ມີສັດທາຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່ໃນພຣະຄຣິດ

ໂດຍ ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ກ່ອນຈະຮັກສາການມີສັດທາຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່ໃນພຣະຄຣິດໄວ້ໄດ້ ຕ້ອງໃຫ້ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຊກຊຶມເຂົ້າໄປໃນໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງບຸກຄົນ.

ໃນປະຫວັດສາດຂອງພຣະຄຳພີເດີມ, ເຮົາອ່ານເຖິງສະໄໝຕິດຕໍ່ກັນ ເມື່ອລູກຫລານອິດສະຣາເອນ ໄດ້ໃຫ້ກຽດແກ່ພັນທະສັນຍາຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ເຮັດກັບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ນະມັດສະການພຣະອົງ ແລະ ເວລາອື່ນທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພັນທະສັນຍານັ້ນ ແລະ ໄດ້ຂາບໄຫວ້ຮູບບູຊາ ຫລື ພຣະບາອານ.¹

ຄາວກະສັດອາຫາບປົກຄອງ ເປັນໄລຍະທີ່ມີການປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອ ຢູ່ໃນອານາຈັກພາກເໜືອຂອງອິດສະຣາເອນ. ຄັ້ງໜຶ່ງ ສາດສະດາເອລີຢາ ໄດ້ຂໍໃຫ້ກະສັດອາຫາບພາປະຊາຊົນ ແລະ ພວກສາດສະດາ ຫລື ປະໂລຫິດຂອງພຣະບາອານ ຂຶ້ນໄປເທິງພູກາເມນ. ເມື່ອປະຊາຊົນໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ເອລີຢາໄດ້ກ່າວກັບພວກເຂົາວ່າ, “ພວກທ່ານຈະໃຊ້ເວລາອີກນານເທົ່າໃດ? [ຫລື ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, “ພວກທ່ານຈະຕັດສິນໃຈເມື່ອໃດ?”] ຖ້າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແມ່ນພຣະເຈົ້າ, ຈົ່ງນະມັດສະການພຣະອົງ: ຖ້າພຣະບາອານເປັນພຣະເຈົ້າ, ຈຶ່ງຂາບໄຫວ້ພຣະບາອານ. ແຕ່ປະຊາຊົນບໍ່ຕອບເພິ່ນຢ່າງໃດເລີຍ.”² ສະນັ້ນ ເອລີຢາຈຶ່ງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ເອົາງົວເຖິກໂຕໜຶ່ງມາ ເພື່ອຕັດເປັນຕ່ອນໆ ແລ້ວເອົາມາວາງໄວ້ເທິງກອງຟືນເທິງແທ່ນບູຊາ ແຕ່ “ບໍ່ໃຫ້ດັງໄຟໃສ່.”³ ແລ້ວ, “ໃຫ້ເອີ້ນຫາພຣະນາມຂອງພຣະບາອານຂອງພວກເຈົ້າ, ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າກໍຈະເອີ້ນຫາພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ: ແລະ ພຣະເຈົ້າອົງໃດທີ່ຕອບ ໂດຍສົ່ງໄຟລົງມາ ກໍແມ່ນພຣະອົງນັ້ນແຫລະ ທີ່ເປັນພຣະເຈົ້າ. ແລະ ປະຊາຊົນທຸກຄົນຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, ສິ່ງທີ່ທ່ານເວົ້ານັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ດີ.”⁴

ທ່ານອາດຈື່ໄດ້ ຕອນພວກປະໂລຫິດຂອງພຣະບາອານຮ້ອງດັງໆ ຫາພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາເປັນເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງ ເພື່ອໃຫ້ສົ່ງໄຟລົງມາ. “ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດດັ່ງນີ້ໄປຈົນເຖິງເວລາຖວາຍບູຊາຕອນແລງ, ແຕ່ບໍ່ມີຄຳຕອບ ແລະ ບໍ່ມີສຽງໃດໆເລີຍ.”⁵ ເມື່ອເຖິງຜຽນຂອງເອລີຢາ, ເພິ່ນໄດ້ສ້ອມແປງແທ່ນບູຊາທີ່ເພພັງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໄດ້ວາງຟືນລົງ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາເທິງນັ້ນ, ແລະ ແລ້ວໄດ້ສັ່ງໃຫ້ເອົານ້ຳມາເທໃສ່ເຄື່ອງຖວາຍຈົນປຽກຈື້ນ, ບໍ່ແມ່ນພຽງເທື່ອດຽວ ແຕ່ສາມເທື່ອ. ບໍ່ຕ້ອງສົງໄສວ່າ ຕົວເພິ່ນເອງ ຫລື ມະນຸດຄົນໃດ ຈະສາມາດຈຸດໄຟໄດ້.

“ພໍເຖິງຍາມຖວາຍບູຊາຕອນແລງ, ສາດສະດາເອລີຢາກໍຍ່າງເຂົ້າໄປໃກ້ແທ່ນບູຊາ ແລະ ອະທິຖານວ່າ, ຂ້າແດ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະເຈົ້າຂອງອັບຣາຮາມ, ອີຊາກ, ແລະ ຂອງອິດສະຣາເອນ, ຂໍພຣະອົງຈົ່ງພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງຊາດອິດສະຣາເອນ, ແລະ ຂ້ານ້ອຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ພຣະອົງ, ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ທັງໝົດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ. …

“ແລ້ວພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍໄດ້ສົ່ງໄຟລົງມາໄໝ້ເຄື່ອງບູຊາ, ໄໝ້ຟືນ, ໄໝ້ກ້ອນຫີນ, ແລະ ເຜົາໄໝ້ດິນ, ແລະ ດູດນ້ຳໃນຮ່ອງຈົນແຫ້ງ.

“ແລະ ເມື່ອປະຊາຊົນເຫັນດັ່ງນີ້, ພວກເຂົາຈຶ່ງກົ້ມຂາບລົງ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ: ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງນີ້ ເປັນພຣະເຈົ້າ; ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງນີ້ ເປັນພຣະເຈົ້າ.”⁶

ມື້ນີ້ ເອລີຢາ ອາດກ່າວວ່າ:

ມີສອງຢ່າງເທົ່ານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ມີຈິງ ຫລື ບໍ່ມີຈິງ, ແຕ່ຖ້າຫາກພຣະອົງມີຈິງ, ໃຫ້ນະມັດສະການພຣະອົງ.
ມີສອງຢ່າງເທົ່ານັ້ນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເປັນພຣະຜູ້ໄຖ່ທີ່ຟື້ນຄືນພຣະຊົນແລ້ວຂອງມະນຸດ, ຫລື ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເປັນ, ແຕ່ຖ້າຫາກພຣະອົງເປັນ, ໃຫ້ຕິດຕາມພຣະອົງ.
ມີສອງຢ່າງເທົ່ານັ້ນ, ພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຫລື ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນ, ແຕ່ຖ້າຫາກມັນເປັນ, ແລ້ວ “ໃຫ້ເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າ ໂດຍການ [ສຶກສາ ແລະ] ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະຄຳພີນີ້.”⁷
ມີສອງຢ່າງເທົ່ານັ້ນ, ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ເຫັນ ແລະ ສົນທະນາກັບພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດ ໃນວັນຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ຂອງປີ 1820, ຫລື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຫັນ, ແຕ່ຖ້າຫາກເພິ່ນໄດ້ເຫັນ, ແລ້ວ ໃຫ້ເຮັດຕາມຄຳຂອງສາດສະດາ, ຮ່ວມທັງຂໍກະແຈແຫ່ງການຜະນຶກ ທີ່ເຮົາ, ເອລີຢາ, ໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ລາວ.

ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເທື່ອລ່າສຸດ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ປະກາດວ່າ: “ທ່ານບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງສົງໄສກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ [ເບິ່ງ ໂມໂຣໄນ 10:5]. ທ່ານບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງສົງໄສວ່າ ທ່ານຄວນໄວ້ວາງໃຈຜູ້ໃດ. ຜ່ານທາງການເປີດເຜີຍສ່ວນຕົວ, ທ່ານສາມາດໄດ້ຮັບການເປັນພະຍານ ດ້ວຍຕົວເອງ ວ່າພຣະຄຳພີມໍມອນ ເປັນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ວ່າໂຈເຊັບ ສະມິດ ເປັນສາດສະດາ, ແລະ ວ່ານີ້ແມ່ນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າໃຜຈະເວົ້າຫຍັງ ຫລື ເຮັດຫຍັງ, ບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາປະຈັກພະຍານທີ່ກ່າວແກ່ໃຈທ່ານ ກ່ຽວກັບສິ່ງໃດ ທີ່ເປັນຄວາມຈິງ ໄປຈາກທ່ານໄດ້.”⁸

ເມື່ອຢາໂກໂບໄດ້ສັນຍາວ່າ ພຣະເຈົ້າ “ຈະປະທານໃຫ້ທຸກຄົນດ້ວຍພຣະກະລຸນາ” ທີ່ສະແຫວງຫາສະຕິປັນຍາຂອງພຣະອົງ,⁹ ເພິ່ນກໍໄດ້ເຕືອນອີກວ່າ:

“ແຕ່ໃຫ້ຜູ້ນັ້ນທູນຂໍດ້ວຍຄວາມເຊື່ອ, ຢ່າໃຫ້ມີໃຈສົງໄສ. ເພາະຜູ້ທີ່ສົງໄສນັ້ນ ເປັນເໝືອນຟອງນ້ຳ ທີ່ຖືກລົມພັດຊັດໄປມາ.

“ຢ່າໃຫ້ຜູ້ນັ້ນຄິດວ່າຕົນຈະໄດ້ຮັບສິ່ງໃດຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.

“ເພາະເປັນຄົນສອງໃຈ ບໍ່ແນ່ນອນໃນທຸກສິ່ງທີ່ຕົນກະທຳ.”¹⁰

ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີພ້ອມ ເລື່ອງຄວາມໝັ້ນຄົງ. ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍປະປ່ອຍເຮົາໃຫ້ຢູ່ຜູ້ດຽວ; ເພາະເຮົາເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ຢູ່ສະເໝີ.”¹¹ ໃຫ້ພິຈາລະນາຄຳບັນຍາຍເຫລົ່ານີ້ ຈາກພຣະຄຳພີ ເຖິງຊາຍ ແລະ ຍິງ ຜູ້ທີ່ໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ:

ພວກເຂົາ “ໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສມາສູ່ສັດທາທີ່ແທ້ຈິງ; ແລະ ພວກເຂົາຈະບໍ່ຖິ້ມມັນໄປ ເພາະພວກເຂົາໝັ້ນຄົງ, ແລະ ແນ່ວແນ່, ແລະ ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ, ເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍສຸດຄວາມພາກພຽນ.”¹²

“ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາເຂັ້ມແຂງ, ແລະ ພວກເຂົາມີຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າຕະຫລອດເວລາ.”¹³

“ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງ, ພວກທ່ານຮູ້ດ້ວຍຕົວເອງແລ້ວ, ເພາະພວກທ່ານໄດ້ເຫັນມາແລ້ວ, ວ່າຫລາຍຕໍ່ຫລາຍຄົນໄດ້ຖືກນຳມາສູ່ຄວາມຮູ້ເລື່ອງຄວາມຈິງ … ຍ່ອມໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່ຢູ່ໃນສັດທາ, ແລະ ຢູ່ໃນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເປັນອິດສະລະ.”¹⁴

“ພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງໝັ້ນຢູ່ໃນຄຳສອນຂອງພວກອັກຄະສາວົກ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມໃນກຸ່ມສາມັກຄີທຳ, ໃນການຫັກເຂົ້າຈີ່, ແລະ ໃນການອະທິຖານ.”¹⁵

ກ່ອນຈະຮັກສາການມີສັດທາຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່ໃນພຣະຄຣິດໄວ້ໄດ້ ຕ້ອງໃຫ້ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຊກຊຶມເຂົ້າໄປໃນໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງບຸກຄົນ, ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະກິດຕິຄຸນກາຍເປັນ ບໍ່ພຽງແຕ່ອິດທິພົນຢ່າງໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ໃນຊີວິດຂອງບຸກຄົນນັ້ນ ແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສຳຄັນອັນດັບສູງ ໃນຊີວິດ ແລະ ໃນລັກສະນະຂອງຕົນ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກ່າວວ່າ:

“ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າມີຄວາມຄິດ, ແລະ ຈິດໃຈໃໝ່, ເຮົາຈະເອົາຈິດໃຈດື້ດ້ານທີ່ແຂງດັ່ງຫີນໜີໄປ ແລະ ຈະເອົາຈິດໃຈເປັນເນື້ອໜັງທີ່ເຊື່ອຟັງໃຫ້ພວກເຈົ້າ.

“ເຮົາຈະເອົາຈິດວິນຍານຂອງເຮົາໃສ່ໃຫ້ພວກເຈົ້າ, ເພື່ອພວກເຈົ້າຈະປະຕິບັດຕາມກົດຕ່າງໆ, ພ້ອມທັງຂໍ້ຄຳສັ່ງທັງໝົດຂອງເຮົາ.

“ແລະ … ພວກເຈົ້າຈະເປັນປະຊາຊົນຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮົາຈະເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ.”¹⁶

ນີ້ຄືພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາເຮັດຕອນຮັບບັບຕິສະມາ ແລະ ໃນພິທີການພຣະວິຫານ. ແຕ່ບາງຄົນຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຢ່າງເຕັມປ່ຽມເທື່ອ ເຂົ້າໃນຊີວິດຂອງຕົນ. ດັ່ງທີ່ໂປໂລໄດ້ກ່າວ, ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາໄດ້ “ຖືກຝັງໄວ້ກັບ [ພຣະຄຣິດ] ດ້ວຍການຮັບບັບຕິສະມາ,” ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຂາດພາກສ່ວນທີ່ “ເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດໄດ້ຖືກບັນດານໃຫ້ຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍ … , ສັນໃດ ພວກເຮົາ … ກໍຈະໄດ້ດຳເນີນຕາມຊີວິດໃໝ່ເໝືອນກັນສັນນັ້ນ.”¹⁷ ພຣະກິດຕິຄຸນຍັງບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສຳຄັນອັນດັບສູງສຳລັບເຂົາ. ເຂົາຍັງບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພຣະຄຣິດເທື່ອ. ເຂົາຍັງເລືອກນັບຖືຄຳສອນ ແລະ ພຣະບັນຍັດບາງຂໍ້ ແລະ ຮັບໃຊ້ສາດສະໜາຈັກພຽງໃນບາງບ່ອນ ແລະ ໃນບາງເວລາເທົ່ານັ້ນ. ກົງກັນຂ້າມ, ເປັນເພາະການຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງຕົນແທ້ໆ ທີ່ຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນ “ຜູ້ໄດ້ຖືກເລືອກ ອີງຕາມພັນທະສັນຍາ”¹⁸ ຈະຫລີກເວັ້ນຈາກການຫລອກລວງໄດ້ ແລະ ຍັງມີສັດທາຢ່າງໝັ້ນຄົງ ໃນພຣະຄຣິດຢູ່.

ພວກເຮົາສ່ວນຫລາຍ ພົບເຫັນຕົວເອງໃນເວລານີ້ ຢູ່ລະຫວ່າງກາງ ການມີສ່ວນຮ່ວມຕາມສັງຄົມ ໃນພິທີການຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ການເອົາໃຈໃສ່ແທ້ໆຢ່າງພຣະຄຣິດ ທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນບາງຈຸດລະຫວ່າງກາງນີ້, ຂ່າວປະເສີດຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນໃຈຂອງເຮົາ ແລະ ຍຶດຄອງຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ. ມັນອາດບໍ່ເກີດຂຶ້ນໃນທັນທີ, ແຕ່ເຮົາຄວນມຸ້ງໄປຫາສະພາບທີ່ເປັນພອນນັ້ນ.

ມັນເປັນການທ້າທາຍ ແຕ່ສຳຄັນທີ່ຕ້ອງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່ ເມື່ອເຮົາພົບເຫັນຕົວເອງຖືກຫລໍ່ຫລອມ “ໃນເຕົາໄຟແຫ່ງຄວາມທຸກ,”¹⁹ ຊຶ່ງເປັນບາງສິ່ງທີ່ຈະເກີດກັບເຮົາ ບໍ່ຊ້າກໍໄວ ໃນຊ່ວງມະຕະ. ປາດສະຈາກພຣະເຈົ້າ, ປະສົບການທີ່ມືດມົວເຫລົ່ານີ້ ຈະເປັນໜ້າທໍ້ຖອຍໃຈ, ໝົດຫວັງ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ຂົມຂື່ນ. ເມື່ອມີພຣະເຈົ້າຢູ່ນຳ, ຄວາມເຈັບປວດຈະປ່ຽນເປັນການປອບໂຍນ, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຈະປ່ຽນເປັນຄວາມສະຫງົບ, ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າຈະປ່ຽນເປັນຄວາມຫວັງ. ການຍັງມີສັດທາຢ່າງໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ ຈະນຳພຣະຄຸນທີ່ຄ້ຳຈູນ ແລະ ການສະໜັບສະໜູນຂອງພຣະອົງມາໃຫ້.²⁰ ພຣະອົງຈະປ່ຽນການທົດລອງເປັນພອນ ແລະ, ຕາມຖ້ອຍຄຳຂອງເອຊາຢາ, “ໃຫ້ຊົມຊື່ນຍິນດີ … ແທນທີ່ຈະໂສກເສົ້າ.”²¹

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວເຖິງສາມຕົວຢ່າງ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກ:

ມີຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ເປັນພະຍາດກ້າມເນື້ອອ່ອນເພຍ ທີ່ບໍ່ຫາຍດີຈັກເທື່ອ ເຖິງແມ່ນວ່ານາງໄດ້ໄປຫາໝໍ, ໄດ້ຮັບພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດ, ແລະ ໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ອະທິຖານແລ້ວກໍຕາມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສັດທາໃນພະລັງຂອງການອະທິຖານ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ມີຕໍ່ນາງ ບໍ່ເຄີຍລົດນ້ອຍຖອຍລົງ. ນາງໄດ້ດຳເນີນຕໍ່ໄປໃນແຕ່ລະວັນ (ແລະ ບາງເທື່ອໃນແຕ່ລະຊົ່ວໂມງ) ຮັບໃຊ້ໃນການເອີ້ນທີ່ໂບດ, ພ້ອມກັບຜົວຂອງນາງ, ດູແລລູກນ້ອຍ, ຍິ້ມແຍ້ມເທົ່າທີ່ນາງສາມາດເຮັດໄດ້. ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຂອງນາງຕໍ່ຄົນອື່ນແມ່ນເລິກຊຶ້ງ, ຊຶ່ງເກີດຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງນາງ, ແລະ ສ່ວນຫລາຍນາງບໍ່ຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຄົນອື່ນ. ນາງແນ່ວແນ່ສະເໝີ, ແລະ ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກ ເມື່ອຢູ່ໃກ້ນາງ.

ຊາຍຄົນໜຶ່ງຜູ້ໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນໃນສາດສະໜາຈັກ, ໄດ້ຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ເຕັມເວລາ, ແລະ ໄດ້ແຕ່ງງານກັບຜູ້ຍິງທີ່ດີຄົນໜຶ່ງ ປະຫລາດໃຈເມື່ອໄດ້ຍິນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງລາວເລີ່ມວິຈານສາດສະໜາຈັກ ແລະ ສາດສະດາ ໂຈເຊັບ ສະມິດ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ໜີໄປຈາກສາດສະໜາຈັກ ແລະ ໄດ້ຊັກຊວນລາວໃຫ້ເຮັດຄືກັນ. ດັ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆໃນກໍລະນີເຊັ່ນນີ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊອກຫາບົດຄວາມ, ແຟມລາຍການສຽງ, ແລະ ວິດີໂອຕ່າງໆ ທີ່ຜູ້ວິຈານໄດ້ຜະລິດຂຶ້ນມາ, ສ່ວນຫລາຍຈະເປັນອະດີດສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງລາວໄດ້ເວົ້າເຍາະເຍີ້ຍສັດທາຂອງລາວ, ບອກລາວວ່າ ລາວຫລອກໄດ້ງ່າຍ ແລະ ຖືກພາໃຫ້ຫລົງຜິດ. ລາວບໍ່ມີຄຳຕອບໃຫ້ກັບການຢືນຢັນທັງໝົດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະ ສັດທາຂອງລາວເລີ່ມຫວັ່ນໄຫວ ເມື່ອຖືກຕໍ່ຕ້ານບໍ່ເລີກບໍ່ແລ້ວຈັກເທື່ອ. ລາວຄິດວ່າ ລາວຄວນຢຸດໄປໂບດ. ລາວໄດ້ເວົ້າລົມກັບເມຍຂອງລາວ. ລາວໄດ້ເວົ້າລົມກັບຜູ້ຄົນທີ່ລາວໄວ້ວາງໃຈ. ລາວໄດ້ອະທິຖານ. ຂະນະທີ່ລາວຄິດໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຄວາມຂ້ອງໃຈ, ລາວຈື່ໄດ້ວ່າ ມີເທື່ອໜຶ່ງຕອນລາວໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານສັກສິດ ແລະ ໄດ້ຮັບການເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຈາກພຣະວິນຍານ. ລາວໄດ້ສະຫລຸບວ່າ, “ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າຊື່ສັດຕໍ່ຕົວເອງ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຍອມຮັບວ່າ ພຣະວິນຍານໄດ້ສຳພັດຂ້າພະເຈົ້າ ຫລາຍກວ່າໜຶ່ງເທື່ອ ແລະ ປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະວິນຍານ ແມ່ນແທ້ຈິງ.” ລາວມີຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບຄືນອີກ ຮ່ວມກັບລູກເມຍຂອງລາວ.

ຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງໄດ້ເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງບັນດາອ້າຍນ້ອງຢ່າງບໍ່ລົດລະ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ ໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ມີຄວາມໂສກເສົ້າ ທີ່ບໍ່ສາມາດມີລູກໄດ້. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເງິນຢ່າງຫລວງຫລາຍໃຫ້ກັບໝໍ, ແລະ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ລູກຊາຍໜຶ່ງຄົນ. ແຕ່ໜ້າໂສກເສົ້າ, ຫລັງຈາກປະມານໜຶ່ງປີ, ລູກນ້ອຍໄດ້ຖືກອຸປະຕິເຫດ ແລະ ບໍ່ແມ່ນຄວາມຜິດຂອງຝ່າຍໃດ, ເຮັດໃຫ້ທ້າວນ້ອຍຢູ່ໃນສະພາບອ່ອນແອຕະຫລອດ, ພ້ອມດ້ວຍມີສະໝອງຜິດປົກກະຕິ. ລາວໄດ້ຮັບການດູແລທີ່ດີທີ່ສຸດ, ແຕ່ໝໍທັງຫລາຍບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ເຖິງອະນາຄົດຂອງລາວ. ເດັກຜູ້ນີ້ ທີ່ຄູ່ຜົວເມຍໄດ້ພະຍາຍາມ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຫລາຍທີ່ສຸດ ເພື່ອໃຫ້ມາສູ່ໂລກ ເບິ່ງແລ້ວຄືວ່າ ລາວໄດ້ຖືກເອົາໄປຈາກເຂົາເຈົ້າ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ ລາວຈະຖືກສົ່ງກັບຄືນມາໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອີກຫລືບໍ່. ບັດນີ້ເຂົາເຈົ້າຫຍຸ້ງຍາກກັບການດູແລ ທີ່ລູກນ້ອຍຕ້ອງການຫລາຍທີ່ສຸດ ຂະນະທີ່ຕ້ອງເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບອື່ນໆອີກ. ໃນຊ່ວງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍທີ່ສຸດນີ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຫັນໄປຫາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເພິ່ງອາໄສ “ເຂົ້າຈີ່ປະຈຳວັນ” ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຈາກພຣະອົງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ຄອບຄົວ ທີ່ເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດ. ຜົວເມຍມີຄວາມຮັກຕໍ່ກັນຫລາຍຂຶ້ນ, ຄວາມເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຂອງທັງສອງແມ່ນເລິກຊຶ້ງ ແລະ ສົມບູນກວ່າໃນເວລານີ້ ຊຶ່ງອາດເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ໃນທາງອື່ນ.

ໃນວັນທີ 23 ເດືອນກໍລະກົດ, 1837, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບການເປີດເຜີຍໂດຍກົງໃຫ້ ທອມມັສ ບີ ມາສ໌, ຊຶ່ງຕອນນັ້ນ ເພິ່ນເປັນປະທານຂອງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ. ມັນຮ່ວມດ້ວຍຂໍ້ຄວາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:

ໃຫ້ອະທິຖານເພື່ອພວກອ້າຍນ້ອງອັກຄະສາວົກສິບສອງຂອງເພິ່ນ. ຈົ່ງຕັກເຕືອນພວກເພິ່ນຢ່າງຄົມຄາຍ ເພື່ອເຫັນແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະອົງ, ແລະ ໃຫ້ພວກເພິ່ນໄດ້ຮັບການຕັກເຕືອນສຳລັບບາບທັງໝົດຂອງພວກເພິ່ນ, ແລະ ໃຫ້ຊື່ສັດຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງ ຕໍ່ພຣະນາມຂອງພຣະອົງ.

ແລະ ຫລັງຈາກການລໍ້ລວງຂອງພວກເພິ່ນ, ແລະ ຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຢ່າງມາກມາຍຂອງພວກເພິ່ນ, ແລ້ວພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຊາວຫາພວກເພິ່ນ, ແລະ ຖ້າຫາກພວກເພິ່ນບໍ່ເຮັດໃຈຂອງພວກເພິ່ນແຂງກະດ້າງ, ແລະ ບໍ່ແຂງຄໍຕໍ່ພຣະອົງ, ແລ້ວພວກເພິ່ນຈະປ່ຽນໃຈ, ແລະ ພຣະອົງຈະປິ່ນປົວພວກເພິ່ນ.²²

ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າຫລັກທຳທີ່ບັນຍາຍຢູ່ໃນຂໍ້ເຫລົ່ານີ້ ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບເຮົາທຸກຄົນ. ການລໍ້ລວງ ແລະ ຄວາມທຸກຍາກລຳບາກທີ່ເຮົາປະເຊີນ, ພ້ອມທັງການທົດສອບໃດໆ ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຫັນວ່າເໝາະສົມທີ່ຈະມອບໃຫ້, ສາມາດພາເຮົາໄປຫາການກັບໃຈ ແລະ ການປິ່ນປົວຢ່າງສົມບູນ. ແຕ່ສິ່ງນີ້ຈະເກີດຂຶ້ນພຽງແຕ່ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ເຮັດໃຈແຂງກະດ້າງ ຫລື ແຂງຄໍ ຕໍ່ພຣະອົງ. ຖ້າເຮົາຍັງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່, ບໍ່ວ່າຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ, ແລ້ວເຮົາຈະໄປເຖິງການກັບໃຈ ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຄາດໝາຍ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວກັບເປໂຕວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າກັບຄືນມາຫາເຮົາແລ້ວ, ເຈົ້າຕ້ອງຊູແຮງບັນດາພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າໄວ້,”²³ ເປັນການກັບໃຈແທ້ໆ ຊຶ່ງບໍ່ສາມາດຫັນກັບຄືນໄປໄດ້. ການປິ່ນປົວທີ່ສັນຍາໄວ້ ຄືການຊຳລະລ້າງ ແລະ ການເຮັດໃຫ້ບາດແຜທີ່ເປັນບາບຂອງເຮົາສະອາດ, ເຮັດໃຫ້ເຮົາສັກສິດ.

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຄຳຂອງແມ່ໄດ້ຢູ່ ທີ່ແນະນຳວ່າ: “ກິນຜັກແດ່ເດີ້, ມັນດີສຳລັບລູກ.” ແມ່ຂອງພວກເຮົາເວົ້າຖືກ, ແລະ ໃນຂໍ້ຄວາມທີ່ວ່າ ໝັ້ນຄົງໃນສັດທາ, “ກິນຜັກແດ່ເດີ້” ຄືການອະທິຖານເລື້ອຍໆ, ຄືການຊື່ນຊົມກັບພຣະຄຳພີທຸກວັນ, ຄືການຮັບໃຊ້ ແລະ ນະມັດສະການໃນສາດສະໜາຈັກ, ຄືການຮັບສ່ວນສິນລະລຶກຢ່າງມີຄ່າຄວນທຸກອາທິດ, ຄືການຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງທ່ານ, ແລະ ຄືການແບກໄມ້ກາງແຂນຂອງທ່ານ ໃນຄວາມເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ໃນແຕ່ລະວັນ.²⁴

ຈົ່ງຈື່ຈຳສະເໝີເຖິງຄຳສັນຍາກ່ຽວກັບສິ່ງດີໆທີ່ຈະມາເຖິງ, ທັງໃນເວລານີ້ ແລະ ໃນອະນາຄົດ, ສຳລັບຜູ້ທີ່ ມີສັດທາຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່ໃນພຣະຄຣິດ. ຈົ່ງຈື່ຈຳ “ຊີວິດນິລັນດອນ, ແລະ ຄວາມສຸກຂອງໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ.”²⁵ ໂອ້ ທ່ານທັງຫລາຍຜູ້ທີ່ມີໃຈບໍລິສຸດ, ຈົ່ງເງີຍໜ້າຂຶ້ນ ແລະ ຮັບພຣະຄຳອັນໜ້າພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຈົ່ງຊື່ນຊົມຢູ່ດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ; ພວກທ່ານຈະເຮັດໄດ້ຖ້າຫາກຈິດໃຈຂອງພວກທ່ານໝັ້ນຄົງຕະຫລອດໄປ.”²⁶ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.