«Ես կկամենայի, որ դուք հիշեք», Լիահոնա, սեպտ. 2023:
«Ես կկամենայի, որ դուք հիշեիք»
Մոսիա 3.19
Մեզանից յուրաքանչյուրին տրվել են անձնավորված հիշեցումներ Քրիստոսի մասին: Նայեք դրանց և հիշեք Նրան:
Դրվագ՝ Քրիստոսը և հարուստ երիտասարդ կառավարիչը, Հեյնրիխ Հոֆման
Որպես մեր մահկանացու փորձառության մաս, մենք բոլորս ենթակա ենք ոչ միայն մոռացության վարագույրի, այլև մոռացության վիճակի: Մոռացության վարագույրը ստիպում է մեզ մոռանալ տեսարաններն ու ճշմարտությունները, որոնք մենք իմացել ենք մեր նախաերկրային վիճակում: Մեր մոռացության վիճակը հանգեցնում է նրան, որ մենք մոռանում ենք և շեղվում ենք ճշմարտություններից, որոնք մենք սովորել կամ կրկին սովորում ենք այս կյանքում: Եթե մենք չհաղթահարենք մոռացության մեր ընկած վիճակը, մենք, բնականաբար, կդառնանք «սրընթաց անօրինություն գործելիս, բայց դանդաղ Տիրոջը՝ [մեր] Աստծուն հիշելիս» (1 Նեփի 17.45):
Քրիստոսի հիշեցումներ
Իր տված յուրաքանչյուր պատվիրանով Աստված խոստանում է «ուղի պատրաստել [մեզ] համար, որպեսզի [մենք] կարողանանք իրագործել այն, ինչ նա պատվիրում է» (1 Նեփի 3.7): Որպեսզի մենք կարողանանք հնազանդվել Նրա՝ հիշելու պատվիրանին, Տերը պատրաստել է հիշեցումներ:
Իրոք, բոլոր բաները ստեղծվել և արարվել են վկայելու և մեզ Քրիստոսի մասին հիշեցնելու համար (տես Մովսես 6.63, տես նաև Ալմա 30.44): Նախատեսված է, օրինակ, որ մենք հիշենք Նրան, «երբ անտառների միջով [մենք] թափառում ենք և լսում ենք, որ թռչունները քաղցր երգում են ծառերի վրա»:1 Քարերը նույնիսկ կարող են աղաղակել՝ որպես վկայություն և հիշեցում Հիսուսի մասին (տես Ղուկաս 19.40): Իրականում, ողջ երկիրը՝ թե՛ լսողական, թե՛ տեսողական, հիանալի վկայություն և ապշեցուցիչ հիշեցումներ է տալիս իր Արարչի մասին։
Պատահական թվացող հիշեցումները ամբողջ ստեղծագործության մեջ ավելանում են ավելի պաշտոնական հիշեցումներով, որոնք մենք գտնում ենք սուրբ արարողություններում: Աբինադին ուսուցանել է, որ հին Իսրայելին տրվել են խիստ արարողություններ, որոնք պետք է կատարվեն, որպեսզի «պահպանե[ն] դրանք ի հիշողություն Աստծո և նրա հանդեպ իրենց պարտականությունների» (Մոսիա 13.30): Ժամանակակից մարգարեները նույն բանն են ուսուցանել: Նախագահ Սպենսեր Վ. Քիմբալը (1895–1985) հայտարարել է. «Կարծում եմ, որ երբեք հավատուրաց չի լինի, երբեք հանցագործություն չի լինի, եթե մարդիկ հիշեն, իսկապես հիշեն այն բաները, որոնք ուխտել էին ջրի եզրին կամ հաղորդության սեղանի շուրջ և տաճարում»:2
Քրիստոսի Քավությունը և՛ համընդհանուր է, և՛ անհատական: Այդպես են նաև Նրա հիշեցումները: Ուստի, բոլորին առաջարկվող միատեսակ արարողություններից բացի՝ Նա մեզ տալիս է Իր մասին տարբեր և անհատականացված հիշեցումներ: Օրինակ՝ սովորական կավը կամ ցեխը, ամենայն հավանականությամբ, չեն ստիպի, որ շատ մարդիկ հիշեն Հիսուսին կամ շատ հույզեր կամ երախտագիտություն զգան: Այնուամենայնիվ, այն մարդը, ում տեսողությունը վերականգնվեց, երբ Հիսուսը կավով օծեց նրա աչքերը, հավանաբար, սիրով հիշում էր Հիսուսին ամեն անգամ, երբ նա նայում էր կավին՝ ցեխին (տես Հովհաննես 9.6–7): Հավանական չէ նաև, որ Նեեմանը երբևէ կարողանար տեսնել գետը, հատկապես Հորդանանը, առանց մտածելու Տիրոջ մասին, ով բժշկեց իրեն այնտեղ (տես Դ Թագավորաց 5.1–15): Մեզանից յուրաքանչյուրին տրվել են մեկ կամ մի քանի անհատականացված հիշեցումներ Քրիստոսի մասին: Նայեք դրանց և հիշեք Նրան:
