មើរីឡូ វីសិនធេ លីធេ រីបៀរ៉ូ

ហ្គយយ៉ាណា ប្រទេសប្រេស៊ីល

នៅពេល មើរីឡូ បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅអាយុ ១៦ ឆ្នាំ គ្រួសារទាំងមូលរបស់គាត់បានប្រឆាំងនឹងរឿងនោះ ។ ពេលគាត់ទទួលការហៅបម្រើបេសកកម្ម ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានបោះសម្លៀកបំពាក់ទៅព្រះវិហាររបស់គាត់ចោល ហើយបញ្ឈប់គាត់មិនឲ្យបម្រើបេសកកម្ម ។ ទីបំផុតគាត់បានជួយនាំគ្រួសារគាត់មកព្រះវិហារ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានអារម្មណ៍ថាពុំសក្តិសម ដែលពុំបានបម្រើបេសកកម្ម ។

ខូឌី ប៊ែល ជាងថតរូប

ខ្ញុំត្រូវបានណែនាំឲ្យស្គាល់សាសនាចក្រ កាលខ្ញុំអាយុ ១៤ ឆ្នាំ ។ មិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំគឺជាសមាជិក ហើយបានណែនាំខ្ញុំឲ្យជួបអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ដំបូងខ្ញុំមិនបានទទួលយកសារលិខិតរបស់ពួកគេឡើយ ដោយសារគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានសាសនាផ្សេងទៅហើយ ។

ពីរឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវបានគេសួរ ប្រសិនបើខ្ញុំចង់លេងបាល់ឱបនៅព្រះវិហារ ។ ខ្ញុំចូលចិត្តលេងបាល់ឱបណាស់ ហើយខ្ញុំចង់ទៅលេង ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាផងដែរ ។ ខ្ញុំបានប្រែជាចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាចក្រ ។

ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយពួកគេបានបង្រៀនខ្ញុំអំពីការនិមិត្តដំបូង ។ ការណ៍នេះបានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំរំជួលចិត្តខ្លាំងណាស់នៅពេលពួកគេនិយាយអំពីរឿងនោះ ។ ខ្ញុំបានយំនៅចំពោះមុខពួកគេ ។ ខ្ញុំក្តុកក្តួលក្នុងចិត្ត ហើយមានអារម្មណ៍ដ៏អស្ចារ្យ ។ ខ្ញុំបានទទួលយកការអញ្ជើញរបស់ពួកគេឲ្យទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកបន្ទាប់ពីមេរៀនទីមួយចប់ ។

ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំប្រឆាំងនឹងសាសនាចក្រ ហើយពួកគាត់ពុំចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ខ្ញុំឡើយ ។ វាមានការលំបាកណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំ ចៅឃ្វីម គឺជាសមាជិកតែម្នាក់គត់ក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ដែលបានចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកជាមួយខ្ញុំនាថ្ងៃនោះ ។

បន្ទាប់ពីបុណ្យជ្រមុជទឹកមក ខ្ញុំបានហែលឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើន ។ ខ្ញុំបានជឿទៅលើដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញ ប៉ុន្តែគ្រួសាររបស់ខ្ញុំពុំទាន់យល់ពីរឿងនោះឡើយ ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមពន្យល់រឿងនោះដល់ពួកគាត់ ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំពុំយល់ឡើយ ។ ខ្ញុំបានបន្តទៅព្រះវិហារទោះបីជាឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំភ្លេចគ្រួសារក្តី ។ សេចក្តីពិតនោះគឺថា ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគាត់ទៅព្រះវិហារជាមួយខ្ញុំផងដែរ ។

ពេលការបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំមកដល់ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេច ។ ខ្ញុំបានចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលារយៈពេលពីរឆ្នាំ ខ្ញុំបានរៀនថ្នាក់រៀបចំខ្លួនធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយខ្ញុំបានរៀននៅថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រឹងមាំខាងវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមបង្កើនការបៀតបៀនរបស់ពួកគាត់កាន់តែខ្លាំងឡើង ។ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំទាំងមូលព្យាយាមនាំខ្ញុំចេញពីព្រះវិហារនេះ ។

