ຈົ່ງມີສັດທາ, ບໍ່ແມ່ນຂາດສັດທາ

ໂດຍ ສະຕີບເວັນ ດັບເບິນຢູ ໂອເວັນ

ປະທານອົງການຊາຍໜຸ່ມສາມັນ

ເຮົາຕ້ອງຕັ້ງໃຈໃຊ້ເວລາຖອນຕົວເຮົາຈາກທາງໂລກ ແລ້ວມາເຊື່ອມໂຍງກັບສະຫວັນ.

ຫວ່າງບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນມາຕຽມສຶກສາພຣະຄຳພີ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈັບມືຖືມາ ແລ້ວໄປນັ່ງຕັ່ງໃກ້ຕຽງນອນ ຕັ້ງໃຈວ່າຈະເປີດແອພ ຫ້ອງສະໝຸດພຣະກິດຕິຄຸນ. ເມື່ອເປີດລ໊ອກໂທລະສັບ ຕອນພວມຈະສຶກສາພຣະຄຳພີຢູ່ນັ້ນ ເຈົ້າຂອງເລີຍເຫັນການແຈ້ງ ເປັນຫ້າຫົກອັນວ່າມີຂໍ້ຄວາມ ແລະ ອີເມວເຂົ້າມາໃນຕອນກາງຄືນ. ເລີຍຄິດວ່າ “ຊິຟ້າວກວດເບິ່ງຂໍ້ຄວາມນັ້ນໄວໆກ່ອນ ແລ້ວຈຶ່ງຈະສຶກສາພຣະຄຳພີ.” ໂອ້ຍ ສອງຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາ ຕົນເອງກະຍັງອ່ານຂໍ້ຄວາມ ທັງອີເມວ ຂ່າວ ແລະ ໂພສ໌ທາງສື່ສານມວນຊົນຢູ່. ເມື່ອສະເດືອກຮູ້ວ່າມັນຈັກໂມງແລ້ວ ຈຶ່ງຟ້າວໄປຕຽມຕົວ. ເຊົ້າມື້ນັ້ນ ຕົນເອງເລີຍບໍ່ໄດ້ສຶກສາພຣະຄຳພີ ແລະ ກໍບໍ່ໄດ້ຮັບການບຳລຸງທາງວິນຍານຕາມຄວາມຕັ້ງໃຈຊ້ຳ.

ການບຳລຸງທາງວິນຍານ

ມີຫລາຍຄົນອາດຈະເປັນຄືກັນ. ເທັກໂນໂລຈີສະໄໝໃໝ່ສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃນຫລາຍທາງ. ມັນສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕິດຕໍ່ກັບໝູ່ຄູ່ ແລະ ຄອບຄົວໄດ້ ແລະ ເຮົາກໍໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນ ແລະ ຂ່າວກ່ຽວກັບເຫດການປະຈຸບັນທົ່ວໂລກນຳອີກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນຍັງສາມາດດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງເຮົາ ຈາກການເຊື່ອມໂຍງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໄດ້ ນັ້ນຄືການເຊື່ອມໂຍງກັບສະຫວັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຢ້ຳເຖິງຄຳຂອງສາດສະດາຂອງພວກເຮົາ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ເວົ້າວ່າ: “ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກ ທີ່ຊັບຊ້ອນ ແລະ ມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນຫລາຍ. ສື່ສານມວນຊົນກໍມີບໍລິການຕະຫລອດ 24 ຊົ່ວໂມງ, ບຸກລຸກເຮົາດ້ວຍຂ່າວສານ ຢ່າງບໍ່ເຫືອດຫາຍ. ຖ້າເຮົາຍັງມີຫວັງທີ່ຈະສາມາດໃຈ້ແຍກສຽງ ແລະ ທິດສະດີຂອງມະນຸດ ທີ່ໂຈມຕີຄວາມຈິງ, ແລ້ວເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ວິທີທີ່ຈະໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍ.”

