ហាងលក់ស្បែកជើងរបស់អាប៊ូឡូ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
លោកតានិយាយថា « ចៅដឹងទេ យើងត្រូវតែក្លាយឲ្យកាន់តែដូចស្បែកជើងនេះ » ។
« ‘I am sorry’ is not always easy to say » ( Children’s Songbook ទំព័រ ៩៨ ) ។
មីហ្គែល បានបើកទ្វារចូលហាងលក់ស្បែកជើងរបស់អាប៊ូឡូ ( ហាងរបស់ជីតាគាត់ ) ។ គាត់ធុំក្លិនស្បែកដែលអាប៊ូឡូបានធ្វើការជាមួយ ។ វាជាក្លិនមួយដែលគាត់ចូលចិត្ត ។
« សួស្ដី អាប៊ូឡូ ! »
អាប៊ូឡូកំពុងលុតជង្គង់ចុះ ហើយគូសដានជើងរបស់អតិថិជននៅលើក្រដាសមួយសន្លឹក ។ គាត់ពុំបានងើយមើលលើឡើយ ។ ត្រចៀករបស់អាប៊ូឡូពុំសូវល្អឡើយ ។
មីហ្គែលអង្គុយនៅលើកៅអីធ្វើការ ។ គាត់សម្លឹងមើលស្បែកដែលកាត់ដាក់គរលើគ្នា ។ គាត់ស្រមៃអំពីអ្វីដែលអាប៊ូឡូនឹងធ្វើជាមួយស្បែកនីមួយៗនោះ ដោយប្រើញញួរ និងដង្កាប់របស់គាត់ ។
ឧបករណ៍នោះរំឭកមីហ្គែលអំពីអ្វីផ្សេងទៀតដែលគាត់ស្រឡាញ់ ។ អាប៊ូឡូតែងតែឲ្យស្ករគ្រាប់ដល់គាត់ពេលមីហ្គែលជួយគាត់បោសសម្អាត ។
ប៉ុន្តែឥឡូវមីហ្គែលឃ្លានហើយ ! គាត់ដឹងថា គាត់មិនត្រូវយកនំញ៉ាំដោយពុំសូមឡើយ ប៉ុន្តែអាប៊ូឡូហាក់ដូចជាកំពុងរវល់មួយរយៈ ។ មីហ្គែលបានគិតថា « ប្រហែលជាខ្ញុំពុំបាច់ចាំទេ » ។
មីហ្គែលបានលូកដៃទៅក្រោមតុយកក្រឡកែវស្ករគ្រាប់ ។ ក្រឡកែវនោះមានស្ករគ្រាប់ពេញដែលគាត់ចូលចិត្ត — ផ្អែម និងហិរៗជាមួយនឹងម្សៅម្ទេស ! ពេលគាត់បើកក្រឡនោះ មីហ្គែលមានអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្តឡើយ ។ ប៉ុន្តែមើលទៅស្ករគ្រាប់គួរឲ្យឆ្ងាញ់ណាស់ ។ គាត់បានប្រញាប់ដាក់វាចូលមាត់គាត់ភ្លាម ។
ភ្លាមនោះអតិថិជនបានចេញទៅ ។ អាប៊ូឡូបានលើកស្បែកមួយបន្ទះនោះឡើង ហើយជ្រលក់វាក្នុងទឹក ។ ការធ្វើបែបនេះជួយឲ្យស្បែកទន់ ហើយងាយនឹងធ្វើ ។
មីហ្គែលញ៉ាំស្ករគ្រាប់ដែលនៅសល់យ៉ាងលឿនតាមដែលគាត់អាចធ្វើបាន ។ បន្ទាប់មកគាត់បានដើរទៅរកអាប៊ូឡូ ។
អាប៊ូឡូនិយាយដោយញញឹមថា ៖ « សួស្ដី ! តាសប្បាយចិត្តណាស់ដែលចៅមកមើលតា » ។
មីហ្គែលឱបអាប៊ូឡូ ។ គាត់បានរំពឹងថា អាប៊ូឡូ មិនដឹងថា គាត់បានញ៉ាំស្ករគ្រាប់អស់មួយឡើយ ។ មីហ្គែលបានធ្វើជាមិនព្រួយបារម្ភអ្វីឡើយ ។
មីហ្គែលបាននិយាយដោយចង្អុលទៅគំនរស្បែកថា « មើលទៅលោកតារវល់ណាស់ថ្ងៃនេះ ។ តើតាត្រូវការជំនួយទេ ? »
« បាទត្រូវការ ! តើចៅអាចជួយហុចអំបោះនោះឲ្យតាបានទេ ? »
មីហ្គែលបានឈោងទៅយកអំបោះដ៏វែងនោះ ។ គាត់ប្រើដៃទាំងពីររបស់គាត់ទាញអំបោះនោះ ។ វាពិបាកនឹងទាញមកជាងការគិត ។
អាប៊ូឡូបានសើចកក្អឹក
« ឱ វារឹងមាំណាស់ ។ វាត្រូវតែមាំ ដើម្បីវានៅជាប់រហូត » ។ អាប៊ូឡូបានទាញអំបោះដេរស្បែកនោះ ។ បន្ទាប់មកគាត់មានទឹកមុខដែលជួនកាលលោកយាយហៅថាទឹកមុខ « អាប៊ូឡូដ៏វាងវៃ » ។
អាប៊ូឡូនិយាយដោយងក់ក្បាលថា « ចៅដឹងទេ យើងត្រូវតែក្លាយឲ្យកាន់តែដូចស្បែកជើងនេះ » ។
មីហ្គែល បានខំសម្លឹងមើលស្បែកនោះយ៉ាងជិត ។ « ហឺ មែនឬ ? »
« មែនហើយ ។ យើងត្រូវបន្តរឹងមាំ ។ តាមរបៀបនោះ ការល្បួងរបស់សាតាំងពុំធ្វើឲ្យយើងវិនាសឡើយ » ។
ភ្លាមនោះមីហ្គែលបាននឹកចាំពីស្ករគ្រាប់ពណ៌ក្រហមនោះ ។ គាត់បានដឹងថា គាត់គួរតែប្រាប់អាប៊ូឡូអំពីវា ។
អាប៊ូឡូបានយកស្បែកជើងចាស់ចុះពីធ្នើរ ។ « ឃើញប្រហោងធំនេះដែរទេ ? »
ដៃរបស់មីហ្គែលប្រហែលជាអាចដាក់ត្រូវនឹងប្រហោងនោះ ។ « មែនហើយ ។
ពីមុនប្រហោងនេះនៅតូច ដែលអាចជួសជុលវាដោយងាយស្រួល ។ ប៉ុន្តែពួកគេបានរង់ចាំ ហើយឥឡូវវាពិបាកនឹងជួសជុលខ្លាំងណាស់ ។ ទម្លាប់អាក្រក់ និងការជ្រើសរើសអាក្រក់គឺដូចជាប្រហោងនោះដែរ ។ វាល្អបំផុតដើម្បីជួសជុលវាភ្លាមៗ » ។
អាប៊ូឡូ បានងក់ក្បាលម្តងទៀត ហើយទឹកមុខអាប៊ូឡូដ៏វាងវៃបានត្រឡប់មកជាការញញឹមវិញ ។ ពួកគេបានបន្តនិយាយគ្នាពេលអាប៊ូឡូកំពុងធ្វើការ ។ មីហ្គែលនៅតែបន្តគិតអំពីស្ករគ្រាប់ពណ៌ក្រហមនោះគ្រប់ពេល ។
ពេលអាប៊ូឡូបានបញ្ចប់ការងារ មីហ្គែលបានជួយបោសសម្អាតគាត់ ។ ក្រោយមកអាប៊ូឡូបានលូកដៃទៅយកក្រឡស្ករគ្រាប់របស់គាត់ ។
ទីបំផុត មីហ្គែលពុំអាចយកស្ករគ្រាប់បានទៀតឡើយ ។ គាត់បាននិយាយភ្លាមថា « ចៅបានយកស្ករគ្រាប់តាមួយរួចហើយ ! »
អាប៊ូឡូបានបិទក្រឡស្ករគ្រាប់វិញ ។ « តើចៅចង់និយាយថាម៉េច ? »
មីហ្គែលបានប្រាប់គាត់អំពីការយកស្ករគ្រាប់ដោយពុំបានសូម ។ « ចៅសូមទោស លោកតា ! ចៅសន្យាថា ចៅនឹងពុំធ្វើវាម្តងទៀតឡើយ ! »
អាប៊ូឡូបានឱបមីហ្គែលយ៉ាងណែន ។ មីហ្គែលមានអារម្មណ៍ ធូរ ជាងមុនច្រើនណាស់ ។
« អរគុណចៅដែលចៅមានភាពទៀងត្រង់ ។ វាសំខាន់ចំពោះតាជាងអ្វីៗទាំងអស់ » ។
នៅពេលដើរទៅផ្ទះវិញ មីហ្គែលមានអារម្មណ៍ដូចជាស្បែកជើងថ្មីមួយគូរបស់អាប៊ូឡូដែរ ។ រឹងមាំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ហើយត្រៀមរួចជាស្រេចដើម្បីជីវិត !