Ik heb om je gebeden
Ami Hranac Johnson (Idaho, VS)
Onlangs kwam ik wat laat aan in de kerk en haastte ik me me naar de kapel voor het openingslied. Toen ik naar binnen ging, zag ik dat het er voller was dan gebruikelijk. Toen ik rondkeek naar de vele bezoekers, besefte ik twee dingen: het was het avondmaalsprogramma van ons jeugdwerk, en mijn gebruikelijke plekje was bezet.
Ik ging gauw zitten op een van de stoelen van de voorste rij stoelen die erbij waren gezet en zag net een jonge moeder binnenkomen met haar tweejarige zoontje op sleeptouw en haar dochtertje van zes maanden in haar armen. Ik merkte dat haar man niet met haar meeging. Toen ik rondkeek, zag ik dat hij op het podium aan de piano zat. Blijkbaar was hij de pianist voor het jeugdwerk.
Omdat ik niet getrouwd ben, zit ik meestal naast een vriendin. Maar die was die de stad uit. Ik dacht dat het goed zou zijn als ik bij de jonge moeder en haar kinderen ging zitten, dus ik vroeg of dat goed was. De moeder vond dat prima. Ik vond het fijn om tijdens de dienst te helpen met het jongetje en te luisteren naar de jeugdwerkkinderen.
Aan het eind van de avondmaalsdienst boog de moeder zich naar mij toe en zei dat ze die ochtend om mij had gebeden. Ik wachtte haar uitleg af. Ze zei dat ze had gebeden dat ik in de kerk zou zijn en dat ik bij haar zou gaan zitten om te helpen. Ze had het gevoel gehad dat ze de avondmaalsdienst niet in haar eentje door zou komen. Ik vond het heel wat om te horen dat ik haar eenvoudige gebed van die ochtend had verhoord.
Ik weet dat de Heer ons meer liefheeft dan wij ooit kunnen bevatten. Dat ik het antwoord was op een eenvoudig verzoek leerde mij een belangrijke les. En ik ben ervan overtuigd dat die moeder er ook wat van leerde. Toen ik vroeg of ik naast die zuster mocht zitten, wist ik niet dat ik het antwoord op een gebed was — ik deed gewoon wat ik graag zou willen dat iemand anders voor mij deed als ik me in haar situatie bevond.
Onze hemelse Vader hoort en verhoort echt onze gebeden, ook de schijnbaar onbeduidende.