Ներկայացնել տարբեր առարկաներ և գործողություններ, որոնք օգնում են մեզ արձանագրել Քրիստոսի մասին
Արձանագրություններն ու պատմությունները լրացուցիչ բաներ են, որոնք Տերն է պատրաստել, որպեսզի օգնի մեզ հնազանդվել հիշելու Նրա պատվիրանին: Սուրբ գրությունները՝ Իր զավակների հետ Աստծո գործերի մասին գրանցումները, հաճախ խոսում են Նրա «անվան մասին» «վկայություն բերելու» վերաբերյալ (տես Բ Կորնթացիս 8.3, Ա Հովհաննես 5.7, 1 Նեփի 10.10, 12.7, Վարդապետություն և Ուխտեր 109.31, 112.4):
Սրբազան գրանցումները, ներառյալ անձնական օրագրերը, օգնում են մեզ վկայություն բերել: Հոգու հետ ունեցած խորիմաստ պահերը պարգև է, որը մենք երբեք չենք մոռանա: Բայց մոռացության մեր վիճակը հանգեցնում է նրան, որ ժամանակի ընթացքում մարում է նույնիսկ ամենախորը փորձառությունների աշխուժությունը: Օրագրային գրառումը, լուսանկարը կամ գրանցումը կարող են օգնել մեզ ոչ միայն հիշել խորիմաստ պահերը, այլ նաև հետ բերել այն զգացողություններն ու Հոգին, որը մենք զգացել ենք: Ուստի զարմանալի չէ, որ Եկեղեցու կազմավորումից հետո այս տնտեսության մեջ առաջին պատվիրանը հետևյալն էր. «Մի հիշատակարան պիտի պահվի ձեր մեջ» (Վարդապետություն և Ուխտեր 21.1): Ճիշտ պահված գրառումներն ընդլայնում են մեր հիշողությունը և կարող են «համոզել [մեզ մեր] ուղիների սխալմունքների վերաբերյալ, և [մեզ] բերել [մեր] Աստծո իմացությանը» (տես Ալմա 37.8):
Ի վերջո, մենք իհարկե, ի վիճակի ենք ճշմարտության մասին վկայություն բերել, քանի որ ստացել ենք ճշմարտության վկայություն Սուրբ Հոգուց, որը «երկնքի վկայությունն է» (Մովսես 6.61): Այս դերում Սուրբ Հոգին արձանագրում է ճշմարտությունը «[մեր] սրտ[երի] մարմնեղեն տախտակների վրա» (Բ Կորնթացիս 3.3): Նա օգնում է մեզ հիշել Քրիստոսին և այն ամենը, ինչ Նա սովորեցրել է մեզ (տես Հովհաննես 14.26):
Հիսուսի, արձանագրությունների, Սուրբ Հոգու և հիշելու միջև կապը ցուցադրված է Մորոնի 10.3–5 հատվածներում: Մեզ խոստացել են, որ եթե մենք կարդանք Մորմոնի Գիրքը՝ սուրբ հիշատակարանը, հիշողության ոգով և խնդրենք Աստծուն՝ Քրիստոսի անունով մաքուր սրտով, անկեղծ միտումով, հավատք ունենալով առ Քրիստոս, Սուրբ Հոգին կհայտնի մեզ դրանց ճշմարտության մասին: Եվ եթե այդ արձանագրությունը ճշմարիտ է, ապա Հիսուսը Քրիստոսն է:
Ալմա, բարձրացիր, Վալտեր Ռեյն
Հիշեք, որ պետք է փրկագնվեք
Հիսուսին հիշելը հանգեցնում է փրկագնման և փրկության: Մտածեք, թե ինչ դեր է խաղացել հիշողությունը երիտասարդ Ալմայի փրկագնման գործում: Երբ հրեշտակը հայտնվեց Ալմային, նա պատվիրեց Ալմային. «Այլևս մի ջանա կործանել եկեղեցին»: Բայց նույնիսկ նախքան այդ պատվիրանի հրապարակումը՝ հրեշտակը հայտարարեց. «Հիշիր քո հայրերի գերությունը ․․․ և հիշիր որքան մեծ բաներ [Հիսուսը] արեց նրանց համար. քանզի նրանքճորտության մեջ էին, և նա ազատեց նրանց» (Մոսիա 27.16 շեշտադրումն ավելացված է):
