តើការណ៍នេះសំខាន់ប៉ុណ្ណាទៅ ?
ខេលី ឡាំង មក ពី ទីក្រុង វ៉ាស៊ីតោន ស.រ.អា.
អំឡុងពេលនៃដំណើរទស្សនកិច្ចនៅលើ កប៉ាល់យូអេសអេស វើរជីញ៉ាវ៉េស មានការកោះហៅមួយដល់មន្ត្រីទាហានដែលចេះនិយាយភាសា ព័រទុយហ្គាយ ដើម្បីទៅកម្មវិធីផ្លាស់ប្តូរមួយដែលមានរយៈពេលបីសប្តាហ៍ជាមួយទាហានជើងទឹកប្រេស៊ីល ។ ខ្ញុំគឺជាទាហានជើងទឹកតែម្នាក់គត់ដែលអាចនិយាយភាសាព័រទុយហ្គាយបាន ។
អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំដំបូងនោះមិនចង់ទៅឡើយ ។ ខ្ញុំទើបតែបញ្ចប់ការយាមល្បាតរយៈពេលបីខែ ហើយកំពុងរង់ចាំឱកាសទៅលេងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែដួងចិត្តខ្ញុំពុំបានឈប់គិតពីកម្មវិធីផ្លាស់ប្តូរនេះឡើយ ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ បានទទួលចម្លើយយ៉ាងមុតមាំថា ខ្ញុំគួរតែទៅ ហើយទទួលយកការចាត់តាំងនោះ ។
មានឧបសគ្គជាច្រើនក្នុងការរៀបចំនោះ ។ នៅពេលមួយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចង់បោះបង់វាចោល ។ ខ្ញុំបានគិតថា « តើការណ៍នេះសំខាន់ប៉ុណ្ណាទៅ ? » ទោះបីជាយ៉ាងណាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបំផុសគំនិតដល់ខ្ញុំថាត្រូវបន្តទៅមុខទៀត ។
រូបភាព លំអរ ដោយ អេលែន ហ្គាន
ទីបំផុត បន្ទាប់ពីការពន្យាពេលបួនប្រាំដង នោះខ្ញុំបានទៅចុះនៅលើកប៉ាល់ប្រេស៊ីលនោះ ។ នៅពេលខ្ញុំត្រូវបានគេនាំចុះទៅបន្ទប់អាហាររបស់មន្ត្រីទាហាន មេបញ្ជាការរបស់កប៉ាល់នេះកំពុងតែស្រែក និង ចង្អុលមុខមន្ត្រីទាហានវ័យក្មេងម្នាក់ ។ មេបញ្ជាការនោះបានឃើញខ្ញុំ ឈប់ស្រែក ហើយបាននិយាយជាភាសាអង់គ្លេសដែលចេះតែនិយាយបន្តិចបន្តួចថា « អ៎ា ! មិត្តសំឡាញ់អាមេរិកាំងខ្ញុំបានមកដល់ហើយ ។ សូមស្វាគមន៍ ។ តើអ្នកត្រូវការផឹកអ្វីទេ ? »
ខ្ញុំបានឆ្លើយជាភាសា ព័រទុយហ្គាយ ថាខ្ញុំចង់ផឹកភេស្ជជៈដែលល្បីរបស់ប្រេស៊ីល ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានផឹកទៀតសោះតាំងពីចប់បេសកកម្មខ្ញុំមក ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថានៅ លើកប៉ាល់នេះមានភេស្ជជៈគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំមិនផឹកគ្រឿងស្រវឹងឡើយ ។
ក្រោយមកទៀតមានគេគោះទ្វារបន្ទប់របស់ខ្ញុំ ។ នៅពេលខ្ញុំបានបើកទ្វារនោះមន្ត្រីទាហានវ័យក្មេងម្នាក់ដែលនៅក្នុងបន្ទប់អាហារបានឈរនៅទីនោះ ។
គាត់បាននិយាយថា « លោកជាជនជាតិអាមេរិកាំង » ។ « លោកមិនផឹកគ្រឿងស្រវឹង ។ លោកនិយាយភាសា ព័រទុយហ្គាយ ។ តើវាអាចទេដែលថាលោកជាពួកមរមននោះ ? »
ខ្ញុំបានតបថា « បាទ ខ្ញុំគឺជាពួកមរមន » ។
គាត់បានឱបខ្ញុំ ហើយបានយំយ៉ាងខ្លាំង ។