ປະທານແນວສັນ ໄດ້ສອນວ່າ, “ແຕ່ໃນອະນາຄົດ, ມັນຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ທີ່ເຮົາຈະປອດໄພທາງວິນຍານ ຖ້າປາດສະຈາກການນຳພາ, ການຊີ້ນຳ, ການປອບໂຍນ, ແລະ ອິດທິພົນອັນຕໍ່ເນື່ອງຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.”¹

ຫລາຍປີມາແລ້ວ, ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ໄດ້ເລົ່າກ່ຽວກັບກວາງຝູງໜຶ່ງ ທີ່ຖືກກັກຈາກບ່ອນຢູ່ທຳມະຊາດຂອງມັນ ຍ້ອນວ່າມີຫິມະຕົກໜັກ ແລະ ມັນກໍອາດຈະອຶດຫິວຕາຍ. ຄົນທີ່ຫວັງດີ ໄດ້ພະຍາຍາມຊ່ວຍກວາງ ໂດຍການເອົາເຟືອງເປັນລົດມາເທອ້ອມແຖວນັ້ນ—ທຳມະດາ ເຟືອງບໍ່ແມ່ນອາຫານທີ່ກວາງກິນ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຫວັງວ່າເຟືອງຈະຊ່ວຍປະທັງຊີວິດກວາງໃຫ້ກຸ້ມລະດູໜາວ. ໜ້າເສຍດາຍ ຕໍ່ມາກວາງສ່ວນຫລາຍໄດ້ຕາຍ. ກວາງກໍກິນເຟືອງຢູ່ ແຕ່ເຟືອງບໍ່ມີຄຸນປະໂຫຍດຕໍ່ກວາງ ມັນຕາຍອຶດຫິວຢູ່ ເຖິງວ່າຈະມີເຟືອງເຕັມທ້ອງກໍຕາມ.²

ຂ່າວສານຕ່າງໆ ທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບຢ່າງລົ້ນເຫລືອໃນຍຸກຂໍ້ມູນນີ້ ຄືການປຽບໃສ່ທາງວິນຍານ ທີ່ເອົາເຟືອງໃຫ້ກວາງກິນ—ເຮົາຈະກິນໝົດມື້ກະໄດ້ ແຕ່ມັນຈະບໍ່ມີປະໂຫຍດແກ່ເຮົາເລີຍ.

ເຮົາຈະຫາສິ່ງບຳລຸງທີ່ແທ້ຈິງທາງວິນຍານໄດ້ຢູ່ໃສ? ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ສິ່ງນີ້ບໍ່ເປັນສິ່ງທີ່ນິຍົມທາງສື່ສານມວນຊົນ. ເຮົາຈະເຫັນມັນ ເມື່ອເຮົາກ້າວໄປໜ້າຕາມເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ຈັບຮາວເຫຼັກໃຫ້ແໜ້ນເລື້ອຍໆ ແລະ ຮັບສ່ວນໝາກໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ.³ ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຕ້ອງຕັ້ງໃຈໃຊ້ເວລາຖອນຕົວເຮົາຈາກທາງໂລກ ແລ້ວມາເຊື່ອມໂຍງກັບສະຫວັນ.

ລີໄຮໄດ້ເຫັນຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍໃນຄວາມຝັນ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກິນໝາກໄມ້ ແລ້ວເຊົາກິນເພາະວ່າຕຶກໃຫຍ່ ກ້ວາງຂວາງ ແລະ ຄວາມນິຍົມຂອງໂລກລໍ້ໃຈເຂົາເຈົ້າໄປ.⁴ ມັນເປັນໄປໄດ້ສຳລັບຄົນໜຸ່ມທີ່ເຕີບໃຫຍ່ໃນຄອບຄົວໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ໄປການປະຊຸມ ແລະ ຫ້ອງຮຽນໃນໂບດ, ແມ່ນແຕ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນພິທີການຂອງພຣະວິຫານ, ແລະ ແລ້ວຫັນເຫ “ຕົກລົງໄປທາງຕ້ອງຫ້າມ ແລະ [ໄດ້] ສູນຫາຍໄປ.”⁵ ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ? ສຳລັບຫລາຍຄົນແລ້ວ ແມ່ນຍ້ອນເຂົາເຈົ້າປ່ຽນໃຈທາງວິນຍານແບບຜິວເຜີນຊື່ໆ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ປ່ຽນໃຈຢ່າງແທ້ຈິງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບສ່ວນ ແຕ່ຂາດການບຳລຸງ.

ຮູບພາບ

ກິດຈະກຳຂອງຊາວໜຸ່ມ

ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບພໍ້ພວກເຈົ້າຫລາຍຄົນ ທີ່ເປັນຊາວໜຸຸ່ມໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ສະຫລາດ, ເຂັ້ມແຂງ, ແລະ ມີສັດທາ. ພວກເຈົ້າຮູ້ບໍ່ວ່າ ພວກເຈົ້າເປັນບຸດ ແລະ ທິດາ ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະອົງມີວຽກໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດ. ພວກເຈົ້າຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າດ້ວຍ “ສຸດໃຈ, ພະລັງ, ຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ກຳລັງ.”⁶ ພວກເຈົ້າຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ, ໂດຍການເລີ່ມຕົ້ນຢູ່ທີ່ບ້ານ. ພວກເຈົ້າໃຊ້ສັດທາ, ກັບໃຈ, ແລະ ປັບປຸງທຸກມື້, ແລະ ສິ່ງນີ້ນຳຄວາມສຸກທີ່ຍືນຍາວມາໃຫ້ພວກເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າກຳລັງກະກຽມສຳລັບພອນຂອງພຣະວິຫານ ແລະ ໂອກາດອື່ນໆ ທີ່ພວກເຈົ້າຈະມີ ໃນຖານະຜູ້ຕິດຕາມທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ແລະ ພວກເຈົ້າຊ່ວຍຄົນໃນໂລກນີ້ກະກຽມສຳລັບການສະເດັດມາຄັ້ງທີສອງ, ໂດຍການເຊື້ອເຊີນທຸກຄົນໃຫ້ມາຫາພຣະຄຣິດ ແລະ ມາຮັບເອົາພອນຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ພວກເຈົ້າມີການເຊື່ອມໂຍງກັບສະຫວັນ.

ຮູບພາບ

ການໄປພຣະວິຫານຂອງຊາວໜຸ່ມ

ແມ່ນແລ້ວ, ພວກເຈົ້າຈະປະເຊີນກັບການທ້າທາຍ. ແຕ່ທຸກໆລຸ້ນກໍປະເຊີນຄືກັນ. ນີ້ແມ່ນຍຸກຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮົາຕ້ອງມີສັດທາ, ບໍ່ແມ່ນຂາດສັດທາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບການທ້າທາຍຂອງເຮົາ, ແລະ ຜ່ານທາງການເປັນຜູ້ນຳຂອງປະທານແນວສັນ, ພຣະອົງກຳລັງກະກຽມເຮົາເພື່ອພົບກັບພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ການເອີ້ນຂອງສາດສະດາເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເລື່ອງສາດສະໜາຈັກໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ, ຊຶ່ງສົ່ງເສີມໂດຍສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຮັດໃນອາຄານຂອງພວກເຮົາ,⁷ ເປັນການອອກແບບເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາລອດ—ໃຫ້ໝັ້ນແກ່ນ—ໃນຍຸກທີ່ຂາດການບຳລຸງທາງວິນຍານນີ້.

ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ

ສາດສະໜາຈັກທີ່ໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ຄອບຄົວຕ່າງໆຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນໃນທົ່ວໂລກ. ທ່ານອາດມາຈາກຄອບຄົວທີ່ເປັນສະມາຊິກໂບດມາຫລາຍລຸ້ນແລ້ວ. ຫລື ທ່ານອາດເປັນສະມາຊິກໂບດຄົນດຽວໃນຄອບຄົວຂອງທ່ານ. ທ່ານອາດແຕ່ງງານ ຫລື ເປັນໂສດ, ມີລູກ ຫລື ບໍ່ມີລູກໃນຄອບຄົວ.

ບໍ່ວ່າທ່ານຈະຢູ່ໃນສະຖານະການໃດ ທ່ານສາມາດເຮັດໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງການຮຽນຮູ້ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນໄດ້. ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ທ່ານມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ແລະ ຄວາມກ້າວໜ້າທາງວິນຍານຂອງທ່ານ. ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ທ່ານເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງປະທານແນວສັນ ຄື “ເຮັດໃຫ້ບ້ານເຮືອນຂອງທ່ານເປັນສະຖານທີ່ແຫ່ງສັດທາ.”⁸

ຜູ້ປໍລະປັກຈະພະຍາຍາມໂນ້ມນ້າວທ່ານວ່າ ການບຳລຸງທາງວິນຍານບໍ່ຈຳເປັນ ຫລື ຫລອກວ່າ ສິ່ງນັ້ນສາມາດລໍຖ້າໄດ້. ມັນຄືໂຕການແຫ່ງການລໍ້ໃຈ ແລະ ເປັນແຊ້ມແຫ່ງການຜັດມື້ຜັດວັນ. ມັນພະຍາຍາມຫລອກທ່ານວ່າ ສິ່ງອື່ນດ່ວນກວ່າ ແຕ່ແທ້ຈິງແລ້ວ ມັນບໍ່ສຳຄັນເລີຍ. ມັນຈະພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ທ່ານ “ຫຍຸ້ງກັບຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງ” ຈົນວ່າທ່ານລະເລີຍ “ສິ່ງໜຶ່ງ [ທີ່] ຈຳເປັນ.”⁹