ខ្ញុំបានបញ្ជូនទម្រង់បែបបទបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានទទួលការហៅបម្រើក្នុងបេសកកម្ម រ៉េស៊ីហ្វ ប្រេស៊ីល ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងទៅទីក្រុង រ៉េស៊ីហ្វ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានឈ្លោះជាមួយខ្ញុំ ហើយម្តាយរបស់ខ្ញុំដល់ថ្នាក់បោះសម្លៀកបំពាក់ទៅព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ ហើយបោះសៀវភៅរបស់ខ្ញុំចោលអស់ទៀតផង ។ ពួកគាត់ខឹងខ្លាំងណាស់ ។

ខ្ញុំពុំបានទៅបម្រើបេសកកម្មឡើយ ។ នេះគឺជាគ្រាដ៏លំបាកបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំចង់បម្រើបេសកកម្ម ប៉ុន្តែខ្ញុំបានជួបនឹងការជំទាស់យ៉ាងខ្លាំងក្លា ។ ខ្ញុំពុំបានធ្វើអ្វីខុសឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានបាក់ទឹកចិត្ត ហើយខូចចិត្ត ហើយខ្ញុំនៅតែរងការឈឺចាប់នឹងការបៀតបៀននៅក្នុងផ្ទះ ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងបោះបង់ ហើយឈប់ទៅព្រះវិហារទៀត ។

វាមានការលំបាកសម្រាប់ខ្ញុំដែលជាយុវជនម្នាក់ ហើយមិនបម្រើបេសកកម្ម ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាអន់ជាងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ដែលបានទៅបម្រើបេសកកម្ម ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាឯកោនៅព្រះវិហារ ។ មនុស្សមួយចំនួនគិតថា ខ្ញុំពុំអាចទៅបម្រើបានទេ ដោយសារខ្ញុំគ្មានភាពសក្តិសម ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបន្តរឹងមាំនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ ។

អំឡុងគ្រានោះខ្ញុំបានជួប ខេលី ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាភរិយារបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្ញុំបានជួបនាង ខ្ញុំលែងបាក់ទឹកចិត្ត ហើយខ្ញុំអាចមើលឃើញថាខ្លួនខ្ញុំគឺជាកូនរបស់ព្រះ ។ ខេលី មិនមែនជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រទេ កាលដែលយើងចាប់ផ្តើមដើរលេងជាគូនោះ ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក យើងបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយមួយខែក្រោយមកខ្ញុំបានជ្រមុជទឹកឲ្យគាត់ ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក យើងបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ វាគឺជាគ្រាដ៏ពិសេស និងពិសិដ្ឋណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ។

បន្ទាប់ពី រ៉ាហ្វែល កូនដំបូងរបស់យើងបានកើតមក យើងបាននាំគាត់ទៅព្រះវិហារដើម្បីទទួលការប្រសិទ្ធពរ ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងពិធីប្រសិទ្ធពរនោះ ។ វាជាលើកដំបូងហើយដែលពួកគាត់បានទៅព្រះវិហារ ។ ពួកគាត់បានចាប់ផ្តើមស្ដាប់នូវការបង្រៀនរបស់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគាត់ ។ ទីបំផុតខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យឪពុកម្តាយខ្ញុំ និងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ។

វាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់ ព្រោះឪពុករបស់ខ្ញុំហ្មត់ចត់នឹងរឿងនេះខ្លាំងណាស់ ។ គាត់បាននិយាយថា « កូនប្រុស តើពេលណាទើបកូនជ្រមុជទឹកប៉ាទៅ ? » នៅពេលគាត់បានជ្រមុជទឹកហើយ ខ្ញុំបានលើកគាត់ឡើងពីទឹកមកវិញ ហើយគាត់បានឱបខ្ញុំ ។ វាគឺជាគ្រាដ៏មហស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ !

ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានជួបអែលឌើរ ចៃរ៉ូ ម៉ាស្សាហ្គាឌី ក្នុងពួកចិតសិបនាក់ នៅពេលលោកបានមករៀបចំស្តេករបស់យើងឡើងវិញ ។ លោកបានសួរខ្ញុំអំពីការបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។

អែលឌើរ ម៉ាស្សាហ្គាឌី បានមានប្រសាសន៍ថា « ប្អូនប្រុស មើរីឡូ ខ្ញុំដឹងថាប្អូនប្រុសបានជ្រមុជទឹកកាលប្អូនអាយុ ១៦ ឆ្នាំ ប៉ុន្តែប្អូនពុំបានបម្រើបេសកកម្មទេ » ។

ខ្ញុំបាននិយាយទាំងទឹកភ្នែកថា « ខ្ញុំពុំបានបម្រើបេសកកម្មទេ ។

ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ដូច្នេះព្រះអម្ចាស់នឹងអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានបម្រើជាប្រធានសាខារយៈពេលប្រាំពីរខែ ហើយខ្ញុំព្យាយាមធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយខ្ញុំខិតខំយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីជួយមនុស្សដទៃ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះអម្ចាស់អភ័យទោសដល់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំពុំចង់មានភាពសៅហ្មងនេះនៅថ្ងៃចុងក្រោយនោះទេ ។

លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « ប្អូនប្រុស មើរីឡូ ចូរកុំគិតអំពីរឿងកន្លងទៅធ្វើអ្វី ចូរបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ។ អស់អ្នកដែលក្រឡេកមើលក្រោយនឹងដើរថយក្រោយ ហើយអស់អ្នកដែលសម្លឹងទៅមុខ នោះនឹងរីកចម្រើនឡើង ។ ប្អូនប្រុសមានភាពស្អាតស្អំហើយ » ។

ខ្ញុំរីករាយដោយបានឮរឿងនោះ ហើយខ្ញុំពុំអាចទប់ទឹកភ្នែកនៃអំណរបានឡើយ ។ ពេលនោះហើយដែលខ្ញុំអាចទទួលអារម្មណ៍នៃភាពសុខសាន្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ បន្ទាប់ពីពុំបានទទួលវាអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ។

អារម្មណ៍នោះគឺដូចជាការដកចេញនូវសម្ពាយដ៏ធ្ងន់ពីខ្នងរបស់ខ្ញុំ ។

លោកបានប្រាប់ខ្ញុំនិងភរិយាឲ្យទៅជួបលោក ហើយបានហៅខ្ញុំបម្រើជាប្រធានស្តេក ។

ក្រោយមកអែលឌើរ ម៉ាស្សាហ្គាឌី បានមានប្រសាសន៍ថា « បទពិសោធន៍របស់ប្អូននឹងធ្វើឲ្យប្អូនក្លាយជាប្រធានស្តេក ។ ប្អូននឹងអាចជួយយុវវ័យដែលមានការលំបាក ឬអស់អ្នកដែលពុំមានការគាំទ្រពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួន ។ ប្អូនគ្មានឱកាសបម្រើបេសកកម្ម ប៉ុន្តែនេះគឺជាបេសកកម្មរបស់ប្អូនហើយ ។ ប្អូននឹងជួយបញ្ជូនយុវវ័យឲ្យទៅបម្រើបេសកកម្ម » ។

ក្នុងនាមជាប្រធានស្តេកគោលបំណងមួយសំខាន់របស់ខ្ញុំ គឺជួយយុវជន និងយុវនារីរៀបចំខ្លួនបម្រើបេសកកម្ម ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពាក្យសម្តីត្រឹមត្រូវចំពេលវេលាសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីនិយាយជាមួយយុវវ័យទាំងនោះ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះអម្ចាស់ ដែលបានប្រទានឱកាសដល់ខ្ញុំ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃឲ្យជ្រើសរើសបម្រើបេសកកម្ម ។

កំណត់ចំណាំ ៖ ទោះបីជាកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេផ្សេងៗពីគ្នាក្តី យុវជនជាច្រើនដែលពុំបម្រើបេសកកម្មពុះពារនឹងអារម្មណ៍នៃភាពអាម៉ាស់ស្រដៀងគ្នានេះផងដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យបន្តស្មោះត្រង់ដូចជា មើរីឡូ បានធ្វើ ។ ការធ្វើការជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពអាចជួយពួកគេ រំសាយអារម្មណ៍នៃកំហុសនោះ រួចមានពរជ័យនៃការបម្រើក្នុងការហៅនៃសាសនាចក្រ ហើយរៀបចំខ្លួនទទួលពិធីបរិសុទ្ធពិសិដ្ឋនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។