ការពិចារណា
ហ្វូងសត្វអំពិលអំពែក
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ ផ្លរីដា ស.រ.អា. ។
តើយើងកំពុងផ្ដោតលើរង្វាន់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច — ឬអ្វីមួយផ្សេងទៀតដែរឬទេ ?
រចនារូបភាព ដោយ ស៊ូប៉ានសា វ៉ង់វីរៈផាប
ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានធ្វើការនៅតំបន់បុរាណវត្ថុវិទ្យាមួយ ដែលមានឈ្មោះថា អាគូអាតេកា ដែលមានទីតាំងនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលដ៏ស្រស់ស្អាតមួយរបស់ប្រទេសក្វាតេម៉ាឡា ដោយត្រូវធ្វើដំណើរតាមទូកឆ្លងកាត់ទន្លេប៉េតិចបាទុនដែលបត់បែន ។
មានល្ងាចមួយ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅអាគូអាតេកាវិញជាមួយនឹងពួកបុរាណវិទូមួយចំនួន បន្ទាប់ពីចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃនៅតំបន់ក្បែរនោះ ។ កាលយើងធ្វើដំណើរតាមទូកឆ្ពោះទៅកាន់ទន្លេនោះ ដោយមានឮតែសំឡេងម៉ាស៊ីន និង សំឡេងសត្វល្អិតយំ ខ្ញុំបានទម្រេតខ្លួនទៅលើទូក ដោយរីករាយនឹងការធ្វើដំណើរដ៏សុខសាន្ត ហើយគ្មានពន្លឺព្រះចន្ទ ជាយប់ដែលមានផ្ទៃមេឃស្រឡះខុសពីធម្មតា ។ កាលទូកធ្វើដំណើរតាមទន្លេនោះដែលមានផ្លូវបត់បែន ខ្ញុំបានព្យាយាមផ្ដោតអារម្មណ៍ខ្ញុំមើលតាមទិសផ្កាយរះនៅភាគខាងជើង ។ ពេលខ្លះ ផ្កាយរះនៅភាគខាងជើងនោះ ត្រូវបានបិទបាំងដោយស្រមោលដ៏ខ្មៅងងឹតរបស់ដើមឈើដែលដុះតម្រៀបតាមមាត់ទន្លេ ប៉ុន្តែវាតែងលេចមកវិញជានិច្ច ។
នៅត្រង់ផ្លូវបត់មួយក្នុងទន្លេនោះ ផ្កាយរះនៅភាគខាងជើងនោះបានបាំងដោយចុងឈើជាថ្មីម្ដងទៀត ។ កាលទូកបានបត់ទៅភាគខាងត្បូង ភ្លាមនោះខ្ញុំបានឃើញវាម្ដងទៀត ដោយមានអារម្មណ៍ដូចជាទាហានជើងទឹកកាលពីសម័យមុន ហើយមានមោទនភាពពីសមត្ថភាពខ្ញុំក្នុងការផ្ដោតអារម្មណ៍ ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីមើលវាបានមួយនាទី ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានមើលច្រឡំ ៖ ខ្ញុំមិនបានមើលឃើញផ្កាយរះនៅភាគខាងជើង ឬផ្កាយណាមួយនោះទេ ។ ខ្ញុំកំពុងមើលសត្វអំពិលអំពែក ។
នៅពេលនោះទើបខ្ញុំបានដឹងថា « ផ្កាយ » ជាច្រើនដែលនៅខាងលើខ្ញុំនោះគឺជាហ្វូងសត្វអំពិលអំពែក ដែលកំពុងហោះហើរសំកាំងនៅលើវេហានាយប់ដ៏សែនមនោរម្យ ។ រឿងដ៏អស្ចារ្យគឺថា ពន្លឺភ្លឺចិញ្ចែងនៃហ្វូងសត្វអំពិលអំពែកជាច្រើនស្ទើរតែដូចគ្នានឹងពន្លឺផ្កាយ និងកញ្ចុំផ្កាយដែលមានចម្ងាយដ៏វែងឆ្ងាយដែរ ហើយការជិះទូកបត់បែនតាមទន្លេនោះងាយនឹងធ្វើឲ្យវត្ថុទាំងពីរនេះច្រឡំគ្នាណាស់ ។