ຂ້າພະເຈົ້າຂອບຄຸນທີ່ມີ “ພໍ່ແມ່ທີ່ປະເສີດ,”¹⁰ ທີ່ເບິ່ງແຍງຄອບຄົວໃຫ້ມີການບຳລຸງທາງວິນຍານສະເໝີ, ໃຫ້ມີຄວາມຮັກຫອມກັນ, ແລະ ເຮັດກິດຈະກຳທີ່ດີນຳກັນ. ສິ່ງທີ່ເພິ່ນສິດສອນຂ້າພະເຈົ້າຕອນຍັງນ້ອຍ ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຕົນເອງເປັນຄົນດີ. ພໍ່ແມ່ທັງຫລາຍ, ຈົ່ງສ້າງຄວາມສຳພັນອັນເຂັ້ມແຂງກັບລູກໆຂອງທ່ານ. ລູກຕ້ອງການເວລາຂອງທ່ານຫລາຍກວ່າເກົ່າ ບໍ່ແມ່ນໜ້ອຍກວ່າເກົ່າ.

ການສະໜັບສະໜູນໂດຍສາດສະໜາຈັກ

ເມື່ອທ່ານເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ສາດສະໜາຈັກກໍຈະຄອຍຊ່ວຍເຫລືອທ່ານ. ປະສົບການຂອງເຮົາຈາກໂບດ ສາມາດເຮັດໃຫ້ການບໍາລຸງທາງວິນຍານໃນຄອບຄົວເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນໄດ້. ໃນປີນີ້, ເຮົາກໍໄດ້ເຫັນການຊ່ວຍເຫລືອແບບນີ້ໃນສາດສະໜາຈັກ, ໃນໂຮງຮຽນວັນອາທິດ, ແລະ ໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ. ເຮົາຈະເຫັນແບບນີ້ໃນຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ແລະ ໃນການປະຊຸມຂອງກຸ່ມຍິງໜຸ່ມນຳອີກ. ເລີ່ມຕົ້ນໃນເດືອນມັງກອນທີ່ຈະມາເຖິງນີ້, ຫລັກສູດຂອງການປະຊຸມເຫລົ່ານີ້ ຈະມີການດັດແປງເລັກນ້ອຍ. ເຮົາຍັງຈະເນັ້ນໃສ່ຫົວຂໍ້ພຣະກິດຕິຄຸນຢູ່, ແຕ່ມັນຈະຖືກຈັດໃໝ່ ເຂົ້າກັບ ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ—ສຳລັບບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ. ນີ້ແມ່ນການປ່ຽນແປງເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ມັນຈະສົ່ງຜົນຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ການບໍາລຸງທາງວິນຍານຂອງຊາວໜຸ່ມ.

ການສະໜັບສະໜູນຢ່າງໃດແດ່ ທີ່ສາດສະໜາຈັກມີໃຫ້? ຢູ່ທີ່ໂບດ ເຮົາຮັບສ່ວນສິນລະລຶກ, ຊຶ່ງຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາຕໍ່ພັນທະສັນຍາກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໃນແຕ່ລະອາທິດ. ຢູ່ທີ່ໂບດ ເຮົາເຕົ້າໂຮມກັບຜູ້ເຫລື້ອມໃສຄົນອື່ນໆ ທີ່ໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາອັນດຽວກັນ. ຄວາມສຳພັນອັນຮັກແພງກັນ ຊຶ່ງເຮົາໄດ້ສ້າງມາກັບເພື່ອນສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ສາມາດເປັນສິ່ງຄ້ຳຈູນອັນເຂັ້ມແຂງ ຕໍ່ການເປັນສານຸສິດທີ່ໃຫ້ບ້ານເຮືອນເປັນສູນກາງ.

ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 14 ປີ, ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ເມືອງໃໝ່. ບັດນີ້, ເມື່ອທ່ານຟັງແລ້ວ ກໍບໍ່ຊົງຮ້າຍແຮງປານໃດເນາະ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ຕອນນັັ້ນຕົນເອງເສຍໃຈຫລາຍ. ເພາະວ່າ ຕົນເອງບໍ່ຮູ້ຈັກໃຜເລີຍແຖວນັ້ນ. ທັງຊາຍໜຸ່ມໃນຫວອດຂອງຕົນເອງກໍໄປໂຮງຮຽນຕ່າງຈາກຕົນເອງ. ແລະ ຕາມປະສາເດັກນ້ອຍອາຍຸ 14 ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດວ່າ “ພໍ່ແມ່ ຄືເຮັດແນວນີ້ກັບລູກເນາະ?” ຕອນນັ້ນຄິດວ່າ ຊີວິດຕົນເອງພັງທະລາຍ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ຕະຫລອດການຮ່ວມກິດຈະກຳຂອງຊາຍໜຸ່ມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຜູກມິດ ກັບສະມາຊິກໃນກຸ່ມຂອງຕົນ, ແລະ ໄດ້ເປັນໝູ່ກັນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ສະມາຊິກໃນຝ່າຍອະທິການ ແລະ ຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳຂອງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ກໍໄດ້ເລີ່ມສົນໃຈໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປເບິ່ງກິລາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍນ້ອຍໃຫ້ກຳລັງໃຈ ຊຶ່ງຕົນເອງເກັບໄວ້ຈົນເຖິງເທົ່າທຸກວັນນີ້. ເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ຕິດຕໍ່ກັບຂ້າພະເຈົ້າຫລັງຈາກທີ່ໄປວິທະຍາໄລ ແລະ ຕອນໄປສອນສາດສະໜາ. ມີຄົນໜຶ່ງໄດ້ໄປຮັບຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ສະໜາມບິນຕອນກັບມາບ້ານ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ລືມບຸນຄຸນ ທີ່ອ້າຍນ້ອງເຫລົ່ານີ້ມີຄວາມຮັກແພງ ແລະ ຫວັງດີຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້ານຳພາຂ້າພະເຈົ້າສູ່ທາງສະຫວັນ, ແລະ ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍກ້າວໜ້າ, ມີຄວາມສຸກ, ແລະ ດີໃຈ.

ພວກເຮົາ, ໃນຖານະຜູ້ນຳ ແລະ ພໍ່ແມ່, ຈະຊ່ວຍຊາວໜຸ່ມໃຫ້ຮູ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໂດດດ່ຽວ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເດີນຕາມທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ ໄດ້ແນວໃດ? ນອກເໜືອຈາກການສ້າງຄວາມສຳພັນສ່ວນຕົວແລ້ວ, ເຮົາສາມາດເຊື້ອເຊີນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ໄປເຕົ້າໂຮມກັນ ບໍ່ວ່ານ້ອຍ ຫລື ໃຫຍ່ໄດ້—ຄືຈາກການໄປກອງປະຊຸມເພື່ອຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຊາວໜຸ່ມ ແລະ ໄປຄ້າຍຊາວໜຸ່ມ ຈົນເຖິງການໄປກິດຈະກຳຂອງກຸ່ມ ແລະ ກິດຈະກຳຫ້ອງຮຽນທຸກອາທິດ. ຢ່າປະໝາດພະລັງທີ່ມາຈາກການໄປເຕົ້າໂຮມກັບຄົນອື່ນທີ່ຢາກເພີ່ມພະລັງຄືກັນ. ອະທິການ ແລະ ຜູ້ນຳທັງຫລາຍ, ກະລຸນາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ການບຳລຸງເດັກນ້ອຍ ແລະ ຊາວໜຸ່ມ ໃນຫວອດຂອງພວກທ່ານ. ລູກຕ້ອງການເວລາຂອງທ່ານຫລາຍກວ່າເກົ່າ ບໍ່ແມ່ນໜ້ອຍກວ່າເກົ່າ.

ບໍ່ວ່າທ່ານຈະເປັນຜູ້ນຳ, ເປັນເພື່ອນບ້ານ, ເປັນສະມາຊິກຂອງກຸ່ມ, ຫລື ເປັນພຽງສະມາຊິກນຳກັນກໍຕາມ, ຖ້າຫາກທ່ານມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອຄົນໜຸ່ມຜູ້ໜຶ່ງ, ໃຫ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າເຊື່ອມໂຍງກັບສະຫວັນ. ອິດທິພົນຂອງທ່ານອາດເປັນ “ການສະໜັບສະໜູນຂອງສາດສະໜາ” ທີ່ຄົນໜຸ່ມຕ້ອງການ.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະເຢຊູຄືພຣະປະມຸກຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້. ພຣະອົງດົນໃຈຜູ້ນຳຂອງເຮົາ ແລະ ນຳເຮົາໄປສູ່ການບຳລຸງທາງວິນຍານ ທີ່ເຮົາຕ້ອງມີເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ ແລະ ມີຊີວິດຢູ່ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ. ການບຳລຸງທາງວິນຍານນັ້ນ ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີສັດທາ ບໍ່ແມ່ນຂາດສັດທາ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.