ការបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រ
ដំឡូងមួយផ្លែសម្រាប់អ្នកគ្រូ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ធ្វើការបម្រើធំៗនៅគ្រប់ពេលនោះទេ ។ សកម្មភាពដ៏តូចតាចមួយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏ជារឿងដ៏ល្អដែរ ។
រូបថតដោយ Feng Yu/iStock/Thinkstock
ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់មត្តេយ្យអស់ជាង 25 ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទទួលរបស់ដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើនពីសិស្សតូចៗរបស់ខ្ញុំ ។ សារខ្លី រូបគំនូរ និង វត្ថុតាមការស្រមើស្រមៃគឺជាអំណោយភាគច្រើនដែលខ្ញុំបានទទួល ។ ប៉ុន្តែកាលពីឆ្នាំមុន គឺជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំបានដំឡូងមួយផ្លែ ។
មានកុមារីម្នាក់ឈ្មោះ អិមម៉ា នាងបានដើរមកតុខ្ញុំ ហើយបាននិយាយដោយអង់អាចថា « ដំឡូងមួយផ្លែសម្រាប់អ្នកគ្រូ ដោយសារខ្ញុំគ្មានផ្លែប៉ោមជូនអ្នកគ្រូទេ » ។ វាគឺជាផ្លែដំឡូងធំល្មម ហើយជូតយ៉ាងស្អាតលើសដំឡូងឯទៀតៗ ។ ខ្ញុំបានអរគុណនាង ហើយដាក់វានៅលើតុ ។ ខ្ញុំបានឃើញភ្នែកធំៗពណ៌ខៀវរបស់អិមម៉ា ជះពន្លឺដោយមោទនភាព កាលនាងបានសម្លឹងមើលដំឡូងនោះពេញមួយថ្ងៃ ។
ក្រោយពីថ្នាក់រៀនបានបញ្ចប់ កាលខ្ញុំដើរទៅតុរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានឃើញផ្លែដំឡូងនោះមានទឹកមុខញញឹមដ៏ទន់ភ្លន់ ។ កុមារមើលឃើញរឿងនានាថាជារឿងយ៉ាងសាមញ្ញ ហើយជាមួយនឹងផ្លែដំឡូងនោះ អិមម៉ា បានបង្រៀនខ្ញុំពីរឿងមួយដ៏សំខាន់ ។ ខ្ញុំបានទុកវានៅលើតុខ្ញុំអស់រយៈពេលមួយសប្ដាហ៍ ដោយព្រោះតែវាជួយរំឭកដល់ខ្ញុំ ។
ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនសួរសុខទុក្ខ និង ជាបងប្អូនស្ត្រីម្នាក់ក្នុងវួដខ្ញុំ ខ្ញុំចង់បម្រើដល់អ្នកដទៃ ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងរង់ចាំ « ឱកាសបម្រើធំៗ » ពីមុនខ្ញុំចំណាយពេលជួយ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំរវល់ ហើយមិនអាចធ្វើម្ហូបបន្ថែម ឬប្រសិនបើខ្ញុំចង់ជូនផ្កាជាអំណោយពិសេសមួយ ប៉ុន្តែមិនអាចទៅហាងផ្កាបាន នោះខ្ញុំបានបដិសេធនឹងសំឡេងតូចរហៀងនៃព្រះវិញ្ញាណខ្សឹបប្រាប់ថាមានមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវការការបម្រើរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានតាំងចិត្តថា « ខ្ញុំនឹងធ្វើរឿងមួយនៅសប្ដាហ៍នេះ ពេលខ្ញុំទំនេរ » ។ « ថ្ងៃនេះគ្មាននរណាត្រូវការខ្ញុំទេ » ។
ចុះប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់ពិតជាត្រូវការខ្ញុំវិញនោះ ? ចុះប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានបដិសេធការបំផុសគំនិតឲ្យទៅលេងនឹងអ្នកជិតខាងដែលមានវ័យចំណាស់ម្នាក់ ឬស្ត្រីមេម៉ាយវ័យក្មេងដែលទើបតែ បាត់បង់ស្វាមីថ្មីៗវិញនោះ ? តើខ្ញុំអាចជួយ ឬបម្រើបានដែរឬទេ បើទោះជាខ្ញុំអាចផ្ដល់ឲ្យបានតែ — « ដំឡូងតូចមួយ » ក្នុងពេលនោះក្ដី ?
ខ្ញុំបានរៀននូវមេរៀនដ៏អស្ចារ្យមួយពី អិមម៉ា ថាខ្ញុំកំពុងតែខិតខំទាំងលំបាកដើម្បីនឹងអនុវត្តទង្វើនោះ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំគ្មានផ្លែប៉ោមទេនោះ ខ្ញុំអាចឲ្យជាដំឡូងវិញ ហើយខ្ញុំត្រូវធ្វើវាឥឡូវនេះ ។ ខ្ញុំមិនត្រូវចាំទាល់តែធ្វើម្ហូប ឬធ្វើនំក្រែមក្រូចឆ្មា ដែលមានរសជាតិក្រូចដ៏ពិសេសរបស់ខ្ញុំនោះទេ ខ្ញុំអាចទិញនំឃុកគីមួយប្រអប់ជំនួសវិញក៏បាន ។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ទៅហាងទិញផ្កាជាញឹកញាប់នោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចជួបនិយាយគ្នាក្នុងពេលខ្លីមួយដោយគ្មានផ្កាបាន ។ ការធ្វើប័ណ្ណជូនពរដោយខ្លួនឯងជាការល្អ ប៉ុន្តែការទូរសព្ទទៅលេងក៏ជាការល្អផងដែរ ។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់មានកាយវិការនៃការបម្រើធំៗគ្រប់ពេលវេលានោះទេ ។ កាយវិការដ៏តូចតាចមួយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏ជារឿងដ៏ប្រពៃដែរ ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយកផ្លែដំឡូងនោះមកផ្ទះហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងមិនហូបវាឡើយ ។ វាជួយរំឭកខ្ញុំគ្រប់ពេលឲ្យបម្រើ កាលខ្ញុំបានទទួលការបំផុសគំនិត ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំផ្ដល់នូវអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានជំនួសឲ្យការរង់ចាំដល់ពេលក្រោយ ។ ដំឡូងមួយផ្លែសម្រាប់អ្នកគ្រូ ពិតជាអំណោយដ៏វិសេសវិសាលមែន ។