Հրեշտակի հիշելու հանձնարարությունը պարզապես իմաստուն հրահանգ չէր, որն ունի լայն կիրառություն։ Ալմայի համար դա հատուկ հուշում էր՝ սիրալիր հուշում, թե նա ինչպես կարող էր փրկվել մոտալուտ մահվան փորձությունից:
Քսան կամ ավելի տարի անց Ալման իր որդի Հելամանին պատմեց դրամատիկ մանրամասներով, թե ինչի միջով էր նա անցել, երբ երեք օր պառկած էր անդամալույծ և անխոս՝ «ապաշխարելով մինչև մահվան եզրը» (Մոսիա 27.28): Հրեշտակի հեռանալուց հետո Ալման հիշեց, այո, բայց այն ամենը, ինչ նա կարող էր հիշել, իր մեղքերն էին:
«Ես պրկված էի հավերժական տանջանքից», - հիշում է Ալման: «… Այո, ես հիշում էի իմ բոլոր մեղքերն ու անօրինությունները, որոնց համար տանջվում էի դժոխքի ցավերով» (Ալմա 36.12–13): Աստծո առաջ կանգնելու միտքը Ալմային լցրեց այնպիսի «աննկարագրելի սոսկումով», որ նա մտածեց փախչել, ոչ թե պարզապես մեռնել, այլ «արտաքսվել ու բնաջինջ լինել» (Ալմա 36.14–15):
Այստեղ մենք պետք է դադար տանք և հասկանանք. Ալման պարզապես չէր վճարում ինչ-որ սարսափելի եռօրյա տույժ, որը նախապես որոշված էր լինելու նրա մեղքերի պատշաճ հետևանքը: Ոչ, առաջին երեք օրերին նա գտնվում էր եզրագծի ծայրին, երբ «օղակված էր մահվան հավիտենական շղթաներով» (Ալմա 36.18, շեշտադրումն ավելացված է):
Անշուշտ, նա կմնար այս սարսափելի վիճակում երեք օրից ավելի՝ անորոշ ժամանակով, եթե չլիներ այն փաստը, որ, ողորմածաբար, նա ինչ-որ կերպ, ինչ-որ տեղից հիշեց, որ իր հայրը մարգարեացել էր «մի Հիսուս Քրիստոսի, մի Աստծո Որդու գալստյան վերաբերյալ՝ քավելու համար աշխարհի մեղքերը»։ Ապա նա ասել է.
«Արդ, երբ դատողությունս որսաց այս միտքը, ես գոչեցի իմ սրտում. Ո՜վ Հիսուս, դո՛ւ, Աստծո՛ Որդի, ողորմություն ունեցիր իմ հանդեպ, որ դառը մաղձի մեջ եմ, և օղակված եմ մահվան հավիտենական շղթաներով:
Եվ արդ, ահա, երբ ես մտածեցի այս, ես այլևս չկարողացա հիշել իմ ցավերը. այո, ես այլևս տակնուվրա չէի լինում իմ մեղքերի հիշողությունից» (Ալմա 36.17–19):
Ալման հետևել էր հրեշտակի՝ հիշելու հորդորին: Նա հիշեց Հիսուսին: Եվ ճիշտ ինչպես Հիսուսն ազատեց Ալմայի հայրերին իրենց գերությունից, այնպես էլ Նա Ալմային ազատեց իր գերությունից:
Ինչ քնքուշ ողորմություն և հզոր փրկություն։ Սրտի և մտքի ինչ զարմանալի փոփոխություն։ Ալման, որն ընդամենը մի քանի րոպե առաջ մտածում էր փախչել Աստծո ներկայությունից՝ «բնաջինջ լինելով», այժմ պատկերացրեց Աստծուն և Նրա սուրբ հրեշտակներին, և նրա «հոգին տենչում էր լինել այնտեղ» (Ալմա 36.22):
Այդ հրաշք կերպարանափոխությունը գործի դրվեց պարզ հիշողության միջոցով: Ալմայի փորձառությունը բառացի իմաստ է տալիս Բենիամին թագավորի վերջին քարոզի վերջին խոսքերին. «Եվ այժմ, ով մարդ, հիշիր և մի կորչիր» (Մոսիա 4.30):
Նա հիշում է մեզ
Քանի որ մենք միշտ ձգտում ենք հիշել Հիսուսին, կարևոր է հիշել, որ Նա միշտ հիշում է մեզ: Նա մեզ «[Իր] ձեռքերի ափերի մեջ [է] փորագրել» (տես Եսայիա 49.16)։ Մտածեք դրա մասին. բարերար Հիսուսը չի մոռանա, չի կարող մոռանալ մեզ, սակայն Նա այնքան հեշտությամբ և պատրաստակամորեն մոռանում է մեր մեղքերը, որոնք այդպես ցավ են պատճառել իրեն:
Դա արժե հիշել: