Η Εξιλέωση στην πράξη
Ήξερα ότι ο Κύριος είχε ένα σχέδιο για το γιο μου, όμως όταν επέλεξε ένα δρόμο που ευχόμουν να μην πάρει, δεν ήμουν βέβαιος πώς θα επέστρεφε.
Προσχώρησα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών το 1992, στην Ολλανδία. Παρ’ όλα αυτά, ο σύζυγός μου δεν προσχώρησε και δεν επέτρεπε στα παιδιά μου, τον Άλεξ και την Πέτρα, να βαφτιστούν (τα ονόματα έχουν αλλάξει). Παρ’ όλα αυτά, οι τρεις μας παρευρισκόμασταν στην εκκλησία και είχαμε τακτική οικογενειακή βραδιά.
Όλα πήγαιναν καλά για αρκετά χρόνια, μέχρις ότου ο Άλεξ, 13 ετών τότε, ανήγγειλε ότι δεν ήθελε πια να πηγαίνει στην εκκλησία ή να παρευρίσκεται στην οικογενειακή βραδιά. Καθώς μεγάλωνε, τα πράγματα συνεχώς χειροτέρευαν. Ήταν δύσκολο για μένα να παραμένω κοντά στον Άλεξ, διότι όχι μόνο άρχισε να πίνει και να καπνίζει, αλλά έλεγε και ψέματα για τη συμπεριφορά του. Ράγιζε η καρδιά μου και έχυσα πολλά δάκρυα και προσευχήθηκα πολύ καθώς ικέτευα τον Επουράνιο Πατέρα να βοηθήσει το γιο μου.
Μετά, ένα βράδυ, ενώ καθόμουν ήσυχα στο ναό, είδα μια εικόνα με το νου μου. Αφορούσε ένα νέο άνδρα που προσέφερε τη μετάληψη. Φαινόταν ότι ο Κύριος μού θύμιζε την πραγματικότητα και τη δύναμη της Εξιλέωσής Του, ενθαρρύνοντάς με να αγαπώ το γιο μου και να παραμένω στο πλευρό του.
Μ’ όλα αυτά, καθώς προχωρούσε ο καιρός, η ζωή γινόταν σκληρότερη. Όταν χωρίσαμε ο πατέρας του Άλεξ κι εγώ, ο Άλεξ αισθάνθηκε πολύ βαθιά θλίψη. Ήξερα ότι χρειαζόταν βοήθεια, όμως δεν ήθελε τη βοήθειά μου και δε με άκουγε όταν προσπαθούσα να του μιλήσω.
Ένα βράδυ ο πρόεδρος κλάδου μας, ρώτησε αν μπορούσε να έρθει να μιλήσει στον Άλεξ. Ο Άλεξ ήταν εκνευρισμένος, ωστόσο δέχτηκε να κάνει μια συζήτηση. Μετά τη συνάντηση ο Άλεξ ήταν θυμωμένος με τον πρόεδρο κλάδου διότι τον παρότρυνε να υπηρετήσει μια ιεραποστολή, λέγοντας: «Εάν ο πρόεδρος κλάδου ήταν πραγματικά άνθρωπος του Θεού, θα ήξερε καλύτερα. Θα ήξερε ότι δεν είμαι άξιος να πάω – επομένως, τι με ενοχλεί;» Εκείνο το βράδυ ήξερα ότι ο Κύριος είχε ένα σχέδιο.
Το σχέδιο άρχισε να παίρνει μορφή με έναν απροσδόκητο τρόπο όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Ο Άλεξ είχε συλληφθεί. Ο νέος σύζυγός μου κι εγώ φορέσαμε τα παλτά μας και μέσα στη νύχτα πήγαμε και πήραμε τον Άλεξ από το αστυνομικό τμήμα. Δεν κάναμε σκηνή. Ο πατριός του Άλεξ κι εγώ μιλήσαμε πολύ λίγο.
Όταν φθάσαμε στο σπίτι, ο Άλεξ μας είπε τι είχε συμβεί όταν ο ίδιος και ο φίλος του είχαν κλέψει ένα σκούτερ. Ήταν πολύ λυπημένος με αυτό που είχε κάνει. Για πρώτη φορά είδα έναν συντετριμμένο νεαρό.
Η σύλληψη ήταν ένα σημείο-σταθμός για τον Άλεξ καθώς άρχισε να συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πράξεών του και προς τα πού πήγαινε. Από την ημέρα εκείνη, πολλές ευλογίες άρχισαν να έρχονται σε εμάς.
Την επομένη ο Άλεξ μάς είπε ότι είχε ζητήσει από τον αξιωματικό της αστυνομίας να μας τηλεφωνήσει, επειδή ήξερε ότι τον αγαπούσαμε. Επίσης συνειδητοποίησε πόσο πολύ μας είχε πληγώσει και εκτιμούσε πολύ το ότι είχαμε παραμείνει ήρεμοι.
