្បូងអ្នកមើលឆុតតែមួយនោះ ។១7 ពាក្យមិនច្បាស់លាស់នេះមានបំណងដើម្បីធ្វើឲ្យពិបាកស្វែងយល់ពី វិធីសាស្ត្រពិតប្រាកដដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ។ ក្រៅពីការប្រើឧបករណ៍បកប្រែនេះ យោងតាម ម៉ាទីន ហារីស យ៉ូសែប ក៏បានប្រើត្បូងអ្នកមើលឆុតមួយរបស់គាត់សម្រាប់ភាពងាយស្រួលអំឡុងពេលបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ។ ធនធនដទៃទៀតដែលបញ្ជាក់ការផ្លាស់ប្តូរឧបករណ៍បកប្រែនានារបស់យ៉ូសែប ។១8
បន្ទាប់ពីព្រះគម្ពីរមរមន បានបោះពុម្ព
បន្ទាប់ពីការបោះពុម្ពព្រះគម្ពីរមរមននៅក្នុងខែ មិនា ឆ្នាំ ១៨៣០ នោះយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង ស្មៀនរបស់លោកបានចាប់ផ្តើមធ្វើកិច្ចការមួយដែលឥឡូវនេះត្រូវបានស្គាល់ថាជាការបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ជាកំណែបោះពុម្ពរបស់ព្យាការីនៃកំណែស្តេចជេមស៍ ។19 តាមដំណើររឿងរបស់យ៉ូសែប ការប្រើឧបករណ៍បកប្រែរបស់សាសន៍នីហ្វៃសម្រាប់គម្រោងបកប្រែនោះគឺពុំមែនជាជម្រើសឡើយដោយសារលោកពុំមានឧបករណ៍ទាំងនោះទៀតឡើយ ។
ប្រវត្តិរបស់យ៉ូសែបពន្យល់ថា « ដោយសារប្រាជ្ញារបស់ព្រះ [ ផ្ទាំងទាំងឡាយ និង ឧបករណ៍បកប្រែនានា ] បាននៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្ញុំដោយផុតអន្តរាយ លុះត្រាខ្ញុំបានសម្រេចភារកិច្ច ដោយវត្ថុនោះដែលត្រូវការធ្វើពីដៃរបស់ខ្ញុំ ។ នៅពេលដែលសារទូតតម្រូវយកវត្ថុទាំងនោះវិញ ដូចដែល បានគ្រោងទុក នោះខ្ញុំក៏បានប្រគល់វត្ថុទាំងនោះទៅលោកវិញ ហើយលោកមានវត្ថុទាំងនោះនៅក្នុងការថែរក្សារបស់លោក រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ( យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:៦០ ) ។
ដូចដែល ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ( ឆ្នាំ ១៨០១–៧៧ ) បានពន្យល់ថា « យ៉ូសែប បានដាក់ [ យូរីម និង ] [ ធូមីម ]ទៅជាមួយផ្ទាំងទាំងនោះ នៅពេលលោក [ បាន ] បញ្ចប់ការបកប្រែ » ។២0
សម្រាប់សមាជិករាប់ពាន់នាក់អំឡុងពេលលោកនៅរស់រានមានជីវិត និងមនុស្សរាប់លាននាក់បន្ទាប់ពីលោកបានស្លាប់ ទៅយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាព្យាការីអ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈ ។
យ៉ូសែប ស៊្មីធ គិតថាបានបង្ហាញដល់ ដាវីឌ រូហ្គើ courtesy of Community of Christ Library-Archives, ទីក្រុង អិនឌីផែនឌិន រដ្ឋ មិសសួរី ។
យ៉ូសែប បានត្បូងអ្នកមើលឆុតផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែតាមពាក្យសម្តីរបស់អែលឌើរ អ័រសុន ប្រាត្ត ( ឆ្នាំ ១៨១១–៨១ ) ជាសមាជិកនៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និង ក្រោយមកជាអ្នកប្រវត្តិវិទូសាសនាចក្រ មកដល់ពេលនេះ នោះ យ៉ូសែប បានមានភាពចាស់ទុំនៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់ខ្លួន ។ នៅឯការប្រជុំមួយនា ថ្ងៃទី ២៨ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៧៤ ដែលបានចូលរួមដោយប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ និង អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅជាច្រើនផ្សេងទៀត អែលឌើរ ប្រាត្ត បានប្រាប់អ្នកស្តាប់របស់ខ្លួនអំពីកាលដែលលោកមាន « វត្តមានជាច្រើនដង » នៅពេលយ៉ួសែប ស្ម៊ីធ « កំពុងបកប្រែព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី » ។ ដោយមិនឃើញមានប្រើឧបករណ៍បកប្រែនៅ ក្នុងដំណើរការបកប្រែ នោះលោកបានឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាយ៉ូសែប « ពុំបានប្រើយូរីម និង ធូមីម ដូចនៅក្នុងការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមនដែរ » ។
នៅពេលអែលឌើរ ប្រាត្ត បានមើលព្យាការីបកប្រែ « យ៉ូសែប ដូចជាបានដឹងពីគំនិតរបស់លោក បានមើលមុខគាត់ ហើយពន្យល់ថា ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានយូរីម និង ធូមីមដល់លោកនៅពេលលោកគ្មានបទពិសោធន៍ក្នុងព្រះវិញ្ញាណនៃការបំផុសគំនិត ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ លោកបានឈានដល់កម្រិតខ្ពស់ ដែលលោកបានយល់ដំណើរការនៃព្រះវិញ្ញាណនោះ ហើយពុំត្រូវការជំនួយពីឧបករណ៍នោះឡើយ » ។២1
ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានប្រាប់ដល់អ្នកស្តាប់ផ្សេងទៀតអំពី គំនិតរបស់លោកទាក់ទងនឹងការទទួលត្បូងអ្នកមើលឆុតមួយ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំពុំ [ ដឹង ] [ ប្រាកដ ] ឡើយថាខ្ញុំធ្លាប់មានបំណងចង់បានត្បូងអ្នកមើលឆុតមួយនោះ » ។២2 សេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានបញ្ជាក់ពីការយល់ដឹងរបស់លោកថា ត្បូងអ្នកមើលឆុតនោះពុំចាំបាច់ក្នុងការធ្វើជាអ្នកមើលឆុតឡើយ ។
នៅថ្ងៃទី ២៥ ខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៣១ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានចូលរួមសន្និសីទមួយនៅ ទីក្រុង អ័រ៉ែន រដ្ឋអូហៃអូ ។ អំឡុងពេលនៃសន្និសីទនោះ បងប្រុសរបស់លោក ហៃរុម បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ « បានគិតយ៉ាងប្រពៃបំផុតថា ព័ត៌មានអំពី ការលេចចេញ មកនៃព្រះគម្ពីរមរមនដែលបាននិយាយដោយយ៉ូសែប ផ្ទាល់ទៅកាន់ពួកអែលឌើរបង្ហាញថាពួកគេទាំងអស់គ្នាអាចដឹងដោយខ្លួនពួកគេផ្ទាល់ » ។ យោងតាមការកត់ត្រានៃការប្រជុំនោះ យ៉ូសែប « បានមានប្រសាសន៍ថា វាគ្មានបំណងដើម្បី ប្រាប់ពិភពលោកអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលពិសេសនៃការលេចចេញ មកនៃព្រះគម្ពីរមរមនឡើយ » ហើយ « ហើយវាមិនចាំបាច់ឲ្យលោកនិយាយពី ការណ៍ទាំងនោះឡើយ » ។២3 ដោយមានភាពចាស់ទុំនៅ ក្នុងតួនាទីរបស់លោកជាអ្នកមើលឆុត ហើយបានជឿថាត្បូងអ្នកមើលឆុត ពុំសំខាន់ក្នុងការទទួលវិវរណៈ ប្រហែលជាលោកបារម្ភថាមនុស្សទូទៅអាចផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ច្រើនពេកទៅលើរបៀបដែលសៀវភៅមួយក្បាលនេះត្រូវបានចេញមក ហើយបែរជាមិនសូវឲ្យតម្លៃលើព្រះគម្ពីរទៅវិញ ។
ចំណុចសំខាន់បំផុតដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានធ្វើអំពី ការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមនគឺថា លោកបានបកប្រែវា « ដោយអំណោយទាន និង ព្រះចេស្តានៃព្រះ » ។២4 លោកបានបង្រៀនថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រថា ព្រះគម្ពីរនេះផ្ទាល់ « ជាគម្ពីរដ៏ត្រឹមត្រូវបំផុត និងជាមូលដ្ឋាននៃសាសនារបស់យើង » ហើយតាមរយៈការធ្វើតាមសិក្ខាបទទាំងឡាយនៃគម្ពីរនេះ នោះអ្នកអានទាំងអស់នឹង « ចូលទៅជិត [ ព្រះ ]… ជាជាង [ ធ្វើតាម ] គម្ពីរដទៃទៀតទាំងអស់ » ។២5
យ៉ូសែប និង ភរិយារបស់លោក អិមម៉ា ហែល ស្ម៊ីធ បានរស់នៅក្នុងផ្នែកមួយនៃផ្ទះនេះ អំឡុងពេលនៃការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ។ ផ្ទះពីរជាន់នៅខាងស្ដាំគឺជាផ្ទះសង់បន្ថែមនាពេលក្រោយមកទៀត ។
ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពី បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ
ព័ត៌មានលម្អិតមកពីទំព័រដើមនៃក្រដាសសរសេរព្រះគម្ពីរមរមនដែលមានការចេញដំណើររបស់ក្រុមគ្រួសារលីហៃ ពីក្រុងយេរ៉ូសាឡិមរបស់លីហៃអំពីសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ នីហ្វៃទី ១ ២ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ អានព្រះគម្ពីរមរមនដល់អ្នកសរសេរជាច្រើននាក់ ដោយបូករួមទាំង អូលីវើរ ខៅឌើរី ដែលជាអ្នកសរសេរប៉ុន្មានបន្ទាត់នេះ ។
ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពី បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ រូបថតត្រូវបានពង្រីកដើម្បីឲ្យមានភាពច្បាស់
សមាជិកសាសនាចក្រទូទាំងប្រវត្តិសាស្ត្របានព្យាយាមយល់ពីប្រវត្តិសាស្ត្រកាលពី ដើមអំពី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ការរកឃើញរបស់លោក ព្រមទាំងការបកប្រែនៃផ្ទាំងមាស ។ រូបភាពនេះគូរដោយវិចិត្រករ ស៊ី ស៊ី អេ គ្រីស្ទានសិន នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៨៦ រូបភាព យ៉ូសែប ស៊្មីធ ទទួលផ្ទាំងពីទេវតា មរ៉ូណៃ ។
ទេវតា មរ៉ូណៃប្រគល់ផ្ទាំងទាំងឡាយដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ដោយ ស៊ី ស៊ី អេ គ្រីស្ទានសិន ។
ក្នុងឆ្នាំ ១៨៨៣ The Contributor, ជាទស្សនាវដ្តីបោះពុម្ព មួយដោយសាសនាចក្រដែលផ្តោតលើសាក្សី បីនាក់នៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានទទួលស្គាល់ជាយូរមកហើយពីតួនាទីដ៏ពិតរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗដែលជួយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បកប្រែ និង បោះពុម្ពព្រះគម្ពីរមរមន ។
ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតជាផ្លូវការពី បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