‘De zachtmoedigheid van de Kananese vrouw’, Liahona, september 2023.
De wonderen van Jezus
De zachtmoedigheid van de Kananese vrouw
Welke rol spelen geloof en zachtmoedigheid bij ons streven naar de wonderen die we nodig hebben?
De Kananese vrouw, Harold Copping, Bridgeman Images
Van de talloze interacties die Jezus Christus tijdens zijn aardse bediening moet hebben gehad, slaan we er één makkelijk over omdat die kort is en soms verkeerd wordt begrepen: die met de Kananese vrouw in Mattheüs 15:21–28.
Maar wanneer we, met wat extra context, deze zelden genoemde vrouw en haar voorbeeldige geloof en zachtmoedigheid leren kennen, kunnen we prachtige waarheden over het geduld en medeleven van Jezus Christus ontdekken.
De context
In Mattheüs 14 lezen we dat de Heiland bericht had gekregen dat zijn neef, Johannes de Doper, op bevel van Herodias was onthoofd. Na dit nieuws vernomen te hebben, probeerde Hij per schip naar een ‘eenzame plaats, alleen’ te gaan, misschien om te rouwen, maar hij werd door een menigte te voet gevolgd (zie Mattheüs 14:13). Met groot medeleven bracht Christus de dag met de mensen door en verrichtte zelfs een van zijn machtige wonderen, waarbij Hij de menigte van duizenden met vijf broden en twee vissen voedde (zie Mattheüs 14:15–21).
Die avond verrichtte de Heiland een tweede groot wonder. Hij was de berg opgegaan, ‘in afzondering’ van zijn discipelen, om te bidden. Zijn discipelen gingen aan boord van een schip dat midden op de Zee van Galilea door golven en wind heen en weer werd geslingerd. ‘Jezus [kwam] naar hen toe, lopend over de zee’, waarna de discipelen zeiden: ‘Werkelijk, U bent de Zoon van God!’ (Zie Mattheüs 14:23–25, 33.)
Jezus reisde vervolgens noordwaarts van Galilea naar de kustgebieden Tyrus en Sidon, in het huidige Libanon. Hij was vast op zoek naar ‘rust, afzondering of voldoende gelegenheid om de Twaalf te onderrichten’, wat Hem nog niet was gelukt.1 Daar ‘[riep] een Kananese vrouw, die uit dat gebied kwam, naar Hem: Heere, Zoon van David, ontferm u over mij! Mijn dochter is ernstig door een demon bezeten’ (Mattheüs 15:22).
De genezing van de dochter van de Kananese vrouw vond ergens tussen Sidon en Tyrus plaats, ten noorden van Galilea.
Sidon (zie bovenstaande illustratie): in de oudheid was dit door de handel een van de belangrijkste steden van Fenicië.
Tyrus (zie bovenstaande foto): een andere belangrijke handelsstad, zo’n 35 kilometer ten zuiden van Sidon. Tijdens zijn bediening bezocht de apostel Paulus de kerkleden hier (zie Handelingen 21:3–7).
Illustratie van Sidon, Balage Balogh
De Kananese vrouw
Het was opmerkelijk dat de vrouw überhaupt naar Jezus toekwam. Ze was een Kanaänitische, ‘heiden van geboorte’. De Kanaänieten hadden ‘onder de Joden een bijzonder slechte naam’.2 Maar haar geloof in de macht van Jezus Christus en haar liefde voor haar dochter bewogen haar ertoe om de Heiland om hulp te smeken. Ouderling James E. Talmage (1862–1933) van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft hierover gezegd: ‘Dat zij Jezus als Zoon van David aansprak, geeft blijk van haar geloof dat Hij de Messias van Israël was.’3
Hoewel we heel weinig over deze niet-Joodse moeder weten, kunnen we ervan uitgaan dat haar geloof net zo sterk was als het geloof van andere vrouwen in het Nieuwe Testament. Net als de vrouw met bloedvloeiingen (Markus 5:25), Maria en Martha uit Bethanië en Maria Magdalena, stelde de Kananese vrouw haar vertrouwen volledig in de Heiland. Ze wist met vast vertrouwen wie Hij was.
