Όμορφα πρωινά

Από τον Πρεσβύτερο Μπρους Πόρτερ

Των Εβδομήκοντα

Δεν πρέπει να φοβόμαστε το μέλλον, ούτε να διστάζουμε στην ελπίδα και το θάρρος, επειδή ο Θεός είναι μαζί μας.

Ένα απόγευμα Πέμπτης στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς συγκεντρώθηκε με τους μαθητές Του σε ένα άνω δωμάτιο για να τηρήσουν το εβραϊκό Πάσχα. Οι άνδρες που ήταν μαζί Του δεν ήξεραν ότι αυτό το γεύμα θα λεγόταν κάποια μέρα ο Μυστικός Δείπνος. Αν το ήξεραν αυτό και τι σημασία του, θα είχαν κλάψει.

Ο Δάσκαλός τους, παρ’ όλα αυτά, καταλάβαινε απόλυτα ότι η δοκιμασία στη Γεθσημανή και στον Γολγοθά θα ξεκινούσε σύντομα. Οι σκοτεινότερες ώρες στην ιστορία του κόσμου επέκειντο. Παρ’ όλα αυτά, ο Ιησούς τούς είπε: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά έχετε θάρρος· εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Κατά Ιωάννην 16:33).

Ζούμε σήμερα σε μια εποχή ταραχής και αβεβαιότητας, στις μέρες που ο Κύριος είχε προφητεύσει στον Ενώχ ότι θα χαρακτηρίζονταν «ημέρες ανομίας και εκδίκησης» (Μωυσή 7:60). Δοκιμασίες και δύσκολοι καιροί μπορεί να βρίσκονται μπροστά μας, αλλά εμείς επίσης έχουμε λόγο να έχουμε θάρρος και χαρά, επειδή ζούμε στην τελευταία θεϊκή νομή, όπου ο Θεός έχει αποκαταστήσει την Εκκλησία και το βασίλειό Του στη γη ως προετοιμασία για την επιστροφή του Υιού Του.

Ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ μια φορά μίλησε για τα εγγόνια του και τον συνεχώς αυξανόμενο σε προβλήματα κόσμο στον οποίο ζουν. Είπε: «Θα δουν πολλά γεγονότα να συμβαίνουν στην πορεία της ζωής τους. Μερικά από αυτά θα δοκιμάσουν το κουράγιο τους και θα μεγαλώσουν την πίστη τους. Αλλά αν αναζητήσουν με προσευχή βοήθεια και καθοδήγηση, θα τους δοθεί δύναμη για τα δυσμενή πράγματα».

Και ύστερα προσέθεσε: «Οι ηθικές αξίες από τις οποίες ο πολιτισμός πρέπει να εξαρτάται, χειροτερεύουν με αυξανόμενο ρυθμό. Παρ’ όλα αυτά, δεν φοβάμαι το μέλλον» (“Do Not Fear,” Ensign ή Λιαχόνα, Μάιος 2004, 77, 78).

Αδελφοί και αδελφές, δεν πρέπει να φοβόμαστε το μέλλον, ούτε να διστάζουμε στην ελπίδα και το θάρρος, επειδή ο Θεός είναι μαζί μας. Ανάμεσα στα πρώτα καταγεγραμμένα λόγια συμβουλών που ο Ιησούς έδωσε στους μαθητές Του, οι οποίοι είχαν κληθεί πρόσφατα στη Γαλιλαία, ήταν μια νουθεσία με δύο λέξεις: «Μη φοβάσαι» (Κατά Λουκάν 5:10). Επανέλαβε αυτή τη συμβουλή πολλές φορές κατά τη διάρκεια της διακονίας Του. Στους Αγίους Του σήμερα, ο Σωτήρας έχει πει: «Να έχετε θάρρος και μη φοβάστε, γιατί εγώ ο Κύριος είμαι μαζί σας, και θα σταθώ στο πλευρό σας» (Δ&Δ 68:6).

