Geloofsportret
Tomicka Barnes
Alabama (VS)
Tomicka speelt na de kerk graag met haar neefje, Aiden, die op deze foto twee maanden is.
‘Als je het moeilijk hebt en eigenlijk niet wilt bidden, de Schriften lezen of naar de kerk gaan, doe het dan toch tot je het wel wilt’, zegt Tomicka. Tekenen werkt ontspannend voor haar. ‘Het is erg therapeutisch om creatief bezig zijn.’
Tomicka heeft ook jarenlang alt gezongen in een trio bij uitvoeringen in de kerk, op bruiloften en op interkerkelijke kerstconcerten. ‘Ik ben met ukelele begonnen omdat ik altijd al een instrument wilde leren bespelen’, zegt ze. ‘Dat stond al een tijd op mijn verlanglijstje. Ik ben er nog niet goed in, maar het is wel leuk.’
Tomicka’s geloof werd niet aan het wankelen gebracht doordat ze van de beperking op ordening tot het priesterschap hoorde; het probleem zat hem in de speculatie door sommige heiligen der laatste dagen rondom die beperking. Tomicka stond voor de keuze: de kerk de rug toekeren of aan de roede vasthouden. Dankzij het Boek van Mormon hield zij zich stevig vast.
Leslie Nilsson, fotograaf
Ik ben met de kerk opgegroeid. Ik ging altijd naar het jeugdwerk en de jongevrouwen. Ik vond het geweldig. Mijn beste vrienden en vriendinnen waren lid van de kerk. Maar toen ik ging studeren, was ik niet meer zo actief in de kerk als ik had moeten zijn.
Ik had er nooit aan getwijfeld dat het evangelie waar was, maar na mijn studie las ik over de beperking op ordening tot het priesterschap voor zwarte mensen. Dat ging echt aan me knagen – niet zozeer de beperking zelf, maar wat mensen als redenen voor die beperking aandroegen.
Sommige mensen zeiden dingen zoals: ‘Jullie waren minder kloekmoedig in de oorlog in de hemel’ of ‘Jullie zijn minder intelligent of getrouw.’ Die dingen strookten niet met wat ik van mijn moeder, van andere zwarte kerkleden die echt gelovig zijn en zelfs van gelovige zwarte mensen buiten de kerk als waarheid had meegekregen.
Er was een moment dat ik een geloofscrisis had. Ik dacht dat ik alles gewoon de rug kon toekeren. Maar op dat moment dacht ik: is het Boek van Mormon waar? Geloof je dat het waar is?
Ik kon antwoorden: ja, ik geloof zonder enige twijfel dat het waar is. Toen zei de Geest tegen mij: ‘Nou, als het Boek van Mormon waar is, dan is al het andere ook waar.’
Ik kreeg de ingeving dat het evangelie volmaakt is, maar mensen niet. Dus moet ik mezelf steeds weer voorhouden dat mensen soms dingen doen en dingen zeggen die tegen het evangelie indruisen.
Sommige mensen in de kerk beweren wel eens dingen die niet kloppen. Het evangelie is volmaakt, maar mensen zijn niet volmaakt. De kerk is voor onvolmaakte mensen. We streven wel naar volmaaktheid, maar zijn er nog lang niet.
Een vriendin vroeg me recht voor z’n raap: ‘Waarom ben je gebleven, nu je dit allemaal weet?’ Ik zei: ‘Door mijn getuigenis van het Boek van Mormon.’ Ik geloof dat het waar is. Nee, ik weet dat het waar is.
Daarom kon ik blijven.