Gezinsavond
Omdat ik van mijn gezin houd, heb ik altijd geprobeerd het goede voorbeeld te geven, uit te leggen, te overtuigen, te laten zien, te bidden, te vasten, te spelen, te corrigeren en mij te laten corrigeren. Bovendien heb ik de heilsverordeningen voor mijn gezin verricht, en heb ik zoveel mogelijk het voorbeeld van onze Heiland Jezus Christus gevolgd in de manier waarop Hij zijn kinderen heeft gediend.
‘En voorts, voor zover ouders kinderen hebben in Zion, of in een van haar georganiseerde ringen, en hun niet de leer van bekering en geloof in Christus, de Zoon van de levende God, leren begrijpen, en van de doop en de gave van de Heilige Geest door handoplegging wanneer zij acht jaar oud zijn, dan zal de zonde op het hoofd van de ouders rusten.’1
‘[…] het voorbeeld volgend van onze Heiland volgens hetgeen Hij ons heeft geboden, dan zal het wel met u zijn op de dag van het oordeel. Amen.’2
Jezus Christus heeft ons in alles het goede voorbeeld gegeven: in de doop, het gebed, het oordeel, in wijsheid, mededogen, vergevensgezindheid, nederigheid, gehoorzaamheid, genade, vriendelijkheid en overreding.
De gezinsavond is een van de hulpmiddelen die we in de kerk hebben om ons gezin te versterken, te verenigen, plannen te maken, doelen te stellen, te bidden, leerstellige vragen te beantwoorden en plezier te hebben. In de gezinsavond kunnen wij het voorbeeld van Jezus Christus volgen.
In het lesboek van het seminarie en instituut Het evangelie leren en erin onderwijzen staat: ‘Hij hield van hen, bad voor hen en diende hen voortdurend. Hij vond gelegenheid om bij hen te zijn en zijn liefde te uiten. Hij kende hun interesses, verwachtingen en verlangens, en wist wat er in hun leven speelde.
‘Hij wist wie ze waren en wie ze konden worden. Hij vond unieke manieren om ze tot leren en groei te brengen – manieren die Hij speciaal op hen afstemde. Wanneer ze ergens mee worstelden, liet Hij ze niet aan hun lot over maar bleef Hij ze liefhebben en dienen.
‘Hij bereidde zich voor […] Hij vroeg zijn hemelse Vader om leiding.’3
Soms is ons verlangen om de perfecte gezinsavond te hebben ons grootste struikelblok. Ik herinner me dat we soms moeite hadden om een avond te vinden die paste binnen de schooltaken van onze kinderen, maar als we naar een verstandige balans streefden, slaagden we er altijd in om een oplossing te vinden.
Ik weet nog dat de gezinsavonden waarop we de zendelingen hadden gevraagd om hun onderzoekers mee te brengen voordat ze zich lieten dopen, tot de beste behoorden. Zo konden ze zien hoe het er bij een mormoonse gezinsavond aan toeging, en konden wij ze in het evangelie onderwijzen. Die momenten waren altijd vervuld van de Geest en onze kinderen genoten daarvan.
In de proclamatie over het gezin staat: ‘Man en vrouw hebben de plechtige taak om van elkaar en van hun kinderen te houden, en voor elkaar en hun kinderen te zorgen. Kinderen “zijn een erfdeel des Heren” (Psalmen 127:3). Ouders hebben de heilige plicht om hun kinderen in liefde en rechtschapenheid op te voeden, te voorzien in hun stoffelijke en geestelijke behoeften, en ze te leren dat ze elkaar moeten liefhebben en helpen, de geboden van God moeten naleven, en gezagsgetrouwe burgers behoren te zijn, waar ze zich ook bevinden. De echtelieden – de moeders en vaders – zullen door God verantwoordelijk worden gehouden voor het nakomen van deze verplichtingen.’4
Een andere kwestie die tijdens onze gezinsavond aan bod kwam, was de zelfredzaamheid van ons gezin. We zijn naar onze kinderen toe altijd open geweest, en we hebben altijd samen beslist wat voor leven we konden leiden en hoe we dat konden bereiken. Wat wij als gezin ook belangrijk vonden, was onze familienaam. Omdat we als gezin een erfgoed wilden nalaten, begrepen we dat ‘het goddelijk plan van geluk het mogelijk [maakt] dat familiebanden ook na de dood blijven bestaan’.5
In onze gezinsavonden spraken we over het heilsplan en hoe we dingen in een eeuwig perspectief kunnen zien. We begrepen dat ‘ware leer die begrepen is, tot veranderingen in houding en gedrag [voert]’.6 We reisden met de juiste bedoeling naar de tempel, om verordeningen voor onze voorouders te verrichten. Daardoor voelden we altijd een eeuwige band met ieder van hen.