Si Moroni ug ang Mekaniko
Ni Elder Claudio R. M. Costa
Sa Seventy
“Ug usa ka gamay nga bata moguyod kanila” (2 Nephi 30:12)
Daghang mga tuig ang milabay, ang among pamilya nagdrayb padulong sa São Paulo, Brazil, human mobisita sa mga paryente. Samtang nagdagan mi sa bakilid nga dalan, ang among sakyanan namatay.
Gisulayan namo sa pagpaandar ang sakyanan sulod sa pipila ka minuto. Apan dili na moandar. Gilabyan mi sa mga sakyanan. Walay mihunong aron sa pagtabang.
Sa katapusan giingnan nako ang akong pamilya nga kinahanglan ming mag-ampo. Ang akong unom ka tuig nga anak nga lalaki, si Moroni, miingon, “ayaw kabalaka, Papa. Nag-ampo na ko.”
“Unsay imong giampo?” Nangutana ako.
“Nag-ampo ko sa Langitnong Amahan nga ang tukma nga tawo moagi sa pagtabang nato,” miingon siya.
Sa wala madugay duha ka hayag nga mga suga diha sa luyo sa among sakyanan. Usa kadto ka tow truck. Ang drayber usa ka mekaniko.
“Swerte mo,” miingon siya. “Nahuman nako ang akong trabaho karong adlaw ug mopauli na.”
Giayo niya ang among sakyanan. Dayon gisundan mi niya aron sa pagsiguro nga luwas kaming makapauli.
Nangutana ko ni Moroni kon nasayud ba siya kon unsa ka espesyal kini nga kasinatian. “Siyempre,” miingon siya. “Ang Langitnong Amahan mitubag sa akong pag-ampo. Mao nga karon ako duna nay akong kaugalingong pagpamatuod! Dili na ko manghulam niini kaninyo, Pa.” Ang akong kasingkasing natandog sa matinud-anong ehemplo ni Moroni.
Dako na karon si Moroni, apan nakahinumdom gihapon ko sa iyang maayong ehemplo sa gamay pa siya. Bisan usa ka gamay nga bata, mahimo kang ehemplo ngadto sa imong pamilya ug mga higala.