Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Wat haken mij over geloofsvernieuwing leerde
Toen ik tijdens de pandemie een oude hobby opnam, leerde ik hoe ik mijn geloof kan laten groeien en sterk maken.
Ik doorzocht een mand met oude lappen, met een engel in mijn hand. Ik had het hoofd en het lichaam van de engel gehaakt, maar ik had geel draad nodig om het aureool en de vleugels te maken, en ik wist niet zeker of ik dat had.
Ik had leren haken toen ik 11 was, maar daarna had ik zo’n tien jaar niet meer gehaakt. Alleen tijdens de pandemie was haken weer een hobby geworden en ik was er vrij serieus mee bezig. Ik probeerde vóór Kerstmis een volledige set kerstfiguren te maken.
Net toen ik de moed wilde opgeven, zag ik een lap gele stof. Ik haalde de stof ertussenuit en zag dat het een grote, oneffen deken was. Hij had reusachtige, bonte strepen: oranje, roze, marineblauw en geel, allemaal in een walgelijk fel patroon gehaakt.
De strepen verschilden van grootte. De steken waren los en ongelijkmatig. En toch kon ik een glimlach niet onderdrukken toen ik zag dat het een haakwerk uit mijn jeugd was. Lang voordat het project klaar was, waren mijn concentratie en motivatie al het raam uit. Het lag jaren op deze stapel onafgemaakte, ongebruikte en vergeten projecten.
Ik pakte het losse, rafelige eind van de deken vast en trok eraan. De deken was nooit afgehecht, dus ik kreeg met een snelle ruk meerdere steken tegelijk los.
Ik aarzelde voordat ik verderging met ontrafelen. De deken was verouderd en veel te fel van kleur, maar ik werd een beetje verdrietig bij de gedachte dat alles waar mijn jonge vingers zo hard aan gewerkt hadden, teniet werd gedaan. Maar de deken die ik zoveel jaar geleden had gehaakt, was wel precies wat ik nu nodig had.
Dus ontrafelde ik de deken. Ik trok en trok tot de draad in een grote wirwar op mijn schoot lag. En toen begon ik te haken. Mijn handen, die nu veel vaardiger waren, veranderden de onhandige, kinderlijke stiksels van mijn deken in fijnmazige engelenvleugels.
Terwijl ik bezig was, kwam er een vreemde gedachte bij me op:
Mijn getuigenis is als dat engeltje.
Mijn geloof reconstrueren
Bij die gedachte moest ik eerst glimlachen. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik de waarheid ervan inzag. Net als mijn deken, was mijn getuigenis eerst een eenvoudige, kinderlijke constructie. Toen volgde de ontrafeling, doordat bepaalde zaken mijn geloof op de proef stelden. De losse, onhandige steken die de basis van mijn getuigenis vormden, leken wel uit elkaar te worden getrokken.
En uiteindelijk was er de reconstructie. Toen ik me niet meer zo aan het verleden vasthield, op de Heiland begon te vertrouwen en mijn getuigenis liet groeien en veranderen, groeide het uit tot iets veel mooiers, diepgaander en veelzeggender dan wat ik als kind had kunnen maken.
Emeritus algemeen zeventiger ouderling Bruce C. Hafen heeft dit beginsel uitgelegd toen hij beschreef wat hij ‘eenvoud boven ingewikkeldheid’1 noemde – eigenlijk het denkbeeld dat we een nieuwe, sterkere soort eenvoud krijgen als we de moeilijke vragen in ons leven aanpakken. Hij legde uit dat ‘onze dubbelzinnigheden er zijn om van te leren, niet om door gekweld te worden. […] Door geloof kiezen we er bewust voor de ingewikkeldheid te verwerken waardoor we met open ogen en een open hart kunnen zien.’2
Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik ging beseffen dat niet alleen mijn getuigenis, maar mijn leven dit patroon had gevolgd. Dat was niet in één keer gebeurd, maar ik was langzamerhand veranderd. Ik was door Christus veranderd. Door Christus had ik tegenspoed doorstaan en was ik iets nieuws geworden.
Christus als onze Verlosser kennen
Dit haakproject was als een quarantainehobby begonnen, maar werd uiteindelijk de perfecte herinnering aan de invloed van Christus en het begin van een nieuw leven. Want dat biedt Christus ons: de kans om iets heel nieuws te worden. We vieren de baby in Bethlehem omdat we weten dat die baby is opgegroeid tot iemand die ons de kans biedt om te groeien, te veranderen en gezond te worden.
President Thomas S. Monson (1927–2018) heeft gezegd: ‘Als u en ik het pad bewandelen dat Jezus bewandelde, ontdekken we dat Hij meer is dan het Kindje in Bethlehem, meer dan de zoon van een timmerman, meer dan de grootste leraar die ooit heeft geleefd. Dan leren we Hem kennen als de Zoon van God, onze Heiland en onze Verlosser.’3
De geboorte van Christus was een wonderbaarlijke en wonderlijke gebeurtenis. Daarbij komt nog eens dat mijn kerstviering wordt verdiept en verrijkt door precies in mijn gedachte te hebben waarom de tijdingen van de engel zo’n ‘grote blijdschap’ brachten (Lukas 2:10). En de engel profeteerde: ‘[Maria] zal een zoon baren en u zult Hem de naam Jezus geven, want Hij zal zijn volk zalig maken van hun zonden’ (Mattheüs 1:21).
Wanneer we de geboorte van Christus vieren, kunnen we ook aan de hoop op nieuw leven denken en de tweede kansen die wij door Hem krijgen. Kerstmis is een prachtige tijd van tradities en cadeaus, maar het kan ook een tijd zijn om ons getuigenis te versterken of te vernieuwen. We kunnen de Heer met zijn vaardigheid en wijsheid toestaan om van ons iets beters te maken dan we hadden kunnen voorstellen.