Ο Άλεξ είχε αρκετούς φίλους που ήταν μέλη, οι οποίοι θέλησαν να τον βοηθήσουν. Ένας τον προσκάλεσε σε δραστηριότητες της Εκκλησίας. Ένας άλλος του έδωσε το Βιβλίο του Μόρμον και τον παρότρυνε να το διαβάσει. Και μολονότι υπέφερε από δυσλεξία, έβλεπα τον Άλεξ να το διαβάζει πότε-πότε.
Η επόμενη ευλογία –αν μπορούσα πραγματικά να τις μετρήσω– ήταν όταν ο Άλεξ ρώτησε αν θα μπορούσαμε να του αγοράσουμε ένα κοστούμι, γιατί ήθελε να πηγαίνει στην εκκλησία. Σκέφτηκα ότι εννοούσε μόνο για τα Χριστούγεννα. Όμως προς μεγάλη έκπληξή μου, εξακολούθησε να παρευρίσκεται και μετά τις γιορτές.
Η επόμενη ευλογία ήταν κάτι πάνω από τη δυνατότητά μου να κατανοήσω. Ο Άλεξ ανήγγειλε ότι επρόκειτο να βαφτιστεί. Δε χρειάστηκε καμία βοήθεια από εμένα και τα τακτοποίησε όλα μόνος του, με βοήθεια από τους φίλους του και τους ιεραπόστολους που τον δίδασκαν. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν ήρθε η ημέρα εκείνη και μπόρεσα να δω το γιο μου στα λευκά, να συνάπτει ιερές διαθήκες.
Αργότερα, καθώς διηγείτο την ιστορία της μεταστροφής του, κατάλαβα ότι ο πόνος και η θλίψη του Άλεξ ήταν μια δύσκολη κατάσταση, όμως τον βοήθησαν, επίσης, να γίνει αρκετά ταπεινός ώστε να γονατίσει και να ζητήσει βοήθεια. Ο Άλεξ εξήγησε: «Ένα βράδυ, όταν το φορτίο μου ήταν πολύ βαρύ για να το ανθέξω, θυμήθηκα τα λόγια ενός καλού φίλου που μού είχε θυμίσει ότι μπορούσα πάντοτε να προσευχηθώ για βοήθεια. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να δοκιμάσω. Δεν υπήρχε άλλη πόρτα ανοιχτή μπροστά μου και καθώς η μητέρα μου, μου είχε διδάξει πώς να προσεύχομαι, γονάτισα και έκλεισα τα μάτια μου. Καθώς άρχισα να ικετεύω για βοήθεια, με πλημμύρισε το πιο υπέροχο συναίσθημα. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνο το συναίσθημα. Ένιωσα την αγνή αγάπη του Χριστού. Αισθάνθηκα ότι τα προβλήματά μου είχαν φύγει από επάνω μου. Τα συναισθήματα απελπισίας δεν ξανάρθαν από τότε και ευλογήθηκα με μία μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό. Η καρδιά μου είχε αλλάξει και επιθυμούσα να ακολουθήσω τον Ιησού Χριστό».
Μετά το βάφτισμά του, την επικύρωση και τη χειροτόνηση στην ιεροσύνη, ζητήθηκε από τον Άλεξ να προσφέρει τη μετάληψη – τα ιερά εμβλήματα της θυσίας του Σωτήρα. Μετά, εκείνο που είχα δει στο ναό πριν από τόσα πολλά χρόνια, έγινε ζώσα πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μου. Σιωπηλά ευχαρίστησα τον Επουράνιο Πατέρα για τις εμπειρίες που γνώριζα. Ήταν μια ιερή στιγμή για μένα.
Η ιστορία θα μπορούσε να σταματήσει εδώ, όμως ευτυχώς δεν έγινε έτσι. Από τότε παρακολουθούσα, καθώς η Εξιλέωση εξακολουθούσε να έχει αποτέλεσμα στη ζωή του γιου μου. Θυμάστε τον εμπνευσμένο πρόεδρο κλάδου μας; Η μαρτυρία του γιου μου συνέχισε να αυξάνει και η πρόσκληση του προέδρου μας του κλάδου έγινε μια πραγματικότητα. Πρόσφατα ο Άλεξ τελείωσε την υπηρέτησή του ως πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολος. Πέρασε δύο χρόνια προσεγγίζοντας και βοηθώντας τους άλλους – όπως ο Κύριος είχε προσεγγίσει εκείνον.
Είμαι ευγνώμων στη μητέρα του Άλεξ, όμως είμαι περισσότερο ευγνώμων για την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού η οποία φέρνει αποτελέσματα στη ζωή όλων μας.