ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទញាណដឹងពីការឈឺចាប់ដែលយើងមានដោយសារតែការរើសអើង
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងខេត្តហ្គូតេង ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ។
ដំណើរស្វែងរកគឺដើម្បីមើលឃើញមនុស្សទូទៅដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះមើលឃើញពួកគេ ។
នៅឯពិធីបើកសម្ពោធព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុងរ៉ូម ប្រទេសអ៊ីតាលី សមាជិក និងមិត្តភក្ដិរបស់ពួកគេបានឈរជុំវិញរូបសំណាក ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានមើលឃើញតាមបង្អួចមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់អ្នកទស្សនា ។
ខ្ញុំបានដកពិសោធន៍ការរើសអើង ឬការប្រកាន់ពូជសាសន៍តាមទម្រង់ផ្សេងៗគ្នាជិត ២០ ឆ្នាំហើយ ។
បន្ទាប់ពីចូលក្នុងសាសនាចក្រនៅម៉ូសំប៊ិក ខ្ញុំបានផ្លាស់ទៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ។ វាគឺជាប្រទេសមួយដ៏ស្រស់ស្អាត ជាប្រទេសមួយដ៏រុងរឿងបំផុតនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ។ ភាពស្រស់ស្អាតរបស់វាត្រូវបានឆ្លុះបញ្ចាំងដោយភាពចម្រុះគ្នារបស់ប្រជាជន និងភាពសម្បូរបែបនៃវប្បធម៌ ។
ប្រទេសអាហ្រ្វិកខាងត្បូងគឺជាប្រទេសមួយដែលកំពុងព្យាបាលពីប្រវត្តិសាស្រ្តមួយដែលពោរពេញទៅដោយការរើសអើងជាតិសាសន៍ ។ ទោះបីជារបបអាផាថេតត្រូវបានលុបបំបាត់ជាផ្លូវការនៅឆ្នាំ ១៩៩៤ ក្ដី ក៏ស្លាកស្នាមនៃគោលនយោបាយមុនៗ នៃការប្រកាន់ពូជសាសន៍ដែលអនុវត្តដោយរដ្ឋាភិបាលនៅតែមានដដែល ។
ក្នុងនាមជាស្ត្រីពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជាជនជាតិម៉ូសំប៊ិកស្បែកខ្មៅដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូងអស់រយៈពេល ១៨ ឆ្នាំ ខ្ញុំជួបនឹងការរើសអើង និងការបដិសេធដែលជារឿយៗត្រូវបានបង្ហាញថាជាសកម្មភាពតូចៗ ។ ការប្រកាន់ពូជសាសន៍ វណ្ណៈនិយម កុលសម្ព័ន្ធនិយម ភេទនិយម និងការស្អប់ខ្ពើមជនបរទេសគឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃជំងឺការបែងចែកវណ្ណៈ ដែលសង្គមនៅតែប្រឈមមុខ ។ មានអ្វីមួយនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សខាងសាច់ឈាមដែលហាក់ដូចជាចង់បែងចែកសង្គម ហើយធ្វើឲ្យយើងជឿថា ភាពខុសគ្នាគឺជារឿងអាក្រក់ ។
អ្វីដែលយើងព្យាយាមធ្វើ
តើសមាជិកសាសនាចក្រអាចងាយនឹងគិតបែបនេះដែរឬទេ ? ពិតណាស់ ។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែបោះបង់ចោលមនុស្សខាងសាច់ឈាមក្នុងការខិតខំអស់មួយជីវិតរបស់យើង ដើម្បីក្លាយជាពួកបរិសុទ្ធតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ។
រាល់ពេលដែលកូនៗខ្ញុំ និងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោ ត្រូវបានគេមើលរំលង ត្រូវបានគេគិតទុកជាមិន ឬមើលឃើញថាជាការចង់ដឹងចង់ឃើញ នោះយើងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយនិយាយអំពីបញ្ហានេះ ។ យើងនិយាយគ្នាថា « តើមានអ្វីទើបនឹងកើតឡើង ? តោះ យើងវិភាគបញ្ហានេះ ។ ចូរយើងពិភាក្សាគ្នាថាហេតុអ្វីមនុស្សទូទៅមានឥរិយាបថបែបនេះ » ។ ការពិភាក្សាគ្នាអំពីបញ្ហានោះជួយបញ្ឈប់អារម្មណ៍របស់យើងពីការធ្វើឲ្យវាកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ។
ខ្ញុំព្យាយាមបង្រៀនកូនៗខ្ញុំថា ភាពអស្ចារ្យរបស់យើងត្រូវបានកំណត់លើទង្វើដែលយើងប្រព្រឹត្ដចំពោះមនុស្សទូទៅដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោល ឬស្អប់ខ្ពើមនៅក្នុងសង្គម ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៥:៤០ ) ។ ការណ៍នោះអាចមានន័យថា ការរិះរកវិធីដើម្បីឈោងទៅជួយមនុស្សដទៃ ដើម្បីកុំឲ្យយើងបំភ្លេចពួកគេចោល ។
ខ្ញុំព្យាយាមប្រែក្លាយដូចព្រះយេស៊ូវ
ដោយមានការឈឺចាប់ដូចគ្នានឹងបទពិសោធន៍ខ្លះៗដែរ នោះមេរៀនដែលយើងកំពុងរៀនកំពុងធ្វើឲ្យកូនៗខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សល្អប្រសើរឡើង ។ ហើយខ្ញុំក៏ដូច្នោះដែរ ។ ការខកចិត្តរបស់យើងបានជួយយើងអភិវឌ្ឍក្តីអាណិតអាសូរ និងការយល់ចិត្តអ្នកដទៃ ។
បទពិសោធន៍ជាមួយការរើសអើងផ្តល់ឱកាសមួយឲ្យខ្ញុំជ្រើសរើស ។ តើខ្ញុំនឹងផ្តល់ភាពជូរចត់ និងការសងសឹក ឬតើខ្ញុំនឹងផ្តល់ដល់បុគ្គលនោះមិនត្រឹមតែឱកាសម្ដងនោះទេ ប៉ុន្តែពីរដង បីដង និងបួនដងដែរឬទេ ? តើខ្ញុំនឹងមើលឃើញថា សង្គមជាកន្លែងដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ ឬខ្ញុំនឹងក្លាយជាកម្លាំងសម្រាប់ការផ្លាស់ប្តូរជាវិជ្ជមានដែរឬទេ ?
ព្រះអង្គសង្រ្គោះក៏ប្រឈមមុខនឹងការរើសអើងផងដែរ ដោយសារតែអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ អ្វីដែលទ្រង់ជឿ និងកន្លែងដែលទ្រង់បានមក ( សូមមើល យ៉ូហាន ១:៤៦ ) ។ តែទ្រង់មិនបានឆ្លើយតបដោយអំពើហឹង្សា កំហឹង ការជូរចត់ ឬការស្អប់ខ្ពើមនោះទេ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនទាស់នឹងរឿងទាំងអស់នេះ ហើយបានប្រព្រឹត្ដដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីពិត ។ ទ្រង់បានបង្រៀនថា អំណាច និងឥទ្ធិពលកើតឡើងតាមរយៈការលួងលោម ការអត់ធ្មត់ ភាពទន់ភ្លន់ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសណ្តានចិត្តល្អ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:៤១ ) ។ ទ្រង់បានបង្រៀនថា នៅពេលយើងអាក់អន់ចិត្ត យើងគួរតែទៅរកបងប្អូនយើង ហើយនិយាយជាមួយគ្នា( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៨:១៥ ) ។ ទ្រង់បានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានដល់មនុស្សដែលបៀតបៀនយើង ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៥:៣៨-៤៨ ) ។ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់ត្រូវបានគេកាត់ទោសដោយអយុត្តិធម៌ ហើយព្យួរលើឈើឆ្កាងដើម្បីសុគត នោះទ្រង់បានបង្រៀនយើងឲ្យអភ័យទោស ( សូមមើល លូកា ២៣:៣៤ ) ។
នៅទីបំផុត មានតែសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងផ្លាស់ប្ដូរយើង និងពិភពលោកនេះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២៦:២៤ ) ។
ហើយខ្ញុំនឹងបន្តព្យាយាម
ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ។ ខ្ញុំមិនអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ដែលមើលងាយខ្ញុំភ្លាមៗជានិច្ចឡើយ ។ វាត្រូវការពេលវេលា វាត្រូវការការព្យាបាល ហើយវាត្រូវការព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើការជាមួយនឹងខ្ញុំ ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំជ្រើសយកការអាក់អន់ចិត្ត ហើយខ្ញុំមិនឱបក្រសោបយកការបំផុសគំនិតរបស់ទ្រង់ភ្លាមៗនោះទេ ។ ប៉ុន្តែបើខ្ញុំបើកចិត្តទៅរកទ្រង់ នោះព្រះវិញ្ញាណធ្វើការជាមួយនឹងខ្ញុំដោយអត់ធ្មត់រហូតខ្ញុំអាចយល់ពីអ្វីដែលព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើជាមួយនឹងស្ថានភាពនោះ ។
ដំណើរស្វែងរកខ្ញុំគឺដើម្បីមើលឃើញមនុស្សទូទៅឲ្យច្បាស់ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះមើលឃើញពួកគេដែរ ។ ដើម្បីធ្វើដូច្នោះបាន យើងត្រូវតែមានឆន្ទៈទទួលស្គាល់ថា យើងគ្មានចម្លើយចំពោះរឿងគ្រប់យ៉ាងឡើយ ។ នៅពេលយើងមានឆន្ទៈដើម្បីនិយាយថា « ខ្ញុំមិនល្អឥតខ្ចោះ ខ្ញុំត្រូវរៀនសូត្រច្រើនទៀត ។ តើខ្ញុំអាចរៀនអ្វីខ្លះ មកពីទស្សនវិស័យរបស់មនុស្សដទៃ? »—នោះ គឺជាពេលដែលយើងពិតជាអាចស្ដាប់ឮ ។ នោះ គឺជាពេលដែលយើងពិតជាអាចមើលឃើញ ។
នៅពេលខ្ញុំឆ្លងកាត់ដំណើរនេះ វាបានជួយខ្ញុំឲ្យចងចាំថា ខ្ញុំនៅទីនេះសម្រាប់គោលបំណងមួយ ថាការសាកល្បងក្នុងជីវិតគឺជាបណ្ដោះអាសន្ន—ជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់មួយនៃជីវិតរមែងស្លាប់—ហើយថាខ្ញុំមិនឯកោឡើយ ។ តាមរយៈរឿងទាំងអស់នេះខ្ញុំកំពុងព្យាយាមប្រែក្លាយដូចព្រះយេស៊ូវ ! ការព្យាយាម គឺជាសកម្មភាព ហើយនៅពេលយើងបរាជ័យ យើងអាចព្យាយាមម្ដងទៀត ។