Jezus reageerde eerst niet op haar. De discipelen moedigden Hem aan om haar weg te sturen omdat ze hen lastigviel, en ze dachten dat ze zijn rust in de weg stond.4
Uiteindelijk antwoordde Jezus. Hij legde uit waarom Hij stil was: ‘Ik ben alleen maar gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël’ (Mattheüs 15:24).
De uitspraak van de Heiland maakt het nog verbazingwekkender dat deze niet-Joodse vrouw om een zegen voor haar dochter vroeg. Ze was geen vrouw van Israël, maar toch wist ze dat Jezus Christus de Messias, een Koning, was. En hoewel Hij duidelijk maakte dat Hij naar de Joden in Israël was gezonden, geloofde de vrouw dat Hij haar dochter zou genezen. Zachtmoedig viel ze aan zijn voeten en erkende zijn koningschap en macht (zie Markus 7:25), aanbad Hem en drong nogmaals aan: ‘Heere, help mij!’ (Mattheüs 15:25.)
Zachtmoedigheid en wonderen
Jezus antwoordde op een manier die voor moderne discipelen hard klinkt: ‘Het is niet behoorlijk het brood van de kinderen te nemen en naar de hondjes te werpen’ (Mattheüs 15:26). Volgens Bijbelgeleerden zijn de ‘kinderen’ in deze vergelijking de Joden en de ‘hondjes’ de andere volken.
Met andere woorden, Christus’ eerste verplichting was aan de Joden. Hij moest hen voeden – of als eerste het evangelie geven – en dan zouden zij de rest van de wereld voeden of onderwijzen. Ouderling Talmage heeft uitgelegd: ‘Zij begreep deze woorden, hoe hard ze voor ons ook klinken, in de geest waarin de Heer ze bedoelde. […] De vrouw was duidelijk niet door de vergelijking beledigd.’5
Nogmaals, de reactie van deze goede vrouw is ontroerend, wonderbaar en zachtmoedig: ‘Ja, Heere, maar de hondjes eten ook van de kruimels die er vallen van de tafel van hun bezitter’ (Mattheüs 15:27).
Deze gelovige vrouw liet zich door niets tegenhouden. In plaats van aanstoot te nemen, koos ze voor geloof. Haar reactie is een uiting van hoop, zelfs op de kruimels. Wat een ongelooflijk geloof: erop vertrouwen dat een kruimel van de tafel van de Heiland voor haar dochter voldoende zou zijn om te overwinnen wat haar kwelde. De reactie van deze gelovige moeder is een voorbeeld van nederigheid en zachtmoedigheid.
Ouderling David A. Bednar van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft zachtmoedigheid beschreven als ‘sterk, niet zwak; actief, niet passief; moedig, niet bedeesd’.6 De Kananese vrouw was zeker sterk, actief en moedig in haar geloof dat zelfs één kruimeltje van de macht van de Heiland genoeg was.
De Kananese vrouw was sterk, actief en moedig in haar geloof dat zelfs één kruimeltje van de macht van de Heiland genoeg was.
Uiteindelijk antwoordde Jezus Christus met een krachtig en bekend antwoord: ‘O vrouw, groot is uw geloof; het zal gebeuren zoals u wilt.’ Dit bewijs dat Hij ieder van ons waardeert en omarmt op onze reis om tot Hem te komen, wordt in de Schriften gevolgd door de geruststelling dat ‘haar dochter vanaf dat moment gezond [was]’ (Mattheüs 15:28).
Wat kunnen we leren?
Ouderling Talmage heeft hierover gezegd: ‘De prijzenswaardige volharding van de vrouw was gebaseerd op het soort geloof dat ogenschijnlijke obstakels overwint en zelfs bij ontmoediging doorgaat.’7
Onze geliefde profeet, president Russell M. Nelson, raadt ons aan om dergelijk standvastig geloof te ontwikkelen: ‘Geloof in Jezus Christus is de grootste macht die ons in dit leven ter beschikking staat. Alle dingen zijn mogelijk voor wie gelooft.’8
Ik juich de Kananese vrouw toe, die sterk, actief, moedig en standvastig was in haar geloof in Jezus Christus als Heiland, Messias en Koning. Zij is een voorbeeld uit het Nieuwe Testament van het geloof en de zachtmoedigheid die van alle discipelen van Jezus Christus worden vereist. Laten wij onverschrokken volharden in datzelfde geloof in de ‘Hogepriester van de toekomstige heilsgoederen’ (Hebreeën 9:11).