ជំពូកទី ៣៥
ការផ្សាយព្រះបន្ទូលបំផ្លាញកលល្បិចរបស់ពួកសាសន៍សូរាំ — ពួកគេបណ្ដេញពួកជនដែលប្រែចិត្តជឿ ហើយដែលរួបរួមជាមួយនឹងប្រជាជនអាំម៉ូននៅដែនដីយើសុនចេញ — អាលម៉ាមានទុក្ខសោកដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតនៃប្រជាជន។ ប្រមាណជាឆ្នាំ ៧៤ ម.គ.ស.។
១ឥឡូវនេះ ហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា បន្ទាប់ពីអាមូលេកបានបញ្ចប់នូវពាក្យទាំងនេះហើយ នោះពួកគេបានដកខ្លួនថយចេញពីហ្វូងមនុស្ស ហើយបានឆ្លងចូលទៅដែនដីយើសុន។
២មែនហើយ ឯបងប្អូនឯទៀតក្រៅពីនេះ បន្ទាប់ពីបានផ្សាយព្រះបន្ទូលដល់ពួកសូរាំហើយ ក៏បានឆ្លងមកឯដែនដីយើសុនដែរ។
៣ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា បន្ទាប់ពីពួកសាសន៍សូរាំមួយច្រើន បានប្រឹក្សាគ្នាអំពីព្រះបន្ទូលទាំងឡាយ ដែលបានផ្សាយប្រាប់គេ នោះពួកគេក៏ខឹងដោយព្រោះព្រះបន្ទូលទាំងនោះ ត្បិតព្រះបន្ទូលទាំងនោះបានបំផ្លាញកកលល្បិចរបស់គេ ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកគេពុំព្រមស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលទាំងនោះឡើយ។
៤ហើយពួកគេបានចាត់ឲ្យហៅ ហើយឲ្យប្រជាជនទាំងអស់ ទូទៅអស់ទាំងដែនដី ឲ្យមកជួបជុំគ្នា ហើយពិគ្រោះនឹងពួកគេអំពីព្រះបន្ទូលទាំងឡាយដែលបាននិយាយមក។
៥ឥឡូវនេះ ពួកអ្នកត្រួតត្រារបស់គេ និងពួកសង្ឃរបស់គេ និងពួកគ្រូរបស់គេ ពុំបានឲ្យប្រជាជនដឹងអំពីបំណងរបស់គេឡើយ ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកគេបានដឹងអំពីគំនិតនៃប្រជាជនទាំងអស់ដោយសម្ងាត់។
៦ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា បន្ទាប់ពីពួកគេបានដឹងអំពីគំនិតនៃប្រជាជនទាំងអស់ហើយ គឺអស់អ្នកណាដែលគាំទ្រព្រះបន្ទូល ដែលបានថ្លែងដោយអាលម៉ា និងបងប្អូនលោក នោះត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីដែនដី ហើយពួកគេមានចំនួនច្រើន ហើយពួកគេក៏ឆ្លងមកឯដែនដីយើសុនដែរ។
៧ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា អាលម៉ា និងបងប្អូនលោកបានធ្វើការងារបម្រើដល់ពួកគេ។
៨ឥឡូវនេះ ប្រជាជននៃសាសន៍សូរាំខឹងនឹងប្រជាជនអាំម៉ូន ដែលនៅដែនដីយើសុន ហើយមេត្រួតត្រានៃពួកសូរាំ ដែលជាមនុស្សដ៏សែនទុច្ចរិត បានចាត់ឲ្យមនុស្សទៅសុំឲ្យប្រជាជនអាំម៉ូន បណ្ដេញចេញពីដែនដីគេនូវអស់អ្នកណា ដែលមកពីពួកគេ ដែលបានឆ្លងចូលមកក្នុងដែនដីនោះ។
៩ហើយគាត់បានបញ្ចេញពាក្យគំរាមកំហែងជាច្រើនទាស់នឹងពួកគេ។ ហើយឥឡូវនេះ ប្រជាជនអាំម៉ូន ពុំខ្លាចពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេទេ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេពុំបានបណ្ដេញអ្នកទាំងនោះចេញឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេបានទទួលអស់អ្នកក្រនៃពួកសាសន៍សូរាំ ដែលបានឆ្លងចូលមករកគេ ហើយគេបានកចិញ្ចឹមពួកនោះ ហើយបានផ្ដល់សំលៀកបំពាក់ ហើយបានឲ្យដីទុកជាកេរ្តិ៍អាករដល់គេ ហើយពួកគេបានជួយឧបត្ថម្ភអ្នកទាំងនោះ ស្របតាមអ្វីៗដែលគេត្រូវការ។
