De goede mensen in St. George
Claudio Gonzalez, Antofagasta (Chili)
Illustratie Allen Garns
Toen ik ongeveer 12 jaar was, bekeek ik een kerkfilm waarin president Lorenzo Snow (1814–1901) voor de heiligen der laatste dagen in St. George (Utah, VS) bad die met een enorme droogte kampten.
‘Heer,’ bad president Snow, ‘zegen de goede mensen in St. George.’
De woorden ‘de goede mensen in St. George’ lieten een blijvende indruk op me achter. Ik woonde in Chili en probeerde me voor te stellen wat voor fantastische heiligen ‘de goede mensen in St. George’ waren. Ik wilde ze ontmoeten.
In 2005, meer dan dertig jaar later, trok ons gezin naar Provo (Utah) om onze tweede zoon bij zijn broer aan de Brigham Young University af te zetten. Toen we ’s avonds aankwamen, zei ik: ‘Ik wil de goede mensen in St. George gaan bezoeken.’
‘Maar, Papá,’ protesteerde mijn oudste zoon, ‘St. George is ver weg.’
‘Luister,’ antwoordde ik, ‘Papá heeft de vliegtickets betaald. Papá betaalt het eten. Papá betaalt de benzine. Papá wil maar één ding: de goede mensen in St. George bezoeken!’
‘Oké’, zei mijn zoon toen hij besefte dat ik het meende.
De volgende dag reden we ruim 400 kilometer. Toen we in St. George waren aangekomen, bezochten we het bezoekerscentrum bij de tempel en kregen we een rondleiding door het winterverblijf van president Brigham Young (1801–1877). We bezochten ook de Tabernakel, waar ik mijn gezin even mocht toespreken vanaf hetzelfde spreekgestoelte waar president Snow ‘de goede mensen in St. George’ had toegesproken. We kuierden door de straten en bekeken en ontmoetten verschillende mensen. Ze leken normale, trouwe heiligen der laatste dagen.
Ik was blij dat we de reis gemaakt hadden. Maar toen we naar Chili terugkeerden, besefte ik dat ik ‘de goede mensen in St. George’ al eerder gezien had.
Vanwege mijn werk en kerkroepingen heb ik in Chili veel gereisd. In Calama zag ik jongvolwassenen ernaar streven de geboden te onderhouden. In La Serena zag ik toegewijde ouders samen met hun kinderen ruim op tijd voor de kerkdiensten aankomen. In Antofagasta zag ik heiligen der laatste dagen die elke dag voor het goede opkwamen. In Vallenar, Copiapó, Caldera, Tocopilla en andere plaatsen zag ik leden in gebed neerknielen en vervolgens voorwaarts gaan, ook al hadden ze het niet makkelijk.
Als ik trouwe heiligen der laatste dagen zie die gehoorzaam zijn en volharden – waar ze ook wonen en welke beproevingen ze ook hebben – denk ik: dit zijn de goede mensen in St. George.