Lipiec
Wybieram dobro, żyjąc według zasad ewangelii
„Bądźmy wierni wypełniając przykazanie Pana” (1 Nefi 3:16).
Pieśń: „Uczciwie żyj”
(HOPDD, str. 108) lub pieśń wybrana przez ciebie ze śpiewnika Hymny oraz pieśni dla dzieci
Uzupełnij znajdujące się tutaj pomysły własnymi propozycjami. Każdego tygodnia planuj, w jaki sposób (1) przedstawisz doktrynę dzieciom, (2) pomożesz im ją zrozumieć i (3) zastosować w ich życiu. Zadaj sobie pytanie: „Jakie zajęcia pomogą dzieciom w nauce i jak mogę pomóc im odczuwać Ducha?”
Tydzień 1.: Post i modlitwa mogą wzmocnić moje świadectwo.
Przedstaw doktrynę (lekcja poglądowa): Przygotuj dwa paski ze słowami: Post i Modlitwa. Poproś dwoje dzieci, aby stanęły blisko siebie i daj każdemu z nich po jednym z pasków ze słowami. Niech inne dziecko przejdzie między nimi. Poproś, aby pierwsza dwójka dzieci mocno wzięła się pod rękę i niech trzecie dziecko znowu spróbuje przejść między nimi. Zwróć uwagę, że dzieci są dużo silniejsze, kiedy są ze sobą połączone. Wyjaśnij, że post i modlitwa są mają większą moc, kiedy łączymy je ze sobą. Napisz na tablicy: „Post i modlitwa mogą wzmocnić moje świadectwo” i niech dzieci powtórzą to zdanie razem.
Paski ze słowami dostępne są na stronie sharingtime.lds.org
Wzmocnij zrozumienie (słuchanie fragmentów z pism świętych i udział w lekcji poglądowej): Poproś dzieci, aby słuchając, jak czytasz fragment Alma 17:2–3, zastanowiły się nad tym, co zrobili synowie Mosjasza, żeby stać się silnymi w ewangelii. Niech dzieci napinają mięśnie za każdym razem, gdy usłyszą o czymś, co pomogło synom Mosjasza stać się silnymi.
Poprowadź dyskusję na temat postu, zadając kilka pytań, na przykład: „Co to jest post?” „Dlaczego powinniśmy pościć?” „Kiedy powinniśmy pościć?” oraz „Dlaczego powinniśmy się modlić, kiedy pościmy?” (zob. Joseph B. Wirthlin, „Prawo postu”, Liahona, maj 2001, 88–91). Niech każde dziecko, które ma swój wkład w dyskusję, trzyma za jeden koniec kawałka włóczki lub sznurka. Trzymaj w ręce drugi koniec każdego sznurka. Na koniec dyskusji poproś dzieci, które trzymają sznurki, aby wyszły na środek klasy i związały wszystkie kawałki sznurka, tworząc mocną linę. Wyjaśnij, że każdy dodany kawałek sznurka sprawia, że lina jest mocniejsza. Pomóż dzieciom zrozumieć, że w podobny sposób wzmacniamy nasze świadectwo za każdym razem, kiedy pościmy i modlimy się.
Pokaz wizualny pomaga dzieciom w zrozumieniu abstrakcyjnych pojęć.
Tydzień 2.: Bycie uprzejmym to mówienie i robienie miłych rzeczy dla innych.
Przedstaw doktrynę (recytowanie fragmentu z pism świętych): Napisz na tablicy: „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi” (List do Efezjan 4:32), podpisując pod każdym słowem fragmentu cyfry od 1 do 5. Przydziel każdemu dziecku numer od 1 do 5. Rozpocznij zabawę, prosząc, aby wszystkie dzieci z numerem 1 wstały i powiedziały: „Bądźcie”, a następnie szybko usiadły. Potem niech wstaną dzieci z numerem 2, powiedzą: „jedni” i szybko usiądą. Kontynuuj zabawę z resztą zdania. Powtórz tę zabawę kilkakrotnie. Potem poproś wszystkie dzieci, aby powtórzyły razem całe zdanie.