មន្ត្រីទាហានរូបនេះ មានឈ្មោះថាអនុសេនីយ៍ទោ មេនដែស គឺជាអ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មី ហើយទើបតែទទួលសញ្ញាបត្រថ្មីៗនេះពីសាលាទាហានជើងទឹកប្រេស៊ីល ។ ពេលឡើងកប៉ាល់នោះ គាត់បានដឹងភ្លាមថា មេបញ្ជាការរូបនោះ រំពឹងឲ្យគាត់ធ្វើឬកជាមន្ត្រីទាហានដែលកាចសាហាវនៅពេលទៅមើលកំពង់ផែកប៉ាល់នោះ ។ ផ្ទុយទៅវិញ អនុសេនីយ៍ទោ មេនដែសបានធ្វើការស្ម័គ្រចិត្តធ្វើ « ការងារក្នុងកំពង់ផែ » ហើយ មិនដូច្នេះទេសូមមិនធ្វើការនៅផ្នែកកំពុងផែឡើយ ។ មេបញ្ជាការបានខឹងខ្លាំងអំពីរឿងនេះ ។ នៅពេលខ្ញុំបានចូលទៅសាលអាហារនោះ គាត់កំពុងស្រែកដាក់អនុសេនីយ៍ទោ មេនដែសដោយសារគាត់មិនព្រមធ្វើការងារនេះ ។
គាត់បានបញ្ជាអនុសេនីយ៍ទោនោះ ថា « លោកនឹងត្រូវទៅជាមួយមន្ត្រីទាហានផ្សេងទៀត ពេលការកោះហៅទៅកំពង់ផែលើកក្រោយ » ។ « លោកនឹងត្រូវធ្វើឲ្យមន្ត្រីទាហានអាមេរិកាំងដែលមកទស្សនកិច្ចរូបនោះមានភាពរីករាយនៅទីនេះ ។ គាត់ចង់បានចំណុចនេះ ពីពួកយើង » ។
អស់ពេលជាច្រើនខែមកហើយ អនុសេនីយ៍ទោ មេនដែស បានអធិស្ឋានថាមេបញ្ជាការរបស់ខ្លួននឹងយល់ ហើយទទួលយកគោលការណ៍របស់ខ្លួន ។ កាលមកដល់របស់ខ្ញុំ នោះ ការពិភាក្សាអំពី ដំណឹងល្អ បានប្រែជាការសន្ទនាដ៏ ច្រើនបំផុតនៅ ក្នុងបន្ទប់អាហារនោះ ។ យើងបានជជែកជាមួយមន្ត្រី ទាហានផ្សេងទៀតអំពី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ការស្តារឡើងវិញ ពាក្យសំដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ និង ច្បាប់ព្រហ្មចារីភាព ។ អារម្មណ៍នានាចំពោះអនុសេនីយ៍ទោ មេនដែសត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរភ្លាម ។ មន្ត្រីទាហាននានាបានដកការណ៍អាសគ្រាមដែលបានបង្ហាញជាសាធារណៈនោះចេញ ហើយនៅពេលធ្វើកិច្ចការកំពង់ផែលើកក្រោយទៀត យើងទាំងអស់គ្នាបានបរិភោគអាហារជុំគ្នាយ៉ាងរីករាយនៅភោជនីយដ្ឋានមិនទៅបរិភោគនៅក្លឹបទៀតឡើយ ។
ពេលជិតចប់រយៈពេលបីសប្តាហ៍នៅលើកប៉ាល់ ហើយបន្ទាប់ពីការពិភាក្សាជាច្រើនជាមួយមេបញ្ជាការ និង មន្ត្រីទាហាននានាអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកយើង ធ្វើឲ្យពួកបុរសទាំងនោះបន្ទន់ចិត្តរបស់ពួកគាត់ ។ មេបញ្ជាការនោះបានប្រាប់អនុសេនីយ៍ទោ មេនដែស មុនពេលខ្ញុំបានចាកចេញថា « ឥឡូវនេះខ្ញុំយល់ហើយ » ហើយលើសពីនោះទៀត គាត់នឹងមិនសុំឲ្យអនុសេនីយ៍ទោនោះធ្វើអ្វីដែលប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍របស់ខ្លួនឡើយ ។
ខ្ញុំនឹងមិនបំភ្លេចបទពិសោធន៍នោះ បាន ទេ ។ អនុសេនីយ៍ទោ មេនដែស និង ខ្ញុំបានរៀនថា ព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌របស់យើងស្គាល់យើងម្នាក់ៗ ស្រឡាញ់យើង ហើយខ្វល់ខ្វាយពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង ។