We moeten nu meteen bidden!
Jeffery R. McMahon, Alberta (Canada)
Ons gezin keerde terug van een weekendje in Peace River (Alberta, Canada), ongeveer vijf uur rijden ten noorden van onze woning in Edmonton. De duisternis was al lang ingevallen in het noordelijke landschap. En hoewel de wind woest sneeuw voor ons langs blies, leek alles in ons busje vredig en kalm.
Plotseling begon er echter onheilspellend een waarschuwingslampje te branden op het dashboard. Ik had het jaren geleden een keer eerder meegemaakt, en ik was bang voor wat er komen ging. Ik deed gauw alles uit wat niet aan hoefde te staan, maar al gauw sloeg de motor af. Ik wist dat we enkele kilometers aan het vorige dorpje voorbij waren gereden en dat het nog enkele kilometers naar het volgende dorp was. Ik kon me niet herinneren hoe lang het geleden was dat we een andere auto waren tegengekomen.
Toen we wanhopig nadachten wat we konden doen, zei onze elfjarige zoon, Casson: ‘We moeten nu meteen bidden!’ Nog geen drie maanden daarvoor had Casson zwaar geleden onder het verlies van zijn jongere broer, die aan kanker was overleden. Hoeveel gebeden had Casson uitgesproken in zijn worsteling om te begrijpen waarom hij zijn enige broer was kwijtgeraakt?
Mijn vrouw en ik wisten niet zeker of hij onze uitleg wel helemaal had begrepen dat onze gebeden overeen moeten komen met de wil van onze hemelse Vader en niet noodzakelijkerwijs met onze eigen verlangens. Maar nu liet hij ons zien dat we ons tot onze hemelse Vader moesten wenden en dat we geloof in Hem moesten hebben.
Niet lang na ons gebed zagen we het licht van de koplampen van een achterop komende auto schitteren in de achteruitkijkspiegel. Seconden later stopte er voor ons een lange open vrachtwagen die op weg was naar Edmonton.
De chauffeur en ik liepen op elkaar af en hij zei met een sterk Frans-Canadees accent: ‘Hebt u kinderen in dat busje?’ Toen ik dat bevestigde, zei hij dat hij enkele kilometers terug een ander stilstaand voertuig was gepasseerd, maar vanwege het slechte weer niet was gestopt. Maar toen hij op ons afreed, had hij sterk het gevoel dat we kinderen hadden die zijn hulp nodig hadden. En daarom stopte hij.
Binnen enkele minuten hadden we ons busje op zijn vrachtwagen geladen en waren we op weg naar Edmonton. Het was een koude terugreis, maar we werden innerlijk verwarmd door de heerlijke bevestiging dat onze hemelse Vader echt gebeden verhoort. Soms krijgen we de antwoorden op manieren die we niet hadden verwacht, en soms zijn de antwoorden duidelijker dan we ons hadden kunnen indenken. We moeten gewoon meer geloof en vertrouwen in de Heer hebben.