Το φως προσκολλάται στο φως
Καθώς εντείνουμε την πίστη μας στον Χριστό, λαμβάνουμε φως σε εντατικότερο μέγεθος έως ότου διασκορπίσει όλο το σκοτάδι.
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, αγαλλιώ μαζί σας αυτήν την ευλογημένη Κυριακή του Πάσχα αναλογιζόμενος το ένδοξο φως που ανέτειλε επί της γης με την Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.
Κατά τη διάρκεια της θνητής διακονίας Του, ο Ιησούς διακήρυξε: «Εγώ είμαι το φως τού κόσμου· όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής»1. Το Πνεύμα του Χριστού «βρίσκεται στα πάντα, [και] δίνει ζωή στα πάντα»2. Κατακτά το σκοτάδι που διαφορετικά θα μας περιέβαλε.
Πριν από χρόνια, σε αναζήτηση της περιπέτειας, οι δύο γιοι μου και εγώ συνοδεύσαμε μια ομάδα Νέων Ανδρών στο Moaning Cavern [Σπήλαιο Μόανινγκ], που ονομάστηκε έτσι από έναν ήχο που κάποτε αντηχούσε από την είσοδό του. Το σπήλαιο είναι μία σπηλιά σαν καμινάδα που ανοίγει σε έναν κατακόρυφο θάλαμο ύψους 55 μέτρων, τον μεγαλύτερο θάλαμο μονής σπηλιάς στην Καλιφόρνια.
Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να πάτε προς τα κάτω: η ασφαλής ελικοειδής κλίμαξ ή η κάθοδος με ανάκληση προς το πάτωμα του σπηλαίου. Οι γιοι μου και εγώ επιλέξαμε να κάνουμε κάθοδο με ανάκληση. Ο μεγαλύτερος γιος μου κατέβηκε πρώτος, ενώ ο μικρότερος γιος μου και εγώ πήγαμε επίτηδες τελευταίοι για να κατέβουμε μαζί.
Αφού οι οδηγοί μας μάς καθοδήγησαν και μας προσέδεσαν με ιμάντες ασφαλείας και εξοπλισμό πρόσδεσης σε ένα ισχυρό σχοινί, προχωρήσαμε διστακτικά έως ότου σταθήκαμε σε μία μικρή προεξοχή και συγκεντρώσαμε την πεποίθησή μας, καθώς αυτό ήταν το τελευταίο μέρος για να γυρίσουμε, και το τελευταίο μέρος που θα μπορούσαμε να δούμε κάποιο φως του ήλιου από το άνοιγμα της σπηλιάς.
Το επόμενο διστακτικό μας βήμα μάς έκανε να καταδυθούμε σε ένα κεντρικό σπήλαιο τόσο ψηλό και τόσο ευρύ, που θα μπορούσε να καταπιεί το άγαλμα της Ελευθερίας. Εκεί αιωρούμασταν με αργή περιστροφή καθώς τα μάτια μας προσαρμόστηκαν στο σχετικό σκοτάδι. Καθώς συνεχίσαμε την κάθοδό μας, η λάμψη των ηλεκτρικών φώτων φώτιζε έναν εκπληκτικό τοίχο από γυαλιστερούς σταλαγμίτες και σταλακτίτες.
Χωρίς προειδοποίηση, τα φώτα ξαφνικά έσβησαν εντελώς. Κρεμασμένοι πάνω από την άβυσσο, κατακλυστήκαμε από ένα σκοτάδι τόσο βαθύ, που δεν μπορούσαμε να δούμε τα χέρια μας στα σχοινιά μπροστά μας. Μια φωνή ακούστηκε αμέσως: «Μπαμπά, μπαμπά, είσαι εκεί;»
«Είμαι εδώ, γιε μου, είμαι εδώ» απάντησα.
Η απροσδόκητη απώλεια φωτός είχε σκοπό να δείξει ότι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, το σκοτάδι του σπηλαίου ήταν αδιαπέραστο. Το πέτυχε· «αισθανθήκαμε» το σκοτάδι. Όταν τα φώτα επέστρεψαν, το σκοτάδι χάθηκε αμέσως, όπως το σκοτάδι πάντα να χάνεται, ακόμη και στο πιο αμυδρό φως. Οι γιοι μου και εγώ έχουμε μείνει με την ανάμνηση ενός σκοταδιού που δεν γνωρίζαμε ποτέ, με μεγαλύτερη εκτίμηση για το φως που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και τη διαβεβαίωση ότι δεν είμαστε ποτέ μόνοι στο σκοτάδι.
Η κατάβασή μας σε εκείνο το σπήλαιο κατά κάποιον τρόπο αντιστοιχεί με το ταξίδι μας στη θνητότητα. Αναχωρήσαμε από το ένδοξο φως των ουρανών και κατήλθαμε μέσω ενός πέπλου λησμονιάς σε έναν σκοτεινιασμένο κόσμο. Ο Επουράνιος Πατέρας μας δεν μας εγκατέλειψε στο σκότος, αλλά μας υποσχέθηκε φως για το ταξίδι μας μέσω του Αγαπητού Υιού Του, Ιησού Χριστού.
Γνωρίζουμε ότι το φως του ήλιου είναι ζωτικής σημασίας σε όλη τη ζωή επί της γης. Εξίσου ζωτικής σημασίας στην πνευματική μας ζωή είναι το φως που αναδύεται από τον Σωτήρα μας. Στην τέλεια αγάπη Του, ο Θεός παραχωρεί το Φως του Χριστού σε κάθε άτομο «που έρχεται στον κόσμο»3 ώστε να μπορεί «να γνωρίζει το καλό από το κακό»4 και να παροτρύνεται «να κάν[ει] διαρκώς το καλό»5. Αυτό το φως, αποκαλύπτεται μόνο του μέσω αυτού που συχνά ονομάζουμε συνείδηση, μας νεύει πάντα να ενεργούμε και να είμαστε καλύτεροι, να είμαστε ο καλύτερος εαυτός μας.
Καθώς εντείνουμε την πίστη μας στον Χριστό, λαμβάνουμε φως σε εντατικότερο μέγεθος έως ότου διασκορπίσει όλο το σκοτάδι που θα μπορούσε να συγκεντρωθεί γύρω μας. «Αυτό που είναι του Θεού είναι φως. Και αυτός που δέχεται το φως, και συνεχίζει στον Θεό, λαμβάνει περισσότερο φως. Και αυτό το φως γίνεται ολοένα και λαμπρότερο, μέχρι την τέλεια ημέρα»6
Το Φως του Χριστού μας προετοιμάζει να δεχθούμε την επιρροή τέλεσης διακονίας του Αγίου Πνεύματος, η οποία είναι «η πειστική δύναμη του Θεού… της αλήθειας του Ευαγγελίου»7. Το τρίτο μέλος της Θεϊκής Κεφαλής, το Άγιο Πνεύμα «είναι ένα άτομο πνεύματος»8. Η μεγαλύτερη πηγή φωτός που ο Επουράνιος Πατέρας σας μεταδίδει στη θνητότητα έρχεται μέσω του Αγίου Πνεύματος, του οποίου η επιρροή «θα φωτίσει τον νου [σας] [και] θα γεμίσει την ψυχή [σας] με χαρά»9.
Στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, μέσω της αποκατεστημένης εξουσίας της ιεροσύνης, βαπτίζεστε για άφεση των αμαρτιών. Κατόπιν τα χέρια τοποθετούνται στο κεφάλι σας και αυτή η υπέροχη, «ανείπωτη δωρεά»10 του Αγίου Πνεύματος σας απονέμεται.
Στο εξής, όταν οι επιθυμίες και οι πράξεις σας επικεντρώνονται στο μονοπάτι της διαθήκης, το Άγιο Πνεύμα, ως φως μέσα σας, θα αποκαλύψει και θα καταθέσει μαρτυρία για την αλήθεια11, θα προειδοποιεί για κίνδυνο, θα παρηγορεί12 και θα εξαγνίζει13 και θα παρέχει ειρήνη14 στην ψυχή σας.
Επειδή «το φως προσκολλάται στο φως»15, η συνεχής συντροφιά του Αγίου Πνεύματος θα σας οδηγεί στο να κάνετε επιλογές που θα τείνουν να σας κρατούν στο φως. Αντιθέτως, οι επιλογές που γίνονται χωρίς την επίδραση του Αγίου Πνεύματος τείνουν να σας οδηγήσουν σε σκιές και σκοτάδι. Ο Πρεσβύτερος Ρόμπερτ Χέιλς δίδαξε: «Όταν το φως είναι παρόν, το σκοτάδι κατατροπώνεται και πρέπει να αποχωρήσει… Όταν το πνευματικό φως του Αγίου Πνεύματος είναι παρόν, το σκοτάδι του Σατανά αποχωρεί»16.
Μπορώ να προτείνω ότι, πιθανόν, αυτή είναι η στιγμή να αναρωτηθείτε: Έχω αυτό το φως στη ζωή μου; Εάν όχι, πότε ήταν η τελευταία φορά που το είχα;
Ακριβώς όπως το φως του ήλιου λούζει καθημερινά τη γη για να ανανεώσει και να διατηρήσει τη ζωή, μπορείτε καθημερινά να λαμπρύνετε το φως μέσα σας, όταν επιλέγετε να ακολουθείτε Εκείνον – τον Ιησού Χριστό.
Μια ακτίνα ηλιοφάνειας προστίθεται κάθε φορά που επιζητείτε τον Θεό στην προσευχή, μελετάτε τις γραφές για να «Τον ακούτε»17, ενεργείτε επί της καθοδήγησης και αποκάλυψης από τους ζώντες προφήτες μας και υπακούτε και τηρείτε τις εντολές «για να βαδίζ[ετε] κατά όλες τις διατάξεις του Κυρίου»18.
Θα καλέσετε το πνευματικό φως του ήλιου στην ψυχή σας και την ειρήνη στη ζωή σας κάθε φορά που μετανοείτε. Καθώς μεταλαμβάνετε κάθε εβδομάδα για να πάρετε το όνομα του Σωτήρος επάνω σας, για να Τον θυμάστε πάντα και να τηρείτε τις εντολές Του, το φως Του θα λάμψει μέσα σας.
Υπάρχει το φως του ήλιου στην ψυχή σας κάθε φορά που διαδίδετε το Ευαγγέλιο και καταθέτετε την μαρτυρία σας. Κάθε φορά που υπηρετείτε ο ένας τον άλλον όπως έκανε ο Σωτήρας, αισθάνεστε τη ζεστασιά Του στην καρδιά σας. Το φως του Επουράνιου Πατέρα διαμένει πάντα εντός του αγίου ναού Του και σε όλους όσοι παρουσιάζονται στον οίκο του Κυρίου. Το φως Του μέσα σας βελτιώνεται με τις πράξεις σας καλοσύνης, υπομονής, συγχώρησης, αγνής αγάπης και εμφανίζεται στην ευτυχισμένη σας όψη. Από την άλλη πλευρά, βαδίζουμε σε σκιές, όταν θυμώνουμε γρήγορα ή όταν αργούμε πολύ να συγχωρούμε. «Καθώς κρατάτε το πρόσωπό σας προς το φως του ήλιου, οι σκιές δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά από το να πέσουν πίσω σας»19.
Καθώς ζείτε για να αξίζετε τη συντροφιά του Αγίου Πνεύματος, πραγματικά «αυξάνετε την πνευματική σας ικανότητα να λαμβάνετε αποκάλυψη»20.
Η ζωή παρουσιάζει δυσκολίες και εμπόδια και όλοι πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάποιες σκοτεινές ημέρες και καταιγίδες. Μέσα από όλα αυτά, εάν «αφήσουμε τον Θεό να επικρατήσει στη ζωή μας»21 το φως του Αγίου Πνεύματος θα αποκαλύψει ότι υπάρχει σκοπός και νόημα στις δοκιμασίες μας, ότι θα μας μεταμορφώσουν τελικά σε καλύτερα, πιο ολοκληρωμένα άτομα με πιο σταθερή πίστη και φωτεινότερη ελπίδα στον Χριστό, με τη γνώση ότι ο Θεός ήταν εκεί μαζί μας στις σκοτεινές μέρες μας εξαρχής. Καθώς ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον έχει συμβουλεύσει: «Το αυξανόμενο σκοτάδι που συνοδεύει κάθε δοκιμασία καθιστά το φως του Ιησού Χριστού ακόμα πιο λαμπερό»22.
Περίοδοι της ζωής μας μπορούν να μας οδηγήσουν σε μέρη απροσδόκητα και ανεπιθύμητα. Εάν η αμαρτία σας έχει οδηγήσει εκεί, τραβήξτε πίσω την κουρτίνα του σκοταδιού και ξεκινήστε τώρα να πλησιάσετε με ταπεινότητα τον Επουράνιο Πατέρα σας με συντετριμμένη καρδιά και μεταμελημένο πνεύμα και μετανοήστε. Θα εισακούσει τις ειλικρινείς προσευχές σας. Με θάρρος σήμερα «πλησιά[ζετε] κοντά [Του] και [Εκείνος] πλησιά[ζει] κοντά σας»23. Ποτέ δεν είστε πέραν της θεραπευτικής δυνάμεως της Εξιλεώσεως του Ιησού Χριστού.
Προέρχομαι από καλούς γονείς και από πιστούς προγόνους που ανταποκρίθηκαν στο φως του Ιησού Χριστού και του Ευαγγελίου Του, και ευλόγησε τη ζωή τους και τις γενεές που ακολούθησαν με πνευματική ανθεκτικότητα. Ο πατέρας μου μιλούσε συχνά για τον πατέρα του, Μάιλο Ντάιτσες, και ανέφερε πώς η πίστη του στον Θεό ήταν το φως για αυτόν ημέρα και νύκτα. Ο παππούς ήταν δασοφύλακας και συχνά ίππευε μόνος του στα βουνά, εμπιστευόμενος τη ζωή του χωρίς αμφιβολία στην καθοδήγηση και φροντίδα του Θεού.
Αργά κάποιο φθινόπωρο, ο παππούς ήταν μόνος στα ψηλά βουνά. Ο χειμώνας είχε ήδη δείξει το πρόσωπό του, όταν σέλωσε ένα από τα αγαπημένα του άλογα, τον γερο-Πρίγκιπα, και ίππευσε σε ένα πριονιστήριο για να ζυγίσει και να μετρήσει τους κορμούς πριν μπορέσουν να τους πριονίσουν στο εργοστάσιο ξυλείας.
Το σούρουπο τελείωσε την εργασία του και ανέβηκε στο άλογό του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η θερμοκρασία είχε πέσει απότομα και μία σφοδρή χειμερινή χιονοθύελλα κάλυψε το βουνό. Χωρίς φως ούτε μονοπάτι για να τον καθοδηγεί, έστρεψε τον Πρίγκιπα προς μια κατεύθυνση που νόμιζε ότι θα τους οδηγούσε πίσω στον σταθμό της δασοφυλακής.
Αφού ταξίδεψε χιλιόμετρα στο σκοτάδι, ο Πρίγκιπας επιβράδυνε, μετά σταμάτησε. Ο παππούς παρότρυνε επανειλημμένα τον Πρίγκιπα να προχωρήσει προς τα εμπρός, αλλά το άλογο ηρνείτο. Με χιόνι που τύφλωνε να στροβιλίζεται γύρω τους, ο παππούς συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν τη βοήθεια του Θεού. Όπως είχε κάνει σε όλη του τη ζωή, ταπεινά «ζ[ήτησε] με πίστη, χωρίς να διστάζει καθόλου»24. Μία σιγαλή σαν αύρα φωνή απάντησε: «Μάιλο, χαλάρωσε τα ηνία του Πρίγκιπα». Ο παππούς υπάκουσε και καθώς ελάφρυνε το κράτημά του στα ηνία, ο Πρίγκιπας στριφογύρισε και κινήθηκε με αργά βαριά βήματα προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Ώρες μετά, ο Πρίγκηπας σταμάτησε ξανά και κατέβασε το κεφάλι του. Μέσα από το χιόνι που έπεφτε γρήγορα και ανακατευόταν από τον αέρα, ο παππούς είδε ότι είχαν φτάσει με ασφάλεια στην πύλη του σταθμού της δασοφυλακής.
Με τον πρωινό ήλιο, ο παππούς ανίχνευσε εκ νέου τα αμυδρά ίχνη του Πρίγκιπα στο χιόνι. Πήρε μια βαθιά ανάσα, όταν βρήκε πού είχε χαλαρώσει τα ηνία του Πρίγκιπα: ήταν το χείλος ενός ψηλού γκρεμνού, όπου ένα μόνο βήμα προς τα εμπρός θα είχε βυθίσει τόσο το άλογο όσο και τον αναβάτη στον θάνατό τους στα τραχιά βράχια που ήταν από κάτω.
Με βάση αυτήν την εμπειρία και πολλές άλλες, ο παππούς συμβούλεψε: «Ο καλύτερος και μεγαλύτερος σύντροφος που θα έχετε ποτέ είναι ο Πατέρας σας στους Ουρανούς». Όταν ο μπαμπάς μου ανέφερε την ιστορία του παππού, θυμάμαι ότι παρέθετε από τις γραφές:
«Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου·
»Σε όλoυς τoύς δρόμoυς σoυ να γνωρίζεις αυτόν, και αυτός θα διευθύνει τα βήματά σoυ»25.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το αιώνιο Φως που «λάμπει στο σκοτάδι»26. Δεν υπάρχει σκοτάδι που μπορεί ποτέ να καταστείλει, να σβήσει, να υπερνικήσει ή να νικήσει αυτό το φως. Ο Επουράνιος Πατέρας μας προσφέρει ελεύθερα αυτό το φως σε εσάς. Δεν είσθε ποτέ μόνοι. Ακούει και απαντά σε κάθε προσευχή. Εκείνος σας «έχει καλέσει από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως»27. Όταν ρωτήσετε: «Πατέρα, Πατέρα, είσαι εκεί;» Πάντα θα απαντά: «Είμαι εδώ, παιδί μου. Είμαι ακριβώς εδώ».
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός εκπλήρωσε το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα ως Σωτήρας και Λυτρωτής μας28. Εκείνος είναι το φως μας, η ζωή μας και ο δρόμος μας. Το φως Του δεν θα σβήσει ποτέ29, η δόξα Του δεν θα παύσει ποτέ, η αγάπη Του για εσάς είναι αιώνια – χθες, σήμερα και για πάντα. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.