Wzmocnij zrozumienie (słuchanie opowiadania i śpiewanie pieśni): Opowiedz dzieciom jakąś historię na temat uprzejmości, jak na przykład „Pusty wózek” (Liahona, paźdz. 2007, P 2–3). Poproś je, aby podniosły obydwa kciuki do góry, kiedy usłyszą o akcie dobroci w historyjce i niech zwrócą obydwa kciuki w dół, kiedy usłyszą o niemiłym zachowaniu. Zaśpiewajcie pieśń „Chcę być dobry” (HOPDD, 106). Poproś dzieci, aby wstały, kiedy będą śpiewać o tym, dla kogo powinniśmy być uprzejmi. Zaśpiewajcie pieśń jeszcze raz i niech dzieci wskażą kciukami na siebie, śpiewając słowa: „Ja dobry chcę dla każdego być”.
Angażując dzieci w pokazy wizualne, włączasz je do zabawy i pomagasz innym dzieciom w skupieniu uwagi.
Zachęcaj do stosowania (dzielenie się pomysłami dotyczącymi bycia uprzejmym): Opisz kilkoro ludzi w życiu dzieci (takich jak: ojciec, matka, siostra, brat, dziadek, przyjaciel lub nauczyciel) za pomocą paska ze słowami, ilustracji lub prostego przedmiotu (na przykład krawata taty czy laski dziadka). Rozdaj przedmioty kilkorgu dzieciom i poproś je na przód klasy. Niech każde dziecko powie o czymś miłym, co mogłoby powiedzieć lub zrobić dla osoby, którą symbolizuje przedmiot w ich rękach. Następnie niech przekażą swoje paski ze słowami, ilustracje bądź przedmioty innym dzieciom. Powtórzcie zabawę tyle razy, na ile czas pozwoli.
Tydzień 3.: Cześć to głęboki szacunek i miłość do Boga.
Przedstaw doktrynę (śpiewanie piosenki): Przygotuj kilka naszyjników, przyczepiając do sznurka papierowe serca. Napisz na każdym sercu kluczowe wyrazy bądź zdania z pieśni „Naucz mnie chodzić ze światłem” (HOPDD, str. 102) (na przykład: światło, dobro, plon itd.). Zachęć kilkoro dzieci do założenia naszyjników. Zaśpiewajcie „Naucz mnie chodzić ze światłem” i poproś dzieci z naszyjnikami, aby w atmosferze czci podchodziły do przodu klasy, kiedy słowo napisane na ich sercu zostanie zaśpiewane. Poproś dzieci z naszyjnikami, aby ustawiły się według porządku słów pieśni i aby zaśpiewały ją jeszcze raz.
Rysunki serc są dostępne na stronie sharingtime.lds.org
Zachęcaj do stosowania (dyskusja na temat szacunku i czci): Zrób proste rysunki oczu, rąk, stóp, uszu, ust i głowy lub przygotuj papierowe paski, na których napisane są te słowa. Podziel dzieci na grupy i niech każda grupa wybierze jeden lub dwa rysunki bądź paski ze słowami. Niech każda grupa podzieli się kilkoma pomysłami (za pomocą słów i gestów) odnośnie do tego, w jaki sposób ta część ciała może wyrażać cześć, szacunek i miłość do Boga.
Ilustracje są dostępne na stronie sharingtime.lds.org
Tydzień 4.: Uczciwość to mówienie prawdy bez względu na konsekwencje.
Wzmocnij zrozumienie (omawianie konsekwencji): Przygotuj do omówienia kilka sytuacji (zob. NNMWP, 179), w których dzieci stoją w obliczu decyzji w kwestii bycia uczciwym bądź nieuczciwym. Na przykład: „Uderzyłeś swojego brata i twoja mama pyta, dlaczego on płacze”. Zapytaj: „Jakie byłyby tutaj konsekwencje bycia uczciwym?” Następnie zapytaj: „Jakie byłyby tutaj konsekwencje bycia nieuczciwym?” Pomóż dzieciom zrozumieć, że natychmiastowe konsekwencje bycia uczciwym mogą być trudne do zniesienia, ale na dłuższą metę prowadzą do spokoju i szczęścia.
Zachęcaj do stosowania (tworzenie rymowanek): Poproś każdą grupę wiekową (z pomocą ich nauczycieli) o utworzenie jednozdaniowej rymowanki lub wierszyka na temat uczciwości. Na przykład: „Jeśli prawdę na mych ustach mam, Duch jest ze mną i nie jestem sam!” Poproś każdą grupę o podzielenie się swoim wierszykiem z innymi dziećmi. Zachęć je do powtarzania go za każdym razem, gdy odczuwają pokusę, by być nieuczciwymi.