១០ឥឡូវនេះ ការណ៍នេះបានចាក់រុកឲ្យពួកសូរាំកាន់តែខឹងនឹងប្រជាជនអាំម៉ូន ហើយពួកគេបានចាប់ផ្ដើមរួបរួមជាមួយនឹងពួកលេមិន ហើយចាក់រុកឲ្យពួកគេខឹងនឹងប្រជាជនអាំម៉ូនដែរ។
១១ម្ល៉ោះហើយ ពួកសូរាំ និងពួកលេមិនបានចាប់ផ្ដើមរៀបចំធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងប្រជាជនអាំម៉ូន ព្រមទាំងប្រឆាំងនឹងពួកនីហ្វៃផង។
១២ម្ល៉ោះហើយ ក៏ចប់ឆ្នាំទីដប់ប្រាំពីរក្នុងរជ្ជកាលនៃពួកចៅក្រមទៅលើប្រជាជននីហ្វៃ។
១៣ហើយប្រជាជនអាំម៉ូនបានចាកចេញពីដែនដីយើសុន ហើយបានឆ្លងចូលមកក្នុងដែនដីមេលេក ហើយបានទុកកន្លែងក្នុងដែនដីយើសុន សម្រាប់ពលទ័ពសាសន៍នីហ្វៃវិញ ដើម្បីពួកគេអាចតតាំងជាមួយនឹងពលទ័ពសាសន៍លេមិន និងពលទ័ពសាសន៍សូរាំ ម្ល៉ោះហើយ សង្គ្រាម បានចាប់ផ្ដើមឡើង រវាងពួកលេមិននឹងពួកនីហ្វៃ នៅឆ្នាំទីដប់ប្រាំបីក្នុងរជ្ជកាលនៃចៅក្រម ហើយកដំណើររឿងអំពីសង្គ្រាមទាំងឡាយរបស់គេ នឹងត្រូវបានរៀបរាប់នៅពេលខាងក្រោយ។
១៤ហើយអាលម៉ា និងអាំម៉ូន និងបងប្អូនគេ និងកូនប្រុសពីរនាក់របស់អាលម៉ា ក៏ត្រឡប់ទៅដែនដីសារ៉ាហិមឡាវិញ បន្ទាប់ពីបានធ្វើជាគ្រឿងឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តនៃព្រះ ក្នុងការនាំពួកសាសន៍សូរាំកជាច្រើនឲ្យប្រែចិត្ត ហើយអស់អ្នកណាដែលត្រូវបាននាំឲ្យប្រែចិត្តនោះ ត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីដែនដី ប៉ុន្តែពួកគេមានដីទុកសម្រាប់ជាកេរ្តិ៍អាករដល់គេនៅក្នុងដែនដីយើសុន ហើយពួកគេបានកាន់អាវុធ ដើម្បីការពារខ្លួន និងប្រពន្ធ និងកូនចៅរបស់គេ និងដីរបស់គេ។
១៥ឥឡូវនេះ អាលម៉ា ដោយកើតទុក្ខព្រោះតែអំពើទុច្ចរិតរបស់ប្រជាជនលោក មែនហើយ ព្រោះតែសង្គ្រាមទាំងឡាយ និងការខ្ចាយឈាម និងការទាស់ទែងគ្នានៅក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយដោយបានប្រកាសប្រាប់នូវព្រះបន្ទូល ឬបានចាត់ឲ្យទៅប្រកាសព្រះបន្ទូល នៅក្នុង ចំណោមប្រជាជនទាំងអស់នៅគ្រប់ទីក្រុង ហើយដោយបានឃើញថា ចិត្តរបស់ប្រជាជនបានចាប់ផ្ដើមរឹងរូស ហើយថា ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមកអាក់អន់ចិត្ត ដោយព្រោះភាពតឹងរឹងនៃព្រះបន្ទូល នោះចិត្តលោកមានការសោកសៅជាខ្លាំង។
១៦ហេតុដូច្នេះហើយ លោកបានចាត់ឲ្យកូនប្រុសៗរបស់លោកមកប្រជុំគ្នា ដើម្បីលោកអាចប្រទានកិច្ចការកកាន់កាប់មួយរៀងៗខ្លួនដាច់ឡែកពីគ្នា អំពីការណ៍ទាំងឡាយដែលទាក់ទងទៅនឹងសេចក្ដីសុចរិត។ ហើយយើងមានដំណើររឿងអំពីបញ្ជាទាំងឡាយរបស់លោក ដែលលោកបានប្រទានឲ្យពួកគេ ស្របតាមបញ្ជីរបស់លោកផ្ទាល់៕