« តើខ្ញុំអាចមើលច្រឡំសត្វអំពិលអំពែកដ៏តូចមួយក្បាលថា ជាផ្កាយមួយដ៏ធំបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ? » ខ្ញុំមានការងឿងឆ្ងល់ ។ ចម្លើយគឺច្បាស់ថា ៖ គឺវាអាស្រ័យទៅលើទស្សនៈ ។ ពន្លឺព្រិចៗនៃហ្វូងសត្វអំពិលអំពែកស្រដៀងគ្នាទៅនឹងពន្លឺផ្កាយ ដរាបណាហ្វូងសត្វអំពិលអំពែកហើរពីលើក្បាលខ្ញុំពីរទៅបីម៉ែត្រ រីឯផ្កាយវិញមានចម្ងាយដ៏ឆ្ងាយ ។ ចំពោះទស្សនៈខ្ញុំ វត្ថុទាំងពីរនេះស្ទើរតែស្រដៀងគ្នាបេះបិទ ។
ដូចជាហ្វូងសត្វអំពិលអំពែកដែរ ការល្បួង និង ការសាកល្បងហាក់ដូចជាធំក្រៃ លែង ដោយសារវាស្ថិតនៅជិតបង្កើយ ។ ដូចគ្នានេះដែរ ពរជ័យដែលបានសន្យាប្រៀបបានទៅនឹងផ្កាយអាចត្រូវបានគេមើលឃើញថានៅដ៏សែនឆ្ងាយអនេក ។
ការខ្វះនូវការមើលឃើញវែងឆ្ងាយខាងវិញ្ញាណរបស់យើង អាចទទួលបាននូវលទ្ធផលជាច្រើន ។ កាលណារង្វាន់មើលទៅកាន់តែឆ្ងាយ យើងក៏ត្រូវបានល្បួងកាន់តែច្រើនឲ្យគិតថាយើងអាចពន្យារពេលនៃការប្រែចិត្តរបស់យើង ហើយនៅតែបានត្រឡប់ទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ដើម្បីទទួលកេរមរតកដ៏អស់កល្បរបស់យើង ( សូមមើល អាលម៉ា 34:33–34 ) ។ យើងប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមសង្ស័យពីរង្វាន់អស់កល្បជានិច្ចនោះ ឬសម្រេចចិត្តថា ការប្រព្រឹត្តតាមមនុស្សខាងសាច់ឈាមនៅពេលនេះពិតជាសប្បាយជាងការរង់ចាំពរជ័យ ដែលនឹងកើតមាននៅពេលក្រោយដ៏យូរនោះ ។ យើងប្រហែលជាភ័យខ្លាចចំពោះភាពស្មុគស្មាញឥតឈប់ឈរដ៏យូរទាស់នឹងអំពើបាប ឬខ្វះនូវសេចក្ដីជំនឿថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងជួយយើងឲ្យទប់ទល់ការវាយប្រហាររបស់សាតាំង ។
ម្ដងម្កាល យើងទាំងអស់គ្នាបាត់បង់នូវទស្សនៈអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង រឿងដ៏សំខាន់គឺត្រូវពង្រឹងវាជាថ្មី ឲ្យបានកាន់តែឆាប់កាន់តែល្អ ។ ទោះជាពិភពលោកនេះអាចនឹងផ្ដល់នូវរង្វាន់ដែល គួរឲ្យរំជើបរំជួល ក្លែងក្លាយយ៉ាងណាក្ដី យើងអាចមើលទៅព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ កាលយើងដើរលើផ្លូវបត់បែននៃជីវិត ហើយទុកចិត្តថា ទ្រង់ពិតជា « ប្រទានរង្វាន់ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ » ( ហេព្រើរ 11:6 ) ។
វាកន្លងទៅជាច្រើនឆ្នាំ ហើយ ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានជិះទូកនៅតាមដងទន្លេនោះ ប៉ុន្តែរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ កាលខ្ញុំប្រឈមមុខនឹងការល្បួង ខ្ញុំបានរំឭកខ្លួនឯងថា « វាគ្រាន់តែជាសត្វអំពិលអំពែកមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះ » ។