Είμαστε ένα

Ο Κύριος το ξεκαθάρισε στην αρχή-αρχή αυτής της τελευταίας θεϊκής νομής ότι έπρεπε να μεταδώσουμε το Ευαγγέλιο σε όλον τον κόσμο. Αυτά που είπε στους λίγους φέροντες την ιεροσύνη το 1831, τα λέει τώρα στους πολλούς. Όποια και αν είναι η ηλικία, η ιδιότητα, η κλήση στην Εκκλησία ή η τοποθεσία μας, είμαστε σαν ένα, κεκλημένοι στο έργο να Τον βοηθούμε στη συγκομιδή ψυχών έως ότου έλθει πάλι. Είπε σε εκείνους τους πρώτους εργάτες του αμπελώνα:

«Και πάλι, σας λέω, σας δίνω μια εντολή, ότι κάθε άνθρωπος, κάθε πρεσβύτερος, ιερέας, διδάσκαλος, και επίσης κάθε μέλος, πρέπει να προχωρήσει με όλη του τη δύναμη, με τον κόπο των χεριών του, για να προετοιμάσει και να πραγματοποιήσει αυτά που πρόσταξα.

»Και το κήρυγμά σας να είναι φωνή προειδοποίησης, κάθε άνθρωπος προς τον πλησίον του, με ηπιότητα και με πραότητα.

»Και φύγετε μακριά από τους ανόμους. Σώστε τον εαυτό σας. Να είστε καθαροί εσείς που βαστάτε τα σκεύη τού Κυρίου» ¹ .

Τώρα, εσείς μέλη της Ααρωνικής Ιεροσύνης μπορείτε να δείτε ότι η προσταγή του Κυρίου συμπεριλαμβάνει εσάς. Αφού γνωρίζετε ότι ο Κύριος πάντοτε προετοιμάζει την οδό για να τηρούνται οι εντολές Του, μπορείτε να αναμένετε ότι θα το κάνει αυτό για τον καθέναν από εσάς.

Επιτρέψατέ μου να σας πω πώς το έκανε για ένα αγόρι που τώρα έχει τη θέση του ιερέα στην Ααρωνική Ιεροσύνη. Είναι 16 ετών. Ζει σε μία χώρα όπου οι ιεραπόστολοι έφθασαν για πρώτη φορά πριν από ένα έτος. Ανετέθησαν σε δύο πόλεις, αλλά όχι στην πόλη όπου ζει το αγόρι.

Όταν ήταν πολύ μικρός, οι γονείς του τον έφεραν στη Γιούτα για ασφάλεια. Η οικογένεια διδάχθηκε και βαπτίσθηκε από τους ιεραποστόλους. Εκείνος δεν βαπτίσθηκε στην Εκκλησία, επειδή δεν ήταν ακόμη οκτώ ετών.

Οι γονείς του σκοτώθηκαν σε ένα ατύχημα. Επομένως, η γιαγιά του τον γύρισε στο σπίτι του, πέρα από τον ωκεανό, πίσω στην πόλη όπου είχε γεννηθεί.

Περπατούσε σε έναν δρόμο τον Μάρτιο, μόλις πριν από ένα έτος, όταν ένιωσε ότι θα έπρεπε να μιλήσει σε μία γυναίκα που δεν γνώριζε. Της μίλησε στα Αγγλικά που ακόμη θυμόταν. Ήταν νοσοκόμα, η οποία είχε αποσταλεί από τον πρόεδρο ιεραποστολής στην πόλη του για να αναζητήσει στέγαση και ιατρική φροντίδα για τους ιεραποστόλους οι οποίοι θα ανετίθεντο σύντομα εκεί. Έγιναν φίλοι καθώς μιλούσαν. Όταν επέστρεψε στα κεντρικά της ιεραποστολής, είπε στους ιεραποστόλους για εκείνον.

Οι δύο πρώτοι πρεσβύτεροι έφθασαν τον Σεπτέμβριο του 2012. Το ορφανό ήταν η πρώτη τους βάπτιση στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Μέχρι τον Μάρτιο αυτού του έτους ήταν μέλος για τέσσερις μήνες. Είχε χειροτονηθεί ιερέας στην Ααρωνική Ιεροσύνη και έτσι μπόρεσε να βαπτίσει τον δεύτερο νεοφώτιστο στην Εκκλησία. Ήταν ο πρώτος πρωτοπόρος της ιεροσύνης να μαζέψει άλλα τέκνα του Επουράνιου Πατέρα μαζί του, για να εδραιώσει την Εκκλησία σε μία πόλη σχεδόν 130.000 ατόμων.

Την Κυριακή του Πάσχα, στις 31 Μαρτίου 2013, το σύνολο των μελών της Εκκλησίας είχε αυξηθεί στον τεράστιο αριθμό των έξι μελών σε εκείνη την πόλη. Ήταν το μοναδικό εντόπιο μέλος που παρευρέθη στη συγκέντρωση εκείνη την Κυριακή. Το γόνατό του είχε τραυματισθεί την προηγουμένη, αλλά ήταν αποφασισμένος να είναι εκεί. Είχε προσευχηθεί ώστε να ήταν εις θέσιν να περπατήσει ώς την εκκλησία. Και έτσι ήταν εκεί. Μετέλαβε μαζί με τέσσερις νεαρούς πρεσβυτέρους και ένα ιεραποστολικό ζεύγος -- το σύνολο του εκκλησιάσματος.

Αυτή η ιστορία δεν φαίνεται αξιοσημείωτη εκτός και αν αναγνωρίσετε σε αυτήν το σχέδιο της χειρός του Θεού στην οικοδόμηση του βασιλείου Του. Το έχω δει πολλές φορές.

Το είδα στο Νέο Μεξικό ως νεαρός άνδρας. Επί γενεές, οι προφήτες μας λένε ότι πρέπει να βοηθούμε τους ιεραποστόλους να βρουν και να διδάξουν τους έντιμους στην καρδιά και μετά να αγαπούμε αυτούς που έρχονται στο βασίλειο.

Έχω δει αφ’ εαυτού μου τι μπορούν να κάνουν πιστοί φέροντες την ιεροσύνη και μέλη. Το 1955 έγινα αξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο επίσκοπος στο σπίτι μού έδωσε μία ευλογία μόλις πριν φύγω για την πρώτη μου ανάθεση, η οποία ήταν στην Αλμπουκέρκη στο Νέο Μεξικό.

Στην ευλογία του είπε ότι ο καιρός μου στην πολεμική αεροπορία θα ήταν ιεραποστολική υπηρέτηση. Έφθασα στην εκκλησία την πρώτη μου Κυριακή στον Πρώτο Κλάδο της Αλμπουκέρκης. Ένας άνδρας ήλθε προς το μέρος μου, μου συστήθηκε ως πρόεδρος περιφερείας και μου είπε ότι επρόκειτο να με καλέσει να υπηρετήσω ως ιεραπόστολος περιφερείας.

Του είπα ότι θα ήμουν εκεί για εκπαίδευση, για λίγες μόνον εβδομάδες, και κατόπιν θα με μετέθεταν κάπου αλλού στον κόσμο. Είπε: «Δεν ξέρω γι’ αυτό, αλλά θα σε καλέσουμε να υπηρετήσεις». Στη μέση της στρατιωτικής μου εκπαίδευσης, με αυτό που φαινόταν ως τύχη, επελέγην από εκατοντάδες αξιωματικούς που εκπαιδεύονταν να πάρω τη θέση στα κεντρικά ενός αξιωματικού ο οποίος είχε πεθάνει ξαφνικά.

Έτσι, για τα δύο χρόνια που ήμουν εκεί, εργαζόμουν στο γραφείο μου. Τα περισσότερα βράδια και κάθε σαββατοκύριακο, δίδασκα το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού σε ανθρώπους που μας έφερναν τα μέλη.

Οι συνάδελφοί μου και εγώ δαπανούσαμε κατά μέσο όρο περισσότερες από 40 ώρες τον μήνα σε ιεραποστολική υπηρέτηση χωρίς ούτε μια φορά να πρέπει να κτυπήσουμε πόρτες, για να βρούμε κάποιον να διδάξουμε. Τα μέλη μάς διατηρούσαν τόσο απησχολημένους που συχνά διδάσκαμε δύο οικογένειες σε ένα βράδυ. Είδα αφ’ εαυτού μου τη δύναμη και την ευλογία στην επαναλαμβανόμενη κλήση των προφητών να είναι ιεραπόστολος κάθε μέλος.

Την τελευταία Κυριακή πριν φύγω από την Αλμπουκέρκη, οργανώθηκε ο πρώτος πάσσαλος σε εκείνη την πόλη. Υπάρχει τώρα ένας ιερός ναός εκεί, ένας οίκος του Κυρίου, σε μία πόλη όπου κάποτε συναντιόμασταν σε μία κυρίως εκκλησία με Αγίους που έφερναν φίλους σε εμάς να διδαχθούν και να αισθανθούν τη μαρτυρία του Πνεύματος. Αυτοί οι φίλοι αισθάνονταν ευπρόσδεκτοι και σαν το σπίτι τους στην αληθινή Εκκλησία του Κυρίου.

Το είδα εν συνεχεία στη Νέα Αγγλία καθώς φοιτούσα στη σχολή. Εκλήθην ως σύμβουλος ενός σπουδαίου προέδρου περιφερείας ο οποίος κάποτε δεν ενδιαφερόταν για την Εκκλησία αλλά ο οποίος είχε γίνει ένας άνδρας μεγάλης πνευματικής δυνάμεως. Ο οικογενειακός του διδάσκαλος τον αγαπούσε αρκετά, ώστε να αγνοήσει το πούρο του και να δει τι μπορούσε να δει ο Θεός σε εκείνον. Ο πρόεδρος περιφερείας και εγώ οδηγήσαμε πέρα από τους λόφους και κατά μήκος των ακτών, για να επισκεφθούμε μικρούς κλάδους που ήταν διάστικτοι στη Μασσαχουσέτη και το Ρόουντ Άιλαντ για να οικοδομήσουν και να ευλογήσουν τη βασιλεία του Θεού.

Στα χρόνια που υπηρέτησα με εκείνον τον σπουδαίο ηγέτη, βλέπαμε ανθρώπους να προσελκύουν φίλους στην Εκκλησία με το παράδειγμά τους και με την πρόσκλησή τους να ακούσουν τους ιεραποστόλους. Για εμένα η αύξηση αυτών των κλάδων φαινόταν αργή και ασταθής. Όμως την Κυριακή που έφυγα, πέντε χρόνια αργότερα, δύο Απόστολοι ήλθαν να οργανώσουν την περιφέρειά μας σε πάσσαλο στην κυρίως εκκλησία Λονγκφέλοου Παρκ στο Κέμπριτζ.

Χρόνια αργότερα επέστρεψα για να διευθύνω μία συνέλευση πασσάλου εκεί. Ο πρόεδρος πασσάλου με πήγε να δω έναν βραχώδη λόφο στο Μπελμόντ. Μου είπε ότι θα ήταν τέλειο μέρος για έναν ναό του Θεού. Τώρα εκεί στέκει ένας. Όταν τον ατενίζω, θυμάμαι τα ταπεινά μέλη με τα οποία καθόμουν στους μικρούς κλάδους, τους γείτονες που προσκαλούσαν και τους ιεραποστόλους που τους δίδασκαν.

Υπάρχει ένας νέος διάκονος σε αυτήν τη συγκέντρωση απόψε εδώ. Ήμουν μαζί του την ίδια Κυριακή του Πάσχα που ο ιερέας, για τον οποίον μίλησα προηγουμένως, πήγε και είχε μία αποκλειστική συνάντηση μαζί του. Ο διάκονος έλαμψε καθώς ο πατέρας του είπε ότι θα ήταν σε αυτήν τη συγκέντρωση ιεροσύνης μαζί του απόψε. Αυτός ο πατέρας ήταν σπουδαίος ιεραπόστολος στην ίδια ιεραποστολή, όπου ο πατέρας του ήταν πρόεδρος. Έχω δει τον Ιεραποστολικό Οδηγό του 1937 του παππού του. Η οικογένειά του έχει μία μακρά κληρονομιά στο να φέρνει ανθρώπους στην Εκκλησία.

Έτσι, μίλησα με τον επίσκοπο αυτού του διακόνου, για να μάθω τι εμπειρίες ανέμενε το αγόρι στην εκπλήρωση της ευθύνης της ιεροσύνης να εργάζεται στη συνάθροιση των ψυχών για τον Κύριο. Ο επίσκοπος ήταν ενθουσιασμένος καθώς περιέγραφε πώς παρακολουθούσε ο ηγέτης ιεραποστολής τομέως την πρόοδο των ερευνητών. Παίρνει αυτές τις πληροφορίες από τακτική επαφή με τους ιεραποστόλους.

Ο επίσκοπος και το συμβούλιο τομέως του συζητούν για κάθε προοδεύοντα ερευνητή. Αποφασίζουν τι μπορούν να κάνουν για κάθε άτομο και για την οικογένειά του, ώστε να τους βοηθήσουν να γίνουν φίλοι πριν από τη βάπτιση, να τους συμπεριλαμβάνουν σε δραστηριότητες και να γαλουχούν όσους βαπτίζονται. Είπε ότι οι ιεραπόστολοι κατά περίσταση έχουν αρκετά ραντεβού να διδάσκουν, ώστε παίρνουν φέροντες την Ααρωνική Ιεροσύνη ως συναδέλφους.

Το σχέδιο ιεραποστολής τομέως περιλαμβάνει τους στόχους των απαρτιών να προσκαλούν όσους γνωρίζουν να συναντούν τους ιεραποστόλους. Ακόμη και η προεδρία απαρτίας διακόνων καλείται να θέτει στόχους και να σχεδιάζει για τα μέλη της απαρτίας της, ώστε να βοηθήσουν να φέρουν όσους γνωρίζουν στη βασιλεία του Θεού.

Τώρα, ο διάκονος στον δυνατό τομέα και ο νέος ιερέας --ο νεοφώτιστος-- στη μικρή ομάδα μελών ενδεχομένως να φαίνεται ότι έχουν λίγα κοινά μεταξύ τους ή με εσάς. Και ενδεχομένως να μη βλέπετε πολλή ομοιότητα με τις εμπειρίες σας στην οικοδόμηση της Εκκλησίας με αυτά που εγώ είδα ως θαύματα στο Νέο Μεξικό και τη Νέα Αγγλία.

Όμως, υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίον είμαστε ένα στην ευθύνη μας στην ιεροσύνη. Καθαγιαζόμαστε και εκπληρώνουμε το ατομικό μας καθήκον σχετικώς με την εντολή να μεταδώσουμε το Ευαγγέλιο σε όλα τα τέκνα του Επουράνιου Πατέρα μας.

Όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες στον τρόπο με τον οποίον ο Κύριος οικοδομεί τη βασιλεία Του επί της γης. Στην Εκκλησία Του, με όλα τα υπέροχα εργαλεία και την οργάνωση που μας έχουν δοθεί, υπάρχει ακόμη μια θεμελιώδης αρχή διδαχθείσα από τους προφήτες για το πώς πρέπει να εκπληρώνουμε την ευθύνη μας της ιεροσύνης που αφορά στο ιεραποστολικό έργο.

Στη γενική συνέλευση Απριλίου του 1959, ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι δίδαξε αυτήν την αρχή, όπως έκαναν οι προφήτες από την εποχή του, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Τόμας Μόνσον. Ο Πρόεδρος ΜακΚέι αφηγήθηκε στα τελικά σχόλιά του ότι το 1923 στη Βρετανική Ιεραποστολή, υπήρξαν γενικές οδηγίες που απεστάλησαν στα μέλη της Εκκλησίας. Τους ελέχθη να μη δαπανούν χρήματα στο να διαφημίζουν το να πολεμούν τα άσχημα συναισθήματα των ανθρώπων εναντίον της Εκκλησίας. Ο Πρόεδρος ΜακΚέι είπε ότι η απόφαση ήταν: «Επιρρίψτε την ευθύνη σε κάθε μέλος της Εκκλησίας, ώστε το επόμενο έτος 1923 κάθε μέλος να είναι ιεραπόστολος. Κάθε μέλος, ένας ιεραπόστολος! Μπορείτε να φέρετε τη μητέρα σας στην Εκκλησία ή μπορεί να είναι ο πατέρας σας, ίσως ο συνάδελφός σας στο εργαστήριο. Κάποιος θα ακούσει το καλό μήνυμα της αληθείας μέσω υμών».

Και εξακολούθησε ο Πρόεδρος ΜακΚέι: «Και αυτό είναι το μήνυμα σήμερα. Κάθε μέλος --ενάμιση εκατομμύριο-- ένας ιεραπόστολος!» ²

Όταν ανακοινώθηκε το 2002 ότι το ιεραποστολικό έργο θα γινόταν η ευθύνη των επισκόπων, έμεινα κατάπληκτος. Ήμουν επίσκοπος. Μου φάνηκε ότι ήδη έφεραν ένα φορτίο κοντά στα όριά τους για τη διακονία των μελών και τη διεύθυνση των οργανώσεων στον τομέα.

Ένας επίσκοπος που ήξερα το είδε όχι ως επιπρόσθετο καθήκον, αλλά ως ευκαιρία να φέρει κοντά τον τομέα σε έναν σπουδαίο σκοπό, όπου κάθε μέλος έγινε ιεραπόστολος. Κάλεσε έναν ηγέτη ιεραποστολής τομέως. Συναντιόταν ο ίδιος με τους ιεραποστόλους κάθε Σάββατο για να μάθει για το έργο τους, να τους ενθαρρύνει και να μάθει για την πρόοδο των ερευνητών τους. Το συμβούλιο τομέως έβρισκε τρόπους να χρησιμοποιούν οι οργανώσεις και οι απαρτίες εμπειρίες υπηρετήσεως ως ιεραποστολική προετοιμασία. Και ως κριτής στον Ισραήλ, βοηθούσε νέους ανθρώπους να αισθανθούν τις ευλογίες της εξιλεώσεως να τις διατηρούν καθαρές.