Ο Κύριος θα σταθεί στο πλευρό της Εκκλησίας και του λαού Του και θα τους προστατέψει μέχρι τον ερχομό Του. Θα υπάρχει ειρήνη στη Σιών και τους πασσάλους της, επειδή Εκείνος διακήρυξε: «Ώστε η συνάθροιση επάνω στη γη τής Σιών και τους πασσάλους της, να είναι για άμυνα, και για καταφύγιο από τη θύελλα και από την οργή όταν θα ξεχυθεί αμιγής επάνω σε όλη τη γη» (Δ&Δ 115:5–6).

Η Εκκλησία στέκεται σαν ένα οχυρό ασφαλείας για τα μέλη της. Παρόλο που οι καταστάσεις στον κόσμο μπορεί να γίνουν πολύ δύσκολες ορισμένες φορές, οι πιστοί Άγιοι των Τελευταίων Ημερών θα βρουν καταφύγιο στους πασσάλους της Σιών. Ο Κύριος θέσπισε πως η πέτρα που κόπηκε από το βουνό χωρίς χέρια θα κυλήσει εμπρός μέχρι να γεμίσει όλη τη γη. (Βλέπε Δανιήλ 2:31–45, Δ&Δ 65:2). Και καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της, γιατί ο Θεός είναι ο δημιουργός αυτού του έργου και ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος.

Ο προφήτης Νεφί είδε σε όραμα ότι τις τελευταίες ημέρες, η δύναμη του Αρνίου του Θεού θα κατέβαινε «επάνω στο λαό της διαθήκης του Κυρίου» και θα ήταν «οπλισμένοι με χρηστότητα και με τη δύναμη του Θεού με μεγάλη δόξα» (Νεφί Α΄ 14:14).

Ο καθένας από μας και οι οικογένειές μας, μπορούμε να είμαστε οπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού ως άμυνα αν μόνο παραμείνουμε αληθινοί στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και επιτρέψουμε στο Πνεύμα να είναι ο οδηγός μας. Οι δοκιμασίες μπορεί να έλθουν και ίσως να μην καταλάβουμε τα πάντα που συμβαίνουν σε μας και γύρω μας. Αλλά αν ταπεινά, σιωπηλά εμπιστευτούμε τον Κύριο, Εκείνος θα μας δώσει τη δύναμη και καθοδήγηση σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Όταν η μοναδική μας επιθυμία είναι να Τον ευχαριστούμε, θα ευλογηθούμε με μια βαθιά εσωτερική ειρήνη.

Στις πρώτες μέρες της Αποκατάστασης, τα μέλη της Εκκλησίας αντιμετώπισαν τρομακτικές δοκιμασίες. Ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ είπε για εκείνο τον καιρό: «Ενώ ήμουν περιτριγυρισμένος από όχλους, με τον θάνατο και την καταστροφή να με απειλεί από παντού, ένιωσα τόση χαρά και καλά στο πνεύμα μου, όπως νιώθω τώρα. Οι προοπτικές μπορεί να φαίνονται θολές και σκοτεινές, αλλά δεν έχω δει ποτέ κάποια εποχή σε αυτό το Ευαγγέλιο όπου τα αποτελέσματα να μην ήταν ευεργετικά για τον σκοπό της αλήθειας» (Teachings of Presidents of the Church: Brigham Young [1997], 357).

Ο συνάδελφός μου της ιεραποστολής, ο Παύλος, ήταν κάποιος που πάντα ακτινοβολούσε χαρά. Ως νέος πατέρας, προσβλήθηκε από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Ωστόσο, παρά την αντιξοότητα που ακολούθησε, συνέχισε να υπηρετεί τους άλλους με χαρά και ωραίο χιούμορ. Μια φορά ήλθε στο γραφείο μου, κάθισε επάνω στην πρώτη του αναπηρική καρέκλα και δήλωσε: «Η ζωή ξεκινά με μια μηχανοκίνητη αναπηρική καρέκλα!» Θα τον θυμάμαι πάντοτε, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, κρατώντας ψηλά την Ολυμπιακή φλόγα ενώ βρισκόταν επάνω στην αναπηρική του καρέκλα καθώς ζητωκραύγαζε το πλήθος. Όπως αυτή η φλόγα που καίει για πάντα, η πίστη του Παύλου ποτέ δεν ξεθώριασε στη θύελλα της ζωής.

Όταν ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ, ζούσα σε ένα σπίτι με ορισμένους νέους άνδρες. Ο συγκάτοικός μου, ο Μπρους, ήταν το πιο αισιόδοξο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν τον ακούσαμε ποτέ να λέει κάτι αρνητικό για κάποιο άτομο ή περίσταση και ήταν αδύνατον να μην αισθανθείς ότι σε ανεβάζει, όταν ήσουν μαζί του. Η καλή του διάθεση έρεε από μια σταθερή εμπιστοσύνη στον Σωτήρα και στο Ευαγγέλιό Του.

Μια κρύα, χειμωνιάτικη μέρα, ένας άλλος φίλος μου, ο Τομ, περπατούσε στη πανεπιστημιόπολη. Ήταν μόλις 7:00 το πρωί και η πανεπιστημιόπολη ήταν έρημη και σκοτεινή. Έπεφτε πολύ χιόνι, με δυνατό άνεμο. «Τι απαίσιος καιρός», σκέφτηκε ο Τομ. Περπάτησε πιο πέρα και μέσα από το σκοτάδι και το χιόνι, άκουσε κάποιον να τραγουδά.

Όπως αναμενόταν, μέσα από το χιόνι ήρθε ο φίλος μας που ήταν πάντα αισιόδοξος, ο Μπρους. Με τα χέρια του τεντωμένα προς τον ουρανό, τραγουδούσε ένα κομμάτι από το μιούζικαλ του Μπρόντγουει, το Οκλαχόμα: «Αχ, τι ωραίο πρωινό! Αχ, τι ωραία ημέρα! Έχω ένα θαυμάσιο συναίσθημα, όλα πάνε με το μέρος μου» (Richard Rodgers and Oscar Hammerstein II, “Oh, What a Beautiful Morning” [1943]).

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, αυτή η λαμπρή φωνή στη σκοτεινή θύελλα έχει γίνει για μένα ένα σύμβολο για το τι σημαίνει η ελπίδα και η πίστη. Ακόμα και σε έναν κόσμο που σκοτεινιάζει, εμείς ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών μπορούμε να τραγουδάμε με χαρά, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις του ουρανού είναι με την Εκκλησία και τον λαό του Θεού. Μπορούμε να χαρούμε με τη γνώση ότι έπεται ένα όμορφο πρωινό -- η αυγή της ημέρας της χιλιετίας, όταν ο Υιός του Θεού θα υψωθεί από την ανατολή και θα βασιλέψει ξανά επάνω στη γη.

Σκέφτομαι επίσης και άλλα δύο όμορφα πρωινά στην ιστορία του κόσμου. Την άνοιξη του 1820, το πρωινό μιας όμορφης, καθαρής ημέρας στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης, ένας νέος άνδρας ονόματι Τζόζεφ Σμιθ πήγε στο δάσος και γονάτισε για να προσευχηθεί. Η απάντηση σε αυτή την προσευχή, η παρουσία του Πατέρα και του Υιού, έκανε την εισαγωγή στη θεϊκή νομή της πληρότητας των καιρών και την Αποκατάσταση της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού στη γη.

Και ακόμα άλλο ένα όμορφο πρωινό ξημέρωσε, περίπου 2.000 χρόνια πριν, λίγο έξω από τα τείχη της πόλης της Ιερουσαλήμ. Ο ήλιος χωρίς αμφιβολία έλαμψε με εξαιρετική λαμπρότητα εκείνο το πρωινό του Πάσχα. Μια μικρή ομάδα γυναικών είχε έλθει να επισκεφθεί τον τάφο, ελπίζοντας να χρίσουν το σώμα του εσταυρωμένου Κυρίου τους. Δύο άγγελοι τους συνάντησαν και δήλωσαν: «Τι αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αλλ’ αναστήθηκε» (Κατά Λουκάν 24:5–6).

Για τον θρίαμβο του Ιησού Χριστού επί της αμαρτίας και του θανάτου, καταθέτω μαρτυρία. Για το ευσπλαχνικό σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας και την απέραντη αγάπη Του, καταθέτω μαρτυρία. Καθώς σηκωνόμαστε κάθε πρωί, είθε να κοιτάζουμε προς τον ουρανό με πίστη και να λέμε, «Αχ, τι όμορφο πρωινό», προσεύχομαι στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.