ΜΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Μετά τον βρεφοκομικό σταθμό ήρθα να εργαστώ στην εντατική μονάδα ενός νοσοκομείου παίδων. Είχα μια επιθυμία να μάθω και να αποκτήσω εμπειρία, σαν μια απόδειξη για εμένα την ίδια. Δε φαντάστηκα, ωστόσο, ότι θα ήταν τόσο δύσκολο – τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο κόσμος είναι τόσο κακός ώστε ακόμα και οι γονείς να προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη στα ίδια τα παιδιά τους. Ούτε καταλάβαινα γιατί ο Θεός επιτρέπει στα παιδιά να πεθάνουν. Μετά από ένα χρόνο εργασίας στο νοσοκομείο, η ψυχή μου ήταν εξουθενωμένη.
Τότε έμαθα ότι μέλη της οικογένειάς μου είχαν κάποιες συζητήσεις με ιεραπόστολους Αγίους των Τελευταίων Ημερών. Εργαζόμουν πολύωρες βάρδιες και δεν μπορούσα να βρίσκομαι στο σπίτι κατά τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων. Σύντομα η αδελφή και η μητέρα μου βαφτίστηκαν. Και αισθάνθηκα σαν να είχα μείνει μόνη με ερωτηματικά και άλυτα προβλήματα. Παρόλο που η οικογένειά μου προσπαθούσε να κανονίσει μια συνάντηση για εμένα με τους ιεραπόστολους, εγώ δεν ήθελα να τους δω. Όμως μια φορά, όταν ήρθαν οι αδελφές Τζόνσον και Μάρτσουκ, συμμετείχα στη συζήτησή τους. Την επόμενη φορά, μου δίδαξαν ένα πνευματικό μάθημα και μπόρεσα να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα για τα οποία είχα προσπαθήσει σκληρά επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Σύντομα βαφτίστηκα και επικυρώθηκα.
Από τότε που έγινα μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, αισθάνθηκα να με στηρίζει η πίστη μου στον Ιησού Χριστό. Βίωσα ξανά και ξανά τη δύναμη της προσευχής και αισθάνθηκα ότι ήρθα από το σκοτάδι στο φως. Έξι χρόνια στην Εκκλησία, μου είχαν δώσει μια πεποίθηση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας μου. Και χάρη στον Ιησού Χριστό, έχω τώρα μία ευκαιρία να έρθω πιο κοντά στον Επουράνιο Πατέρα μου.