Hangtud sa Sunod Natong Panagkita
Kabahin sa Nating Karnero ug Karnero
Ang akong gamayng higala nahadlok sa unos, ug ako makadungog niini nga nag-bahihi.
Gilitratohan ni Suren Manvelyan/Thinkstock
Sa dihang bata pa ko kaayo, ang akong papa nakakita og nating karnero nga nag-inusara diha sa desyerto. Ang pundok sa karnero kon asa anaa ang inahan niini nakalakaw na, ug ang nating karnero nabuwag sa inahan, ug ang magbalantay sa karnero wala masayud nga kini nawala. Tungod dili kini maluwas nga mag-inusara sa desyerto, gikuha kini sa akong papa ug gidala sa balay. Kon pasagdan ang nating karnero didto moresulta sa siguradong kamatayon, kini mahimong kan-on sa mga coyote o pinaagi sa kagutom tungod kay bata pa kini kaayo og nagkinahanglan og gatas. Pipila sa mga magbalantay sa karnero motawag niini og mga “bummer.” Gihatag sa akong amahan ang nating karnero ngari nako ug ako nahimong magbalantay sa karnero.
Sulod sa pipila ka semana akong pabugnawon ang gatas sa baka diha sa biberon ug ipainom sa nating karnero. Kami nahimong suod nga higala. Akong siyang tawagon og Nigh—kon ngano, nakalimot na ko. Kini misugod sa pagtubo. Ang akong nating karnero ug ako magdula sa may nataran. Usahay manghigda mi sa kasagbutan ug akong ipahimutang akong ulo sa humok ug delana nga bahin niini ug motan-aw sa asul nga kalangitan ug sa puti nga balurong panganod. Wala nako itangkal ang nating karnero ma-adlaw. Dili kini molayas. Sa wala madugay kini nakat-on sa pagkaon og sagbut. Matawag nako ang akong nating karnero bisan asa nga dapit sa nataran pinaagi sa pagsunod kutob sa akong mahimo ang pag-bahihi niini: Baa. Baa.
Usa ka gabii adunay kusog nga unos. Nakalimot ko sa pagbutang sa akong nating karnero sa kamalig nga angay unta nakong buhaton. Natulog nako. Ang akong gamayng higala nahadlok sa unos, ug ako makadungog niini nga nag-bahihi. Kahibalo ko nga angay nakong tabangan ang akong binuhi, apan buot ko nga magpabiling luwas, komportable, ug uga diha sa akong higdaanan. Wala ko mobangon nga angay unta nakong buhaton. Pagkaugma akong nakit-an ang akong nati nga karnero nga patay na. Usa ka iro ang nakadungog sa pagbahihi niini ug gipatay kini. Nasagmuyo ko pag-ayo. Dili ko maayo nga magbalantay sa karnero nga gisalig sa akong papa ngari kanako. Ang akong amahan miingon, “Anak, dili ba tikaw masaligan sa pag-atiman bisan sa usa lang ka nating karnero?” Ang gisulti sa akong amahan mas nakapasakit nako kaysa pagkawala sa akong delanang higala. Nakahukom ko nianang adlawa, isip batang lalaki, nga dili na nako ibaliwala pag-usab ang akong pag-atiman isip magbalantay sa karnero kon maanaa ko niana nga posisyon pag-usab. …
Human sa sobra sa saysyenta ka tuig, madungog pa gihapon nako ang bahihi, nahadlok nga paghilak sa nating karnero panahon sa akong pagkabata nga wala nako ayoha pagbantay nga mao unta ang akong angay gibuhat. Nahinumdom usab ko sa mahigugmaong pagbadlong sa akong amahan: “Anak, dili ba tikaw masaligan sa pag-atiman bisan sa usa lang ka nating karnero?” Kon kita dili maayong mga magbalantay sa karnero, naghunahuna ko kon unsay atong bation diha sa kahangturan.
Gikan sa James E. Faust, “Responsibilities of Shepherds,” Ensign, Mayo, 1995, 46, 48.