Προσφάτως ερώτησα πώς εξηγούσε το μεγάλο κύμα νεοφώτιστων στον τομέα του και την αύξηση στον αριθμό νέων ανθρώπων έτοιμων και πρόθυμων να μεταδώσουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στον κόσμο. Είπε ότι του φαινόταν πως η αύξηση δεν ήλθε τόσο πολύ επειδή τελούσαν συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο τρόπος που έγιναν όλοι ένα στον ενθουσιασμό τους να φέρουν ανθρώπους στην κοινότητα των Αγίων που τους είχε φέρει τέτοια ευτυχία.

Για κάποιους ήταν αυτό και περισσότερα. Σαν τους γιους του Μωσία, είχαν αισθανθεί τα αποτελέσματα της αμαρτίας στη δική τους ζωή και τη θαυμαστή ίαση της εξιλέωσης εντός της Εκκλησίας του Θεού. Από αγάπη και ευγνωμοσύνη για το δώρο του Σωτήρος προς αυτούς, ήθελαν να βοηθήσουν όσους μπορούσαν να ξεφύγουν από τη λύπη της αμαρτίας, να αισθανθούν τη χαρά της συγχώρησης και να συγκεντρωθούν μαζί τους στην ασφάλεια της βασιλείας του Θεού.

Ήταν η αγάπη του Θεού και η αγάπη για τους φίλους και τους γείτονές τους που τους ένωσε να υπηρετούν τους ανθρώπους. Επιθυμούσαν να μεταδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλους στο μέρος τους στον κόσμο. Και προετοίμασαν τα παιδιά τους να είναι άξια να κληθούν από τον Κύριο να διδάξουν, να καταθέσουν μαρτυρία και να υπηρετήσουν σε άλλα μέρη του αμπελώνα Του.

Είτε είναι στον μεγάλο τομέα όπου ο καινούργιος διάκονος θα επιτελέσει το καθήκον του να διαδώσει το Ευαγγέλιο και να οικοδομήσει τη βασιλεία είτε στη μικρή ομάδα πολύ μακριά όπου υπηρετεί ο καινούργιος ιερέας, θα είναι ένα σε σκοπό. Ο διάκονος θα εμπνευσθεί από την αγάπη του Θεού να προσεγγίσει έναν φίλο όχι ακόμη μέλος. Θα συμπεριλάβει τον φίλο του σε κάποια υπηρέτηση ή δραστηριότητα στην Εκκλησία και μετά θα τον προσκαλέσει αυτόν και την οικογένειά του να διδαχθούν από τους ιεραποστόλους. Για όσους βαπτισθούν, θα είναι ο φίλος που θα χρειάζονται.

Ο ιερέας θα προσκαλέσει άλλους να συμμετάσχουν μαζί του στη μικρή ομάδα Αγίων όπου έχει νιώσει την αγάπη του Θεού και την ευλογημένη ειρήνη της εξιλεώσεως.

Αν συνεχίσει πιστός στο καθήκον του της ιεροσύνης, θα δει την ομάδα να γίνεται κλάδος και κατόπιν ένας πάσσαλος της Σιών θα έλθει στην πόλη του. Θα υπάρξει ένας τομέας με έναν στοργικό επίσκοπο. Θα μπορούσε να είναι ένας από τους γιους ή τους εγγονούς που κάποια ημέρα θα πάρει έναν υπηρέτη του Θεού σε έναν κοντινό λόφο και θα πει: «Αυτό θα ήταν υπέροχο μέρος για έναν ναό».

Προσεύχομαι ώστε οπουδήποτε είμαστε και οιαδήποτε καθήκοντα έχουμε στην ιεροσύνη του Θεού να είμαστε ενωμένοι στον σκοπό να μεταδώσουμε το Ευαγγέλιο σε όλον τον κόσμο και ώστε να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους που αγαπούμε να καθαρισθούν από την αμαρτία και να είναι ευτυχισμένοι με εμάς στη βασιλεία του Θεού. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, του οποίου είναι αυτή η Εκκλησία, αμήν.