In de tempel genezen

Phumelele Mkhize, Kwazulu-Natal (Zuid-Afrika)

In de tempel voelde ik de diepe geruststelling dat de Heer van me houdt en Zich van mijn moeilijkheden bewust is.

Afbeelding

echtpaar bij de tempel

Foto met dank aan de auteur; achtergrondfoto van Durbantempel (Zuid-Afrika), Matthew Reier

Onze eerste zoon werd in 2017 doodgeboren. Negen maanden voor de inwijding van de Durbantempel (Zuid-Afrika) in 2020 werd onze tweede zoon doodgeboren.

Ik voelde me toen net als Hanna uit het Oude Testament. ‘Bitter van gemoed bad [ik] tot de Heere en [ik] huilde erg’ (1 Samuel 1:10).

Ik voelde me hulpeloos, ik was boos en mijn pijn was ondraaglijk. Ik had het emotioneel, lichamelijk en geestelijk zwaar. De ijzeren roede leek meer een draadje dat langzaamaan uit mijn handen glipte. Ik brandde werkelijk in ‘de smeltkroes van ellende’ (Jesaja 48:10).

Ik ben heel dankbaar voor de hulp en genezing die ik door mijn familie, de Schriften en het gebed ontving. Ik kreeg ook professionele hulp. Maar ik ontving de afronding van mijn genezing in de tempel.

Toen ik in de tempel ging dienen, werd ik met meer licht vervuld. Ik voelde me er thuis. Ik voelde ook de diepe geruststelling dat de Heer van me houdt en Zich van mijn moeilijkheden bewust is.

Door in het huis des Heren te dienen begon ik op een andere manier naar de namen van mijn voorouders te kijken. Het waren niet enkel namen. Ik besefte bijvoorbeeld dat één voorouder een dochter, moeder, grootmoeder, tante, zus en nicht was. Haar overlijden moet moeilijk voor haar nabestaanden zijn geweest. Maar de zegeningen die deze voorouder in de tempel door heilige plaatsvervangende verordeningen kon ontvangen, vormen een grote, zoete vreugde die alle pijn overstijgt die haar levende familieleden bij haar overlijden hebben gevoeld.

Dat begrip is me tot zegen als ik aan onze dierbare jongens, de eeuwige aard van onze geest en het heilsplan van onze hemelse Vader denk. Het verlies van onze jongens brengt me ertoe om het evangelie na te leven.

Sommige dagen zijn nog steeds moeilijker dan andere. Maar als ik mij aan mijn verbondsbeloften vasthoud, worden die dagen makkelijker.

In de woorden van president Russell M. Nelson: ‘We missen onze [zonen] heel erg. Maar dankzij het herstelde evangelie van Jezus Christus maken wij ons geen zorgen over [hen]. Als we onze verbonden met God blijven nakomen, mogen we ons op onze hereniging met [hen] verheugen.’¹