Uit het zendingsveld
Door dunne muren
De auteur woont in Utah (VS).
We beseften later pas dat we, toen we een gezin in het evangelie onderwezen, ook lesgaven aan de buurman.
Op zending gaf ik met mijn collega zusterzendeling les aan een vrouw die het niet breed had en aan de voet woonde van een grote heuvel dicht bij een kleine vuilnisbelt in een buitenwijk van Asunción (Paraguay).
Soledad en haar man, Oscar, woonden in een kamer van een lang, nauw huis, dat eigenlijk uit een aantal aan elkaar grenzende kamers met hele dunne muren bestond. Elke kamer was een mini-woning met één raam, één deur, één tafel en één bed. In dit gebied stonden wel meer van dit soort houten gebouwen, met rieten daken en vloeren van aarde. Er was klei tussen de scheuren in de muur gestopt om de warmte binnen te houden.
Soledad luisterde
Soledad had drie jonge kinderen. Zelf was ze ook jong, en het was haar teveel geworden. Ze deed wat ze kon om voor haar huis te zorgen en aan de dagelijkse behoeften van haar kinderen te voldoen. Maar ze heette ons altijd welkom en erkende dat ze God nodig had.
Soledad uitte haar gedachten en gevoelens vrijelijk. Ze was verliefd geraakt op Oscar en met hem van huis weggelopen, ook al waren haar ouders erop tegen. Zij en haar man hadden geen opleiding genoten en ze hadden geen vaste baan. Hun toekomst zag er niet rooskleurig uit. Ze vroeg zich af of God haar in de steek had gelaten en of Hij hen strafte omdat ze onverstandige keuzen hadden gemaakt.
Oscar verkocht sieraden aan de deur om zijn gezin te onderhouden. Als hij wat verkocht, kocht hij eten en soms kleine cadeautjes voor de kinderen. Maar als hij weinig had verkocht, kwam hij vaak terneergeslagen, boos en dronken thuis.
We vonden het moeilijk om ze een oplossing aan te reiken voor hun stoffelijke behoeften. Maar we voelden ook dat de Geest ons inspireerde om hen lief te hebben en les te geven, ook al waren we teleurgesteld over hun gebrek aan vooruitgang. Nadat we ze een paar maanden lang bezocht hadden en oprecht hadden gebeden, voelden we dat we ze wat tijd moesten geven om over het geleerde na te denken, het Boek van Mormon te bestuderen en zelf te bidden.
Toen we het aan Soledad uitlegden, was ze overstuur. Ze had het gevoel dat we haar gezin in de steek lieten. Ook vertelde ze ons dat ze in verwachting van een vierde kind was en niet wist hoe ze zouden moeten rondkomen. In haar boosheid zei ze dat we moesten vertrekken en nooit meer terug hoefden te komen.
Juan luisterde ook
Wat we echter niet door hadden, was dat de buurman, Juan, door de muur heen naar onze lessen had geluisterd. Hij was jong, nieuwsgierig en extreem verlegen. Tijdens het luisteren waren er veel vragen in hem opgekomen over het heilsplan, het Boek van Mormon en bekering. Hij had het exemplaar van het Boek van Mormon van Soledad zelfs geleend, erin gelezen en over alles gebeden wat hij in stilte had geleerd.
Er gingen dagen voorbij. Juan maakte zich zorgen omdat we Soledad en Oscar niet meer bezochten. Toen er op een avond een hevige storm op komst was, vroeg hij Soledad waar we woonden en hoe hij contact met ons kon opnemen. Ze zei dat ze het niet wist, dus begon hij te huilen. Hij getuigde tot haar van de waarachtigheid van onze boodschap en rende in de stormachtige nacht weg om ons te zoeken, terwijl het stortregende en de straten in modderige rivieren veranderden.
Uren later was hij moe en had hij het koud, maar hij bleef verder zoeken. Toen hij in de duisternis naar ons zocht, bad hij tot zijn Vader in de hemel en beloofde hij dat hij zich, als Hij hem zou helpen om ons te vinden, zou laten dopen en Hem de rest van zijn leven zou dienen. Ondertussen bad Soledad, die onder de indruk was van Juans getuigenis, dat we terug zouden komen. Juan kwam thuis en bleef twee dagen lang bidden en in het Boek van Mormon lezen. Soledad bad ook oprecht en praatte met Oscar. Ze begonnen samen in het Boek van Mormon te lezen.
En onze hemelse Vader luisterde
Toen mijn collega en ik twee dagen na de storm in gebed knielden, voelden we dat we naar de kleine woningen aan de voet van de heuvel moesten terugkeren. We gingen meteen, en toen we er aankwamen, werden we door Soledad, Oscar, hun kinderen en Juan met tranen van blijdschap en enthousiasme begroet. Ze vertelden ons alles wat er gebeurd was. Sinds die tijd wilden ze allemaal graag meer over het evangelie horen. Kort daarna liet Juan zich dopen, en Soledad en Oscar volgden al snel.
Ik weet nog dat ik me had afgevraagd waarom we zo sterk de indruk hadden gekregen om met de lessen door te gaan, zelfs toen Soledad en Oscar niet goed reageerden. Ik weet nog dat ik me had afgevraagd waarom we het gevoel hadden gekregen dat we dringend terug moesten gaan, ook al had ze ons woedend weggejaagd. Maar toen ik zag hoe gelukkig Juan was, en later Soledad en Oscars gezin, wist ik dat niet alleen Juan door de muur heen had geluisterd, maar dat onze hemelse Vader ook naar al onze gebeden die uit het hart kwamen, had geluisterd,.