Ουσιαστικές συζητήσεις
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να συμβεί απλώς η μεταστροφή στα παιδιά μας. Η τυχαία συζήτηση δεν είναι μία αρχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί αποκαλούμε την Προκαταρκτική «Προκαταρκτική»; Ενώ το όνομα αναφέρεται στην πνευματική μάθηση που λαμβάνουν τα παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια τους, για εμένα είναι και μία υπενθύμιση μίας δυνατής αλήθειας. Για τον Επουράνιο Πατέρα μας, τα παιδιά δεν ήταν ποτέ δευτερευούσης σημασίας – ήταν πάντοτε «πρωταρχικής σπουδαιότητος»1.
Μας εμπιστεύεται να τα εκτιμούμε, να τα σεβόμαστε και να τα προστατεύουμε ως τέκνα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν τα βλάπτουμε σωματικά, λεκτικά ή συναισθηματικά με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και όταν υπάρχει μεγάλη ένταση και πίεση. Αντίθετα, εκτιμούμε τα παιδιά και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πολεμήσουμε τα κακά της κακομεταχείρισης. Η φροντίδα τους είναι πρωταρχικής σημασίας για εμάς – όπως είναι και για Εκείνον2.
Μία νεαρή μητέρα και ένας νεαρός πατέρας κάθονταν στο τραπέζι της κουζίνας τους κάνοντας ανασκόπηση της ημέρας τους. Από τον διάδρομο άκουσαν έναν υπόκωφο κρότο. Η μητέρα ρώτησε: «Τι ήταν αυτό;»
Τότε άκουσαν ένα απαλό κλάμα να έρχεται από την κρεβατοκάμαρα του τετράχρονου γιου τους. Έτρεξαν γρήγορα στο τέλος του διαδρόμου. Βρισκόταν εκεί, ξαπλωμένος στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του. Η μητέρα σήκωσε το αγοράκι και το ρώτησε τι είχε συμβεί.
Είπε: «Έπεσα από το κρεβάτι».
Είπε: «Γιατί έπεσες από το κρεβάτι;»
Σήκωσε τους ώμους και είπε: «Δεν ξέρω. Φαίνεται ότι δεν μπήκα αρκετά μέσα στο κρεβάτι».
Ακριβώς για αυτό το «δεν μπήκα αρκετά μέσα» θα ήθελα να μιλήσω σήμερα το πρωί. Αποτελεί προνόμιο και ευθύνη μας να βοηθάμε τα παιδιά να «μπαίνουν αρκετά μέσα» στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Και μπορούμε να το κάνουμε από πολύ νωρίς.
Υπάρχει μια μοναδικά ειδική εποχή στη ζωή των παιδιών που είναι προστατευμένα από την επιρροή του Σατανά. Είναι μία εποχή που είναι αθώα και αναμάρτητα3. Είναι μία ιερή εποχή για τον γονέα και το παιδί. Τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται με τον λόγο και το παράδειγμα, προτού και μετά που θα έχουν «φθάσει τα χρόνια τής υπευθυνότητας εμπρός στο Θεό»4.
Ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ δίδαξε: «Έχουμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία με τα παιδιά. Ο καλύτερος χρόνος για να διδάξουμε είναι νωρίς, ενόσω τα παιδιά είναι ακόμα απρόσβλητα από τους πειρασμούς του θνητού εχθρού τους και πολύ πριν τα λόγια της αλήθειας είναι ίσως σκληρότερα γι’ αυτά να τα ακούσουν, μέσα στην οχλοβοή της προσωπικής πάλης τους»5. Αυτή η διδασκαλία θα τα βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν τη θεία ταυτότητά τους, τον σκοπό τους και τις πλούσιες ευλογίες που τα περιμένουν καθώς συνάπτουν ιερές διαθήκες και λαμβάνουν διατάξεις προχωρώντας στο μονοπάτι της διαθήκης.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να συμβεί απλώς η μεταστροφή στα παιδιά μας. Η τυχαία συζήτηση δεν είναι μία αρχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Το να γίνουμε σαν τον Σωτήρα μας δεν θα συμβεί τυχαία. Όταν συνειδητά είμαστε στοργικοί, διδάσκουμε και καταθέτουμε μαρτυρία, βοηθάμε τα παιδιά να αρχίσουν από νεαρή ηλικία να αισθάνονται την επίδραση του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι απαραίτητο για τη μαρτυρία των παιδιών μας για τον Ιησού Χριστό και τη μεταστροφή τους προς Αυτόν. Επιθυμούμε να «τον θυμούνται πάντοτε, ώστε να έχουν το Πνεύμα του μαζί τους»6.
Σκεφθείτε την αξία των οικογενειακών συζητήσεων για το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, ουσιαστικές συζητήσεις, οι οποίες μπορούν να προσκαλούν το Πνεύμα. Όταν έχουμε τέτοιες συζητήσεις με τα παιδιά μας, τα βοηθάμε να δημιουργήσουν ένα θεμέλιο «που είναι γερό θεμέλιο, θεμέλιο επί του οποίου αν κτίσουν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πέσουν»7. Όταν ενδυναμώνουμε ένα παιδί, ενδυναμώνουμε την οικογένεια.
Αυτές οι ζωτικής σημασίας συζητήσεις μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά:
-
Να καταλάβουν τη διδαχή της μετάνοιας.
-
Να έχουν πίστη στον Χριστό, τον Υιό του ζώντος Θεού.
-
Να επιλέξουν το βάπτισμα και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος όταν γίνουν οκτώ ετών8.
-
Και να προσεύχονται και «να βαδίζουν σωστά ενώπιον του Κυρίου»9.
Ο Σωτήρας παρότρυνε: «Σου δίνω λοιπόν εντολή, να διδάξεις όλα αυτά απεριόριστα στα τέκνα σου»10. Και τι θέλει να διδάξουμε απεριόριστα;
-
Την Πτώση του Αδάμ
-
Την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού
-
Τη σημασία της αναγέννησης11
Ο Πρεσβύτερος Τοντ Κριστόφερσον είπε: «Σίγουρα ο ενάντιος χαίρεται όταν οι γονείς παραμελούν να διδάσκουν και να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους να έχουν πίστη στον Χριστό και να αναγεννώνται πνευματικά»12.
Σε αντίθεση, ο Σωτήρας θέλει να βοηθήσουμε τα παιδιά να «στηρ[ιχθούν] σ’ εκείνο το Πνεύμα το οποίο οδηγεί στο να κάνει κανείς καλό»13. Για να το κάνουμε αυτό, μπορούμε να στηρίξουμε τα παιδιά για να αναγνωρίζουν πότε αισθάνονται το Πνεύμα και να διακρίνουν ποιες πράξεις κάνουν το Πνεύμα να φεύγει. Έτσι μαθαίνουν να μετανοούν και να επιστρέψουν στο φως μέσω της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού. Αυτό βοηθά να ενθαρρύνεται η πνευματική ανθεκτικότητα.
Μπορούμε να διασκεδάζουμε βοηθώντας τα παιδιά μας να οικοδομούν πνευματική ανθεκτικότητα σε κάθε ηλικία. Δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκο ή να απαιτεί πολύ χρόνο. Απλές, στοργικές συζητήσεις μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά να γνωρίζουν όχι μόνον αυτό που πιστεύουν αλλά, το σημαντικότερο, γιατί το πιστεύουν. Στοργικές συζητήσεις που γίνονται με φυσικό τρόπο και ανελλιπώς, μπορούν να οδηγήσουν σε καλύτερη κατανόηση και απαντήσεις. Ας μην επιτρέψουμε στην ευκολία των ηλεκτρονικών συσκευών να μας κρατήσουν μακριά από το να διδάσκουμε και να ακούμε τα παιδιά μας και να κοιτάζουμε στα μάτια τους.
Επιπλέον ευκαιρίες για ουσιαστικές συζητήσεις μπορούν να προκύψουν, όταν υποδυόμαστε ρόλους. Τα μέλη της οικογένειας μπορούν να παίξουν σε ρόλους, καταστάσεις όταν μπήκαν σε πειρασμό ή πιέστηκαν για να κάνουν μία κακή επιλογή. Μία τέτοια άσκηση μπορεί να ενδυναμώσει τα παιδιά ώστε να είναι προετοιμασμένα σε μια δύσκολη περίσταση. Για παράδειγμα, μπορούμε να υποδυθούμε τον ρόλο και κατόπιν να τον συζητήσουμε καθώς θα ρωτάμε τα παιδιά τι θα έκαναν:
-
Αν μπουν σε πειρασμό να παραβούν τον Λόγο Σοφίας.
-
Αν είναι εκτεθειμένα σε πορνογραφία.
-
Αν μπουν σε πειρασμό να πουν ψέματα, να κλέψουν ή να εξαπατήσουν.
-
Αν ακούσουν κάτι από έναν φίλο ή δάσκαλο στο σχολείο που αμφισβητεί τα πιστεύω ή τις αξίες τους.
Καθώς ενεργούν και κατόπιν συζητούν για αυτό, αντί να πιαστούν απροετοίμαστα σε μια εχθρική ομάδα συνομηλίκων τους, τα παιδιά μπορούν να εξοπλιστούν με «την ασπίδα της πίστης με την οποία να μπορέσ[ουν] να σβήσ[ουν] όλα τα φλογερά βέλη τού πονηρού»14.
Ένας στενός προσωπικός φίλος έμαθε αυτό το κρίσιμο μάθημα ως 18χρονος. Κατετάγη στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη σύγκρουση μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Βιετνάμ. Του ανετέθη βασική εκπαίδευση στο πεζικό για να γίνει πεζικάριος. Εξήγησε ότι η εκπαίδευση ήταν εξουθενωτική. Περιέγραψε τον λοχία-εκπαιδευτή του ως ανάλγητο και απάνθρωπο.
Κάποια συγκεκριμένη ημέρα η διμοιρία του φόρεσε πλήρη εξάρτυση μάχης για πεζοπορία στον αποπνικτικά ζεστό και υγρό καιρό. Ο λοχίας-εκπαιδευτής έδωσε ξαφνικά διαταγές να πέσουν στο έδαφος και να μείνουν ακίνητοι. Ο εκπαιδευτής παρακολουθούσε μην δει έστω και την παραμικρή κίνηση. Οποιαδήποτε κίνηση μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες αργότερα. Η διμοιρία υπέφερε περισσότερο από δύο ώρες στη μεγάλη ζέστη, με θυμό και αγανάκτηση που μεγάλωναν απέναντι στον ηγέτη τους.
Πολλούς μήνες αργότερα ο φίλος μας βρέθηκε επικεφαλής της διμοιρίας του στη ζούγκλα του Βιετνάμ. Εδώ ήταν πραγματικές συνθήκες, όχι απλώς εκπαίδευση. Τα πυρά αντηχούσαν από ψηλά, στα γύρω δέντρα. Ολόκληρη η διμοιρία αμέσως έπεσε στο έδαφος.
Τι έψαχνε να βρει ο εχθρός; Κίνηση. Οποιαδήποτε κίνηση και θα δέχονταν πυρά. Ο φίλος μου είπε πως καθώς βρισκόταν στο έδαφος της ζούγκλας ιδρωμένος και ακίνητος, περιμένοντας το σκοτάδι για αρκετές ατέλειωτες ώρες, οι σκέψεις του γύρισαν πίσω στη βασική εκπαίδευση. Θυμήθηκε την έντονη αντιπάθειά του για τον λοχία-εκπαιδευτή του. Τώρα ένιωθε έντονη ευγνωμοσύνη – για αυτά που τον είχε διδάξει και πώς τον είχε προετοιμάσει για την κρίσιμη αυτή κατάσταση. Ο λοχίας-εκπαιδευτής είχε σοφά εξοπλίσει τον φίλο μας και τη διμοιρία τoυ με την ικανότητα να ξέρει τι να κάνει στη φωτιά της μάχης. Στην ουσία, είχε σώσει τη ζωή του φίλου μας.
Πώς μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και για τα παιδιά μας πνευματικώς; Πολύ πριν μπουν στο πεδίο μάχης της ζωής, πώς μπορούμε να προσπαθήσουμε περισσότερο να τα διδάξουμε, να τα ενισχύσουμε και να τα προετοιμάσουμε;15 Πώς μπορούμε να τα προσκαλέσουμε να «μπουν αρκετά μέσα;» Δεν θα ήταν καλύτερα να τα κάνουμε να «ιδρώσουν» στο ασφαλές περιβάλλον μάθησης του σπιτιού, αντί να ματώσουν στα πεδία μαχών της ζωής;
Καθώς κοιτάζω πίσω, υπήρξαν φορές όταν ο σύζυγός μου και εγώ αισθανόμασταν σαν λοχίες-εκπαιδευτές μέσα στον ζήλο μας να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Ο προφήτης Ιακώβ έδειχνε να εκφράζει αυτά τα ίδια αισθήματα, όταν είπε: «Επιθυμώ την ευημερία της ψυχής σας. Μάλιστα, η αγωνία μου για εσάς είναι μεγάλη. Και εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι πάντοτε ήταν»16.
Καθώς τα παιδιά μαθαίνουν και προοδεύουν, τα πιστεύω τους θα δοκιμαστούν. Όμως καθώς είναι σωστά εξοπλισμένα, μπορούν να αυξάνονται πνευματικά σε πίστη, θάρρος και αυτοπεποίθηση, ακόμα και εν μέσω δυνατής εναντίωσης.
Ο Άλμα μάς δίδαξε «να προετοιμάσου[με] τον νου των παιδιών»17. Προετοιμάζουμε την ανερχόμενη γενεά να είναι οι μελλοντικοί υπερασπιστές της πίστης, να καταλάβουν «ότι εί[ναι] ελεύθεροι να ενεργ[ούν] αφ’ εαυτού [τους] – για να επιλέξ[ουν] τον δρόμο του παντοτινού θανάτου ή τον δρόμο της αιώνιας ζωής»18. Τα παιδιά αξίζουν να καταλάβουν αυτήν τη μεγάλη αλήθεια: είναι λάθος να μην πιστεύουμε στην αιωνιότητα.
Είθε οι απλώς όμως ουσιαστικές συζητήσεις με τα παιδιά μας να τα βοηθήσουν να «απολαύσ[ουν] τα λόγια της αιώνιας ζωής» τώρα, ώστε να μπορέσουν να απολαύσουν «αιώνια ζωή στον μελλοντικό κόσμο, δηλαδή αθάνατη δόξα»19.
Καθώς γαλουχούμε και προετοιμάζουμε τα παιδιά μας, αναγνωρίζουμε την ελεύθερη βούλησή τους, τα αγαπάμε με όλη την καρδιά μας, τα διδάσκουμε τις εντολές του Θεού και τη δωρεά Του της μετάνοιας και ποτέ, ποτέ, δεν τα εγκαταλείπουμε. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο τρόπος του Κυρίου με τον καθέναν από εμάς;
Ας «προχωρήσουμε με σταθερότητα προς τον Χριστό», γνωρίζοντας ότι μπορούμε να έχουμε «απόλυτη λαμπρότητα ελπίδας»20 μέσω του στοργικού Σωτήρος μας.
Καταθέτω μαρτυρία ότι Εκείνος είναι πάντοτε η απάντηση. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.