Η ΠΙΣΤΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ
Αποφάσισα να πάω με τα πόδια σε μία συνέλευση πασσάλου, περπατώντας 30 ή 40 λεπτά περίπου μαζί με το γιο μου, που ήταν τότε οκτώ χρονών. Είχαν περάσει είκοσι λεπτά όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα προς ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάω. Ο γιος μου, Έλσον, μεγάλος πολυλογάς πάντοτε, μού διηγείτο διάφορες ιστορίες για πράγματα που είχαν συμβεί στο σχολείο ή στο σπίτι. Του ζήτησα να ησυχάσει για λίγο, εξηγώντας ότι ήθελα να σκεφτώ γιατί φοβόμουν ότι είχαμε χαθεί.
Τότε ήταν που ο γιος μου, μου έδειξε την πίστη του. Πρότεινε να προσευχηθούμε. Εγώ, με όλη την εξυπνάδα και την κατανόηση ενός ενήλικα (και επειδή με είχε πιάσει μια ανυπομονησία διότι οι δείκτες του ρολογιού πλησίαζαν στην ώρα που θα άρχιζε η συγκέντρωση), απάντησα πως αν ήθελε να προσευχηθεί, ας το έκανε – ωστόσο, εγώ προτιμούσα να σκεφθώ. Και είπα στον εαυτό μου: «Υπάρχουν πράγματα για τα οποία δε χρειάζεται να βασιζόμαστε στον Κύριο. Ένα από αυτά είναι να βρούμε το δρόμο προς την εκκλησία».
Σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου, ο Έλσον μού έδωσε ένα μάθημα ταπεινότητας, λέγοντας: «Γιατί επιμένεις να κάνεις πράγματα με τον πιο δύσκολο τρόπο;» Μετά από αυτό, σώπασε και ξέρω πως με το νου και την καρδιά του προσευχόταν. Μερικά λεπτά αργότερα φθάσαμε στην εκκλησία και ήξερα ότι είχε πάρει μια απάντηση στην προσευχή του.
Ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών είμαστε ευλογημένοι που είμαστε μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού. Η μαρτυρία μου για την αλήθεια του αποκατεστημένου ευαγγελίου μεγάλωσε όταν συνειδητοποίησα ότι ο γιος μου, παιδί ακόμα, ήξερε πώς να εφαρμόσει στην πράξη τις αρχές της πίστης και της προσευχής και έγινε ένα παράδειγμα για μένα, για το πώς να ζω τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού.